MATAPOS ANG ilang minuto pang paglalakbay, huminto kami sa isang malawak na bahagi ng gubat. Tumambad sa akin ang isang lugar na animo'y sinira ng digmaan. Nagkalat ang bahagi ng bawat bahay sa paligid na ginagapangan na ng iba't ibang mga damo roon. Halatang matagal ng nasa ganoong ayos ang lugar na iyon. Kumunot ang noo ko. Hindi ko alam pero may kakaibang pakiramdam ang lumitaw sa akin. May kirot sa puso ko at may koneksyon akong nararamdaman sa lugar na iyon. Anong kinalaman ko sa lugar na ito? "Nandito na ba tayo, Kuya Marcus?" tanong ni Yena matapos pagmasdan ang paligid na makikita ang sirang hitsura niyon. Ibinaba ni Marcus si Yena sa pagkakakarga niya at ngumiti rito. "Nandito na tayo, Yena," masayang anunsyo niya. "Ano ang lugar na ito, Marcus?" nagtataka kong tanong sa kaniya. "Bakit mo ako dinala rito?" Bumaling ako sa kaniya na puno ng tanong ang aking isip. "Ito ang nasirang village nang digmaang naganap isang daang taon na ang nakakalip
HANGGANG SA makauwi ako sa bahay, hindi pa rin maalis sa isip ko ang mga nalaman ko tungkol sa tunay kong mga magulang. Hindi ko pa rin lubos maisip na isang bampira ang ama ko habang isang lobo naman ang aking ina. Marami pa akong gustong itanong kay Marcus ngunit hindi na niya iyon sinagot pa. Gusto kong malaman kung sino sa matataas na bampira ang tunay kong ama na maaaring konektado sa mga bampirang kumopkup sa akin. Hindi ko alam kung paano ko iyon paniniwalaan gayong alam kong nagsasabi si Marcus ng totoo. Hindi ko rin maisip ang sinabi niyang isa akong bampira at isang lobo na sa tingin ko'y napaka-imposible niyon."Hey, mukhang malalim ang iniisip mo, ah?"Napakurap ako nang marinig ko ang boses na iyon ni Trina. Mabilis akong bumaling sa kaniya at nakita ko si Vernon na nakatingin din sa akin."May problema ba, Syrie?" tanong naman ni Vernon."Kanina ko pang napapansin ang pagiging tahimik mo, simula nang bumalik ka mula sa gubat," komento ni Tri
"ANONG ginagawa mo rito, Marcus?" mahina kong sambit sa kaniya ng bigla na lang siyang lumitaw sa loob ng bahay nang saktong umalis sila Trina at Vernon doon. Bakas sa mukha ko ang pangamba na baka may makakita sa kaniya roon. Kasalukuyan akong nakatayo noon sa bintana ng silid ko habang nag-iisip sa maraming bagay na gumugulo sa isip ko. Nagsisimula nang kumalat ang dilim sa paligid. "I just can't help myself to see you, Syrie," direktang sambit niya na bakas ang senseridad sa mukha niya. Saglit akong napatingin sa gwapo niyang mukha pero agad din akong kumurap. May kakaiba sa tingin niya sa akin na hindi ko mawari kung ano iyon. "Nahihibang ka na ba, Marcus? Hindi ka nila pwedeng makita rito," giit ko sa kaniya. "Sino bang nagsabing makikita ako rito, Syrie? I know what I'm doing, so no worries na baka makita tayo rito," mahina ang boses na balik niya. Hindi ko alam kung tama ba ang nakikita kong expression sa mukha niya. May pananabik doon. "Pero—"
HINDI KO maalis sa isip ko ang nangyari nang nagdaang gabi sa pagitan namin ni Marcus. Ngayon ko lang lubos na naisip kung ano ang nagawa namin, kung ano'ng nagawa ko. Napapasinghap na lang ako dahil doon. Pinagsisihan ko man ang pagpayag ko sa nangyari, wala na akong magagawa dahil kusa kong isinuko ang sarili ko sa kaniya at hindi niya ako pinilit. Pero sa kabila ng pagsisisi ko, aamimin kong napaligaya ako ng sandaling iyon, ligayang noon ko lang naramdaman at napagtanto. "Lately, napapansin ko na laging malalim ang iniisip mo." Naramdaman ko si Trina na tumabi sa akin sa tapat ng bintana sa sala habang nakatingin ako sa paligid. Kasalukuyang maaliwalas ang umaga at ang sarap damhin ng hanging dumadampi sa katawan ko. Nilingon ko si Trina. "Have you ever heard about the mate of a wolf?" tanong ko sa kaniya dahil sa bagay na iyon na bumabagabag sa akin. Kumunot ang noo ni Trina at nag-isip. "I don't really kno about that, Syrie. Ang alam ko lang na ma
