บทที่ 58 : เจ้าหญิงแห่งอลาลัส

รังสีอำมหิตแผ่ซ่านสยายไกลมาถึงคนนอก เบอร์แบโต้กับเจฟเฟอร์ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ รับรู้ได้เลยว่าปิเก้กำลังแบกรับความกดดันอยู่มากแค่ไหน พวกเขาเหงื่อแตกซิก หายใจติด ๆ ขัด ๆ ไม่อยากจะคิดว่านี่จะเป็นเรื่องจริง เพราะความจริงแล้วถ้าเขาไม่มัวเถลไถลหาแขนข้างใหม่อยู่ เหตุการณ์สุดสยองทำนองนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นกับปิเก้เป็นแน่

.

"เชี้ยเอ๊ย! ถ้ากูใส่เกียร์หมาเร่งกระเด้าเย็ดผู้หญิงให้แตกเร็วกว่านี้นะมึงเอ๊ย ไอ้ปิเก้มึงคงไม่ตายกูพูดจริง ๆ กูขอโทษเพื่อน"

ส่ายหน้าไปมาปลดปลง จนเจฟเฟอร์ลืมไปเลยว่าทุกอย่างที่ฉายอยู่นั้นพุ่งออกมาจากตาของเขา

.

"เฮ๊ย! พี่เจฟ! ใจเย็นก่อนพี่! เส้นโฮโลแกรมมันแตกกระจายหมดแล้ว ผมเวียนหัวดูไม่ออกเลยว่าอะไรเป็นอะไร แล้วพี่ก็อย่าโทษตัวเองไปเลย ความเสียใจของพี่ผมสิต้องเป็นคนแบกรับเอาไว้ ผมน่ะรับงานโดยตรงมาจากบอสเลยนะ"

เบอร์แบโต้พยายามพูดปลอบใจ แล้วทันใดนั้นเองภาพเหตุการณ์จากเครื่องฉายในม่านตาก็กลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้ง เส้นลำแสงวูบไหวไปจังหวะหนึ่ง ตัดกลับมาหนนี้เจฟเฟอร์สังเกตเห็นเลยว่า ขณะนั่งคุกเข่าอยู่และกำลังจะถูกบ่วงเชือกไนล่อนกระชากคอขึ้นไป ปลายนิ้วชี้ของปิเก้ได้หักมุมลงมาแล้ว เขาเตรียมจะยิงเลเซอร์ใส่พวกมัน แต่ทำไมกัน! ทำไมปิเก้ถึงไม่ยอมลงมือ!?

.

เพื่อนสนิทรายนี้กลับเลือกที่จะหันหน้าไปทางขวาของตัวเองซะดื้อ ๆ เขาเปิดเปลือกตาเหลือบมองไปยังทิศที่ไม่มีใครยืนอยู่ ไม่มีโจร! ไม่มีใคร! มันคือพื้นที่ว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยกองซากศพ แล้วจู่ ๆ ก็ยักคิ้วขึ้นมา! ปิเก้พยักหน้าหงึก ๆ ประดุจว่านี่คือแผนการที่เจ้าตัวตั้งใจเตรียมเอาไว้

.

"บะ..บ้าน่ะ! นี่หรือว่ามึงตั้งใจให้กูเห็น?"

"ปิเก้.. มึงรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่ากูจะต้องยืนอยู่ตรงนี้!"

เสียงเจฟเฟอร์พูดกับเส้นโฮโลแกรม แน่นอนว่ามันเป็นไฟล์ที่ถูกบันทึกเอาไว้เพื่อนซี้ก็เลยตอบกลับมาไม่ได้ แต่สิ่งที่ทำให้เจฟเฟอร์มั่นใจว่าตัวเองคิดถูกก็คือ ณ องศานั้น ในระยะแบบนั้น ตำแหน่งที่เขายืนอยู่ มันตรงกันกับมุมที่ปิเก้หันหน้ามาแบบพอดีเป๊ะ! กลายเป็นการสบตากันระหว่างสองคนจากสองโลก หนึ่งคือคนปกติอย่างเจฟเฟอร์ สองคือปิเก้เจ้าของเส้นโฮโลแกรมที่ปัจจุบันได้กลายเป็นศพไปแล้ว

.

