บังเอิญ(1)

“เฮ้อออ ลำบากเนอะ เกิดมาสวยเนี้ย” เสียงน้องชายฉันเองแหละ

“นั้นสินะ ทำไงดีอ่ะ” ฉันหันไปทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่น้องชาย

“ฮ่าๆ ๆ อารมณ์ดีแล้วนิ จะกลับยังล่ะ” ไดมอนด์ถามฉัน

“อือ กลับเลยดีกว่า” ฉันตอบน้องชาย

“งั้นไลลากลับก่อนนะค่ะ” ฉันหันมาบอกพี่ๆ ทีมงาน ที่ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งทำหน้าอึ้งกันทั้งโต๊ะ ออ คงจะอึ้งความหล่อน้องฉันล่ะสิหรืออาจจะอึ้งที่เราสองพี่น้องพูดหยอกล้อกัน

“เค้าขอกลับด้วยนะตะเอง เขามิได้เอารถมาอ่ะ” พอเห็นคนมองเยอะไดมอนด์ก็เล่นใหญ่เข้าไปอีก

“ได้สิค๊า..” ฉันหันไปดึงแก้มไดมอนด์ทั้งสองข้างอย่างหมั่นเขี้ยว

“โอ๊ะโอ๊ยยย เค้าเจ็บนะ” ไดมอนด์โอดครวญลูบแก้มตัวเองปอยๆ แล้วฉันก็เดินควงแขนไดมอนด์ออกจากผับ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมองพฤติกรรมของเราสองคนพี่น้องไม่วางตา

ฉันขับรถออกมาจากผับตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง

“จะให้ไปส่งไหน” ฉันถามน้องชายตัวเอง

“ไปส่งที่ค่ายเพลงก็ได้ครับ รถมอนด์จอดอยู่นั้น” ไดมอนด์ตอบ

“แล้วเราไปผับกับใครล่ะ” ก็ถ้าจอดรถไว้นี่แล้วไดมอนด์จะไปกับใคร

“ไปกลับพวกเฮียซัมดีเฮียเจนะครับ” สงสัยจะเป็นคนที่ทำงานด้วยกัน

“แล้วไปรู้จักกับพี่เรย์ได้ไง” ฉันสงสัยตั้งแต่อยู่ในผับล่ะเห็นเขาเดินมากลับน้องชายฉัน

“อ๋อ เฮียเรย์เขาเป็นเจ้าของค่ายเพลงมอนด์เอง” เป็นเจ้านายน้องฉันนี่เอง

ฉันเลี้ยวรถเข้ามาจอดใต้ตึกของค่ายเพลง LayMusic ตึกใหญ่ใช้ได้

คลื่น.......คลื่น.....คลื่น......

“ว่าไง” ไดมอนด์รับโทรศัพท์ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที

“เดี๋ยวจะรีบไป” ไดมอนด์วางโทรศัพท์ ลงจากรถฉันแล้วเดินไปที่รถตัวเองหยิบอะไรสักอย่างออกมา แล้วก็เดินกลับมาหาฉัน

“มีอะไร” ฉันถามน้องด้วยความสงสัย

“มอนด์มีธุระด่วนอ่ะ พี่ไลลาช่วยเข้าไปในตึกแล้วเอาถุงกระดาษสีดำมาให้หน่อย มันอยู่ในห้องสุดทางเดินของชั้นสอง เอาไปไว้ที่คอนโดพี่นะ” ไดมอนด์สั่งฉันยาวเป็นชุดพร้อมกับยื่นคีการ์ดให้ฉัน

“แล้วแกจะรีบไปไหน” ยังไม่ทันได้คำตอบไดมอนด์ก็ขับรถออกไปแล้ว อะไรของมันเนี้ย จะรีบอะไรขนาดนั้น

ฉันลงจากรถเดินไปที่ประตูหยิบคีการ์ดที่ไดมอนด์ให้ไว้มารูด ประตูก็เปิดออกตึกใหญ่โตขนาดนี้ไม่มียามเลยรึไง ทำไมข้างในมันวังเวงจัง ฉันรีบเดินขึ้นไปยังชั้นสองตามที่ไดมอนด์บอก มองหาห้องที่ว่าแล้วก็เจอมันอยู่สุดทางเดินฉันรีบตรงดิ่งไปที่ห้องนั้นทันที

