Prologue

Flashback

Sa kahabaan ng eskinita sa ermita manila.....

Tumatakbo akong lumapit kay nanay na abala sa pag-aayos nung karton na gagamitin namin bilang pansamantalang higaan "Nanay! Nanay! Tignan mo oh meron akong perang napalimusan, meron na tayong pambili ng pagkain." Nakangiti ako kay nanay habang masayang pinapakita ang baryang nalimos ko sa kalsada.

"Anak anong (cough) sabi ko sayo?" Maamo ang boses ni nanay kaya gustong gusto ko pag siya ay nagsasalita.

"Huwag pong nagpapakalat kalat sa kalsada." Nakayuko ako ng sumagot ako sa kanya.

"Sinunod mo ba yung bilin ni Nanay?" Muli ay nagtanong siya na tinugon ko ng pag-iling.

"Ang sabi ni nanay ay siya ang magtatrabaho para sa atin, hindi ba?" Tanong ni nanay, walang magawang napatango ako.

Tumingin ako kay nanay at nagsalita, "pero nanay pag hindi po ako namalimos wala po tayong pambili ng pagkain." Pangangatwiran ko sa kanya.

"Ana-" Hindi naituloy ni nanay yung sasabihin niya dahil agad ko siyang pinutol.

"Nanay, lagi ka ng nagkakasakit tapos hirap pa tayong makakuha ng maayos na pagkain, ayoko po na nakikita kayong nahihirapan, gi-ginagawa ko po ito para makatulong ako sa inyo." May luha sa matang pagsusumamo ko sa nanay ko.

"Pero anak, paano pag nadisgrasya ka sa kalsada? Wala na sa atin ang tatay mo ayokong pati ikaw ay mawawala sa akin, hindi ko yun kakayanin." Nakita kong may tumulo na luha sa mga mata ni nanay.

"Maayos ako nanay, walang mangyayaring masama sa akin, saka isa pa lagi tayong binabantayan ni tatay mula sa langit." Niyakap ko si nanay nang mahigpit.

Si tatay namatay siya nung sangol pa ako, hindi ko siya nakilala. Ang sabi sakin ni nanay ay napakabait ni tatay, wala itong naging kaaway nung nabubuhay pa ito kaya naman madami itong naging kaibigan.

Pero kahit ganon ay hindi ibig sabihin non na kaya na nila kaming iahon sa hirap.

Mula daw nung namatay si Tatay ay naging sunod sunod na ang naging problema ni nanay, kaya naman gusto ko siyang matulungan, ayokong maging pabigat kase sobrang hirap na ang dinanas niya.

Bata palang ako dito na kami sa kalye nakatira, gabi gabi yung tinutulugan namin ay pinagpatong patong na carton, may mga time na namumulot na lang kami ng pagkain sa mga basurahan sa labas ng restaurant.

Kaya sobra sobra ang pagsisikap na ginagawa ko kahit man lang sa maliit na paraan ay mabawasan ang suliranin ng aking nanay.

"Nanay, lagi mong tatandaan na nandito lang ako, hindi kita pababayaan." Ngumiti ako kay nanay at hinalikan siya sa pisngi.

"Ikaw talagang bata ka, may angking tigas ang ulo mo!" Tumatawag si nanay habang kinikiliti ako.

"Nanay ahahaha tama na po hahaha!" Patuloy sa pagkiliti sa akin si nanay habang patuloy naman akong tumatawa at umiiwas sa kanya.

"Pero anak lagi kang mag-iingat ha, ayaw kong mapahamak ka hindi ko kakayanin pag nawala ka sakin ha." Sumimangot ako sa sinabi ni nanay.

"Nay huwag maging negatibo, okay!" Nginitian ko lang si nanay at tumayo na ako para makipaglaro sa mga bata na naging kaibigan ko na din.

Isang araw habang masaya akong nakikipaglaro sa mga batang lansangan kagaya ko ay may humintong sasakyan sa harapan namin at kinausap kami.

"Mga bata, gusto niyong pera?" Tanong nung mamang lalaki habang winawagayway ang mga perang papel.

Dahil sa pare-parehas kaming mga mula sa pamilyang salat sa financial ay madali kaming nauto nung lalaki.

"Opo!" Manghang mangha kaming nakatingin sa mga perang papel na hawak nung lalaki.

"Sige ibibigay ko sa inyo ito pero may ipapagawa ako sa inyo, maliwanag ba? Pinakatitigan ko ang mukha ng lalaki habang ang isip ko ay puno ng pagtataka.

"Bakit kaya gusto niya kami bibigyan ng pera?" Tanong ko sa isip ko.

"Halina kayo, sakay na kayo dito-" hindi naituloy ng lalaki ang sasabihin niya dahil pinutol ko na ito.

"Saan po tayo pupunta?" Putol na tanong ko sa lalaking nasa harapan.

Matamis na ngumiti ito at nagsalita, "doon sa dance studio, tuturuan kayong sumayaw!"

Napangiti ako ng malaki sa tinuran ng lalaki.

Matagal ko ng pangarap na makasayaw sa iba't ibang Lugar, Hindi sa pagmamayabang pero magaling akong sumayaw.

