7

"Smooth lang ngayon, ha? You usually scream, right?" bulalas ni Elton, para bang sumasagot sa iniisip ni Francesca.

Nanlaki ang mga mata ni Francesca at namula ang mukha siya sa matinding hiya. ‘Narinig niya pala!’ Parang gusto niyang lamunin ng lupa at mawala sa harap nito.

Ngunit ayaw niyang magpatalo, kaya agad siyang nagbalik ng prangka at matapang na tono. "You just asked people to call me 'Madam', so I can't exercise my rights in advance?" sagot niya, pilit pinapakita na hindi siya naaapektuhan.

Napangisi si Elton, halatang naaliw sa sinabi niya. "Okay," aniya habang may halong pang-uuyam ang tinig, "as long as you don't call the wrong person, I'll call you."

Nagtaka si Francesca sa sinabi nito, ngunit ilang segundo lang ang lumipas at tila bigla siyang natauhan kung ano ang ibig niyang sabihin. Call the wrong person?

Nanlamig ang pakiramdam niya. Alam niyang si Matheo ang tinutukoy nito. Kahit matagal na silang magkasintahan ni Matheo, hindi pa kailanman tinawag ni Matheo na “wife” siya, at siya man, hindi pa kailanman natawag si Matheo ng ganoon.

Napansin ni Elton ang bahagyang lungkot na dumaan sa mga mata ni Francesca at hindi niya napigilang sumimangot. "Let's go," malamig nitong wika, sabay talikod. "I'll take you upstairs to fix your luggage, then we'll come down to eat later."

Tahimik na tumango si Francesca at sumunod sa kanya paakyat ng ikatlong palapag. Pagdating nila sa itaas, itinuro ni Elton ang isang pinto malapit sa kanyang silid. "I asked the servants to put your clothes in the cloakroom. This room will be yours from now on," paliwanag nito.

Pagkatapos ay binuksan niya ang pinto ng kabilang kwarto. "This is my room," sabi niya nang seryoso. "You can sleep here. The bathroom’s inside, you can use it too. Pero mas mabuting huwag kang pumasok sa built-in study ko. If you need a study, I can have another one prepared for you."

Kaswal na nagtanong si Francesca, "Magkaiba ang kwarto natin?"

Tumingin si Elton sa kanya na parang nagtatanong kung nagbibiro ba siya. "Gusto mo bang makasama ako sa iisang kwarto?"

Saglit na hindi nakasagot si Francesca, at nang tuluyang mag-sink in sa kanya ang ibig nitong sabihin, parang nasusunog ang mukha niya sa sobrang hiya. "H-huh? Hindi ah! Anong sinasabi mo? Wala akong sinabing ganoon!" halos nauutal niyang sabi.

Maingat na isinara ni Elton ang pinto bago siya tingnan nang diretso sa mata. "Starting tomorrow, we’ll be a legal couple. You’ll be living in my villa, in front of everyone," seryosong paliwanag nito. "Kaya tatanungin ulit kita, gusto mo bang magkahiwalay ang kwarto natin o magsama tayo sa iisang kwarto?"

Hindi niya alam kung paano sasagot. 

‘It... makes sense,’ bulong ng isip niya, pero may kirot pa rin sa puso niya. Kahit nagpasya na siyang tapusin ang lahat kay Matheo, hindi pa rin niya kayang tanggapin sa sarili na sa ganito kabilis na paraan ay may ibang lalaking papasok sa buhay niya.

Habang siya ay naguguluhan, si Elton naman ay walang pakialam sa kaba at alinlangan niya. Tahimik nitong tinanggal ang mga butones ng kanyang suit at dahan-dahang hinubad ang kanyang necktie.

Hindi napigilan ni Francesca ang mapatingin sa kanya. Ang kanyang matipunong katawan, ang presensya nitong punung-puno ng awtoridad, at ang katotohanang isa itong kilalang abogado, lahat iyon ay napakahirap paniwalaan.

Ilang oras lang ang nakalipas, magkaibang mundo ang ginagalawan nila. Ngunit dahil sa kanyang lola, napilitan silang itali ang kanilang kapalaran sa isa't isa.

