Chapter 005

Napangiti ng makahulugan si Daphne sa katanungan ng kanyang mahal na asawa. Alam niyang interesado ito sa kanyang ideya, base sa tono ng kanyang boses.

“Daphne, please! Wala akong panahon sa mga walang kwenta mong ideya!” Akala naman ni Anthony ay walang saysay ang namumuong plano sa isipan ni Daphne dahil sa makahulugang ngiting iyon.

“Well, we can have Andrea undergo hymenoplasty...” suhestiyon ni Daphne, na ikalalim ng kunot ng noo ni Anthony.

“Hyminoplastic? Ano? Ano bang pinagsasabi mo, Daphne? Wala akong maintindihan!”

“Hymenoplasty! Isa itong surgical procedure para maibalik ang nasirang hymen ng isang babae. Maibabalik nito ang pagkabirhen ng anak mo. You will be virgin again, Andrea! Don't you like that, sweetheart?” Paliwanag nito habang nakatingin kay Andrea na biglang nagliwanag ang mukha dahil magkakaroon na ng solusyon ang problema nila. Pero biglang nawala ang ningning sa kanyang mga mata nang bigla niyang naisip ang magiging komplikasyon ng surgery na iyon.

Hindi niya maiwasang isipin ito dahil isa sa mga kaibigan niya ay nagpasurgery nito para isurpresa ang nanlalamig nang boyfriend. Sa South Korea pa ito nagpunta dahil akala niya ay mahusay at de-kalidad ang doctor na gagawa nito sa kanya. Sa kasamaang palad, hindi naging successful ang operasyon at muntik pang maubusan ng dugo ang kaibigan niya. Nakaligtas man ito, ay hindi na nito malimutan ang nangyari at natrauma sa insidenteng iyon. Kaya hangga’t maari ay ayaw ni Andrea na maulit pa iyon at mangyari naman ito sa kanya.

“Mommy, ayoko!” biglang sigaw nito, ang mga mata ay nanlalaki sa takot. “I can’t do that! I’m scared!”

Ayaw niyang ipahamak ang sarili niyang buhay sa isang bagay na walang kasiguraduhan kung magiging successful ba o hindi.

“But sweetheart, this is the only option we have...’’ Marahang hinaplos –haplos ni Daphne ang buhok ng kanyang anak-anakan, na sinusubukang kumbinsihin siya sa kanyang naisip na ideya. “Alam ko kung gaano mo kagusto si Caleb, anak. At alam kong mapapasaiyo siya kapag nagtagumpay tayo sa plano na ito. Hahanap tayo ng pinakamagaling na surgeon, at kahit gumastos man tayo ng mahal, alam kong mababawi naman natin ito kapag naikasal na kayo ni Caleb.”

Ngunit matigas ang patanggi ni Andrea sa suhestiyon ng madrasta. “Ayoko, mommy. Please, wag mo akong pilitin na gawin ito. Nagmamakaawa ako sa’yo, mommy. Mahal ko pa ang buhay ko.”

“Huwag mo nang pilitin kung ayaw---” ang anumang sasabihin ni Anthony ay naputol nang bigla silang makarinig ng mga yabag ng paa patungo sa direksiyon nila, at sabay-sabay silang lumingon kay Nathalie nang bigla na lamang nagsalita.

“Tiyo...” napahinto siya nang maalala ang bilin ng kanyang tiyuhin. “Uncle Anthony...”

At hindi na ulit niya naituloy ang anumang sasabihin nang makita niya ang sitwasyon ng mga ito sa sala---si Andrea na nakaupo sa sofa habang yakap-yakap ang bewang ni Daphne at ang madrasta naman nito ay hinahagud-hagod ang buhok nito na para bang inaamo. Si Anthony naman ay nakapameywang at mukhang problemado.

Walang ibang intensiyon si Nathalie kung hindi ang sabihin sa mga ito ang kalagayan ng kanyang ama, at ang kailangan nitong pera para sa operasyon nito.

“Anong kailangan mo, Natnat?” sigaw ni Anthony na ikinaigtad niya. “Hindi ito ang tamang panahon para sa pagdadrama mo! May sarili kaming problema dito, kaya pwede ba umalis ka muna! Ayokong makita iyang pagmumukha mo! Alis!”

“Pero Uncle...” ang kanyang boses ay nanginginig, ngunit hindi siya nagpasindak sa malakas na hiyaw ng kanyang tiyuhin na halos dumagundong na sa loob ng kabahayan. Hindi ito ang makakapagpatigil sa kanya na sabihin dito ang kalagayan ng kanyang ama. “Sabi ng doctor ay kilangan na ni tatay operahan. Kung hindi ay baka ikamatay niya ito.”

Hindi nagbago ang ekpresiyon ng mukha ni Anthony nang marinig ang sinabi ng pamangkin. Wala na siyang pakialam sa mga ito, o talagang wala naman talaga siyang pakialam sa mga ito simula’t sapul. Isa lamang ang mahalaga sa kanya ngayon. At iyon ay pera. Maraming-maraming pera.

