ฝืน 4

เป็นช่วงเวลาไม่กี่สิบนาทีที่เนิ่นนานเหลือเกินในความรู้สึกของริค ทั้งคู่มาถึงบ้านซูได้ครู่หนึ่งแล้ว ตอนนี้เขานั่งเงียบอยู่ที่หน้าเฉลียง เขายังไม่รู้เลยว่าซูมาบ้านเขายังไง รถก็ไม่ได้ขับมา สองวันก่อนที่ตรงนี้ยังมีแต่ความสุข ทำไมฉากเปิดเรื่องราวแสนโรแมนติคของเขามันจบลงเร็วนักนะ เรื่องราวที่เขาคือตัวเอก เหตุใดมันถึงไม่สง่าเอาเสียเลย เขาเพิ่งบอกรักนางเอกสาวสวย นางในฝันของเขา เมื่อวานเรายังใช้เวลาด้วยกันอย่างหวานชื่น เรื่องอื่นๆ ของใครๆ ไม่ควรมีผลกับเราเร็วเท่านี้สิ มันเพิ่งจะสองวัน... เท่านั้นเอง

          ซูหายไปไม่ถึงห้านาทีเธอก็กลับออกมา ตอนนี้เธอหิ้วกระเป๋าสะพายผ้าถัก ใบที่เขาเห็นบ่อยๆ ในวันหยุดเวลาได้เจอซู เธอสวมเสื้อผ้าชุดเดิม สีหน้าเหมือนจะดีขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว

          “ไปค่ะ คุณจักโรงพยาบาลอีตันใช่ไหม”

          “ครับ” ริคตอบเธอด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉย ซูสบตาริคเพียงเล็กน้อย ตอนนี้เธอไม่ต้องเงยหน้ามองเขาแล้ว เมื่อริคอยู่ที่บันไดชั้นกลางหน้าเฉลียง ส่วนซูยังไม่ได้ก้าวลงมา ในมุมนี้เธอแปลกไปเป็นคนละคน เมื่อสายตาที่เธอใช้มองเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ในมุมเงย เหมือนเขาเองที่กลายเป็นคนตัวเล็กๆ ต้องแหงนหน้ามองแฟนสาวเสียเอง ทุกอย่างดูกลับกลายเป็นสูงส่งกว่าเขาทั้งหมด โดยเฉพาะ “แซม” เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ซูเหลือบมองริคอย่างเฉยเมยแล้วเดินเลยไปที่รถ

          ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ทั้งคู่ก็ยังไม่พูดจากัน ริคน้อยเนื้อต่ำใจที่สุด นี่ยังไม่คิดถึงว่าหากนี่คือนิสัยแท้จริงของซู เขาจะทนเป็นคนต่ำต้อยแบบนี้ไปตลอดได้ไหม ที่ผ่านมาทำไมเขาไม่เคยเห็นเลยนะ ตลกสิ้นดี แต่แค่วันสองวันมันยังเร็วเกินไปที่จะเรียกกิริยานี้ว่าธาตุแท้ ไม่ๆ คำนี้มันแรงเกินไป แต่มันก็ชวนให้สับสนลังเลไม่น้อยเลยเสียด้วยยสิ

          ริคหน้าบูดอยู่หลังพวงมาลัยรถจนถึงโรงพยาบาลที่แซมรักษาตัวอยู่ เขาจอดรถด้านหน้าให้ซูลงสบายๆ ส่วนเขาจะไปหาที่จอดเอง

          “คุณจะขึ้นไปด้วยกันไหม” ซูหันมาถามก่อนจะก้าวขาลงไป

          ริคมองหน้าซูอีกครั้ง ทำไมเธอถามแบบนี้ล่ะ ก็เขาเป็นคนเอ่ยปากชวนมาเยี่ยมแซมเอง เขาก็ต้องขึ้นไปด้วยสิ ซูกลับถามเหมือนไม่รู้

          “ขากลับจะให้ผมมารับไหม” ริคถามด้วยแววตาไม่ต้องการคำตอบ แต่เขาก็พร้อม หากเธอจะโดยสารรถเขากลับอีกสักรอบ

          “ฉันเกรงใจคุณน่ะค่ะ ไม่รู้จะเยี่ยมเสร็จตอนไหน” ริคเบือนหน้าหันกลับมาที่พวงมาลัยทันที

