ฝืน 3

“อะไรเหรอ ผมขอโทษๆ ก็ไหนคุณบอกให้ทำตัวตามสบายไง เลยคิดว่าเรื่องแค่นี้น่าจะถามได้ มันก็เรื่องธรรมชาติไม่ใช่เหรอ ได้ยินว่าผู้หญิงเวลาถึงวันนั้นของเดือนเธอจะอารมณ์บูดง่าย ซึ่งผมโอเคนะ ผมแค่ถามดูเผื่อคุณไม่กล้าบอก... ก็คุณบอกว่าให้ทำตัวตามสบายนี่” ริคเริ่มข้องใจแล้วตอนนี้ เขาไม่เคยเห็นซูในเวอร์ชันเอาแต่ใจ เพิ่งคบกันได้สองวัน ไหงมันออกมาเป็นแบบนี้ได้เล่า

“เอาเป็นว่าฉันผิดเองแล้วกันที่มา ขอโทษนะคะ” เธอลุกขึ้น ตอนนี้ริคเพิ่งสังเกตว่าเธอไม่ได้ถือกระเป๋าหรือมีของอะไรติดตัวมาเลยนอกจากโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์น่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงผ้าลูกฟูก ซูก็ยังดูน่ารักไปอีกแบบในชุดนี้

“เดี๋ยวฉันโทรหาค่ะ รอรับสายนะ” ซูบอกกับเขาด้วยสายตาอาวรณ์และรู้สึกผิดเต็มที่

“ครับ” ริคลังเลอยู่ 2-3 วินาทีก่อนจะถามซูอีกข้อหนึ่ง

“ไปเยี่ยมแซมกันไหม” ซูมองหน้าเขา เธอเงียบไปเดี๋ยวหนึ่ง

“ค่ะ ก็ดีเหมือนกัน ขอบคุณค่ะ นึกว่าคุณจะไม่ถามซะแล้ว”

“ผมขอเปลี่ยนกางเกงเดี๋ยวนะ แป๊บเดียว คุณรอตรงนี้ล่ะ .. เอ่อ หรือจะรอตรงไหนก็ได้แล้วแต่เลย” ริครีบวิ่งขึ้นข้างบน เข้าไปหยิบกางเกงตัวเมื่อวานจากราวแขวนแล้วรีบเปลี่ยน ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรนอกจากอยากให้ซูกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิมไวๆ แล้วจะได้ถามไถ่เธอดีๆ ว่าซูเป็นอะไรกันแน่ ก็เธอบอกให้ทำตัวตามสบาย แค่ถามว่าเมนส์มารึไง มันเป็นทางการตรงไหนล่ะ เขาไม่ค่อยชอบใจบรรยากาศระหว่างกันในวันนี้เลย วัยของเขาและเธอตอนนี้มันเลยเวลาจะมาพ่อแง่แม่งอนกันไปแล้ว แต่ที่ผ่านมาซูก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้ หลายเดือนมานี้จะไม่มีสักครั้งเลยเหรอที่เธอกำลังอยู่ในช่วงนั้นของผู้หญิง มันต้องมี แต่เธอก็ไม่เคยจะอารมณ์เสีย ริคมั่นใจว่ามันต้องมีเรื่องอะไรแน่ และต้องเป็นเรื่องใหญ่ด้วย เพียงแต่ซูยังไม่อ้าปากพูดมันออกมาเท่านั้น

ซูนั่งเงียบที่เบาะข้างคนขับ วันนี้เธอไม่ใช่สาวสวยพูดเก่งเสียงหวานอย่างที่เคยเป็นเสมอมา          

“วันศุกร์ที่แซมกลับบ้านไปก่อนน่ะ...” ซูเปิดบทสนทนาด้วยประโยคแรกที่ไม่จบสมบูรณ์

          “ครับ” ริคตอบรับให้ซูรู้ว่าเขากำลังฟังอยู่

          “แล้วเธอก็เงียบไปเลย เมื่อวานฉันติดต่อเธอไม่ได้เลยทั้งวัน ทีแรกก็คิดว่าเธอคงติดงานวันเสาร์ คุณรู้ใช่ไหมว่าแซมเป็นนางแบบ เธอไม่ได้หยุดงานเสาร์อาทิตย์เหมือนคนอื่นเขา ฉันรอจนเย็นเธอก็ยังไม่โทรกลับ”

