Samantala, sa kwarto...Tahimik ang paligid. Tanging marahang paghikbi lamang ni Prescilla ang maririnig sa loob ng silid. Nakasarado ang mga kurtina, tila ayaw hayaang makialam ang liwanag sa bigat ng kanyang nararamdaman.Yakap-yakap niya si Miguel, na noo’y mahimbing nang natutulog sa kanyang dibdib. Marahang hinahaplos ni Prescilla ang likod ng bata, pilit pinipigilan ang panginginig ng kanyang balikat habang nilulunok ang mga luha."Anak..." mahina niyang bulong, halos paanas. "Patawad kung ganito ang pamilyang meron ka. Patawad kung hindi ko kayang punan ang puwang sa puso ng tatay mo... na ako ang nandito, pero iba pa rin ang hanap niya."Mas lalong humigpit ang yakap niya sa anak. Parang siya na lang ang natitirang dahilan para manatiling matatag.“Minahal ko siya, anak. Buong-buo. Walang alinlangan. Pero bakit parang ako pa rin ang sobra-sobrang nasasaktan?”Napakagat-labi si Prescilla, pinipigilan ang muling paghikbi. Itinagilid niya ang katawan sa kama, habang yakap pa rin
Kinabukasan. Mula sa loob ng kanyang sasakyan, muling dinial ni Jal Pereno ang numero ni Cherry Jones. Mula nang nagkita sila sa Tagaytay ilang linggo ang nakalipas, parang nawala na ulit ito. Hindi niya matawagan. Palaging out of coverage area.Napailing siya habang pinagmamasdan ang malalawak na palayan sa gilid ng daan. Mainit ang sikat ng araw ngunit malamig ang hangin. Tahimik ang paligid, tila walang ibang gumagalaw kundi ang mga dahon ng niyog at ang hanging dumaraan sa mga bukas na bintana ng sasakyan.Muli niyang tinawagan ang numero ni Cherry. Isang beep. Dalawa. Tatlo. Pero gaya ng dati, ang automated voice message pa rin ang kanyang narinig."Sorry, the number you dialed is either unattended or out of coverage area. Please try your call later."Napapikit si Jal habang pinipigilan ang sarili na sumigaw. Hindi niya alam kung bakit parang tinatakasan siya ni Cherry. Hindi ba’t malinaw ang lahat noong huli silang nag-usap? Hindi ba’t umamin ito na anak niya ang triplets?Hindi
Hindi siya mapakali.Tatlong araw na ang lumipas mula nang magtagpo ang kanilang mga landas sa mall, ngunit sa bawat oras na lumilipas, lalong bumigat ang dibdib ni Jal. Paulit-ulit na sumasagi sa isip niya ang mga bata—ang malalim na mga mata ni Mike, ang biloy sa pisngi ni Mikee kapag tumatawa, at ang mahinhin ngunit matalas na mga tingin ni Mikaela.Triplets.Kay Cherry.At posible… sa kanya rin.Gabi na, tahimik ang buong mansyon. Tulog na si Miguel, at si Prescilla ay nagkulong na sa kwarto matapos ang maikling pagtatalo nila kanina. Wala nang sigaw. Wala nang paliwanag. Ang natira na lang ay katahimikan na tila unti-unting sumasakal sa kanya.Bumangon siya mula sa sofa sa study room at marahang naglakad papunta sa kabilang wing ng bahay. Ang dating hindi na niya binubuksang silid—ang library room, kung saan naroon ang mga lumang aklat, dokumento, at mga photo album na iniingatan ng pamilya simula pa noong kabataan ng kanyang ama.Binuksan niya ang pinto.Amoy kahoy at lumang pap
Hindi mapalagay si Jal.Habang namimili sila ni Prescilla sa kid’s section ng isang sikat na department store para bumili ng bagong set ng damit ni Miguel, wala sa isip niya ang mga makukulay na onesie, tiny sneakers, at cute na caps na gustong ipasuot ng asawa sa anak nila.Sa halip, ang bumabagabag sa isipan niya ay ang kaninang tagpo—ang mga matang masisilayan mo lang sa isang batang inosente, pero sa kanya’y tila salamin ng isang nakaraang matagal na niyang nilibing.Lumuha si Prescilla, pero pinunasan niya ito agad gamit ang palad.“May pamilya ka na, Jal,” madiing sabi niya habang pilit pinipigil ang pag-angat ng boses. “Bakit mo pa iniintindi si Cherry? May anak na siya sa iba. Sa iba, Jal. Huwag mong sabihing aakuin mo pa ‘yung mga bata—hindi mo sila anak!”Nanigas ang katawan ni Jal. Parang may gumuhit sa puso niyang hindi niya maipaliwanag. Hindi siya agad nakasagot. Ang totoo’y hindi niya rin alam kung ano ang dapat niyang maramdaman.“Kahit... kahawig ko ‘yung batang lalak
