Owned by the Mafia Don

"Aalis kami!" sigaw ko, nabasag ang boses ko dahil sa tindi ng desperasyon. "Aalis kami ni Mama, at hinding-hindi n'yo na kami makikita!"

Gumuhit ang isang nakakasuklam na ngiti sa labi ni Alona.

"Oh, dear sister," she said softly, her tone dripping with venom. "Did you really think you could take what belongs to me?"

Humakbang siya papalapit, nagliliyab sa galit ang mga mata niya.

"Tingnan mo ang sarili mo, Elena," dura niya sa akin. "Mataba, pangit, at kaawa-awa. Umiiyak na parang baboy."

Ang bawat salita ay tumatagos sa akin na parang talim, pero tumanggi akong sumuko.

"Si Daddy ang nag-ayos ng kasal na ito," pagmamakaawa ko, nanginginig ang boses. "Hindi ko ito hiniling! Wala akong kinalaman dito!"

Pero wala siyang pakialam. Hindi siya interesado sa pangangatwiran ko. Bago pa ako makapagsalita, humagibis ang kamay niya.

The slap came so fast I barely saw it. Pain exploded across my cheek, and my body crumpled to the floor.

"How dare you?" she hissed, her breath hot against my ear. "Inakala mo bang ang isang bastarda na katulad mo ay makakakuha ng pwesto ko?"

Tumingala ako sa kanya, masakit ang mukha ko, lumalabo ang paningin ko dahil sa luha.

"Ako ang pakakasalan ni Lorenzo," buong pagmamalaking sinabi niya. "Magiging bahagi ako ng pamilya Bellucci. Ang yaman, ang kapangyarihan, ang karangalan... lahat ng iyan ay akin, hindi sa iyo."

She straightened, her chin lifted high.

"Handa na ang wedding gown ko," malamig niyang idinagdag. "Bukas, tatayo ako sa lugar na dapat ay sa iyo. Papalitan kita."

"Kunin mo na ang kasal kung gusto mo!" sigaw ni Mama, nabasag ang boses niya sa takot. "Huwag mo lang saktan ang anak ko!"

Halos hindi siya nilingon ni Alona. Nakalabas sa labi niya ang isang malupit na tawa.

"Oh, I almost forgot you were here," ismid niya. Pagkatapos, inabot niya ang bag niya at kinuha ang isang baril.

My breath caught in my throat. The sight of the weapon froze me in place. My heart thundered in my chest.

Isa sa mga lalaki sa tabi niya ang humakbang papalapit at kalmadong nagsalita. "Nandito na ang clean-up team, Miss."

"Huwag! Pakiusap!" sumigaw ako, pinunit ang lalamunan ko. "Pakiusap, huwag!"

Pero hindi nagbago ang ekspresyon ni Alona.

"My mother sends her regards," wala siyang emosyong sabi.

Pagkatapos, itinutok niya ang baril at pinaputukan.

Hinati ng tunog ang hangin. Sumigaw ako nang bumagsak si Mama, at lumundag sa akin ang mga lalaki, hinahawakan ako habang nagpupumiglas ako nang buong lakas.

"Bitawan n'yo ako!" iyak ko, nagwawala, sinusubukang lapitan siya. "Mama!"

Pero ngumiti lang si Alona, ikiniling ang ulo na parang naaliw sa sakit ko.

"Now," she said softly, her voice gleeful, "it’s time for your lesson, Elena."

Humigpit ang dibdib ko sa takot. Halos hindi na ako makahinga.

Sinusuot niya ang isang pares ng guwantes, pagkatapos ay hinila ang isang maskara sa mukha niya. Sa kamay niya ay isang maliit na bote na may lamang malinaw at mapanganib na likido.

I froze. Tumanggi ang isip ko na intindihin ang nangyayari, pero sumisigaw sa akin ang instinto na tumakbo.

Nag-alinlangan ang isa sa mga lalaki. "Miss, kailangan mo ba talagang gawin ito? Mamamatay rin naman siya."

Hindi siya tiningnan ni Alona. "Hawakan n'yo siya," matalas niyang utos.

Humigpit ang kapit ng mga lalaki. Anuman ang pagpupumiglas ko, hindi ako makagalaw. Sunod-sunod ang paghinga ko habang lumalapit siya.

At pagkatapos ay tumama sa balat ko ang likido.

Napasigaw ako. Nagliyab agad, tumatagos sa balat ko na parang wildfire. Sumigaw ako hanggang sa naramdaman kong naging raw ang lalamunan ko. Napuno ang hangin ng amoy ng sarili kong balat na nasusunog.

Yumuko si Alona, ang boses niya ay isang nakakakilabot na bulong sa tainga ko.

"Dear sister, this is your true face. Hindi ka papatayin ng asido, pero ipapakita nito sa iyo kung sino ka talaga." Bumulwak ang tawa niya, malupit at natutuwa. "I’m going to enjoy this."

