smith의 작품

“ตกลงไหม” เบนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของลินดา แล้วขยับเข้ามาใกล้จนเธอสังเกตเห็นได้กระทั่งไรขนตาของเขา “เป็นฟรีแลนซ์แล้วฉันจะเสียโอกาสอย่างอื่นไหมคะ” เธอยังพะวงอยู่กับเรื่องงาน ทั้งที่ใจก็สะท้านแค่เพียงเพราะสายตาของเขา “ไม่เลย เหมือนเดิมทุกอย่าง แค่คุณจะมีเวลาว่างมากขึ้น หรืออยู่บ้านแล้วกลัวจะเหงาล่ะ” “ไม่หรอกค่ะ ฉันเป็นคนติดบ้าน ถึงจะไม่ใช่บ้านจริงๆ ก็เถอะ อยู่มาจนชินแล้ว” ลินดาตอบเขา “งั้นตกลงนะ” ลินดายังทำหน้าตาเหมือนครุ่นคิด “คุณเบลว่ายังไงบ้างเหรอคะ” “ก็เขาเป็นคนเสนอเอง แล้วจะว่าอะไรได้ล่ะ” ลินดาดีใจที่เรื่องมันออกมาเป็นแบบนี้ เธอชอบเบนมาก และชอบงานที่ทำมากด้วย เบนยังรอให้เธอยืนยันคำตอบ เขารอให้เธอไตร่ตรองทุกอย่างในใจให้เสร็จสิ้น “ก็ได้ค่ะ ฉันจะเป็นฟรีแลนซ์” เบนยิ้มแล้วพยักหน้า “แล้วอีกเรื่องล่ะ” “อีกเรื่อง...” ลินดาทำทีเป็นข้องใจ ทั้งที่ก็รู้เต็มอกว่าเขาหมายถึงอะไรกัน “ให้ผมลองคบกับคุณได้ไหม” เบนไม่ปล่อยมือเธอเลยตั้งแต่เขาเอื้อมมือมากุมมันเอาไว้ เขาเริ่มบีบมือเธอเบาๆ คล้ายว่า

“ขอบใจมากนะหนู ฉันก็กลัวหนูจะตกใจที่ฉันทำเสียงดัง” คุณป้าชั้นสี่ยังไม่วายจะเกรงใจลินดา “ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณป้า” “ว่าแต่หนูชื่ออะไรล่ะ” คุณป้าพยายามชวนลินดาคุย “ชื่อลินดาค่ะ คุณป้าล่ะคะ” “ชื่อป้ากานต์” “คุณไม่เคยคุยกันเลยเหรอครับ” เบนถามออกมาด้วยความสงสัย เขาดูไม่รีบเร่งแม้แต่น้อยเลยเมื่ออยู่หลังพวงมาลัยรถ ทั้งที่ก่อนนี้เขาแทบจะตะเบ็งเสียงใส่ลินดาเมื่อเธอทำทีลังเลใจที่ต้องล้วงกระเป๋ากางเกงของเขาเพื่อเอากุญแจรถออกมาสตาร์ท “ก็แค่ทักทายกันตามประสาค่ะ เราอยู่กันเงียบๆ เลยที่อะพาร์ตเมนต์นี้” “แปลกดีแฮะ” เบนออกความเห็นตามความรู้สึก “ไม่แปลกหรอก ถ้าคนแบบเดียวกันบังเอิญมาอยู่ที่เดียวกันน่ะ” คุณป้ายังทำหน้าตาเหยเกเล็กน้อย เบนคอยสลับมองดูเธอจากกระจกมองหลัง “เจ็บมากไหมครับ อีกเดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้มันเลยช่วงเวลาเร่งรีบบนท้องถนนมาแล้ว รถก็เลยไม่ติด” “โชคดีที่คุณมาพอดี ฉันวิ่งลงมาหาคนช่วย เจ้าของอะพาร์ตเมนต์ก็ไม่อยู่อีก ไม่งั้นก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน ขอบคุณมากนะคะคุณเบน” ลินดาขอบคุณ

