บทที่ 82 : เจ้าหญิงวุ่นวาย

พุ่งตรงดิ่งทะยานจากความสูงประมาณภูเขา 2 ลูกขี่คอกัน ด้วยความสูงที่ไม่มากเท่าไหร่เจฟเฟอร์เลยเหลือเวลาอยู่น้อยนิด แผ่นหลังองค์หญิงสยายกว้าง ในชุดหมีที่ห่อหุ้มเนื้อตัวไว้เพียงหลวม ๆ การสะบัดพือของมันรีบรัดจนเห็นสัดส่วนโค้งรัดตวัดร่องตูด อกเป็นอกเอวเป็นเอว ครั้นมีแต่จะลอยลับตาฉีกหนีทิ้งห่างออกไปเรื่อย ๆ ซึ่งเจฟเฟอร์ไม่มีวันยอม

.

เป็นห่วงเธอจับใจเหมือนร่างกายมีแรงดึงดูด สายลับหนุ่มถวิลหาองค์หญิงนาตาชาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขารีบม้วนตัวงอเข่าทำตัวเป็นก้อนกลม ก่อนจะพลิกเอาปมเชือกที่มัดแขนไว้ตวัดมาอยู่ด้านหน้า เจตนาใช้ฟันแก้ปมกลางอากาศแล้วก็ทำให้ร่างกายต้านลมให้น้อยที่สุด!

.

"ฟู่~! , ฟิ้ววว~! , ฟู่~ ฟิ้ววว~!"

สายลมเกรี้ยวกราดตรงเข้าเล่นงานจากทั่วทุกสารทิศ แต่เขาก็หาได้ใส่ใจ สายลับหนุ่มยังคงผงกหัวงึก ๆ ก้มปากลงกัดแทะเชือกออกจากข้อมือ ด้วยท่าทางละม้ายคล้ายกับคนป่วยโรคจิตที่คิดจะโม๊คควยตัวเองแต่เสือกหำสั้น

.

แล้วก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจหรือเพราะแพ้ฝุ่นผง PM 2.5 บนชั้นบรรยากาศก็มิอาจทราบ สมองถึงสั่งให้ฮัมเพลงขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ฮัมไม่ฮัมเปล่าจาก "ฮัม" แปลงเป็น "หำ" แถมยังใส่ทำนองเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้อันเป็นเอกลักษณ์เสริมลงไปในเนื้ออีกต่างหาก

.

"หำสั้น ๆ ตึงตึงตึง! คือหำลาว! ตึงตึงตึง! เชียงใหม่ลำพูน.. เค้ามีหำขนาดกลาง! ตึงตึงตึง! , ส่วนตัวฉัน.. นั้นว่างเปล่า ตึงตึงตึง! หากขาดสาวจะมีหำไว้ทำไม.. ตึงตึงตึง! ♪ ♫"

.

บร๊ะ! ได้ผลอย่างชะงักงัน! เบอร์หนึ่งขององค์กรเลือกที่จะปลุกใจตัวเองด้วยทำนองอันแสนอัปปรีย์นี้ เรี่ยวแรงของเขากลับคืนมา เกร็งกล้ามแขนพรวดเดียวเชือกไนล่อนก็ขาดออกจากกันเป็นสองซีก เศษเชือกแหวกอากาศปลิวกระเด็นไปคนละทิศละทาง แต่ "เชือก" กับ "เสือก" อันไหนสำคัญกว่าเราต่างก็รู้ โฟกัสเลยไปตกอยู่ที่องค์หญิงนาตาชาแบบเต็ม ๆ และเพื่อการนั้นกระบวนการเก็บคองอเข่าลดแรงเสียดทานเลยต้องดำเนินต่อไป

.

เนื้อตัวของเจฟเฟอร์พุ่งเร็วเป็นตอปิโด ไม่ถึงเสี้ยววิเขาก็พุ่งเข้ามาประกบติดกับองค์หญิงกลางอากาศได้สำเร็จ เธอไม่ใส่ชูชีพนั่นคือความจริง ส่วนการไม่ใส่ยกทรงเขาเองก็เพิ่งรู้ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน! เพราะสิ่งที่ทำให้ตกใจเป็นที่สุดกลับเป็นกิริยาอาการของหล่อน ที่หลับตาแน่นิ่งไม่สะทบสะท้านกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเลย ความน่ากลัวของพื้นพิภพด้านล่างไม่ทำให้เธอสั่นสะท้านแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับเป็นเจฟเฟอร์เองต่างหากที่ออกอาการร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

.

"ช่างสงบเยือกเย็นเป็นแม่ชีแช่ช่องฟรีซ? มันจะตกถึงพื้นแล้วองค์หญิง! รีบกอดผมเอาไว้เร็วเข้า!"

เจฟเฟอร์ตะโกนบอกกางแขนกางขาพยายามรักษาความสูง และดึงตัวองค์หญิงนาตาชาที่หลับตานิ่งอยู่กลางอากาศเข้ามากอดไว้พร้อมกัน

.

แต่ทว่า!

.