At ang tawa niya ang huli kong narinig bago ako nilamon ng dilim.

---

Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko, malabo ang bungad ng paligid sa akin. May mabigat na bagay na nakadiin sa mukha ko.

Panic surged through me as I gasped for air, struggling against the weight on my chest. Sa isang matalim na paghinga, pilit akong umupo kahit sumasakit ang katawan ko. Masikip ang dibdib ko, na parang nakabalot sa hindi mabilang na layers ng bendahe.

Ang nanginginig kong mga kamay ay sumampa sa itaas, at nang mahawakan ko ang mukha ko ay halos nanigas ako. Bandages. My entire face was covered, leaving only my eyes and nose exposed.

Sinubukan kong panatilihing steady ang paghinga ko, pero mas malalim na humukay sa dibdib ko ang takot habang tinitingnan ko ang paligid. Nasa isang ospital ako. Bago ko maipon ang mga iniisip ko, bumukas nang pakonti ang pinto at napuno ang kwarto ng tunog ng nagmamadaling mga yapak.

Sumugod ang isang nurse, nanlaki ang mga mata niya nang tingnan ako.

"Gising na siya!" malakas niyang sigaw. "Tawagin niyo si doc!"

She rushed to my bedside, her hands gentle as she reached for my arm.

"Kailangan mong magpahinga. Kagigising mo lang," sabi niya habang dahan-dahan niya akong inihiga sa kama.

Sinubukan kong magsalita, magtanong kung ano ang nangyari at kung nasaan ako, pero walang lumabas na tunog. Nasunog ang lalamunan ko habang nagpupumiglas ako para sa mga salita na hindi mabubuo.

Bumukas muli ang pinto, at isang lalaki na nakasuot ng puting coat ang pumasok.

"It's a miracle," sabi niya, napuno ng pagkamangha ang boses niya habang lumalapit siya sa tabi ng kama ko. "Akala namin ay hindi ka na magigising."

Pero walang dalang ginhawa ang mga salita niya. Ano ang nangyari sa akin? Bakit naging banyaga ang katawan ko, na parang hindi na ito pag-aari ko?

Lumipas ang mga oras bago ako sa wakas nakapagsalita, at nang magsimulang lumitaw ang mga piraso ng alaala, dinurog ako ng bigat ng mga iyon. Bumuhos ang luha sa mukha ko, at ang mga nurse at doktor ay nakatingin lang sa akin na puno ng awa.

"Ano ang nangyari sa akin?" bulong ko, halos hindi marinig ang boses ko.

Sinulyapan ako ng nurse, puno ng simpatiya ang ekspresyon niya.

"Dinala ka rito na may bala na nakabaon sa dibdib mo. At ang mukha mo..." Nag-alinlangan siya. "Nasunog ang mukha mo ng asido. Ang sinumang gumawa nito ay ayaw na makilala ka."

My heart clenched painfully as her words sank in. I touched my chest, then my bandaged face, and for the first time, I realized how frail I had become. I had lost weight, lost strength, and lost my face.

"Isang himala na nakaligtas ka," mahinahong idinagdag ng doktor. "Ang bala ay ilang pulgada lang mula sa puso mo, at ang asido ay hindi tumama sa mga mata mo."

"Gaano na ako katagal dito?" tanong ko, nakatingin sa kanila habang umiiyak. "Sino ang nagdala sa akin dito?"

Lumapit ang nurse. "Dalawang buwan ka na rito. Sa totoo lang, hindi kami naniwala na mabubuhay ka pa."

"May nakitang kasama ako?" Nabasag ang boses ko habang nagtatanong ako.

Dahan-dahan siyang umiling. "Wala. Ikaw lang ang isa."

Nawasak ako muli. Patay na si Mama. At ngayon, hindi ko man lang alam kung paano ako mabubuhay nang wala siya.

Isang linggo ang lumipas, sumailalim ako sa plastic surgery. Lubusang nasira ang mukha ko, at kahit na nagsisimulang mag-recover ang katawan ko, ang mga gabi ko ay ginugol pa rin sa pag-iyak hanggang sa makatulog. Hindi ko kailanman nakita ang taong nagligtas sa akin, anuman ang dami ng beses na tinatanong ko ang mga nurse tungkol sa kanila.

Anim na buwan ang lumipas, at sa wakas, dumating ang araw para tanggalin ang mga bendahe sa mukha ko. Nakasuot ng hospital gown, umupo ako sa harap ng salamin, nanginginig habang pumasok ang doktor sa kwarto.

"Handa ka na ba?" malambot niyang tanong.

Tumango ako.

Her hands were careful as she unwrapped the final bandage. Nang tumabi siya at inilagay ang salamin sa harap ko, napahinga ako. Ang repleksyon na nakatingin sa akin ay hindi pamilyar. Different. Beautiful.