ทำให้เบอร์แบโต้ต้องรีบเดินอ้อมกลับมาสมทบ เพราะนี่คือทักษะชั้นสูงที่เจ้าตัวอยากเห็นกับตามาตลอด การคิดข้ามช็อตล่วงหน้าเป็นสกิลที่ผู้มีประสบการณ์เท่านั้นถึงจะทำได้ เขาจึงเลือกที่จะยืนซ้อนอยู่ด้านหลังเจฟเฟอร์ พยายามบันทึกทุกอย่างเอาไว้ในมุมมองที่ดีที่สุด แล้วก็เริ่มสังเกตเห็นว่าเส้นโฮโลแกรมของปิเก้เอง ก็เร่ิมจะแสดงพฤติกรรมแปลก ๆ ออกมาอีก

.

ปิเก้สะบัดหน้าไปมาอยู่ตลอดเวลา เขากระพริบตาถ่ีรัวเสมือนการรัวชัตเตอร์เพื่อเก็บภาพกลุ่มโจรทั้งหมดเอาไว้ในเมมโมรี่ แล้วก็ทำแบบนั้นอยู่ทุกเสี้ยวนาที แม้กระทั่งวินาทีที่โดนบ่วงเชือกไนล่อนกระชากหัวขึ้นไปเหนือพื้น เขาก็ยังไม่หยุด! เพื่อแลกกับภารกิจปิเก้สละได้แม้กระทั่งชีวิต! เจ้าตัวน่ะรู้ดีว่าแค่ยิงลำแสงออกไปตัวเองก็จะรอด แต่ทว่าถ้าหากทำแบบนั้นทีม parallel ก็จะไม่ได้อะไรเลย สู้ยอมตายไปซะแล้วบันทึกภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ เอาไว้ยังจะดีซะกว่า การหันหน้ามายักคิ้วให้กับเจฟเฟอร์จึงเป็นอะไรที่ใช้อธิบายความคิดบ้า ๆ ของปิเก้ได้ดีที่สุด

.

โชคร้ายที่เจฟเฟอร์ดันพูดออกมาว่า

.

"ถ้ากูทำอย่างมึงกูก็ปัญญาอ่อนแล้วล่ะ.."

.

"เอ๋.. แต่พี่เขาก็ยังบันทึกเหตุการณ์อยู่นะครับ ดูสิพี่เจฟพอโดนรั้งคอให้สูงขึ้นจรดเพดานแบบนี้ ภาพจากสายตาพี่ปิเก้ทำให้เราเห็นภาพเป็นมุมกว้างแบบเบิร์ดอายวิวเลย พวกเข็มกลัดควอทซ์นั่งคุกเข่าเป็นแถวหน้ากระดาน แล้วก็เล็กลงเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ เรื่อยยย.. ย.. ย"

"อ่ะ!"

.

"จึกกกก!"

"เฮือก!!!"

.

เสียงดังฟังชัดสัด ๆ ! เมื่อคมแหลมของแชนเดอร์เลียร์ปักเข้ากลางแผ่นหลังทะลุหน้าอก! ปลายเท้าปิเก้ดิ้นกระแด่ว ๆ ตัวเขาสะบัดกระเสือกกระสนเจ็บปวดทุรนทุราย ทำเอาภาพที่บันทึกไว้ถึงกับวูบไหวเกิดคลื่นแทรกยึกยือไปหลายสิบวิ แต่ครานั้นเจ้าตัวก็ยังไม่สิ้นใจ ภาพการไล่ปาดคอของเจ้าคนใช้มีดยังคงถูกถ่ายไว้จากมุมสูง แม้ว่าสีของเส้นโฮโลแกรมจะเริ่มแดงฉาดฉาน เลือดจะทำให้ทุกอย่างเลือนลาง จนสูญสลายหายไปพร้อมกับสติสตังของปิเก้แล้วก็ตามที

.

"โถพี่ปิเก้ผู้น่าสงสาร แกช่างเป็นรุ่นพี่ที่น่าศรัทธาเหลือเกินพี่เจฟ ขนาด.."

.

"ชู่วววว! เงียบก่อน เงี่ยหูฟังสิ เสียง! ฉันคิดว่าปิเก้มันคงจะชดเชยภาพที่จางไปด้วยเสียงที่ชัดเจนขึ้น ตั้งใจฟังให้ดีนะไอ้โต้อย่าให้ความพยายามของเพื่อนฉันต้องเสียเปล่า เข้าใจไหม!"