‘Hindi ko alam kung anong klaseng tadhana ito... ‘ bulong niya sa sarili. Ngunit dahil ito na ang realidad, wala na siyang ibang magagawa kundi tanggapin ito, kahit mahirap.

***

Samantala, si Matheo ay nakaupo sa kanyang opisina nang makatanggap ng balita mula sa kanyang ina. Mabilis na bumigat ang kanyang noo at napakunot ang kanyang noo.

"Her husband?!" galit na wika nito. "Mom, she only had one boyfriend, and that’s me! Where did this so-called husband come from? Don't listen to her nonsense. She's just confused."

Lubos ang tiwala ni Matheo sa sinabi niya. Sa isip niya, imposibleng may ibang lalaking minahal si Francesca maliban sa kanya.

Tumango si Narissa, sumasang-ayon sa sinabi ng anak, bago ito nagtanong, "How far have you and Leah developed now? Do you have... that kind of relationship already?"

Hindi nagsalita si Matheo, ngunit sapat na ang katahimikan nito para maunawaan ng kanyang ina ang sagot.

Napangiti si Narissa, halos may bahid ng kasiyahan. ‘Kaya pala galit na galit si Francesca at umalis siya sa bahay,’ naisip niya.

Para kay Narissa, hindi ito nakakagulat. Sa katunayan, ito ang eksaktong nangyayari ayon sa plano niya.

Si Francesca ay isang ulilang walang ama at ina, walang matibay na pamilyang masasandalan. Hindi siya kayang ipaglaban ni Matheo, lalo na kung ikukumpara kay Leah, na may makapangyarihang pamilya.

"Matheo," sabi ni Narissa na may halong pang-uudyok, "since things have reached this point, why don't you take this chance to make a decision? You know the saying, 'Those who know how to adapt are the ones who succeed.' Don’t miss this opportunity to become part of the Campos family. Otherwise—"

"Mom!" matalim na putol ni Matheo, kita ang pagkadismaya sa mukha nito. Alam na alam niya ang ibig sabihin ng ina, at hindi ito nagugustuhan.

Oo, minsan na niyang pinag-isipan ang makipaghiwalay kay Francesca. Ngunit sa tuwing susubukan niyang gawin ito, may bahagi ng puso niya na hindi makabitaw. Sa kabila ng lahat ng nangyari, hindi niya kayang mawala si Francesca nang tuluyan.

Alam na alam ni Matheo na ang relasyon nila ni Leah ay nakabatay lang sa interes, hindi sa tunay na damdamin. Malinaw sa kanya na ibang-iba ito sa nararamdaman niya kapag kasama si Francesca.

Kaya nang mapansin niyang kakaiba ang naging reaksyon ni Francesca sa mga nagdaang araw, nagsimulang mabalot ng kaba at takot ang puso niya.

"I will solve the matter between me and Leah," mariing sabi ni Matheo sa kanyang ina. "But please, Mom, don't interfere in my affairs with Francesca. I know I've hurt her... and I feel ashamed. I’ll do everything I can to make amends. Since you can’t tell me where she is now, then I’ll find her myself!"

Hindi na niya hinintay ang sagot ng ina at agad na ibinaba ang tawag. Mabilis siyang sumakay sa kanyang kotse at umalis.

Bago pa man umarangkada, kinuha niya ang telepono at tinawagan si Charlie. Una, walang sumagot. Pangalawa, wala pa rin. Hanggang sa umabot siya sa ikadalawampu't limang beses, saka lang ito nag-ring at may sumagot.

"Hello?" ungol ng inaantok na tinig sa kabilang linya. Halata sa boses nito na bagong gising pa lamang. "It's so early in the morning, what’s the matter? Bakit ka nagmamadali?"

Hindi na napigilan ni Matheo ang kaba at pagkadismaya. "Please, ask Summer where she is right now!" halos nagmamakaawa ang boses niya. "I'm looking for her everywhere. I’m very worried about her safety. Please, tulungan mo ako!"

Bago pa makapagtanong si Charlie ng kahit ano, mabilis na pinutol ni Matheo ang tawag. Kasabay nito, tumunog ang isa pa niyang telepono, ang tawag ng kanyang assistant na lalaki.

