3.2 ใจง่าย

“โคตรเหี้ย!”

“มึงมันคนจัญไรไอ้ปลื้ม”

ป้อมและออสตินสรรเสริญเยินยอเพื่อนสนิททว่าคนโดนชมกลับไหวไหล่ เก็บสมาร์ตโฟนที่เพิ่งเปิดอ่านข้อความกลับเข้ากระเป๋ากางเกง

แค่อยากตัดปัญญาแต่เนิ่น ๆ เพราะเมื่อวานหายไปทั้งคืน ตะวันทั้งโทรทั้งส่งข้อความแต่ก็ติดต่อเขาไม่ได้ ไม่เกินวันนี้หญิงสาวต้องมาอาละวาดอีกแน่หากได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

วันนี้เขามีภารกิจใหญ่ที่ต้องทำ ฉะนั้นจะปล่อยให้แผนพังเพราะตะวันไม่ได้เด็ดขาด การให้เธอรออยู่ที่คอนโดเป็นทางออกที่ดีที่สุด เขาเรียกกลยุทธ์ผิดตรงไหน ถึงเพื่อนจะเรียกว่าเหี้ยว่าจัญไรเขาจะไม่เก็บมาใส่ใจ

ก็แค่ส่งข้อความไปบอกว่า...

‘อาบน้ำให้ตัวหอม ๆ แต่งหน้าสวย ๆ รอฉันนะ อีกสองชั่วโมงจะกลับไปหา’

กว่าตะวันจะแช่น้ำอาบตัวแต่งหน้าเสร็จก็ปาไปสามชั่วโมงกว่านู้นแหละ เขาคงทำภารกิจเสร็จพอดี

“อะไรกันวะ” คนเข้ามาใหม่เอ่ยถาม เบียร์กับแทวอน เพื่อนอีกสองคนของปรมะที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกันขมวดคิ้วสงสัยว่าปรมะโดนออสตินและป้อมด่าเรื่องอะไร

“มันส่งข้อความหาตะวัน บอกให้ไปรอที่คอนโด แต่ตัวมันแม่งนัดสาวมาเลี้ยงข้าวนี่ไง” ป้อมเล่าให้สองคนที่หายหัวไปตั้งแต่เมื่อวานจนไม่ได้รู้สถานการณ์ในคอนโดของปลื้มเหมือนอย่างเขาและออสติน เล่าหมดไม่สนใจเจ้าตัวที่กระแทกลมหายใจหงุดหงิดแล้วเดินหนีแต่อย่างใด

“ไอ้ปลื้มแม่งเหี้ยไม่หาย” เบียร์อดด่าไม่ได้ ฟังจากที่ป้อมเล่าก็สงสารตะวัน รายนั้นตามรักเพื่อนตนมานาน ยอมให้ทุกอย่าง แต่นับวันปรมะก็ยิ่งไม่ใส่ใจ

“ง่ายเกินก็แบบนี้แหละ” แทวอนว่า แล้วก็ต้องร้องโอดโอยเมื่อโดนเบียร์ถวายศอกใส่จนจุก

“ให้เกียรติผู้หญิงหน่อย จะพูดอะไร”

“แล้วกูพูดอะไรผิดวะ” แทวอนเกาหัว เขาเป็นลูกครึ่งเกาหลีอเมริกันที่มาปักหลักอยู่ที่ไทยตามครอบครัวได้ไม่กี่ปี พูดไทยไม่ชัดที่สุดในกลุ่ม อาจจะสื่อสารผิดความหมายไปบ้าง

“ก็ตะวันง่ายจริง ๆ ใจง่าย” พูดก็ตามที่เห็น เพราะที่ผ่านมาตะวันยอมปรมะมาตลอด เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหา ยอมให้ปรมะทำร้ายจิตใจครั้งแล้วครั้งเล่า ยกให้ทั้งใจทั้งกายทั้งที่สถานะไม่เคยชัดเจนเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้จะพยายามไปทำไมขนาดนั้น

“เออ จะง่ายจะยากก็ไม่ต้องพูด” ป้อมว่าให้อีกคน ปวดหัวกับไอ้เกาหลีปาก...ไม่ดีนี่ฉิบหาย

ไม่ว่าตะวันจะเป็นคนอย่างไรก็ไม่ใช่ปัญหาของพวกตน จะไปว่าใครสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ นั่นก็ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่น่าสงสาร และน่าเห็นใจมากด้วยซ้ำ ถึงจะทำตัวเองก็ตาม

สี่หนุ่มเลิกพูดเรื่องนี้แล้วพากันเดินเข้าในร้านอาหารกึ่งบาร์ตามปรมะไป

วันนี้แก๊งพวกเขามีนัดสายรหัสมาเลี้ยงต้อนรับการเปิดภาคเรียนที่สองตามธรรมเนียม และแน่นอนว่าเป็นธรรมเนียมที่ปรมะเป็นคนคิดค้นและก็ตั้งขึ้นมาใหม่ เหตุผลก็เพราะหาเรื่องเจอหน้าหลานรหัสคนสวยของออสตินที่ชื่อมิเกล ดาวคณะนิติศาสตร์ ทั้งสวยทั้งฉลาดและสดใส

ปรมะเทียวไล้เทียวขื่อมาตั้งแต่เทอมหนึ่งที่น้องมิเกลเพิ่งเข้าเป็นเฟรชชี่ ทว่าสาวเจ้าดูหวงเนื้อหวงตัวไม่เล่นด้วยสักเท่าไหร่ ไม่เปิดใจรับใครและไม่หลงคารมปรมะง่าย ๆ ชวนกินข้าวไม่กิน ชวนเที่ยวก็ไม่ไป ชวนไปดูหนังยิ่งแล้วใหญ่ มิเกลรีบหาทางตีตัวออกห่างอย่างไว

จนแล้วจนรอดเลยต้องใช้ไม้นี้ อยากกินข้าวกับน้องก็ต้องเลี้ยงมันทั้งสายรหัสนี่แหละ ไม่เช่นนั้นหญิงสาวคงไม่ยอมมาด้วยอีกตามเคย อยากทำความรู้จักอยากมีเวลาอยู่ด้วยกันมันก็ต้องลงทุน