.

"ครับ! , อึก! , อึก!"

กดดันเสียจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงกลืนน้ำลายตัวเอง

.

.

ไอ้มือมีดปริศนายังคงไล่เชือดกรีดคอพวกควอทซ์ต่อไปเป็นรายที่ 3 , 4 , 5 กระทั่งถึงรายที่ 6 เจ้าหญิงนาตาชาก็ยอม! เธอทนไม่ไหวที่จะต้องมาเห็นคนอื่นตายแทนเธอ จึงได้ตัดสินใจกระชากหน้ากากสังเคราะห์ที่คลุมทับใบหน้าของตัวเองออก เธอทำโดยสุจริตใจโดยไม่ต้องง้อคมมีดจากไอ้ชั่วหน้าไหนมาปาดออกให้ด้วยซ้ำ

.

"ฉันเอง ฉันคือเจ้าหญิงนาตาชาแห่งอลาลัส! ฉันปลอมเป็นพ่อของฉัน เพราะงั้นหยุดทำร้ายคนอื่นได้แล้ว พวกเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย!"

.

มองไกล ๆ แบบผ่าน ๆ แล้ว เหมือนเธอจะเป็นคนที่มีบุคลิกห้าวหาญผิดมนุษย์มนา เธอดูมีความกล้าหาญเอามาก ๆ แม้ตัวจะเล็กสูงไม่ถึงไหล่ แต่ก็สะบัดแขนสะบัดไหล่ออกจากพวกโจรที่ตรงเข้ามาคุมตัวจนกระเด็นกระดอน มิหนำซ้ำยังลุกขึ้นยืนจังก้าได้ด้วยตัวเองอีกต่างหาก ซึ่งเป็นอะไรที่รกหูรกตาหัวหน้าโจรผู้ก่อการร้ายอย่างหมอนั่นซะเหลือเกิน

.

"โอ๊ะโอ! ช้าไปไหมอีดอก! มึงไม่ได้แหกตาดูเลยสินะว่าพวกกูฆ่าคนไปเป็นร้อยแล้วเหอะ กว่ามึงจะยอมแสดงตัวอีองค์หญิงเทพลีลาเอ๊ย! "

.

"ชิ!"

เธอเม้มปากขบริมฝีปากแน่น เลี่ยงที่จะมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นในสิ่งที่มันพูดถึง ก็เลยเลือกที่จะจ้องเขม็งเข้าไปในแววตาดุร้ายภายใต้หน้ากากไหมพรมของมันแทน

.

ไอ้มือมีดพูดไปพลางใช้สันมีดเคล้าคลึงโครงหน้าอันเรียวบางของเธอไปด้วย มันค่อย ๆ เลาะค่อย ๆ เขี่ยเอาเศษหนังเทียมที่ติดอยู่ตามซอกมุมต่าง ๆ ออก ซุ่มเสียงแม่งโรคจิตโคตร ๆ

.

"นังเด็กเมื่อวานซืนเอ๊ย! ตอแหลเอาหน้ากากพ่อมาใส่ โชว์แมนแต่งตัวเป็นผู้ชาย ที่แท้ก็แค่รักตัวกลัวตายใช่ไหมล่ะถึงยอมเปิดเผยตัวออกมา แต่ก็ช่างเถอะ! เจอตัวแล้วก็ดีเหมือนกัน จะได้จบเรื่องจบราวกันซะที"

.

"แกจะทำอะไรฉัน! ฉันแค่มาประชุม ไม่รู้เรื่องอะไรเลย!"

.

"หือ! องค์หญิงนี่ท่านคงไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่าท่านมีค่ากับโลกใบนี้มากกว่าจะมางานประชุมต๊อกต๋อยแบบนี้ซะอีก เชิญมากับพวกเราดี ๆ เถอะ ผมสุภาพกับคุณมากแล้วนะอย่าให้ผมต้องสวมบทโหดอีกเลย อย่างน้อยองค์หญิงก็น่าจะเห็นใจดวงวิญญาณที่ต้องมาตายแทนท่านบ้าง"

.

