Mag-log inChapter 287 Julie POV Nagising ako sa liwanag ng umaga—malambot, tahimik, at parang may init na yakap pa rin sa paligid ko. Nasa tabi ko siya. Nakahiga, bahagyang nakatagilid, isang braso ang nakapulupot sa bewang ko na parang natural na doon talaga iyon nakalagay. Mabagal ang paghinga niya, payapa malayo sa imahe ng lalaking kinatatakutan ng mundo. Asawa ko. Bahagya akong gumalaw, pero agad niyang hinigpitan ang yakap, parang kahit tulog ay ayaw akong pakawalan. “Morning… my wife,” paos niyang bulong, hindi pa man bumubukas ang mga mata. Ngumiti ako. “Good morning… hubby.” Dumilat siya, at sa tingin niyang iyon—walang dilim, walang tensyon puro lambing lang. Hinaplos niya ang pisngi ko gamit ang hinlalaki, marahan, parang tinitiyak na totoo ang lahat. “Masakit ba?” maingat niyang tanong. Umiling ako, bahagyang natawa. “Hindi… payapa.” Parang doon siya tuluyang nakahinga nang maluwag. Hinalikan niya ang noo ko isang halik na hindi nangangako ng init, kundi pangan
Chapter 286ZEPH POV“Fuck,” tanging mura ko—hindi dahil nawalan ako ng kontrol, kundi dahil pinipili kong pigilan ang apoy na gusto siyang lamunin.Sino ba’ng hindi mabubuhayan ng pagnanasa kung ang asawa mo mismo ang kusang lumalapit, ang mga mata’y nagsasabing handa ako?Hinalikan ko siya—malalim pero maingat. Isang halik na hindi kumukuha, kundi nanghihingi. Nang maramdaman kong hindi siya umatras, doon ko lang hinigpitan ang yakap ko.“Don’t worry,” ibinulong ko, halos haplos ang boses sa tenga niya. “I’ll be gentle, my wife.”Huminga ako nang malalim, inilapat ang noo ko sa noo niya. Ramdam ko ang panginginig niya—hindi takot, kundi inaasahan. Inangat ko ang kamay ko at hinaplos ang pisngi niya, dahan-dahan, parang binibilang ang tibok ng puso namin.Sa bawat sandali, pinapaalala ko sa sarili ko, ang tunay na lakas ay hindi ang pag-angkin kundi ang pagpigil kapag mahal mo.At sa gabing iyon, sa pagitan ng init at katahimikan,pinili kong mahalin siya sa paraang mararamdaman niy
Chapter 285Hindi siya agad gumalaw.Sa halip, hinawakan niya ang kamay ko—mahigpit, parang pinipigilan ang sarili. Ramdam ko ang bigat ng katahimikan sa pagitan namin, yung klase ng katahimikan na mas maingay pa sa sigaw.“Julie,” mababa ang boses niya, may bahid ng dilim at pagpipigil. “May mga bagay sa akin na hindi magaan. May mga parte ng mundo ko na madilim.”Tinapunan ko siya ng tingin—hindi umatras.“Alam ko,” sagot ko. “At nandito pa rin ako.”Doon siya napangiti—hindi masaya, kundi mapanganib. Lumapit siya, sapat lang para maramdaman ko ang init ng katawan niya, ang lakas na parang handang sumira… pero pinipiling mag-ingat.“Kung lalapit ako,” bulong niya sa tenga ko, “hindi ko gagawin para saktan ka. Pero kailangan mong malaman—kapag pinili mo ako, buo. Walang atrasan.”Tumibok nang malakas ang puso ko. Hindi dahil sa takot kundi dahil sa desisyon.“Pinipili kita,” mahina kong sagot.Dahan-dahan niyang inilapat ang noo niya sa noo ko. Walang halik. Walang pag-angkin. Isang
Chapter 284Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko ngayon habang nasa tabi ko ang lalaking walang pang-itaas na damit. Nakayakap siya sa akin mula sa likuran, mahigpit pero maingat, habang ang mainit niyang hininga ay dumadampi sa batok ko.Fucking this man…napamura ako sa isip ko habang pilit pinapakalma ang sarili, dahil parang may kuryenteng gumuguhit sa balat ko sa bawat paghinga niya.Bahagya akong gumalaw, sapat lang para maramdaman niyang gising pa ako. Agad niyang hinigpitan ang yakap—parang takot akong mawala.“Hindi ka makatulog?” mahina niyang tanong, paos ang boses.“Hindi pa,” sagot ko rin nang mahina.Hindi na siya nagsalita. Sa halip, inilapat niya ang pisngi niya sa balikat ko, at doon lang ako tuluyang kumalma. Walang pagnanasa sa kilos niya—kundi pag-aangkin na puno ng pag-iingat. Parang sinasabi niyang nandito lang ako.Hinawakan ko ang kamay niyang nakapulupot sa bewang ko. Malaki, mainit, at pamilyar na. Sa unang pagkakataon, hindi ako nagtanong kung tama ba ang l
Chapter 283Paglabas ko ng banyo, balot ng tuwalya ang katawan ko, ramdam ko pa rin ang init ng tubig sa balat ko—pero mas mainit ang tingin niyang sumalubong sa akin.Hindi bastos.Hindi mapusok.Tahimik lang, malalim, parang may pinipigilang emosyon.“Julie…” mahina niyang tawag.Bigla akong kinabahan kaya napayuko ako. “A-ano?”Lumapit siya, dahan-dahan, parang takot akong mabasag. Hininto niya ang sarili niya sa harap ko—hindi niya ako hinawakan agad. Sa halip, kinuha niya ang tuwalya sa balikat ko at inayos, sinigurong maayos ang pagkakabalot.“Relax,” bulong niya. “Hindi kita mamadali.”Napatingin ako sa kanya. Sa unang pagkakataon, wala akong nakitang mafia boss, walang malamig na Zephaniah Cruz. Ang nasa harap ko lang ay isang lalaking pilit nagpipigil para igalang ako.“First night natin ‘to,” dagdag niya. “Gusto kong maalala mo ‘to na may ngiti… hindi kaba.”Parang may humaplos sa puso ko.Lumapit ako sa kanya—ako naman ang naglakas-loob. Ipinatong ko ang noo ko sa dibdib ni
Chapter 282Ilang minuto lang ang lumipas nang bumukas ang pinto ng banyo.Lumabas siya—nakatapis lang ng tuwalya sa pang-ibabang bahagi ng katawan.At doon ko nakita… ang malinaw na walong abs na parang walang kahirap-hirap ipinagmamalaki ng katawan niya.Agad akong umiwas ng tingin.Kalma, Julie. Kalma.Ramdam kong biglang uminit ang pisngi ko, pati tenga ko yata.Pero huli na—narinig ko ang mahinang tawa niya. Yung tipong alam niyang nahuli niya ako, kahit hindi ko naman sinasadya.Hindi na ako nagsalita.Sa halip, nagmamadali akong naglakad papunta sa banyo, halos tumatakbo na sa hiya.Bago ako tuluyang pumasok, huminto ako sandali at hindi siya hinarap.“Y-yung damit mo… nasa ibabaw ng kama,” mabilis kong sabi, sabay bukas ng pinto at pasok agad sa loob.Isinara ko ang pinto at doon lang ako napahinga nang malalim.Grabe… asawa ko ‘yon. ASAWA.Pero bakit parang mas kinakabahan pa ako ngayon kaysa dati?Habang binubuksan ko ang shower, hindi ko maiwasang mapangiti— sa kabila ng hi







