บทที่ 7 ข้อเสนอของมาเฟีย

บทที่ 7 ข้อเสนอของมาเฟีย

ยาหยีตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ความโกรธ ความเสียใจ และความอับอายปะปนกันวุ่นวายในหัว ใบหน้าเธอซีดเผือดและดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักตั้งแต่ก่อนหน้านั้นจนถึงตอนนี้

เดย์ตันยืนกอดอก สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงความเวทนา มีเพียงความจริงจังเฉียบขาดที่กดดันจนห้องทั้งห้องแทบไม่มีอากาศให้หายใจ

“ฉันมีข้อเสนอให้เธอ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยอำนาจที่ไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ

ยาหยีเหลือบตามองเขาอย่างระแวดระวัง

“ฉันไม่รับข้อเสนอจากคนอย่างนายหรอก…”

“ฟังให้จบก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ” เขาก้าวเข้ามาใกล้ ปลายรองเท้าหนังเงาวับหยุดอยู่ตรงขอบเตียงพอดี “เธออุ้มท้องลูกฉัน…ฉันจะพาเธอไปอยู่ที่บ้านฉัน มีพยาบาลดูแล มีหมอส่วนตัว มีทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับคนท้อง” หญิงสาวเบือนหน้าหนี สีหน้าสุดขื่นขม น้ำเสียงของเขาช่างเย็นชาเหมือนซื้อข้าวของสักชิ้น ไม่ใช่พูดกับ ‘แม่ของลูก’ “ฉันจะให้เงินเดือนเธอ เดือนละสองแสนจนกว่าคลอด”

เดย์ตันยังพูดต่อ เสียงนิ่งและชัดเจนทุกถ้อยคำ

“และหลังคลอด ฉันจะจ่ายให้เธออีกยี่สิบล้านบาท เพื่อแลกกับสิทธิ์ในการดูแลเด็ก…ทั้งหมด”

“…นายจะเอาเด็กไป?” เสียงยาหยีเบาจนแทบเป็นกระซิบ ดวงตาเริ่มพร่ามัวจากหยาดน้ำตาที่ไหลย้อนกลับมาอีกครั้ง

“ใช่” เดย์ตันตอบทันที ไม่มีความลังเลในแววตา “ลูกจะต้องได้เติบโตอย่างดีที่สุด อยู่กับฉัน…ไม่ใช่กับผู้หญิงที่พยายามจะกระโดดสะพานฆ่าตัวตายทั้งที่กำลังท้อง!” คำพูดของเขาเหมือนคมมีดแทงซ้ำลงในจุดที่เธอบอบช้ำที่สุด

ยาหยีหลับตาแน่น กัดริมฝีปากจนเลือดซึม

“ทำไม…ทำไมฉันต้องยอมให้ลูกต้องโตโดยไม่มีแม่ด้วย?” น้ำเสียงของเธอสั่นพร่า “เพราะความผิดพลาดของโรงพยาบาล? เพราะน้ำเชื้อของนายถูกส่งผิด? นายมีสิทธิ์อะไรจะพรากลูกไปจากฉัน!”

“ฉันไม่ได้พราก…ฉันซื้อ” เดย์ตันพูดอย่างเด็ดขาด น้ำเสียงของเขาไร้ความอ่อนโยนโดยสิ้นเชิง “เธอจะได้เงิน และจะได้กลับไปใช้ชีวิตเงียบๆ แบบที่เธออยากให้เป็น”

ความเงียบปกคลุมห้องชั่วครู่

ยาหยีมองสบตาเขา แววตาเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่ยอมแพ้

“แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ?”

เดย์ตันโน้มตัวลงเล็กน้อย เสียงของเขากระซิบใกล้ใบหูเธอเย็นเฉียบ

“ถ้าเธอไม่ตกลง…ฉันก็จะทำให้เธอไม่มีทางเลือก”

ยาหยีตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด สายตาเธอเบิกกว้าง ทั้งโกรธ กลัว และตกใจ

เขาผละออกไป ยืดตัวตรงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“คิดให้ดี…เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อุ้มท้องเพื่อตัวเองอีกแล้ว แต่เพื่อ ‘เขา’ ที่อยู่ในท้องของเธอ”

เสียงประตูห้องปิดลงช้าๆ ยาหยีมองตามแผ่นหลังเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า หัวใจเธอกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ ในหัวมีแต่เสียงของเขาดังก้อง…

‘ฉันซื้อ’

และมันเจ็บเสียยิ่งกว่าถูกบังคับอีกหลายเท่า…

เดย์ตันเดินออกจากห้องพักฟื้นอย่างเงียบงัน

แผ่นหลังของเขาตั้งตรง ท่าทางเยือกเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ภายในอกกลับปั่นป่วนราวกับภูเขาไฟที่รอวันระเบิด เขายกมือขึ้นปลดกระดุมคอเสื้อหนึ่งเม็ด สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกวาดตามองไปยังลูกน้องสองคนที่ยืนรออยู่หน้าห้อง แววตาของชายหนุ่มเฉียบคมและเด็ดขาดในทันที

