I WAS awakened by loud noises. Screams. Cries. Seeking helps! Fears. I can sense their fears. I opened my eyes but closes them again when the light coming from the yellow bulb embraced my sight. My hands hurt, so as my back.
Darn! I slept on the cold floor.
"Let me go! Help!"
"Let us go!"
All I can hear were those words. They. Yes, they. They keep on screaming and shouting. But no one dared to look us in. Seeing their faces hopeless, makes me want to kill that freaking devil!
I gritted my teeth! Wait until a grim reaper reaps your soul, Liam Prynne!
Kung hindi lang ito planado, maaaring isa na rin a
SUMMER ENDS. Like how the dandelions dance along with the wind. Finally, his mission has an end. But he left me something unwritten. How long I have been waiting for him to come back? Days? Weeks? Three weeks. He left, without me knowing his whereabouts.Damn that man! He really fond of pissing me off. He promises to tell everything, but where on earth he has been? Sam got traumatized. Her parents suddenly went home when they found out what happen. One of their maids told me that she doesn't want to talk. That's why her parents decided to bring her to a psychia
"AMELIA! Dalian mo naman diyan. Puputok na 'yong pantog ko!" sigaw ko sa kaibigan kong kanina pa naliligo. Ihing ihi na kaya ako. Hangga't hindi pa siya lumalabas, walang tigil akong kumakatok sa pintuan ng banyo."Oo na. Oo na. Atat much? 'di makapaghintay gano'n?" anito."Kapag ako nagka-bato, yari ka sa 'kin!" pinagdaop ko ang aking binti. Ugh! Ihing-ihi na ako. Pambihira naman 'to. "Ano ba! Tumatae ka ba?" palakas na palakas na ang pagkakalabog ko sa pintuan.Makalipas ang isang taon,joke lang.Lumabas rin."Itsura mo?" taas-kilay nitong tanong sa 'kin.Ngunit hindi ko na lang sinagot at dumiretso na ako sa loob. Pabagsak kong isinara ang pinto. Dali-
“YES, FREEDOM!” sigaw ko habang palabas ng kwarto. Katatapos lang ng last exam namin. Mukhang friend kami ngayon ni Midterms, hindi kasi ako masyadong nahirapan. Sa totoo, niyan. Nag-review ako talaga. Ayaw kong bumagsak ‘no. Mahirap ang kinuha kung kurso kaya naman pinag-aaralan ko ito ng maigi.Kahit kalog ako minsan. Kahit may pagkaloko ako. Nag-aaral naman ako nang mabuti. Wala namang madali e. Lahat pinaghihirapan. Para sa sarili nating kinabukasan.“Anong freedom? Tumulong ka sa pag-aayos sa booth natin,” ani Amy.“Oo naman. Siyempre. Anong akala mo sa ‘kin?”“Tamad,” tipid nitong sagot.Pinalo ko nang mahina ang braso
“BREEEE! May chika ako sa ‘yo, bek,” bungad sa akin ni baklitang Rowela.Tinatamad ko itong tiningnan. Nakahilig ang ulo ko sa lamesa. Napagod ako sa kaka-serve ng kape. Duty kasi namin ngayon. Tatlo lang kami. One-week rin kasing idadaos ang Marlinton Festival. Thirty lang kami na sumali.Nasasayo naman kasi kung gusto mong makisali o hindi. Ang iba kasi pinili na lang ang umuwi sa kani-kanilang tahanan para bisitahin ang mga magulang.Gusto rin sana namin ni Amy ang umuwi ngunit iniisip namin ang pamasahe. Hindi naman kasi biro ang pamasahe namin pauwi ng probinsya.Ayos lang naman kila tatay na hindi ako makaka-uwi. Basta raw mag-aral ako nang mabuti at hindi kung an
THE NEXT day, maaga kaming pumasok. Habang hinihintay na magsimula ang klase, tumambay muna kami ni Amy dito sa loob ng cafeteria. Hinihintay namin si baklush.Tiningnan ko ang relo ko, 7:34 na sa umaga. 7:00 no'ng nakarating kami dito. Pambihira talaga si bakla. Late na naman.Nangalumbaba ako sa lamesa. tinitigan ko ang kaibigan kong busy na busy sa pagbabasa. "Amy, baka naman gusto mo ng kausap? Hindi puro 'yang libro. Mahigit trenta minutos na tayo dito oh. Mapapanis na 'yong laway ko," reklamo ko.Ibinaba naman niya ng bahagya ang librong hawak. "Wala ka naman ibang bukambibig kung 'di si Brent mo. Magbabasa na lang ako. Pero sige, magsalita ka lang diyan. Nakikinig naman ako. Para hindi mapanis 'yang laway mo," anito. Ipinagpatuloy ulit ang pagbabasa.
"HI," bati sa amin ni kuya Josh nang huminto kami sa tapat ng booth nila. Kunot-noo kong sinulyapan si Brent. Nandoon pa rin ang babae na kahalikan niya kanina lang. Ang sarap nitong suntukin. Umagang-umaga naglalandian na sila."We'd like to have a tattoo. Magkano ba?" malanding tanong ni bakla."Depende naman. Pero ang pricing namin two-hundred fifty pataas," sagot ng lalaki.Ang mahal ah. Ubos allowanceko nito. E, 'yong two-hundred fifty pang two days ko na 'yon. E, hindi naman raw permanent ang tattoo nila.Pero 'yong kita naman nila ay mapupunta sa charity. Lahat ng kita ng bawat booth ay mapupunta sa charity. 'Yon kasi ang layunin ng M.U. Ang hangad kasi ng eskwelahan ay ang makatu
HULING ARAW na ngayon ng festival. After lunch ay magliligpit na kami. Para next week ay balik-eskwela na naman. Malaki-laki rin ang kita ng coffee library namin. Sa lunes na kami mag-re-remit. Nasa mabuting palad naman ang pera, what I mean is, hawak ni Amy. Knowing Amy, she’s thrifty and reckon when it comes to handling a money.“Himala bek, ang aga mo yata ngayon?” Ngayon lang. As in ngayon lang siya pumasok ng maaga simula no’ng nag-start ang festival.“Naman bek. Ikaw? Mabuti at hindi pa nag-ku-krus ang landas niyo ng crush mo? Siguro hiyang-hiya ka ‘no?”“Ako,” turo ko sa sarili ko. “Mahihiya? No way. Bakit naman ako mahihiya? Ang kapal-kapal ng mukha ko para mahiya. And FYI, nakita mo
IT WAS a cold Sunday afternoon. The rain was non-stop pouring. We stayed inside our apartment, busy watching a K-Drama. Eating lots of stuff like popcorns, gummy worms, gummy bears and skittles. I’m not sure if I can do some ways today for my crush. It’s weekend anyway.“Gwapo talaga ni Seo Kang Joon ‘no?” tanong ko sa katabi ko. Pero mas gwapo si Brent ko.“Oo naman. Magaling pa umarte. ‘Yan nga ang fave ko na movie niya.” Sagot naman ni Amy. Magkatabi kaming nakaupo sa sofa dito sa sala.We’re watching are you human too. Last episode na namin. Nasa part na kami ni umiiyak si So Bong sa tabi ng dagat.“Huhu, nakakaiyak naman.&r