“โฟล์ค” เขาหันไปมองตามเสียงเรียก “ครับพี่ เอ้ยคุณเบล” เบลส่ายหน้า เขาไม่ได้หน่ายใจเลยที่โฟล์คเผลอเรียกเขาว่าพี่ แต่มันเป็นเพราะโฟล์คไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่เสียทีนี่ล่ะที่เบลชักจะรำคาญใจ “เมื่อวานเป็นไงบ้าง” “ผมน่ะเหรอ ก็ดีนี่ครับ ก็กลับบ้านไปอยู่กับน้องตามปกติ” “คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงเรื่องอะไรนะ” โฟล์คยิ้มแห้งๆ เมื่อเบลถามจี้อย่างนั้น “พอผมพาคุณเบนไปบ้านลินดาแล้วผมก็กลับเลยครับ คงไม่ใช่ธุระกงการอะไรจะอยู่ต่อ” “ไปถึงบ้านเลยเหรอ” “ครับ ที่อะพาร์ตเมนต์เธอน่ะ” เบลนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ว่างอยู่ข้างโฟล์ค “เราคุยกันแบบพี่น้องเลยได้ไหม ยังไงผมก็มองคุณแบบนั้นมานานแล้ว” “ได้ครับพี่” โฟล์ครอฟัง “ถ้านายเป็นฉัน นายจะทำยังไง” เบลเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้คุยกับโฟล์คทันที เขาสะดวกแบบนี้อยู่แล้ว “ถ้าผมเป็นพี่น่ะเหรอ ผมก็คงทำอย่างที่พี่ทำเมื่อวานนั่นล่ะ ไปไล่ลินดาออกได้ยังไง ตลก ผมไม่เคยเจอ” “ลินดาก็ยังไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังใช่ไหม” เบลถามต่อ “ยังเลยครับ” “นายอยากใ

ลินดาจัดการความรู้สึกของตัวเองได้ดีเยี่ยม เธอเลิกคิดเรื่องเบนไปแล้ว แม้ว่าบางครั้งยังต้องใช้การเลี่ยง ใช้การหลบหน้า เพื่อป้องกันไม่ให้ความรู้สึกเดิมๆ เริ่มกลับมาอีก ประกอบกับช่วงตัดต่องานที่เธออาจจะต้องช่วยโฟล์คดูรายละเอียด เธอจึงไม่ค่อยว่างให้เขาเรียกไปคุยเพื่อล้อเล่นกับความรู้สึกอีก ยังไงแล้วเจ้านายสายตรงของเธอก็คือคุณเบล เธอแคร์แค่เขาก็คงจะพอ “พรุ่งนี้เงินเดือนออกแล้วนะ” โฟล์คเอ่ยขึ้น “อ้อ ใช่ จริงด้วย ฉันต้องเลี้ยงข้าวคุณแล้วสิ จะกินอะไร คิดไว้เลยนะ” “อยากกินร้านเดิมนั่นล่ะ” “ร้านอาหารเวียดนามเหรอ” “ใช่เลย” “ไม่มีปัญหา”สองสามสัปดาห์มานี้ ลินดาปรับตัวได้ดีมากๆ ทั้งที่เธอกลัวใจตัวเองแทบแย่ หลังจากได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น จากช่วงแรกที่เธอต้องเขินอายเวลาที่เจอคุณเบน มันก็เปลี่ยนเป็นความอับอายในความโง่เง่าของตัวเองแทน ลินดาเลือกที่จะแก้ไขสถานการณ์อย่างคนที่เป็นผู้ใหญ่ เธอบอกตัวเองบ่อยๆ ว่ามันเรื่องเล็กนิดเดียว แค่เข้าใจผิดกันไป คุณเบล คือเจ้านายที่มีสิทธิ์ชี้ขาดในตัวเธอ ดูเขาก็พอใจการทำงานของเธอออกจะตายไปลินดาช่วยโ