Bawat araw na lumilipas ay tila isang bagong simula. Unti-unting bumabalik sa dati ang takbo ng mundo. Wala nang quarantine pass, wala nang checkpoint sa kalsada, at wala na ring kaba sa bawat hakbang palabas ng bahay. Ang mga mask, bagaman bahagi pa rin ng pang-araw-araw, ay hindi na kasing higpit tulad ng dati. Ang mga tao’y unti-unti nang natututong ngumiti muli—kahit pa sa likod ng kanilang mga facemask.Si Cherry, gaya ng nakasanayan, ay maagang gumising para sa kanyang morning shift bilang work-from-home customer service representative. Tahimik ang bahay, ngunit punong-puno ng pagmamahal. Sa kabilang kuwarto, mahimbing pang natutulog ang tatlong munting puso ng kanyang buhay—sina Mike, Mikee, at Mikaela.Habang nilalagyan niya ng kape ang kanyang mug, lumapit si Gemma, ang kanyang ina.“Anak, magpahinga ka mamaya ha? Kami na ni Papa ang bahala sa mga bata. Naisipan naming mamasyal sa mall. Matagal na ring hindi nakalabas ang mga bata,” malumanay na sabi nito habang binibitbit an
Ilang linggo ang lumipas at nagsimula na ang baking class ni Cherry sa barangay. Tuwing Lunes, Miyerkules, at Biyernes ng hapon siya pumapasok. Sa umaga, si Gemma ang nag-aalaga sa mga bata habang si Ralph ang taga-hatid-sundo sa school. Simple ang routine, pero napakasaya ni Cherry."Alam mo, Mars," ani Marites habang nasa videocall sila isang gabi, "nakikita ko ‘yung dating Cherry sa’yo. ‘Yung Cherry na matapang, maharot, at may pangarap.""Grabe ka, ‘Tez. Maharot talaga?" sabay tawa ni Cherry.“Oo! Pero seryoso, Mars. Nakakatuwang makita kang bumangon. Ang daming babae ang nawawalan ng pag-asa ‘pag iniwan. Pero ikaw, lumaban ka. Bilib ako sa’yo.”“Deserve ko rin maging masaya, hindi ba?” sagot ni Cherry.“Deserve na deserve.”Isang araw, habang inaayos ni Cherry ang mga orders ng cookies para sa isang maliit na birthday party ng kapitbahay, may kumatok sa pinto.Tok! Tok! Tok!Binuksan niya ang pinto at bumungad sa kanya si Aling Josie, ang tagapamahala sa barangay livelihood cente
“Alam mo, Tez,” mahinang bulong ni Cherry habang nakayakap, “hindi ko akalaing darating yung araw na masasabi ko sa sarili kong… ‘okay na ako.’ Hindi perfect ang lahat, pero… buo na ako. Dahil sa mga anak ko. Dahil sa inyo.”Binitiwan siya ni Marites at tinignan siya sa mata. “Buo ka kasi pinili mong maging buo. Hindi dahil walang sakit, kundi kahit nasasaktan ka, pinili mong magmahal. 'Yan ang tunay na lakas.”Napangiti si Cherry, pero may luha pa rin sa gilid ng kanyang mata. Hindi na ito luha ng hinagpis, kundi ng pagkilala. Sa sarili. Sa tagumpay na hindi nasusukat sa dami ng pera o taong nanatili—kundi sa dami ng beses na pinili niyang bumangon, kahit pagod na pagod na siya.Sa kusina, naroon si Gemma, nililigpit ang mga natirang pagkain. Sumilip siya sa bintana at nakita ang magkaibigang magkahawak-kamay sa bakuran.Tahimik siyang ngumiti, saka tumingin sa langit.“Salamat, Panginoon,” bulong niya. “Hindi man ko nabigay sa anak ko ang perpektong buhay, binigyan Mo siya ng lakas
Napangiti si Cherry habang pinagmamasdan sina Mike, Mikee, at Mikaela. Nakasuot si Mike at Mikee ng magkatulad na puting barong, samantalang si Mikaela ay naka-bestidang parang munting prinsesa.Nagsimula ang seremonya.Tahimik ang loob ng simbahan. Ang tunog ng pipe organ ang nagsilbing musika habang isa-isang iniharap sa pari ang mga bata.“Ano po ang nais ninyo para sa mga batang ito?” tanong ng pari.“Sakramento ng binyag, Padre,” sagot ni Cherry, mahigpit ang hawak sa mga kamay ng kanyang mga anak.Habang isa-isang binubuhusan ng banal na tubig ang mga triplets, hindi mapigilan ni Cherry ang pagdaloy ng kanyang mga luha. Hindi ito luha ng lungkot, kundi ng tagumpay, ng kalayaan, ng pagbangon mula sa lahat ng sakit.“Mike, I baptize you in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit…”“Mikee…”“Mikaela…”Iisa lang ang iniisip ni Cherry habang pinagmamasdan ang bawat patak ng tubig na dumadaloy sa noo ng kanyang mga anak—“Mga anak, malaya na tayo. Malaya na tayo
Lumipas ang tatlong taon mula nang magdesisyon si Cherry na itaguyod ang kanyang mga anak na sina Mike, Mikaela, at Mikee mag-isa. Sa kabila ng mga pagsubok, naging matatag siya sa pag-aaruga at pagmamahal sa kanyang mga anak.Ngayon, tatlong taong gulang na ang mga bata. Sa wakas, humuhupa na ang pandemya. Unti-unti nang bumabalik sa normal ang mundo. Maluwag na rin ang mga restrictions. Nakakagala na ang mga tao, muling nagsisiksikan ang mga simbahan tuwing Linggo, at unti-unting bumubukas ang mga pintuang matagal na ring nakasara.Habang pinagmamasdan ni Cherry ang masasayang mukha ng kanyang mga anak na abalang naglalaro sa sala, isang ideya ang biglang sumagi sa kanyang isipan—ang pagbibinyag.Tatlong taon na. Tatlong taon niyang pinangarap na maisagawa ito. Pero dahil sa pandemya at sa kawalang presensiya ng ama ng mga bata, ipinagpaliban niya ito nang paulit-ulit. Ngunit ngayon… handa na siya.Kinuha niya ang kanyang cellphone, nanginginig ang kamay habang tinutype ang numero n