"Sir," mabilis na sabi ng assistant, "Tinawagan ko na po ang lahat ng hotels sa Manila na posibleng puntahan ni Miss Franches pero kahit isa sa kanila ay wala roon si Miss."

Mabigat ang tinig ni Matheo nang sumagot. "Okay. I know."

Habang pinapatay ang tawag, lalo pang bumigat ang kanyang dibdib.

“She took all of her things... dala niya pa ang malaking maleta... pero hindi siya nag-check in sa kahit anong hotel… Kung ganoon, saan siya nagpunta?” tanong niya sa sarili.

Sa kawalan ng ibang paraan, napilitan si Matheo na paandarin ang sasakyan at naglibot sa mga kalye, hinahanap ang babaeng hindi na niya alam kung paano pa babawiin.

***

Hindi inakala ni Francesca na ganoon karami at kasarap ang mga pagkaing inihanda sa mesa. Halos mapanganga siya nang makita iyon. Lalo pa niyang ikinagulat na silang dalawa lang ni Elton ang kakain.

Nagkibit-balikat siya at nahihiyang ngumiti sa mga nakatayo sa gilid na mga tauhan ng bahay.  "Umm, hindi ba kayo sasabay sa pagkain?" mahina niyang alok habang nakatingin sa housekeeper at mga kasambahay.

Ngumiti si Rafael, ang mayordomo, at bahagyang yumuko. "Huwag po kayong mag-alala sa amin, Madame," mahinahong sagot nito. "May sarili po kaming lutuan para sa mga pagkain namin."

Bahagyang kumunot ang noo ni Elton habang tinitingnan ang napakaraming pagkain sa mesa. Hindi siya sanay na ganito karami ang handa dahil bihira siyang kumain sa bahay. Kapag kumakain man siya rito, laging kaunti lang ang niluluto ng chef dahil hindi rin malaki ang kanyang appetite.

Ngunit ngayong gabi, halata na espesyal ang paghahanda, malinaw na ginawa ito para kay Francesca.

Napatingin si Francesca sa mga ulam at bahagyang namula sa hiya. "But... this is too much..." nahihiya niyang sambit.

Ngunit ngumiti lang si Rafael at mahinahong paliwanag, "It’s okay, Madam. Kung may sobra man, kami na po ang bahala rito at sisiguraduhin naming na sa susunod na meal, bagong luto ang ihahain."

Mabilis na umiwas si Francesca, agad na nag-explain. "Oh, no! I’m not worried about leftovers. I just think... it’s too much for just the two of us..."

"Eat as much as you can," biglang sabat ni Elton na may bahid ng awtoridad sa tinig. "These dishes were prepared especially for you. They also want to know your taste. Next time, if you have something specific you want to eat, just tell the chef in advance."

Wala nang nagawa si Francesca kundi umupo at magsimulang kumain. Ngunit nahihiya pa rin siya kaya nagtanong pa ito kay Rafael, "Pwede po bang makahingi ng chili sauce?"

Nang dalhin ito sa kanya, walang pag-aalinlangang nilagyan niya ng napakaraming sili ang kanyang seafood soup hanggang sa magkulay pula ito.

Napakunot ang noo ni Elton habang pinagmamasdan siya. 

‘Hindi ba sobrang anghang niyan?’ naisip niya. Para sa kanya, nakakatuyo ng dila ang ganoon.

Ngunit tila hindi alintana ni Francesca ang anghang. Mas lalo pa siyang ginanahan sa pagkain at isa-isa niyang tinanong kung aling mga ulam ang hindi kinakain ni Elton. Nang malaman niya, siya na ang nagdagdag ng sili sa lahat ng iyon bago kainin.

Samantala, sa kwarto ni Francesca, walang tigil ang pag-ring ng cellphone niya. Ngunit siya mismo, masayang kumakain sa ibaba, walang kamalay-malay na may taong desperadong nagtatangkang makontak siya. At sa kabilang dulo ng lungsod, si Matheo ay patuloy na naghahanap, ang kaba at pangamba sa dibdib niya ay lalo lamang lumalalim habang tumatagal.