ลินดาพยายามรวบรวมสติ พูดย้ำกับตัวเองในใจว่าเธอมาที่นี่เพื่อทำงานหาเงิน อยู่ที่นี่ดีออกจะตายไป ทั้งได้ทำงานที่ไม่น่าเบื่อ ไม่ต้องเข้ากะเข้าเวร ไม่ต้องเจอลูกค้าหยิ่งผยองมารยาทแย่ เพื่อนร่วมงานก็ดี ทั้งโฟล์คและทุกๆ คนแม้แต่แม่เจ้านาย แต่เธอเองต่างหาก ที่ปล่อยใจให้คิดอะไรที่ไม่ควรคิด คุณเบนก็คงเป็นของเขาอย่างนั้น เผลอๆ เขาอาจจะทำอย่างนี้กับทุกคนโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยมากไปกว่าความเป็นเจ้านายและลูกน้อง ดูสิ แฟนเขาสวยหุ่นดีอย่างกับนางแบบนางละคร เหมือนนางฟ้านางสวรรค์ที่ลอยลงมารับคุณเบนกลับจากสนามบิน ป่านนี้พวกเขาคงหยอกเย้ากันหวานชื่น เธอกล้าดียังไงไปคิดว่าคุณเบนจะมีใจด้วย เธอมันใคร ลินดา ลินดาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์โน้ตบุค แล้วโปรแกรมเอ็มเอสเอ็นก็ลงชื่อเข้าใช้ให้เธอโดยอัตโนมัติตามที่ได้ตั้งค่าเอาไว้ มีหน้าต่างกระพริบขึ้นมา เธออมยิ้มน้อยๆ ออกมาแม้ในใจจะกำลังเหี่ยวแห้ง โฟล์คทักมาแล้ว เธอดีใจจริงๆ “กลับมาแล้วเหรอ” โฟล์คถาม “หมาดๆ เลย พอดีวางแผนผิดพลาดนิดหน่อย” “โดนดุรึเปล่า” โฟล์คถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่โดนตรงๆ แต่โดนอ้อมๆ หลายรอบอยู

ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่อง ลินดานอนแทบไม่หลับ แม้จะอ่อนล้าสักแค่ไหนทั้งจากการทำงานและการต้องนอนในท่านั่ง แต่ใจของเธอก็ไม่สงบพอจะหลับลงได้เลย จนเมื่อเครื่องลงจอด ทุกคนรอกระเป๋าสัมภาระจนครบ เบนจึงได้พูดกับเธอเป็นประโยคแรก “เดี๋ยวกลับไปบ้านผมก่อนนะ แล้วคุณค่อยเรียกแท็กซี่กลับบ้านคุณ” “ผมไปส่งได้นะพี่” เบลเสนอจะขับรถไปส่งลินดาที่บ้าน เธอมองหน้าทุกคนรวมทั้งอาร์ทด้วยความไม่แน่ใจ “ฉันว่าก็ดี สงสารน้องมัน ดูหน้าดิ คงจะเหนื่อย หงอยเป็นแมวเซาเลย” อาร์ทพูด “แมวเซานั่นมันงูแล้วพี่” “อ้าวเหรอ” อาร์ทกับเบลหัวเราะ “เดี๋ยวผมไปส่งลินดาเอง พี่อาร์ทด้วย” “อุ๊ย ขอขอบพระคุณยิ่ง” อาร์ทตอบตกลงด้วยมุกตลกตามสไตล์ของเขา ทุกคนเดินไปยังอาคารจอดรถด้วยกัน แล้วโลกของลินดาก็เหมือนจะทลายลงมาทั้งใบ เมื่อมีผู้หญิงสาวสวยสูงโปร่งขายาวราวกับนางแบบเดินตรงเข้ามาหาเบน ทั้งสองคนทักทายกันอย่างสนิทสนม “งั้นฉันฝากส่งน้องด้วยนะ” เบนมองมาที่ลินดาเพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งแล้วเขาก็เดินออกไปกับผู้หญิงคนนั้น ลินดาทำอะไรไม่ถูก เธอพูดอะไรไม่ออก ตลอดทริป