Sa unang pagkakataon ay nakita ni Nathalie na ngumiti sa kanya ang asawa ng kanyang tiyo Tonyo. Napalunok siya habang pinapanood ito na hinihila ang manggas ng long sleeve ng asawa at saka ito bumulong sa tainga nito.

“Siya na ang huling alas natin, Anthony...” bulong ni Daphne sa asawa.

“Anong ibig mong sabihin?” nakakunot ang noong tanong nito habang pinag-aaralan ang mukha ng pamangkin na naghihintay ng kanilang sagot.

“Virgin pa ‘yang pamangkin mo, di ba?” tanong nito, at tumango naman si Anthony nang may kasiguraduhan, dahil kahit minsan ay hindi niya nakitang lumabas ang pamangkin na may kasamang lalake. Si Roberto lamang ang palaging kasama nito, at tumutulong sa kaniyang kapatid sa bukid. Wala din siyang nabalitaang naging boyfriend nito sa edad na beinte-uno. “Kailangan natin siya upang magpanggap na si Andrea. Pagplanuhan natin itong mabuti. Iset-up natin kung paano natin sila pagtatabihin sa kama ni Caleb, at mapaniwalang ang nakaniig niya ay si Andrea.”

“Nahihibang ka na ba? Paano niya naman gagawin iyon?” mahina niyang bulong, ngunit ang boses ay medyo galit at naiinis dahil ang akala niya ay matalino ang kanyang asawa. Hindi rin pala ito nag-iisip. Papaano kung mabuko sila ni Caleb? Eh di mas lalo pa silang napahamak. Napailing na lamang si Anthony bago nagpatuloy. “Tignan mo nga, magkaiba sila ng mukha. Magkaiba ang kulay ng buhok at kutis! Mahahalata yan ni Caleb!”

“Kung ayaw ni Andrea nang hymenoplasty, eh di aayusin natin ang pagpapaplastic surgery ni Natnat!” at pagkatapos ay pinasadahan nito ng tingin si Nathalie mula ulo hanggang paa. “Mukha naman silang kambal. Pareho ang height, ang mata, ang katawan. Pakukulayan lang natin ang buhok ni Natnat ng blonde at magiging okay na, di ba?”

Napatango-tango at napapangisi si Anthony sa ideya ni Daphne. “Matalino ka nga talaga, honey. Hindi ako nagkamali sa’yo.” Ang galit na nadarama niya kanina lamang para kay Andrea ay unti-unting natutunaw. “Sa tingin mo ay papayag ang pamangkin ko dito?”

“Hindi mo ba narinig ang sinabi niya? Kailangan ng kapatid mong maoperahan sa lalong madaling panahon, kung hindi ay mamamatay ito. Gagamitin natin iyon para makumbinsi si Natnat.”

At bago pa makasagot si Anthony ay nagsalita nang muli ang kanyang asawa.

“Natnat...” tawag nito sa pamangkin ng asawa, at tumikhim muna ito bago nagpatuloy sa pagsasalita. “Huwag kang mag-alala. Tutulungan namin ang tatay mo sa kanyang operasyon.”

“Talaga po, tiya?” napangiwi si Daphne sa tawag nito sa kanya, pero pinalampas niya muna ito dahil may kailangan sila dito. “Maraming salamat po! Tatanawin ko pong isang malaking utang na loob ito.”

Humakbang ang dalaga papalapit sa tiyahin upang ito’y kanyang yakapin bilang pasasalamat, ngunit itinaas ni Daphne ang kanang kamay para pahintuin ito. “Teka lang. Huwag ka munang excited, iha. Marami akong kondisyones. Kailangan mong bayaran ang bawat sentimong magagastos ko sa pagpapagamot sa tatay mo.”

“Opo, tiya. Naiintindihan ko po. Magtatarabaho ako ng maayos dito sa bahay. Sisipagan ko pa lalo. Ako na rin ang mag-aalaga sa garden ni tatay at sa mga bulaklak niya habang nasa hospital pa siya. Lilinisin ko din po ang swimming pool. Tutulungan ko si Claire sa kusina.” ngumiti ito nang may pasasalamat. “Maglilinis ako ng bahay at---”

“Teka, teka. Hinay-hinay lang.” napapailing na saad ni Daphne. “Kailangan ko ng tulong mo pero hindi dito sa bahay.”

“Ganoon po ba?” mahinang sagot ni Nathalie. “Sa ibang bahay po ba ako magtatrabaho?”

“Hindi. Kailangan mong magpaplastic surgery at gayahin ang mukha ng pinsan mo.” diretsahang sagot ni Anthony, at hindi na nagpaligoy-ligoy pa dahil naiinip siya sa pag-uusap ng mga ito. “Okay lang ba sa’yo iyon, ha, Natnat?”