"ไม่นะ! อย่าแตะต้องตัวฉัน! ฉันกำลังทำสมาธิ คุณไม่เกี่ยวอะไรด้วย! จะไปไหนก็ไปอย่ามายุ่งกับฉัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ! คุณเป็นใครชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย!"

ปิดท้ายประโยคด้วยการออกแรงผลักแบบสุดเหวี่ยง ดีดตัวหมุนติ้ว ๆ ออกจากอ้อมแขนโดยไม่แคร์ว่าอีก 30 วิข้างหน้า ทั้งคู่จะพากันโหม่งพื้นอยู่แล้ว

.

ฝั่งเจฟเฟอร์ผู้อาภัพเองก็ไม่มีทางเลือก เขาคงต้องตายเช่นกันหากไม่ทำอะไรสักอย่าง ฝ่ามือหนาก็เลยเอื้อมไปแตะที่แก้มก้นในห้วงยามที่หน้าจอมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - person) ขึ้นสัญญาณเตือน "warning!" and "Pull up" แดงเถือกอยู่เต็มหน้าจอ แต่ครานั้นเจ้าตัวก็เลือกที่จะกรอกสายตาปราดผ่านอย่างรวดเร็ว พลันติ๊กเลือกไปที่โหมดอุปกรณ์พร้อมกับงัดเอาแผ่น "Jumper Board" ในบทเก่าก่อนออกมาใช้!

.

กระบวนการทำงานของมันเป็นยังไง คงต้องแสดงความเสียใจกับคนที่คลิกอ่านแต่ตอน 18+ การอ่านข้ามก็แย่ตรงนี้ นอกจากเรื่องราวจะไม่ประติดประต่อแล้ว สายลับรูปหล่อของเราก็อาจจะกระโหลกร้าวไปซะก่อนได้ หากมัวแต่พรรณนาถึงวิธีการใช้อยู่

.

ไม่รอช้าให้เสียเวลาในชั่วขณะจิตแผ่น Jumper Board ขนาดพอเหมาะก็ก่อร่างสร้างตัวเป็นแผ่นกลม ๆ อยู่ที่แก้มก้น เจฟเฟอร์ปามันลงไปที่พื้นหญ้าด้านล่าง โดยตั้งใจว่าพอตัวเองหล่นลงไปเจ้าแแผ่นเจลดังกล่าวก็จะช่วยซับแรงกระแทกเอาไว้ได้

.

เหลือเวลาอีก 20 วิ จะถึงจุดปะทะ! นัยต์ตาเฉี่ยวดุจพญาอินทรีย์ยังคงจ้องเขม็งไปที่องค์หญิงนาตาชาที่ยังคงหลับตาพริ้มไม่สะทบสะท้าน เขาห่วงเธอมากกว่าตัวเองซะอีก เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่ตามใจตัวเองเป็นที่สุด นั่นก็คือการพลิกตัวแหงนหน้าขึ้นไปล็อคเป้า พลางยื่นมือซ้ายออกมากางฝ่ามือรอจนเกิดหลุมโบ๋!

.

.

"Drain!"

.

.

สกิลพระเอกทำงานลมหมุนมหาศาลดูดเอาร่างขององค์หญิง ปลิวเข้ามาแนบอกให้ก่ายกอดอย่างว่าง่าย เธอถึงกับหลุดออกจากฌาณ แน่นอนว่าเจฟเฟอร์ไม่ยอมให้เธอขัดขืนหรอก เขารู้ว่ามันผิดแต่ก็ตอบแทนด้วยการม้วนตัวเองไว้ด้านล่าง กะว่าในอีก 10 วิข้างหน้าหากกระแทกกับแผ่น Jumper Board ด้านล่างปุ๊บ! ส่วนที่แข็งรองจากควยอย่างแขนกลทั้งสองข้างนี่แหละ ที่จะเป็นสิ่งแบกรับความเจ็บปวดเอาไว้แทน

.

โชคร้ายที่ดันมาคิดได้ทีหลัง! ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าแผ่นบอร์ดพลังงานนั้นไม่ได้ออกแบบมาเพื่อรับน้ำหนักของคนสองคนน่ะสิ ต่อให้องค์หญิงจะกินคลีนจนหุ่นดีตัวเบาเหมือนนุ่น แต่ระยะทางที่กระโดดสกายไดร์แบบไม่มีร่มลงมา แม่งก็สูงพอที่จะทำให้ร่างของคนทั้งคู่เละเป็นโจ๊กจากผลของแรงโน้มถ่วงอยู่ดี

.

5 วินาที!

"องค์หญิงผมขอโทษ ผมจะทำให้ดีที่สุด , ฮึบ!"

จะพาลูกเขาไปตายยังปากแข็ง สายลับหนุ่มไม่ยอมบอกความจริงได้แต่ภาวนาให้ร่างกึ่งโลหะของตนแข็งได้เท่ากับปากที่ให้คำสัตย์

.

4 วินาที!!

"คุณทำบ้าอะไรเนี่ยะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันมีวิธีของฉันอยู่ ปล่อยนะไอ้้บ้า! ปล่อย! ปล่อยฉันซิ๊! กรี๊ดดดด!!!"

.

