4.1 ลงทุนหวังผลกำไร

“สุดมากครับเพื่อน” ป้อมชม ตอนนี้สายรหัสของทั้งห้าหนุ่มมากันอย่างพร้อมเพรียง ต้องปิดโซนเลี้ยงต่อโต๊ะยาวเหยียด

“ลงทุนฉิบหาย”

“ก็ธรรมดา” ปรมะกระซิบตอบท่าทางดูภูมิใจ ยิ่งตรงหน้าเขาคือมิเกลที่หันคุยกับเพื่อนสายรหัส สายตาคมยิ่งเป็นประกาย...

‘อยากได้’

ยิ่งได้ยาก ก็ยิ่งอยากได้

“อยากรับเครื่องดื่มอะไรเป็นพิเศษกันรึเปล่าครับ สั่งได้ตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” ปากบอกทุกคนอย่างใจป๋า แต่สายตามองมิเกลไม่ละไปไหน หญิงสาวที่หันมาสบตาได้ไม่นานก็ต้องเสหลบอย่างเขินอาย

“ขอบคุณค่ะ พี่ปลื้ม”

“ยินดีครับ น้องเกล” เสียงทุ้มแสนมีเสน่ห์พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากแสนกระชากใจ

ปรมะตักนั่นนี่สารพัดเพื่อเอาใจหลานรหัสของเพื่อนรักจนโดนแซวว่าเอาใจอยู่คนเดียว ลืมสายรหัสของตัวเองเสียสนิทใจ

รับประทานอาหารปาก อาหารตา อาหารใจ ท่ามกลางบรรยากาศครื้นเครงและการพูดคุยสนุกสนาน กว่าทุกอย่างจะจบลงเวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบสี่ทุ่มเพราะปรมะและทีมชวนสายรหัสดื่มกันต่อเบา ๆ และร้องคาราโอเกะ ที่โซนชั้นบนของร้านอาหาร

ไม่นานสมาร์ตโฟนของชายหนุ่มก็สั่นรัวด้วยมีสายเข้าจากหญิงสาวที่เขาหลอกให้รออยู่ที่คอนโดนานสองนาน ชายหนุ่มกดตัดสายก่อนจะเดินออกจากห้องคาราโอเกะแบบวีไอพีมาที่ระเบียงชั้นสองของร้านซึ่งลูกค้ามักใช้เป็นที่สูบบุหรี่ เขาส่งข้อความตอบกลับไปอย่างรำคาญ

P.Parama : นอนไปก่อนเลยตะวัน ฉันติดธุระ

Tawan : ปลื้มอยู่ไหน ตะวันรอนานแล้วนะ

Tawan : ติดธุระอะไร เมื่อไหร่จะกลับ

P.Parama : เรื่องสำคัญ

Tawan : ให้ตะวันช่วยไหม อยู่ไหนเดี๋ยวรีบไปหา

P.Parama : เธอแค่รอฉันก็พอ

ปรมะกดปิดเครื่องแล้วกระแทกลมหายใจหนัก ๆ อย่างรำคาญ บอกว่าติดธุระแล้วยังจะดันทุรังมาหาอีก “น่าเบื่อชะมัด”

“มึงก็ชอบไปให้ความหวัง ถ้าไม่ชอบไม่รักทำไมไม่เคลียร์ให้จบ ๆ ไปสักทีวะ” ออสตินที่ยืนสูบบุหรี่ข้าง ๆ อยู่นานเอ่ยขึ้น

“กับตะวัน ถ้าจบง่ายก็ดีสิ”

“ก็ไม่น่ายาก ถ้ามึงจะทำจริง”

“มึงไม่เห็นเหรอว่าอิทธิฤทธิ์เยอะแค่ไหน”

ตะวันเกิดและเติบโตมาในครอบครัวมหาเศรษฐี มีพร้อมพรั่งทุกอย่าง มีแต่คนคอยพะเน้าพะนอเอาใจ ชีวิตนี้ไม่รู้จะเคยเจอความผิดหวังเหมือนคนอื่นเขาบ้างไหม แต่เท่าที่เห็นก็ไม่ หากตะวันไม่พอใจก็จะอาละวาดเหมือนคนบ้า ใครก็หยุดไม่ได้

ดูอย่างเมื่อวานที่อาละวาดตบตีหญิงสาวในห้องนอนเขาไม่ยั้ง ถ้าไม่ห้ามมีหวังยายนั่นได้ตายคามือตะวันเป็นแน่

“ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะมึงให้ความหวังเขาเองไม่ใช่รึไง”

“ถ้าไม่โง่ ก็น่าจะรู้สิว่ากูให้อยู่เพราะต้องการอะไร” แค่ร่างกายเท่านั้น สำหรับตะวันมีแค่ร่างกายที่เขาหลงใหล เธอเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่ทำให้เขามีความสุขถึงจุดสุดยอดได้ทุกครั้ง นั่นคืออีกเหตุผลที่เขายังไม่กล้าตัดตะวันออกจากชีวิตให้เด็ดขาดสักที

แต่ทว่าเขาก็ไม่เคยให้ความหวังมากกว่านั้น ไม่เคยบอกว่ารัก ไม่เคยให้สถานะว่าเราคบหากัน เป็นตะวันเองต่างหากที่คิดไปเองทั้งนั้น หญิงสาวเป็นคนฉลาด เรื่องแค่นี้ทำไมจะคิดเองไม่ได้

“มึงพูดแบบโคตรมักง่ายเลยไอ้ปลื้ม” ออสตินเอ่ยเสียงราบเรียบ แล้วพ่นควันบุหรี่ออกจากเรียวปากจนควันสีหม่นฟุ้งกระจายในอากาศ ได้ยินเช่นนั้นปรมะก็เริ่มจะเดือดดาล ไม่พอใจกับคำของเพื่อนรัก

“มึงต้องการอะไร” ชายหนุ่มกระชากคอเสื้อเพื่อนเข้าหาตัวไม่เบานัก

“ไอ้ห่า ถ้ามีคนมาอ้าให้ง่าย ๆ แล้วสวยขนาดนั้น มึงจะไม่เอารึไงวะ”

“ใจเย็น” ออสตินกระตุกยิ้มมุมปากที่ยั่วโทสะปรมะได้ เขายกสองมือขนาบไหล่เป็นการยอมแพ้