ฝืน 5

ความรักของริคที่เพิ่งจะเป็นรูปเป็นร่างได้ไม่ทันพ้นสุดสัปดาห์ ตอนนี้มันเปลี่ยนโทนสีจากชมพูหวานแหววกลายเป็นเทาหม่น ริคขับรถกลับมาบ้านอย่างเศร้าสร้อย เขายังไม่รู้สึกดีขึ้นเลยหลังจากส่งซูที่โรงพยาบาลแล้ว เขาไม่คิดแม้แต่จะจอดรถรอเพราะซูก็คงต้องเฝ้าไข้แซมโดยไม่สนใจอะไรเขา หากจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้อย่างซื่อสัตย์โดยไม่เข้าข้างตัวเอง คงพูดได้ว่าเขามันไม่สำคัญ คงจะดีกว่านี้มากถ้าเรื่องวันนี้เกิดขึ้นก่อนเขาจะตกลงคบหากับเธอ เขาคงพอจะมีโอกาสถอยหลังไปคิดอะไรอีกสักนิดก่อน ริคเป็นคนจิตใจดี ใจเย็น แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจทนได้เลยคือการไม่ให้เกียรติกัน และวันนี้เขารู้สึกเหมือนผู้หญิงที่เขาหลงรักทำกับเขาอย่างนั้น เขาเจ็บในใจอย่างบอกไม่ถูก มันไม่เหมือนอาการของคนอกหัก จะว่าเศร้าไหมก็ใช่ แต่เขาโกรธมากกว่า ใช่ เขาโกรธ

          ซูกดโทรศัพท์หาริค... เขาไม่รับสาย แต่ซูกลับยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อหวนคิดเรื่องริคเธอก็รู้สึกเอ็นดูเขามากมายนัก เช้านี้เธอทำตัวแย่กับเขามากแต่เขาก็ยังยิ้มได้ ยังขับรถมาส่งเธอทั้งที่ในใจคงงุนงงอยู่ไม่น้อย ซูอุ่นใจขึ้นมาเมื่อตระหนักได้ว่าริคยังอยู่ข้างเธอเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอโชคดีแล้วนะซู เพียงได้บอกกับตัวเองอย่างนั้น แววตาของซูก็สดใสขึ้นมา ซูยังคงไม่โทรหาแซม เมื่อได้รู้ว่าแซมปลอดภัยดีจนกลับบ้านได้แล้ว ความห่วงใยก็เริ่มคลาย กลับกลายเป็นโกรธที่แซมไม่บอกกล่าวอะไรกับเธอเลย ซูยังนั่งอยู่ที่เก่า คิดถึงใบหน้าสวยคมของแซมยามเธอขับรถมาหาที่บ้าน แซมจะยืนไขว้ขายืนรอพิงรถคันสีเหลืองเป็นท่าประจำก่อนซูจะเปิดประตูบ้านออกมาหา แซมดูดีเสมอในทุกท่วงท่า ช่วงขายาวๆ ต้นแขนเรียวสวยมาจนถึงปลายนิ้ว ซูเสพติดภาพของแซมเวลาที่แซมต้องก้มลงเล็กน้อยเพื่อมองหน้าเธอ มันเหมือนแซมเป็นผู้ปกป้อง คอยเฝ้าดูแลอย่างห่วงใยเธอเสมอ เหมือนซูเป็นเด็กน้อยเดียงสา มีพี่เลี้ยงอย่างแซมคอยดูแลกายใจของเธอไม่ห่าง แซมเป็นคนสวย แต่เธอมีอะไรอย่างอื่นอีกที่ซ่อนอยู่ในแววตา สีหน้า วิธีการพูดจา หรือแม้แต่ท่าทางที่เธอเคลื่อนไหวในทุกอิริยาบถ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากเจอ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งข้องใจ ว่าแซมอยู่ไหน และตอนนี้ทำอะไรอยู่... กับแอนนา

          ช่างเป็นวันอาทิตย์ที่น่าเบื่ออะไรอย่างนี้ ริคเดินกลับเข้าบ้านตามปกติเหมือนที่ทำอยู่ทุกวันหลังจากจอดรถเข้าที่อย่างดีแล้ว เขาถอดรองเท้าออกเหลือแต่ถุงเท้าไว้ เดินตรงเข้ามาทางห้องรับแขกแล้วหยุดกึก

          เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งให้เขาได้แต่เป็นรอง ริคมองไปรอบๆ อย่างช้าๆ เหมือนครุ่นคิดและมองหาอะไรอยู่ เขาถอนหายใจหนึ่งครั้ง สีหน้าของเขาตึงเครียดเหมือนว่าความเศร้าพรากเอาความชุ่มฉ่ำไปจากใจเขาจนเหือดแห้ง ริคกำกุญแจรถไว้ในมือ ใช้ปลายนิ้วดึงมันเข้าหาอุ้งมือราวกับจะไม่ให้ใครมาแย่งมันไปไหน เขาหันกลับมาสวมรองเท้าที่เพิ่งจะถอดออกไปเมื่อครู่ แล้วออกจากบ้านไปอีกหน

          ปลายเดือนมีนาคมเช่นช่วงนี้ ฝนปลายหนาวถูกแทนที่ด้วยอากาศสดชื่นเต็มร้อย ริคขับรถเรื่อยเปื่อยจนมาถึงละแวกหนึ่งซึ่งร้านรวงแลดูแปลกตาไป เขาหาที่จอดรถริมทาง แล้วลงเดินดูรอบๆ ราวกับตัวเองเป็นชาวต่างชาติ ดีเลย ท้องเริ่มร้องพอดี เดี๋ยวหาอะไรกินมันคนเดียวแถวนี้ล่ะ สบายใจ

          เขาเลือกเดินเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งที่ประตูหน้าร้านเป็นบานรั้วขนาดกลางสีเขียวที่เปิดเอาไว้ตลอด เมื่อมองเข้าไปด้านในก็พอจะมีโต๊ะว่าง ริคเดินเข้าไปนั่ง บนโต๊ะมีเมนูวางอยู่แล้ว เขาไม่รีรอที่จะเปิดดูทีละหน้าๆ ไม่นานนักบริกรจึงเดินเข้ามารับออเดอร์

          “ซาลาม สวัสดี รับอะไรดีครับ” รูปลักษณ์ของเขาบ่งบอกที่มาอันห่างไกลจากอเมริกา เขาเอ่ยทักทายริคด้วยภาษาถิ่นที่คงเป็นสากลประมาณหนึ่งเพื่อแสดงอัตลักษณ์ของร้าน

          “ครับ ไม่ทราบมีอะไรแนะนำไหม ผมไม่เคยมา” ริคถามเขา

          “ลองดูเป็นเปอร์เชียนแซนด์วิชก่อนไหมครับ ทานง่าย ของขึ้นชื่อร้านเราด้วย”

          ริคยิ้มให้เขาพร้อมพยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมส่งเมนูคืนให้บริกรผิวสีมะกอกเข้ม แต่เขาวางมันไว้บนโต๊ะอย่างเดิม

          “เชื่อผมเถอะครับ เดี๋ยวคุณต้องสั่งอย่างอื่นเพิ่ม ขออนุญาตวางเมนูไว้ให้ที่เดิมนะครับ” เขาก้มศีรษะเล็กน้อย ก่อนกลับเข้าไปแจ้งออเดอร์ในครัว

          ริคหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วเก็บมันกลับลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะยักไหล่เบาๆ หนึ่งครั้ง ในร้านตกแต่งได้อบอุ่นสบาย บรรยากาศออกแนวกันเอง แต่พนักงานร้านถูกฝึกมาอย่างดีเยี่ยม จากตรงนี้ เขามองผ่านรั้วสีเขียวตรงทางเข้าออกไปยังด้านนอกร้าน ถนนหนทางและรถรากับผู้คนที่ผ่านไปมาให้เห็น ยิ่งเพิ่มความโปร่งโล่งให้บรรยากาศยิ่งขึ้น พื้นร้านปูด้วยหินก้อนใหญ่ๆ ผิวหน้าเรียบสีน้ำตาลขัดเงา เขาตบเท้าที่พื้นเป็นจังหวะอย่างสบายใจ

          ไม่นานเกินรอ เปอร์เชียนแซนด์วิชของเขาก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ริคมองดูอาหารที่เขาสั่งไปอย่างสนอกสนใจ เขาไม่เคยกินอาหารเปอร์เซียนมาก่อนเลยในชีวิต แซนด์วิชของเขาห่อด้วยกระดาษสีขาวเปิดปลายออกด้านหนึ่ง วางมาบนตะกร้าพลาสติกสีส้มสดใสทรงรี ริคยิ้ม เลิกคิ้ว เบิ่งตาโตขณะที่บริกรคนเดิมวางตะกร้านั่นลงบนโต๊ะ