ฉันเอื้อมมือไปเลือนประตูกระจกเปิดออก ภายในห้องนี้มีเครื่องดนตรีหลากหลายชนิด วางไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้านซ้ายมีเก้าอี้หนึ่งตัวตั้งอยู่กับพวกเครื่องดนตรี มีโซฟาตัวใหญ่วางชิดผนังห้องอยู่ฝั่งขวา มีโต๊ะเล็กๆ ตั้งอยู่ข้างโซฟามีผ้าห่มกับหมอนวางอยู่เหมือนจะมีคนนอนที่นี้เลยเหะ รีบหาของแล้วก็รีบออกไปดีกว่า แล้วฉันก็เจอถุงกระดาษสีดำเจ้าปัญหานั้นวางแอบๆ อยู่บนโซฟา

เรย์

หลังจากแยกกับพวกเฮียซัมดี เฮียเจ โลโค่ ส่วนไดมอนด์มันชิ่งหนีไปกับสาวสวยไลลาซะแล้ว ผมขับรถตรงดิ่งมาที่บริษัทตอนแรกกะจะไปนอนที่คอนโดแต่ว่าคงขับต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ ไปนอนที่บริษัทแล้วกัน

ปกติผมก็นอนที่ค่ายเพลงบ่อยๆ อยู่แล้ว เวลาทำเพลงเสร็จดึกๆ ก็ขี้เกี้ยจกลับคอนโด จะซื้อไว้ทำไมก็ไม่รู้ ไม่ค่อยได้กลับไปนอนสักเท่าไร พอผมเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับร่างบางของใครบางคน

“เธอมาทำอะไรที่นี้ แล้วเข้ามาได้ไง” ไลลาดูตกใจไม่น้อยที่เจอผม รึอาจจะตกใจในคาวมหล่อของผมก็เป็นได้ ^_^

“ไลลามาเอาของค่ะ” ไลลาตอบ

“ของอะไร” ของๆ ไลลาจะมาอยู่ที่บริษัทผมได้ไง ไลลายกถุงกระดาษสีดำชูขึ้นให้ผมดู

“แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง” ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“ไดมอนด์ลืมไว้” อ๋อ..เธอคงจะมากับไดมอนด์สินะถึงเข้ามาในตึกได้ เห็นออกมาด้วยกันอยู่ แล้วทำไมถึงมาที่นี้ล่ะ

“แล้วไดมอนด์อยู่ไหน” เพราะตั้งแต่เดินเข้ามายังไม่เห็นไดมอนด์เลย

“กลับไปแล้ว” ไลลาตอบ

“อ้าว แล้วทำไมเธอยังอยู่นี่ล่ะ” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย

“จะกลับเดียวนี้แหละ” ไลลาทำท่าจะเดินออกไป ผมรีบยืนบังประตูไว้ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องกันเธอไว้

“ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ ไลลาจะกลับแล้ว” ไลลาชักสีหน้าไม่พอใจ

“นั่งคุยกันก่อนสิ” จะให้กลับง่ายๆ ได้ไงในเมื่อผู้หญิงที่แอบปลื้มมาอยู่ตรงหน้าแล้ว

“แต่ไลลาจะกลับแล้ว ช่วยหลบทางด้วยค่ะ” เล่นตัวด้วยเหะ.. ผมยืนกอดอกมองหน้าไลลานิ่ง ไม่ให้กลับง่ายๆ หรอก..

“นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอค่ะ” ไลลาเริ่มหงุดหงิดใส่ผม ทำหน้าแบบนี้แล้วน่ารักจัง..

“รู้....” ผมหยักไหล่ตอบกวนๆ ทำหน้ากวนตีนใส่เข้าไปอีก ไลลาเริ่มอารมณ์เสียแล้วล่ะ

“งั้นก็ช่วยหลบด้วยค่ะ” เธอเริ่มแสดงความหงุดหงิดออกทางสีหน้า ไลลาทำท่าจะผลักผมออก ผมเลยจับข้อมือไลลาไว้ เธอรีบสะบัดมือออกอย่างแรงทำให้ถุงกระดาษสีดำร่วงลงพื้น ของที่อยู่ในถุงกระเด็นออกจากถุง ผมแกล้งไลลาแรงไปรึเปล่านะเธอเริ่มโมโหจริงๆ แล้ว ผมย่อตัวนั่งลงช่วยเธอเก็บของ มีกล่องนาฬิกาสองกล่องแล้วก็....กล่องถุงยางอนามัย