Chapter 6

NAGISING ako dahil sumasakit na ang katawan ko sa posisyon ko. Naroon pa rin ako sa tabi ni Josh. Pero nakayakap na ako sa kanya.

"Darn!" pagmumura ko.

Napaatras ako mula sa pagkakasalampak ko sa sahig. Napamulagat ako sa nakita ko. Hindi lang kasi ako basta nakayakap kay Josh. Nakapasok rin ang isa kong kamay sa loob ng suot niyang polo. Nasa ilalim na iyon sa bandang ibaba. Malapit na sa kanyang pantalon.

"Anong ginawa ko?"

Napatitig ako sa mapangahas na kamay ko na tila naaaninag ko roon ang bahagi ng mga katawan na posibleng nahaplos, nahawakan at pinaglakbayan nito.

"Hinarash ko ba siya kagabi?" tanong ko sa sarili ko. "Never." Ako na ang sumagot kahit may parte sa isip ko ang hindi naniniwala. "No. Hindi ko magagawa na dungisan ang dangal ko! Bakit naman ang advance ng isip mo, Denise? Keep the cool. Kalma ka lang, okay?"

Mabilis na akong tumayo. Saka ko lamang nakita na mataas na ang sikat ng araw sa labas. Nang tingnan ko ang relo ko, pasado alas onse na ng tanghali.

"Napahaba yata ang tulog ko."

I am an early-riser. Lasing man ako, puyat o pagod, nagigising at nagigising talaga ako. Body-clock ko na ang oras na alas singko nang madaling-araw.

Inayos ko ang sarili ko. At alis na sana ako nang masulyapan ko si Josh. Tulog na tulog pa rin siya. Nilapitan ko ulit siya saka halos walang kurap ko siyang tinitigan.

Napakaguwapo pala niya. Mas malinaw na ngayon dahil maliwanag. Makinis ang buo niyang mukha. Makapal ang kilay at saka mahahaba ang pilik-mata. Matangos din ang kanyang ilong na bumagay sa hugis ng labi niya na bukod sa mapupula ay katakam-takam din.

"No way." Lumayo ako. At pinaypayan ko ang sarili. "Bakit bigla na lang uminit?"

Hindi puwedeng magkaroon ako ng opposite attraction sa lalaki lalo na sa isang estranghero na pangalan lang ang alam ko.

"Tama," bulong ko sa sarili ko. "Paano kung isa pala siyang ad!k o masamang tao?"

Nagmamadali na akong lumabas. Saka ko lang nakita na malayo pala ang kasunod na mga kapitbahay. The place looks like a private property. Malawak ang lupain na nababakuran ng mga kahoy at barbwire.

Totoo nga ang sinabi ng driver ng taxi na naghatid sa amin. Mahaba ang biniyahe namin.

"Ano bang lugar 'to? Parte pa ba ito ng Manila?"

Sinubukan kong gamitin ang Grab apps. Gumana naman. Nag-book ulit ako ng taxi.

Nasa gilid man ng kalsada ang lugar, wala namang kahit isang dumaraan doong mga sasakyan. Hindi ko masasabi na maaga pa para sa pagpasada dahil tanghali na nga.

"Isang oras pa," wika ko nang sipatin ko ang relo. "Sana hindi pa siya magising."

Sinilip ko si Josh sa loob ng bahay.

"Mukhang hindi matibay ang tolerance niya sa alcohol. Bagsak na bagsak siya. O baka iba lang ang epekto ng alak sa mga sawi ang puso."

Bumalik ako sa labas matapos kong masiguro na nahihimbing pa si Josh.

Habang hinihintay ko ang pagdating ng taxi ay naglibot-libot muna ako sa paligid. At masasabi kong mahilig sa halaman ang nakatira roon. May nakita kasi ako mga flowerbeds sa likuran.

Hindi ko alam kung may kasama si Josh sa bahay na iyon. Wala akong nakita na ibang tao mula pa nang dumating kami roon.

"Mag-isa lang ba siya rito? Ang lungkot din siguro ng buhay niya. Tapos iniwan pa siya ng girlfriend niya. Haist! Walang puso ang babaing 'yon! Hindi na naawa! Teka. Bakit ba apektado ako?"

Sa huling pagkakataon ay pinuntahan ko ulit sa loob ng bahay si Josh. Para pa rin siyang bata sa pagkakahimbing.

Gusto ko sana siyang gisingin para sana makapagpaalam at makapagpasalamat na rin. Pero awkward na siguro sa amin na pareho na kaming hindi lasing. Lalo na sa akin na unang pagkikita pa lang ay agad nang nakipag-inuman at sumama pa ako sa bahay ng kainuman.

Honestly, I am a reserved person. Hindi nga ako madaling magtiwala. Pero siguro dahil sa kinakaharap kong problema ay hindi ko na naisip ang mga pamantayan ko. And I took pity of Josh.

"Naaawa lang ba talaga ako?" pabulong kong tanong habang nakatitig na naman ako sa kanya. "Bakit ba parang gusto ko na lang siyang titigan buong araw?"

He is full of charisma kahit nakapikit siya. Hindi nakakasawa ang mukha niya. Para ngang pinapagaan niyon ang lahat nang nararamdaman kong bigat sa dibdib.

Para sa akin, perpekto na si Josh. Halos ilang oras ko rin siyang nakasama kaya masasabi kong mabait siya.

But looks can deceive. Baka may ugali rin siya na hindi nagustuhan ng ex-girlfriend niya kaya iniwan siya at ipinagpalit sa iba.

"Bakit ko ba pinakikialaman pati ang lovelife niya? Sige na. Aalis na ako."

Hindi ko napansin ang paggalaw ng mga talukap sa mata ni Josh kaya tuloy lang ako sa pagsasalita nang nakatingin sa nakabukas na bintana.

"Salamat na lang sa pagiging best drinking buddy ko kahit sa maikling panahon. Baka paggising mo, hindi mo na rin ako maalala. Pero, ikaw? Hindi kita makakalimutan. Ikaw kasi ang una kong napagsabihan ng mga reklamo at sama ng loob ko. Kahit si Emie, best friend ko siya, pero nahihiya rin akong magsabi sa kanya. Pareho kasi kami nang estado sa buhay kaya ayoko nang maging pabigat pa sa kanya. Anyway, tuparin mo sana ang ipinangako mo na hindi mo na susubukan uli na magpakamat*y. DARN!" malakas kong mura.

Nang ibaba ko kasi ang mga mata ko mula sa pagtanaw ko sa direksiyon ng bintana ay nakadilat na si Josh.

Walang kurap siyang nakatitig sa akin na tila ba kinikilala pa niya ang nakatayo sa kanyang harapan.

Para tuloy akong istatwa sa posisyon ko. Hindi ko alam kung paano ako maglalaho. Pero mabuti na lang ay bumalik siya sa pagtulog.

Napasapo ako sa dibdib ko. Ang lakas at bilis ng tibok ng puso ko.

"Pero bakit ako kinabahan? Wala naman akong ginagawang masama."

Nagpakawala muna ako ng mahabang buntong-hininga bago ako tuluyan nang umalis. Paglabas ko ng bahay ay eksakto nang dumating ang taxi.