          “ไว้คืนนี้โทรหาผมนะครับ ที่รัก” เขาหันกลับไปบอกกับเธอพร้อมยิ้มอ่อนๆ ให้

          “ค่ะ” ซูตอบเขาสั้นๆ เพียงเท่านี้

          ด้านหลังมีรถเข้ามาเทียบจอดอีกคัน เจ้าหน้าที่เวรเปลและรถเข็นกุลีกุจอมารอรับผู้ป่วย ริครีบขยับรถมาด้านหน้าให้พ้นทาง สายตาเขามองซูเดินเข้าไปเหมือนไม่ใยดีเขาแม้แต่น้อย เขาเข้าใจ ว่าเขาและเธอเพิ่งตกลงคบกัน ความผูกพันอาทรใดๆ คงยังน้อยเมื่อเทียบกับเพื่อนรักอย่างแซมที่กำลังป่วยอยู่โรงพยาบาล มีผู้หญิงอีกคนเฝ้าไข้ ซูโกรธและเสียใจ... มันใช่เหรอ มันสมเหตุสมผลตรงไหน เขาได้แต่ข้องใจแล้วขับรถกลับออกมา

          ซูเดินเข้าประตูหน้า เลี้ยวซ้ายไปเล็กน้อยตามป้ายบอกจุดเคาน์เตอร์เวชระเบียนจนพบเจ้าหน้าที่ที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ซูแจ้งชื่อนามสกุลของแซมไป

          “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบซาแมนธา ธีโอพักอยู่ห้องไหนคะ”

          เจ้าหน้าที่ป้อนชื่อนามสกุลของแซมตามที่ซูบอก เธอคลิกเมาส์สองสามทีแล้วจึงบอกกับซูให้ทราบ

          “คนไข้ดิสชาร์จไปแล้วนะคะ” ซูงงไปหมด

          “ดิสชาร์จ... กลับบ้านน่ะเหรอคะ ยังไงกัน เมื่อเช้าฉันเพิ่งได้รู้เองว่าเธอเข้ามารักษาที่นี่จึงรีบมาเยี่ยม อะไรกัน” ซูบ่นแกมโวยวายเบาๆ

          “ค่ะ คุณผู้หญิง คนไข้ดิสชาร์จไปแล้ว”

          “เธอต้องรีบมาโรงพยาบาลด่วน แต่ตรวจๆ เสร็จแล้วให้นอนต่อเดี๋ยวหนึ่ง แล้วก็กลับบ้านไปเนี่ยนะ” สิ้นประโยคของซู นางพยาบาลที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กันก็หันมาช่วยเจ้าหน้าที่อธิบาย

          “เมื่อคืนตอนค่ำฉันเป็นคนรับไข้คุณธีโอเองค่ะ คุณหมอแผนกฉุกเฉินตรวจดูเรียบร้อยแล้ว เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เพื่อความแน่ใจเราจึงให้เธอนอนพักฟื้นที่นี่ ให้น้ำเกลือสักคืน เช้านี้คุณหมอก็ตรวจอีกครั้ง แล้วฉันก็เป็นคนทำนัดให้เธอเข้ามาติดตามอาการตามคำสั่งของคุณหมอ เราได้แจ้งกับญาติคุณธีโอ เธอเข้าใจทุกอย่างหมดแล้วนะคะ ยังไงขออภัยในความไม่สะดวกด้วยค่ะ” แซมได้ฟังก็พอเข้าใจไปตามลำดับ แต่เธอไม่เข้าใจแซม ทำไมแซมไม่บอกเธอ ไม่เข้าใจยัยเพื่อนคนนั้นของแซมอีกคนที่ขยับมาเป็นญาติกันแล้วงั้นเหรอ

          ซูพยักหน้าแสดงออกให้ทั้งสองคนที่เคาน์เตอร์รู้ว่าเธอเข้าใจแล้ว

          “ขอบคุณมากค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันมาเสียเที่ยวก็เลยโกรธตัวเองนิดหน่อย” ซูขอโทษทั้งเจ้าหน้าที่และนางพยาบาล ทั้งสองคนนั้นยิ้มตอบ บอกกับซูว่าไม่เป็นไร นางพยาบาลก้มลงเขียนอะไรยุกยิกของเธอต่อไป ซูคล้อยหันหลังกลับมาจากตรงนั้น น้ำตาเอ่อคลอดวงตาทั้งสองเบ้า แล้วเธอควรจะไปไหนต่อล่ะ ริคจะไปถึงไหนแล้วนะ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูหน้าจอ พลางสาวเท้าเดินไปตามทางเดินภายในโรงพยาบาล ซูรู้สึกเสียหน้า เหมือนคนที่ปรี่เข้างานเลี้ยงโดยไม่มีบัตรเชิญแล้วถูกปิดประตูใส่หน้าทั้งที่ทิ้งคนข้างกายไว้อย่างใจร้าย ซูนั่งลงที่เก้าอี้พักคอยตัวหนึ่ง ใช้นิ้วมือลูบแป้นตัวเลขที่มือถือ เธอจะโทรหาใครดีล่ะตอนนี้ น้ำตาของซูเอ่อคลอและคงจะล้นเบ้าออกมาในไม่ช้า นอกจากความสับสนในใจตอนนี้แล้ว ซูเพิ่งรู้ตัวด้วยว่าเสียมารยาทกับริคอย่างไม่น่าให้อภัย