“เรื่องทั้งหมดในวันนี้ ห้ามหลุดออกไปแม้แต่คำเดียว” น้ำเสียงของเขาต่ำและเฉียบจนลูกน้องกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอึดอัด “ไม่ว่าจะกับใคร โดยเฉพาะแฟนของยายนั่น หรือแม้แต่ในบ้าน… ถ้าใครทำให้มันหลุด กูจะทำให้คนนั้นหายไปจากโลกนี้”

“ครับนาย!” ทั้งสองคนตอบพร้อมกันแทบจะในทันที

เดย์ตันพยักหน้าช้าๆ แล้วเดินตรงไปยังลิฟต์ ปลายนิ้วกดหมายเลขชั้นอย่างเฉยชา แต่ในใจกลับคิดอะไรอยู่มากมาย

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เขาตรงไปยังห้องพักแพทย์ส่วนตัวชั้นบน ซึ่งชีวินเพื่อนสนิทผู้เป็นทั้งหมอประจำตัวและที่ปรึกษาเงียบๆ ของเขามักใช้เวลาที่นั่นยามเว้นเคส

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง

“เปิดเข้ามาเลย” เสียงชีวินตะโกนกลับมาจากข้างในอย่างเคยชิน เดย์ตันเปิดประตูเข้าไป กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ ผสมกับกลิ่นกาแฟโชยออกมา ชีวินหันมาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “นี่มันกี่โมงแล้ววะ ทำไมหน้ามึงถึงเครียดเหมือนบริษัทจะล้มละลายขนาดนั้น”

“มันแย่กว่านั้น” เดย์ตันว่าพลางทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังอย่างหนัก

ชีวินขมวดคิ้วแน่น

“เรื่องโรงพยาบาลที่เอาน้ำเชื้อมึงไปใช้ผิดคน?”

“ใช่” เดย์ตันพยักหน้ารับ “และผู้หญิงคนนั้น…คือคนที่กูเคยเดินสวนวันไปเก็บน้ำเชื้อ”

ชีวินถอนหายใจ

“สรุปเขายังไม่ยอมใช่ไหม?”

“ไม่ยอม และเกลียดหน้ากูเข้าไส้” เดย์ตันตอบนิ่งๆ แต่แววตาแฝงความสับสน “กูยื่นข้อเสนอให้เธอไปอยู่กับกูจนกว่าจะคลอด ให้เงินเดือนทุกเดือน พอคลอดก็จ่ายจบยี่สิบล้านแลกกับการเลี้ยงดูลูกคนเดียว”

ชีวินนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นมาชงกาแฟอีกแก้วให้เพื่อน

“แล้วมึงรู้ไหมว่าผู้หญิงที่ยอมอุ้มท้องแต่ต้องเอาลูกออกจากอกตัวเอง มันจะเป็นยังไง…” เดย์ตันไม่ตอบ สีหน้าเขานิ่ง แต่แววตา…สั่น ชีวินส่งกาแฟให้ ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม “กูเข้าใจนะว่ามึงอยากให้ลูกเกิดมาในมือที่มั่นคง แต่เด็กมันไม่ได้ต้องการแค่เงินหรือพยาบาลส่วนตัว มันต้องการแม่…แค่คำว่า ‘แม่’ เท่านั้น”

“แล้วกูควรทำไง? ทิ้งลูกไว้ให้ผู้หญิงที่พยายามกระโดดสะพานตายพร้อมเขา?”

“หรือมึงควรลองเป็น ‘พ่อ’ ให้ได้จริงๆ ก่อนที่จะเอาเด็กมาเลี้ยงด้วยตัวเอง”

เดย์ตันชะงัก…คำพูดนั้นของชีวินดังชัดเจนในหัว เหมือนอะไรบางอย่างถูกกระแทกลงกลางอกอย่างรุนแรง

เขายื่นข้อเสนอเหมือนซื้อสินค้า แต่ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ต่อหน้าความจริงที่โหดร้ายกว่านั้น ว่าเขาอาจไม่รู้จัก ‘การเป็นพ่อ’ เลยด้วยซ้ำ

“มึงไม่จำเป็นต้องเร่งทุกอย่างขนาดนั้น” ชีวินว่าเบาๆ พลางจิบกาแฟ “ลองให้เวลากับคนทั้งสองฝั่ง…ทั้งเธอและตัวมึงเอง”

เดย์ตันนั่งเงียบ สายตาหลุบต่ำมองถ้วยกาแฟในมือ

นี่คือเกมที่เขาไม่ถนัดที่สุด เกมของหัวใจ กับความรับผิดชอบ…ที่ไม่ใช่แค่เรื่องของตัวเองอีกต่อไป