3.1 เธอต้องทำ

แต่ก่อนจะไปหาผู้ชายคือต้องไปเรียน เพราะยังเหลือวิชาคาบบ่ายอีกสองวิชา ตั้งแต่ขึ้นปีสามมาบอกเลยว่าสาหัส วิชาเรียนดูเหมือนน้อยแต่เป็นวิชาหินทั้งนั้น ถึงจะบ้าผู้ชายมากแต่ตะวันก็รักอนาคตเช่นเดียวกัน

กิจการของที่บ้านในส่วนของมารดาเป็นงานเกี่ยวกับแฟชั่น ไม่ว่าจะเป็นบริษัทชุดชั้นใน แบรนด์เสื้อผ้าทั้งของบุรุษ สตรี ไหนจะมีแบรนด์เสื้อผ้าเด็กในเครือ RAWEE Group ที่ประธานรวีมารดาของหญิงสาวสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงและความภาคภูมิใจ ท่านหมายมั่นปั้นมือไว้ว่าทั้งตะวันและอาทิตย์[1]จะต้องมารับช่วงต่อ

เรื่องบริหารตะวันอาจไม่ถนัด หากแต่เธอชอบศิลปะ มีหัวทางด้านการออกแบบและดิไซน์ อย่างน้อยก็จะสามารถช่วยต่อยอดให้กับธุรกิจของมารดาได้ในวันข้างหน้า หญิงสาวตั้งมั่นมาเสมอว่าเธอจะทำให้ได้ พ่อกับแม่ต้องภูมิใจในตัวเธอและน้องชาย

ตะวันทำได้ดีเสมอและหวังว่าจะทำดีต่อ ๆ ไป

กว่าจะเลิกเรียนคาบสุดท้ายเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบสิบเจ็ดนาฬิกาแล้ว ทว่านักศึกษาแฟชั่นดิไซน์ก็ยังไม่ได้แยกย้ายกลับบ้านเพราะต้องอยู่ประชุมเรื่องธีมงานที่จะต้องรังสรรค์ขึ้นมาเพื่อโชว์ในนิทรรศการประจำปีของคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเจพีที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า

ผลงานในครั้งนี้จะเป็นตัวตัดสินว่าเกรดจะออกมาเป็นที่น่าพึงพอใจหรือไม่  และกว่าภารกิจจะเสร็จลุล่วงก็เกือบมืดค่ำ

“ไปไหนต่อไหม” ตะวันเอ่ยถาม และเพื่อนทั้งสามคนก็พร้อมใจส่ายหน้าตอบเหมือนกันว่า...

“ไม่!”

“เหนื่อยจะตายชักแล้ว ขอกลับไปนอนเถอะ” ต้าเหนิงเสียงยานคาง วันนี้ใช้พลังงานไปเยอะ ไหนจะแผนงานต่าง ๆ ที่ยังต้องกลับไปทำต่อ

“โห รีบกลับไปไหน ไปร้านนั่งชิลด้วยกันก่อน” แม้จะเหนื่อยล้าสายตัวแทบขาดหากตะวันก็ยังมีจุดหมายที่ต้องไปให้ได้

“ถามแบบนี้คือยังไง มึงจะไปไหนอีกตะวัน” ตาคมกริบของจูลี่สบมองตะวันอย่างหมายมาด

“ก็ว่าจะไปตามหา...” พูดไม่ทันจบแจ็กกี้ก็พูดขัด

“ผู้ชาย?” ยายเพื่อนเวรพูดไว้ตั้งแต่เที่ยงแล้วว่าจะแต่งหน้าสวย ๆ ไปหาปรมะ และตะวันไม่เคยพูดเล่น ยิ่งวันนี้ได้ยินมาว่าเด็กคณะนิติศาสตร์มีเลี้ยงสายรหัสที่ร้านชิลใกล้มหาวิทยาลัย มีหรือตะวันจะไม่อยากตามไป

เพื่อนทั้งสามไม่ทันเปิดปากเทศนาว่าให้รักนวลสงวนตัว อย่าไปยอมใจอ่อนให้ปรมะง่าย ๆ เสียงข้อความจากสมาร์ตโฟนในมือตะวันก็ดังขึ้น หญิงสาวก้มลงอ่านมันครู่เดียวก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“โอเค กลับคอนโดดีกว่าเนอะ ไม่ไปก็ได้” พูดจบก็ยิ้มหน้าบานเดินสาวเท้าก้าวไว ๆ ไปขึ้นรถซูเปอร์คาร์คันหรูทันที ปล่อยเพื่อนทั้งสามคนให้ยืนเกาหัวงงงันอยู่อย่างนั้น

“มันเป็นอะไรของมัน”

“เปลี่ยนอารมณ์ไวฉิบหาย”

“แล้วนั่นมันจะรีบไปไหนน่ะ”

“หึ ไม่รู้” ถามกันเองอยู่สามคนเพราะตะวันไม่อยู่ตอบคำถาม สุดท้ายก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

ปรมะ โชติภิวรรธ หรือปลื้ม นักศึกษาคณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยชื่อดัง ดีกรีว่าที่เกียรตินิยมเหรียญทอง บุตรชายคนโตของทนายวิศรุตและปาริฉัตรดาราดัง ทายาทตระกูลโชติภิวรรธที่มั่งคั่ง เป็นตระกูลดัง เก่าแก่และมีชื่อเสียงมากตระกูลหนึ่งในประเทศที่เมื่อได้เอ่ยถึงใคร ๆ ต่างก็ต้องรู้จักและคุ้นหู

เรื่องร่ำรวยและฉลาดไม่ต้องพูดถึงเพราะตระกูลนี้ล้วนประกอบอาชีพแพทย์ ทนายความ และทำธุรกิจต่าง ๆ อีกมากมาย

ปรมะได้รับดีเอ็นเอที่ดีไม่ว่าจะเป็นเบ้าหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าปั้น รูปร่างกำยำล่ำสัน ความสูงเกินมาตรฐานชายไทย และเรื่องมันสมองแน่นอนว่าเชื้อต้องไม่ทิ้งแถว เป็นถึงลูกท่านวิศรุตทนายความรุ่นเก๋า ทั้งความฉลาดและไหวพริบไม่เป็นสองรองใคร ปรมะฉลาดเป็นกรด หลักแหลม แพรวพราวและลื่นไหล...

ถ้าใช้ในเรื่องที่ดีก็ดีไป แต่นี่อะไร

“โคตรเหี้ย!”

[1] พระเอกจากเรื่อง My Honey คนนี้ของผม โดย นามปากกาหญิงเพียว