ระหว่างที่หญิงสูงศักดิ์กำลังนิ่งงันอยู่ในความอ้างว้างแห่งห้วงอารมณ์ ลูกน้องที่แสตนบายด์อยู่ด้านบนก็ได้หย่อนเชือกลงมา เจ้ามือมีดรีบพับเก็บมีดสั้นของมันเข้าฝัก พร้อมกับใช้ตัวเซฟตี้ยึดปลายเชือกเข้ากับร่างตัวเอง ก่อนจะดึงเอาตัวขององค์หญิงนาตาชาเข้ามากอดไว้ จัดแจงยึดนั่นยึดนี่เพื่อความปลอดภัยนิดหน่อย พลางส่งสัญญาณให้ดึงขึ้น! แล้วร่างทั้งสองก็โดนดึงขึ้นไปข้างบนผ่านทางรอยโบ๋ขนาดใหญ่ที่เคยพังถล่มลงมา

.

"หึ ๆ แค่นี้ก็จบ! ที่เหลือฆ่ามันซะ!!!"

.

"อย่านะไหนบอกจะไม่ทำร้ายใครอีกไง! อย่านะ..! ไม่นะ! กรี๊ดดดด!"

.

"ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง! , ปัง!"

.

เสียงปืนดังสนั่นลั่นบริเวณ แต่คราวนี้ต่างจากเดิมหน่อยตรงที่พวกควอทซ์ที่เหลืออยู่เร่ิมคิดที่จะสู้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องเกรงใจองค์หญิงนาตาชาอีกต่อไปแล้ว ใคร ๆ ก็ล้วนแต่อยากมีชีวิตแต่โชคร้ายไปนิด ตรงที่มีคนหนีรอดออกไปจากห้องโถงชโลมโลหิตนี้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น! เขาวิ่งกระหืดกระหอบออกไปทางประตูหลัง ในขณะที่คนอื่นที่เหลือนั้นโดนยิงตายหมด! องค์หญิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร แต่อย่างน้อยเธอก็ยังดีใจที่ยังพอมีพยานรู้เห็นเกี่ยวกับโศกนาฐกรรมในครั้งนี้อยู่

.

.

"ฟืดดดดด! , ฟับบบ! , ฟืดดดดด! , ฟับบบ!"

"serial number 14213 ปิเก้ เซอโลมองต์ จบการบันทึก!"

"ฝากคนที่เหลือช่วยรับช่วงต่อด้วยนะ.."

.

.

"ฟับ!"

"ซ่าาาาา! , ซู่! , ซ่าาาาา~!"

.

.

เจฟเฟอร์กับเบอร์แบโต้สองรุ่นพี่รุ่นน้องมองหน้ากันอะดรีนาลีนหลั่งไหล ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะประกบปากจูบกันหรือแตกในใส่กันอะไรเทือกนั้น แต่เป็นเพราะพวกเขากำลังรู้สึกถึงความตื่นเต้นสุด ๆ เพราะว่าภารกิจครั้งนี้ได้กลายเป็นงานที่มากว่าการหาข่าวธรรมดา ๆ ไปแล้ว

.

"แกตามองค์หญิงนะ! ส่วนฉันจะตามไอ้ควอทซ์ที่วิ่งหนีไป ต้องสืบให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและพวกมันต้องการอะไร?"

เจฟเฟอร์ตวาดเสียงดัง ท่าทางจริงจังรีบเร่ง

.

"ไม่พี่! พี่ตามองค์หญิงดีกว่า! พี่เก่งกว่าผม! ส่วนไอ้คนที่หนีไปได้ผมจะจัดการเอง ผมจะเอาศพพี่ปิเก้กลับไปที่ตึก parallel ก่อน เรื่องนี้ต้องดีลกับบอสแกจะได้สั่งการขั้นต่อไปได้ถูก"

.

"โอเค! ตามนั้น เช็คอุปกรณ์ติดต่อสื่อสารไว้ตลอดล่ะ จะได้ติดต่อกันได้"

.

"ครับพี่เจฟ!"

.

แยกกันไปคนละทิศละทาง เบอร์แบโต้แบกร่างปิเก้พาดบ่าวิ่งโทง ๆ ฝ่าหนองน้ำแอ่งโลหิตออกไป ในขณะเดียวกันเจฟเฟอร์ก็ได้เข้าโหมด First- person อย่างฉับไว พลันงัดเอาอุปกรณ์ชนิดใหม่ออกมา!

.

"Jumper Foring!" , "Switch On!!!"