Lumabo ang paningin ko sa luha habang inabot ko ang mukha ko. Wala akong masabi.

"There’s someone here to see you," a nurse said softly.

Bago pa ako makasagot, bumukas ang pinto at pumasok ang isang babae.

Wala akong naging bisita sa loob ng mga buwan, at natigilan ako habang pinapanood siyang lumalapit. Eleganteng-elegante ang suot niya, ang mga designer na damit at alahas niya ay nagpapahiwatig ng yaman at kapangyarihan. Hindi ko siya nakikilala.

"Sino ka?" mahina kong tanong habang umupo siya sa tabi ko.

"Ako ang nagligtas sa iyo mula sa kamatayan," kalmado niyang sabi.

I stared at her, narrowing my eyes. Her poise, her elegance, her confidence... it was clear she came from a world far removed from mine.

"Bakit mo ginawa ang lahat ng ito para sa akin?" tanong ko sa kanya. "Bakit gumastos nang ganoon kalaki para sa isang taong hindi mo naman kakilala?"

Isang mahinang ngiti ang gumuhit sa labi niya. "Good manners, my dear, dictate that you should first express gratitude. Oo, may sarili akong dahilan sa pagtulong sa iyo."

Shame flushed through me, but my curiosity burned stronger than my pride.

"I'm... sorry," bulong ko. "Hindi ko man lang alam kung paano magpasalamat sa iyo. Kung mayroon akong magagawa para suklian ka, gagawin ko."

Pinag-aralan niya ako nang tahimik sa loob ng isang sandali, pagkatapos ay bumuntong-hininga.

"May magagawa ka para sa akin," malambot niyang sabi.

Nag-alinlangan ako, hindi sigurado sa kung ano ang aasahan. "Ano iyon?"

She rose gracefully and stepped closer, her gaze locking onto mine. "Binigyan kita ng pangalawang pagkakataon sa buhay. Ngayon, gusto kong gawin mo ang isang bagay para sa akin."

"Gagawin ko ang anumang bagay para suklian ka," sinabi ko nang walang pag-aalinlangan.

Her lips curved into a slow, knowing smirk. "Magaling. Gusto kong pabagsakin mo ang pamilya Bellucci. Let your pain fuel you. Alam kong gusto mong magbayad ang kapatid mo at si Lorenzo Bellucci sa ginawa nila, lalo na at siya ang mastermind sa nangyari sa iyo at sa Mama mo."

I froze, my mind reeling. Alam ko ang tungkol sa relasyon ni Alona kay Lorenzo... nakita ko ang mga litrato nilang dalawa. But hearing he orchestrated everything twisted a knife deeper into my heart.

"Paano mo nalaman ang lahat ng ito?" bulong ko, gumagapang sa boses ko ang takot. "Sino ka?"

"Hindi mo kailangang malaman ang tunay kong pangalan," malamig niyang sabi. "Tawagin mo akong... Magdalene."

Walong buwan na ang lumipas mula nang araw na iyon, pero ang mga salita niya ay patuloy na bumabagabag sa akin. Sinubukan kong itulak ang mga iniisip ng paghihiganti, inilibing ang mga iyon sa ilalim ng takot at trauma na dala ko. The Bellucci family was untouchable. To go against them would be madness.

"Kung sa tingin mo ay maaari mo akong gamitin na parang isang armas, nag-aaksaya ka ng oras," sinabi ko sa kanya. "Ang lumaban sa mga Bellucci ay suicide, at alam mo iyan."

Mahinang ngumiti si Magdalene, na parang nakikita niya mismo ang nasa loob ko.

"Nakikita ko ang takot sa mga mata mo, pero hindi mo na kailangang maging takot na babae na iyon. Tingnan mo ang sarili mo," sabi niya, hinila ako sa harap ng salamin. "Iba ka na ngayon. Maganda. Hindi mo ba gustong ipaghiganti ang pagkamatay ng Mama mo? Hindi mo ba gustong pagbayarin ang kapatid mo? Hindi niya aakalain na paparating. Kung sabagay, inakala niyang patay ka na."

Her words sank deep into me, igniting a fire I had tried so hard to extinguish. She was right. I couldn’t just sit back and let them win.

"Pero paano natin mapapabagsak ang isang taong kasing-lakas ni Lorenzo Bellucci?" tanong ko, nanginginig ang boses.

Ngumisi si Magdalene, kumikinang ang mga mata niya sa tahimik na kasiyahan.

"There is one person even Lorenzo Bellucci bows to," she whispered.

Napalunok ako, humahagibis ang puso ko. "Sino?"

"Giovanni Bellucci," sabi niya, mapaglaro ang ngiti. "The Don of the Bellucci family. At siya ang target mo."