“ได้จ้ะ ฉันจะลองดู ฉันว่าฉันทำได้แหละ” ซูทำท่าเหมือนเด็กวัยประถมกำลังฮึดสู้จนแซมอดจะเอ็นดูไม่ได้ เธอมองหน้าแฟนสาวแล้วอมยิ้ม พร้อมทั้งทำท่าทำทางให้คล้อยไปกับซู บนผ้าปูที่นอนผืนเดิมของแซม ทั้งคู่กอดรัดกันอยู่อีกสักพักก่อนที่ซูจะเป็นฝ่ายขอให้แซมพาไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เธอให้แซมเป็นฝ่ายเลือกแล้วพาเธอไป โดยให้เหตุผลว่าแซมรู้จักสถานที่หลากหลายกว่า ซึ่งแท้ที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพียงแต่ซูชอบความรู้สึกนี้เหลือเกิน ความรู้สึกที่เหมือนเธอได้เป็นเจ้าหญิงน้อยที่มีอัศวินผู้กล้าคอยปกป้องดูแลทั้งคู่จัดแจงอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกนอกบ้าน“ร้านอยู่ไกลไหม ต้องเอารถไปรึเปล่า” ซูถามระหว่างที่ติดกระดุมเสื้อถักแขนจั๊มลายดอกไม้สีม่วงอ่อนไปด้วย แซมซึ่งเลือกชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เหมือนอย่างเคย กำลังส่องกระจกจัดแจงทรงผมให้เข้าที่เข้าทางอีกสักหน่อย“ต้องเอารถไปแน่นอน เดี๋ยวฉันพาไปเอง อยากกินมื้อเที่ยงร้านเด็ดใช่ไหม ได้เลย” แซมพูดจบก็เบือนหน้าจากกระจกแล้วหันมายิ้มยกมุมปากข้างเดียวให้ซู เหมือนว่าเธอจะชอบทำหน้าตาแบบนี้โดยไม่รู้ตัว ซึ่งในมุมมองของซู มันช่างทรงเสน่ห์เย้ายวนใจเสียจนเธอถอนตัวไม่ขึ้น“พูดแบ

จนตอนนี้ที่ขอบฟ้า ดวงอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขึ้นมาแล้ว ท้องฟ้าเปลี่ยนจากสีดำสนิทเป็นสีฟ้าหม่นแล้วค่อยๆ เจือสีส้มเข้มขึ้นเรื่อยๆ ตามโมงยามที่ผ่านพ้นไปแซมนอนตะแคงข้าง ใช้ศอกยันศีรษะของตัวเองกับหมอนหนุน เธอมองดูซูที่กำลังหลับใหลอย่างไร้เดียงสา แซมค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปจูบซูที่หน้าผาก หนูน้อยของเธอก็ยังไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย มีแต่เพียงเสียงถอนใจสั้นๆ เหมือนทารกที่ถูกรบกวนเวลานอนเท่านั้น ร่างกายของทั้งคู่ปราศจากอาภรณ์ใด แซมหงายตัวลงนอนราบกับเตียงอย่างแผ่วเบา ทุกจังหวะเป็นไปอย่างนุ่มนวล ราวกับเตียงนอนหลังนั้นตั้งอยู่บนก้อนเมฆ แล้วแซมกลัวเหลือเกินว่าทั้งเธอและสุดที่รักจะต้องร่วงหล่นลงไปเพดานห้องนอนในอะพาร์ตเมนต์ของแซมเวลานี้ มันเหมือนผืนผ้าใบให้เธอได้วาดภาพฝัน เธอมองเห็นตัวเธอเคียงข้างกับซูในทุกเวลาและสถานที่ ทุกสถานการณ์และอารมณ์ทั้งหนักแน่นและอ่อนไหว มือของทั้งคู่กุมกันอยู่อย่างแน่นแฟ้น ที่ไหล่ของแซมมีซูเอียงศีรษะซบอยู่เสมอ เธอเหน็บปอยผมเข้าที่ข้างหูของซูดังที่ทำอยู่บ่อยๆ ซูเงยหน้ามองดูแซมอย่างซื่อใส แซมยิ้มแล้วจูบเธอในภาพฝันนั้น แซมหลับตาลงอย่างพริ้มเพรา ความสุขความหวานชื่นที่เกิดขึ้นในหัวใจขอ