TAMA BA ang naging desisyon ko? Hindi ko alam ang kahahantungan ng nagawa kong desisyon pero iyon ang ibinubulong sa akin na puso ko na gawin ko—ang tanggapin si Marcus at ang pag-ibig niya sa akin. Hindi ko na pwedeng itanggi ang kakaibang nararamdaman ko para sa kaniya dahil sa tuwing mas lumalapit siya sa akin, pakiramdam ko'y hindi ko na iyon mapipigilan pa.Inabot na kami ng gabi sa batis na iyon habang yakap ako ni Marcus sa likod at nakamasid sa liwanag ng buwan at bituin. Sa bawat pagdampi ng balat niya sa akin, hatid niyo'y pakiramdam na safe ako sa kaniya. "I don't know if I'm doing the right thing, Marcus. Tama ba 'tong ginagawa natin?" kapagkuwa'y tanong ko. Sa kabila ng pagtanggap ko sa kaniya, nandoon pa rin sa isip ko ang mga tanong na iyon.Marahang gumalaw si Marcus, humiwalay siya sa pagkakayakap sa akin at iniharap ako sa kaniya. Tumambad sa akin ang seryoso niyang mukha. "Hindi ko alam kung ano ang tama para sa iyo, Syrie pero para sa akin wal
GUSTUHIN ko mang pumunta sa village para makita roon si Marcus, maging si Yena at Rossa, hindi ko magawa sapagkat alam kong mayroong spy doon si Volter para kilalanin kung sino ang mga lobong mayroong ukit sa kanilang kanang balikat. Maari nilang malaman na pumupunta ako sa village at siguradong makakarating agad iyon kay Volter at pagsisimulan iyon ng pagdududa.Pabagsak akong umupo sa sofa. Mas magiging kumplikado na ngayon ang sitwasyong dahil sa desisyon ginawa ko at kailangan kong maging mas maingat dahil magiging malaki ang epekto niyon sa akin at sa mga bampira."Oh, Syrie wala kang lakad ngayon?"Nag-angat ako ng tingin kay Vernon na kakapasok lang sa bahay mula sa 'di ko alam na pinanggalingan niya. Simula nang mapunta ako sa village, hindi ko na rin alam kung ano'ng pinagkakaabalahan ng mga kasama ko sa bahay."Saan ka galing, Vernon?" balik kong tanong sa kaniya. Hindi ko naman kailangang sagutin ang tanong niyang iyon."Sa mansyon, kina
SERYOSO LANG akong nakatingin sa lumalagaslas na batis na iyon habang umiihip ang malakas na hangin. Iniisip ko pa rin ang mga sinabi ni Volter sa akin. Pero kahit ganoon, nakakaramdam pa rin ako ng lungkot at panghihinayang dahil sa matagal din naming pinagsamahan na mauuwi lang sa pagdududa namin sa isa't isa. Ang laki na ng nagbago sa pagitan namin ni Volter simula nang magkaroon ng hindi pagkakaintindihan sa amin. Simula ng makaramdam siya ng selos sa akin."You're thinking so deep, baby."Bahagya akong nagulat at napakurap nang maramdaman ko ang pagyakap ni Marcus mula sa likod ko, isiniksik pa niya ang kaniyang mukha sa leeg ko na nagdala ng kiliti sa akin.Bumuntong-hininga ako at hinayaan siya roon. Hindi ko alam kung bakit hindi ko maramdaman ang pangambang baka makita kami roon ng sino man at malaman ang namamagitan sa amin. Ang alam ko lang kasi safe ako kapag kasama ko si Marcus."Hindi ko lang maiwasang isipin ang mga bagay na nagbago sa buha
"CURIOUS lang ako, Syrie bakit biglang nagkaroon ka ng interes sa kung sino ka?"Bahagya akong nagulat sa tanong na iyon ni Trina habang tahimik akong nakupo sa sofa at kaharap siya. Tiningnan ko muna siya ng seryoso bago ako sumagot. "Hindi ko rin alam, Trina I suddenly feel there's something missing in me. Pakiramdam ko kulang ang sarili ko kung hindi ko malalaman kung ano ang pagkato ko," litanya ko.Tiningnan ako ni Trina na animo'y sinusuri ang reaction ng mukha ko. Kapagkuwa'y kumurap din siya. "Ok. Naiintindihan ko, Syrie at hindi kita masisisi kung ganiyan ang nararamdaman mo. Natural naman sigurong maramdaman mo ang paghahanap sa pagkatao mong hindi mo nakilala," pagsang-ayon naman ni Trina. "Pero hindi iyan magiging mabuti sakaling malaman ni Volter ang paghahanap mo sa pagkatao mo," aniya pa na bumakas sa mukha ang pagkadismaya. "Marahil isipin niyang trinatraydor mo siya.""Alam ko na ang posibilidad na