Minsan ginagawa ko siyang hanap buhay, para may maibigay kay nanay.

Simula ng mawala si tatay ay wala ng tumutulong kay nanay kaya pagkakataon ko na ito para matulungan ang nanay ko.

"Yehey!" Sigaw nung mga batang kasama ko, pero nanatili lang akong tahimik ng nakangiti.

Pero disidido na galingan sa pagsasayaw.

Napatingin ang lalaki sa akin at ngumiti ito ng mas malaki.

Habang nakatingin ako sa lalaking malaki ang ngisi sa akin ay unti unti kong nararamdaman ang balahibo ko na nagtatayuan.

Napalunok ako habang dinadalaw ng kabog ang aking dibdib. May kung ano sa ngiti nito ang naghahatid ng kilabot sa aking katawan.

Nagdadalawang isip man ay sumama pa din ako sa lalaking nasa sasakyan kagaya ng ginawa ng ibang mga batang lansangan kagaya ko.

Nang makasakay kami ay saka lang nagpakilala ang lalaki, "Ako si Clinton Guttierez, isa akong dance instructor", hindi ko maiwasan ang tignan ito ng may paghanga dahil sa kanyang trabaho.

Hindi ko alam kung anong oras na nung makarating kame sa sinasabi niyang dance studio.

Namamanghang nilibot ko ang paningin ko sa buong lugar.

"Ang ganda!" Nasabi ko nalang sa sarili ko habang nakatingin sa maluwang na stage na puno ng salamin.

Pero sabi nga ng nakararami huwag masilaw sa malaking halaga dahil Ang lahat ay may kapalit.

Hindi ako nakinig sa sinabi ng nanay ko na umalis na ako sa pagsasayaw na iyon.

Naging matigas ang ulo ko ipinilit ko ang gusto ko, wala ng importante sa akin kundi ang makatulong sa nanay ko.

Lumala ng lumala ang kondisyon niya, naalala ko nun isang araw, humingi ako ng tulong kay Sir Clinton.

"Sir yung nanay ko po tulungan niyo po ako!" Nagmamakaawa ako sa kanya, nang marinig ko ang isang maliit na boses na nagtanong kung sino ako.

"Dad who is she?" Dahan dahan akong napatingin sa pinanggalingan ng maliit na boses and there nakita ko yung batang kasing edad ko.

Habang tumitingin ako sa abuhin na mata ng bata na walang buhay ay nakaramdam ako ng takot.

Natatakot ang itim kong mga mata na tumingin pa kaya dahan dahan akong napayuko.

Ang boses niya ay walang kahit anong emosyon, para lamang siyang robot na nakatingin sa akin habang naghintay ng sagot mula sa kanyang ama.

"Her name is Amara." Ani Sir Clinton sa seryosong tinig.

"Nasaan ang nanay mo?" Seryoso Ang tinig ni sir Clinton.

Dali dali kong tinakbo ang labas ng studio para puntahan ang aking ina sa kung saan ko siya iniwan.

Muli akong lumingon sa pinanggalingan ko at napahinga ako ng maluwag ng makita ko na nakasunod sa akin ang mag ama.

Nang makarating ako sa kay nanay ay mabilis ko itong kinausap.

"Nanay! Nanay! May tutulong na sa atin huwag kang susuko ah!" Pagpapalakas ko sa loob no nanay pero nanatili siyang nakapikit.

Kinakabahan kong inalog along Ang balikat niya habang tinatawag ang pangalan niya, "NANAY! NANAY! Gumising po kayo!"

Nakahinga ako ng maluwag ng dahan dahang idinilat ni nanay ang mga mata niya at nagsalita.

"Anak, (cough) saan (cough) ka ba na-nanggaling (cough) (cough)." Malalim ang paghinga ni nanay habang tinatanong niya ako.

"Nanay andito na po yung tutulong sa atin!" Masaya kong sinabi kay nanay kahit na tumutulo na ang luha ko.

Nang makarating sa kinaroroonan namin ang mag-ama ay kaagad ko silang nilapitan at lumuhod ako sa harapan nila para makiusap.

"Sir parang awa niyo na tulungan niyo po ang nanay ko, handa po akong gawin ang kahit na ano" pakiusap ko habang nakaluhod ako at pinagkikiskis ang mga palad ko sa harap ko na parang nananalangin.

Ngumiti sa akin si sir Clinton, kaya akala ko ay matutulungan niya ako pero unti unting nanlaki ang mga mat ko ng naglabas siya ng baril mula sa kanyang likuran.

Naging mabagal ang lahat sa paligid ko habang nakikita ko siyang kinakalabit ang gatilyong nakatutok sa nanay ko.

Isang tama sa puso ang nagpabagsak sa kawawa kong ina, maging ang pagbagsak niya ay naging mabagal sa paningin ko.

Kasabay ng pagsara ng mata ng nanay ko ay ang pagsigaw ko at pagtawa ng demonyong nasa harap ko.

"AHHHH!!!! NANAYYYYY!!!"

"HAHAHAHA!" malademonyong tawa ang gumising sa akin