ริคขับรถออกมาจากแอลเอนานถึงสองชั่วโมงครึ่งจนถึงทะเลสาบบิ๊กแบร์ จอดรถหน้าบ้านพักที่ได้จองล่วงหน้าเอาไว้ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสาย “ฮัลโหล ใกล้ถึงยัง” เขาถามคนที่ปลายสาย “เงยหน้าสิพวก” เขาเงยหน้ามองตามที่ธีโอบอก เมื่อเห็นเพื่อนตัวดียืนหน้าแฉล้มอยู่บนเฉลียงทางเข้าบ้านพักจึงกดวางสาย เขาลงจากรถ ล็อคประตูให้เรียบร้อยแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิท “ที่นี่ล่ะเหมาะ ไม่ใกล้ไม่ไกลเกิน พักผ่อนกันให้เต็มที่” ธีโอบอกกับริคเมื่อเขาเดินเข้ามาถึง เขาตบเบาๆ บนบ่าของเพื่อนที่เพิ่งอกหักมาหมาดๆ “อ้าว ลืมกระเป๋า” ริคบอก “ยังไม่ต้อง ร้านอาหารอยู่ข้างล่างนี่ เช็คอินแล้วกินข้าวก่อน ค่อยยกของขึ้นทีเดียว ของของฉันก็ยังอยู่ในรถ “ทำไมไม่มาคันเดียวกันไปเลยวะ” ริคถาม “เออ คิดไม่ทัน คนอกหักก็งี้ แกคิดออกแล้วไม่บอกก่อนล่ะ” ธีโอย้อนถาม “ฉันก็คิดไม่ทันเหมือนกัน อกหักเหมือนกันไง ของฉันนี่หักจริง” ทั้งคู่ขำออกมาเบาๆ “ขอบใจที่ชวนมานะ กำลังเซ็ง นึกไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรดี” ริคบอกกับเพื่อน “ไม่ต้องขอบใจหรอก ฉันก็อยากมาเอง เซ็

“บ้านเพื่อนเธอสวยจัง เนื้อที่กว้างมากด้วย” ทั้งคู่เดินควงแขนกันมา“นี่วันนี้เขาเปิดรั้วไว้นะ บางวันรั้วจะปิด ต้องแจ้งก่อนว่าเรามา แล้วแคลร์จะกดรีโมทเปิดรั้วให้”“โอ้โห” ซูทำตาโต แซมจูงมือซูเดินเข้ามาหาแคลร์ที่ยืนอยู่กับออสซี แคลร์โบกมือให้แซม“สวัสดีค่ะแซม”“สวัสดีครับ” ทั้งแคลร์และออสซีทักทายแซมก่อน“สวัสดีแคลร์ ออสซี นี่ซูซาน แฟนฉันเอง”แคลร์กับออสซีหันมามองหน้ากัน“โอ้ว ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันแคลร์นะคะ”“ออสซีครับ” ทั้งคู่ยื่นมือออกไป ซูจับมือแคลร์ก่อนแล้วจึงจับมือออสซีตาม“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ฉันซูซาน” “เป็นแฟนใคร บอกด้วยสิ” แซมพูดกระทุ้ง “เป็นแฟนของแซมค่ะ” มีเสียงหัวเราะเบาๆ ผสมออกมากับคำตอบที่ซูใช้แนะนำตัวตามที่แซมปูมาให้ เธอแอบหยิกเนื้อแผ่นหลังของแซมเบาๆ “เจ็บนะ ฉันยิ่งเนื้อน้อยๆ อยู่” “สมน้ำหน้า” ซูบอกกับแซม ทั้งแคลร์และออสซีพากันยิ้มรื่น “ดื่มอะไรกันก่อนดีกว่าค่ะ กว่าเตาจะพร้อม น่าจะอีกพักหนึ่ง” แคลร์เชิญทั้งคู่เข้าบ้าน ออสซีจัดแจงขยับเตาให้พร้อมสำหรับเติมถ่าน แอนนาที่ออกจากห้องน้ำมาพอดี เมื่อเห็นว