          “ครับ” ริคพยายามคิดว่าควรพูดยังไงต่อ ซูควรต้องเข้าเรื่องได้แล้ว

          “มารู้อีกทีคือเธออยู่โรงพยาบาลกับผู้หญิงอีกคนที่ฉันไม่รู้จัก”

          ซูทำหน้าตาเศร้าสร้อย ริคได้แต่เหลือบตามองเพราะเขาก็ขับรถอยู่ เสียงของซูก็เริ่มสั่นคล้ายจะร้องไห้ ริคยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แซมเจ็บป่วยได้รับอุบัติเหตุหรือซูเสียใจเพราะไม่ได้เทคแคร์แซมตั้งแต่คืนวันศุกร์ที่เขาได้บอกรักเธอรึเปล่า

          “แล้วคุณไม่พอใจเรื่องอะไร เพราะแซมป่วยแต่ไม่บอกคุณงี้เหรอ”

          “ไม่ใช่! ผู้หญิงคนนั้นมันควรเป็นฉันสิ ทำไมหล่อนถึงได้ดูแลแซม ทำไมหล่อนได้อยู่ข้างๆ ตอนที่แซมลืมตาได้สติ” ริคเงียบ

          “ผมไม่รู้ว่าถามแบบนี้แล้วคุณจะยิ่งโมโหผมไหมนะ แต่แซมรู้เรื่องของเรารึยัง เธออาจจะเกรงใจไม่อยากโทรหาคุณเพราะเห็นว่าเรา... เอ่อ เพิ่งเป็นแฟนกันรึเปล่า ผมขอโทษนะ” ริคไม่เข้าใจ และถามตัวเองในใจรอบที่ร้อยว่าเขาทำอะไรผิด ซูยังเงียบต่อไป

          “แล้วคุณรู้ข่าวจากไหนล่ะว่าแซมอยู่โรงพยาบาล” ริคถามซู

          “ฉันโทรหาเธออีกทีเช้านี้ แม่คนนั้นรับสาย เธอเลยบอกฉันว่าแซมเป็นลมหลังเลิกงานเมื่อวาน หล่อนพาแซมไปโรงพยาบาล แล้วเฝ้าแซมจนเช้านี้”

          “โอเค ตอนนี้คุณใจเย็นๆ ก่อนนะ” ริคพอเดาออกว่าซูอาจจะรู้สึกผิดกลายๆ ที่สนใจแต่เรื่องของตัวเอง ก็เราเพิ่งตกลงคบหากันหลังจากสนิทกันมาสักพัก เมื่ออะไรๆ มันเริ่มจับต้องได้ เธอก็คงลืมเรื่องอื่นๆ ไปชั่วครู่หนึ่ง และคนแรกที่ได้รับผลกระทบแน่ๆ ก็คือเพื่อนสนิทนั่นล่ะ

          “แล้วตกลงแซมรู้เรื่องเรารึยังล่ะครับ”

          “ก็ฉันบอกว่าติดต่อเธอไม่ได้ไง” ... ผิดอีกแล้ว ริค เขาเม้มปาก

          “เดี๋ยวถึงบ้านแล้วคุณจะไปเยี่ยมแซมกับฉันต่อเลยไหม หรือจะกลับเลย”

          “ไปด้วยกันสิ” ริคยังคงทำแววตาสดใส

          “แต่คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรออกไปนะ ไม่ใช่เรื่อง เราไปเยี่ยมคนป่วย” จุดนี้ริคเริ่มจะเจ็บแล้ว เขาไม่พูดอะไรต่อ ไม่แม้แต่จะหันไปสบตาซู