“ฉันแอบปลื้มนะ” แอนนาเกริ่นให้แคลร์อยากจะฟังต่อ“เรื่องอะไรเหรอ”“ถ้าคุณกับออสซีไปได้สวย มันจะเป็นรักที่บริสุทธิ์เลยล่ะ บอกตรงๆ ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนอกสามศอกขนาดนี้ ฉันยังแอบอิจฉานิดๆ เลย ดูที่เขาสารภาพความในใจออกมา ตอนนั้นเขายังไม่รู้เลยนะว่าคุณกังวลใจอยู่ว่าจะท้องไหม แปลว่าเขาพร้อมรับผิดชอบนะ ที่มีสัมพันธ์กันไปน่ะ เป็นบางคนอาจจะแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ ถือว่าได้ด้วยกันทั้งคู่ แต่มีเรื่องหนึ่งนะ ต้องจำไว้” แอนนายังทิ้งท้าย“ว่า...” แคลร์เบิกตาโตพร้อมให้แอนนาพูดต่อ“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน แบบที่บอก อยากทำอะไรก็ทำเลย มีความสุขกับมันในวันที่ยังทำได้อยู่” แอนนาปิดประโยคอย่างหนักแน่น แคลร์กระพริบตาปริบๆ แอนนารู้ดีว่าพูดไปอาจจะทำให้แคลร์ลังเลใจ เธออยากให้แคลร์ได้เจอผู้ชายดีๆ แต่จากประสบการณ์ของเธอแล้ว เธอต้องเตือนแคลร์ว่าคนเราควรรักตัวเองให้มากที่สุดโดยไม่ต้องหวังพึ่งใคร แม้มันจะเป็นแค่มุมมองหนึ่งจากเธอเท่านั้น“ได้สิ” แคลร์ตอบไปอย่างไม่ค่อยเด็ดขาดนัก “เอาล่ะ ทีนี้ก็ไปเตรียมของกัน”“หือ ต้องเตรียมด้วยเหรอ”“เตรียมสิ ฉันบอกแซมไปว่าเราจะทำบาร์บีคิวกัน” แคลร์พูดจบก็ดึงมือแอนนาไป“เดี๋ยวขอหยิบขอ

หัวใจของแซมนั้นสุขล้นปรี่ นานมากแล้วที่เธอใช้ชีวิตแต่ละวันให้ผ่านไปกับการเฝ้ารอ ปล่อยให้แรงเหวี่ยงของโลกพาเธอไปยังที่ต่างๆ โดยไร้เข็มทิศ ความเหงาหงอยเดียวดายที่เคยเกาะกินจิตใจของเธอในตอนนี้เหมือนจะคลายกำลังลงเพราะมันไม่อาจกัดกินเธอได้อีกต่อไป แซมลูบไล้เรือนร่างของซูที่ยืนอยู่ตรงหน้า ลำคอของซูเพรียวระหงไม่ต่างกับแซมเลย แซมค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงขณะที่ใช้ฝ่ามือนุ่มๆ สัมผัสซูจนทั่วทุกตารางนิ้วจากใบหน้าไล่ลงไปจนถึงปลายเท้า ฟองสบู่ขาวนวลอำพรางรายละเอียดบางจุดบนตัวของซู แต่แซมก็เผยมันออกให้สองตาของตัวเองได้เห็นด้วยไออุ่นจากมือคู่เดิมนั้น ทั้งสองพะเน้าพะนอกันและกันอย่างเงียบเชียบ ให้ภาษากายสื่อสารทุกสิ่งทุกอย่างที่เฝ้าอัดอั้นมาแสนนาน วันนี้แซมได้สังเกตเห็นจริงๆ จังๆ ว่าซูเองก็มีรูปกายอ้อนแอ้น มีสัดส่วนน่าหลงใหลพาให้เธอใจเต้นแรง ทรวงอกทั้งสองที่แซมกำลังลูบไล้นั้นเนียนละเอียดนุ่มละมุน ซูถอนใจออกทางปาก หลับตาแน่นตลอดเวลาที่แซมเปิดบทรักอย่างพินอบพิเทา ซูลืมตาขึ้น ก้มลงมองแซมที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่งในอ่างอาบน้ำตรงหน้าซูที่ยืนอยู่ ซูวางมือลงบนศีรษะของแซมที่กำลังนวดเค้นกลีบเนื้อบอบบางที่หว่างขาขอ