3 วินาที!!!

เจฟเฟอร์รู้สึกเหมือนถูกลวนลาม กล้ามท้องเขาหัวนมเขาเหมือนถูกลูบไล้ ซึ่งพูดก็พูดเถอะว่าเจ้าตัวแม่งคิดว่าตัวเองคงตายไปแล้ว นี่คงเป็นจิตสุดท้ายที่คนจัญไรอย่างเขาจะจำไปเล่าให้ยมทูตฟัง

.

2 วินาที!!!

ได้ยินเสียงฟู่~! ดังขึ้นตรงหน้าขณะหลับตา ตระหนักถึงคลื่นความร้อนอุ่นอุราบวมเป่งเป็นบอลลูนยักษ์ วงแขนของสายลับถูกถ่างกว้างออกเรื่อย ๆ จนกอดไม่มิด องค์หญิงกลายร่างเป็นอึ่งอ่างครั้นจะถ่างตาดูเพิ่มเติมก็ร่วงมาถึงพื้นซะแล้ว!

.

1 วินาที!!!

"อร๊ากกกกก! , อร๊ายยยยย!!!"

.

ศูนย์!!!

"โครมมมมมม~!!!"

.

"ดึ๋ง! , ดึ๋ง! , ดึ๋ง! , ดึ๋ง! , ดึ๋ง! , ดึ๋ง! , ดึ๋ง! , ดึ๋ง!"

"ฟู่~!"

.

เต้านมดิจิตอลลดขนาดลงเรื่อย ๆ ในทุก ๆ ครั้งที่กระแทกพื้น ร่างบางขององค์หญิงเด้งขึ้นเด้งลงหกคะเมนตีลังกาอยู่ 3 - 4 ทีในท่าที่ทุเรศบัดซบขัดลุคสาวผมทองผู้หน้าคล้ายเทลเลอร์สวิฟสัด ๆ นี่สินะที่เขาเรียกว่าแอร์แบ็คของจริง! ใครจะเชื่อว่ามันจะสามารถขยายไซต์จนซับแรงกระแทกได้ถึงเพียงนี้ องค์หญิงคิดถูกที่ตัดสินใจซุกไซ้เจฟเฟอร์ได้ตรงจังหวะ แล้วก็เป็นซีลิโคลนนุ่ม ๆ นี่แหละที่ทำให้ทั้งคู่รอด เธอค่อย ๆ ชันกายขึ้น รูดซิบกลัดกระดุมใหม่ เพราะไม่อยากแต่งโป๊เสื้อขาดวิ่นเข้าไปเดินในตัวเมือง

.

แต่ก็ต้องรีบเอามือกุมหน้าหลังจากเดินมาเห็นสภาพของเจฟเฟอร์เข้าด้วยความบังเอิญ เขานอนแน่นิ่งหายใจพะงาบ ๆ รวยรินอยู่บนแผ่น Jumper Board คงยังไม่ได้สติ! เพราะเท่าที่ดูอาการคงหนักอยู่ไม่น้อย ขาหักสองข้างฟันเฟืองกลไกนี่ถึงกับไหลออกมาเป็นชิ้น สีข้างเปิดมีบาดแผลฟกช้ำ อวัยวะที่ยังดีอยู่นอกจากหน้าตาแล้วก็คงจะเป็นแขนกลทั้งสองข้าง พวกมันยังคงส่องแสงวิบวับ ซึ่งก็เหมาะสมแล้วล่ะเม้ดอินด์หมอยูมิโกะจะมาพังง่าย ๆ ได้ยังไง

.

"ฮู่ววว! ฉันรู้สึกผิดจังน่าสงสารคุณเหลือเกิน"

"แต่คุณก็ต้องรับไปครึ่งหนึ่งด้วยนะ มันเป็นความผิดของคุณนี่ ที่เล่นมาขัดจังหวะการทำอารมณ์ของฉัน"

.

องค์หญิงมุ่ยหน้าคิดแล้วก็ป่วยจิตเพราะจังหวะที่เธอหลับตาอยู่กลางอากาศนั้น เธอกำลังคิดถึงการร่วมรักกับดาราชายในฝันของเธออยู่ เธอกำลังอึบเขาด้วยท่าที่เธอชอบ ซึ่งจะมีผลกับขนาดน่มน๊มดิจิตอลของเธอโดยตรง กล่าวคือยิ่งฟินเท่าไหร่หน้าอกหน้าใจก็จะขยายใหญ่ขึ้นได้เท่านั้น นำมาสู่ตัวเลขเปอร์เซ็นการรอดที่สูงขึ้น

.

ซึ่งเจฟเฟอร์แม่งไม่เข้าใจ ความเป็นห่วงเป็นใยบวกกับการไม่ประเมินประสิทธิภาพอุปกรณ์ไฮเทคของตัวเองให้ดี ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น องค์หญิงรู้สึกเสียใจอยู่ลึก ๆ แต่จะให้ทำไงได้ ในเมื่อหล่อนเองก็ต้องการจะชิ่งหนีเขาอยู่เหมือนกัน

.

ปลายนิ้วเล็กแหลมยื่นลงมาเขี่ยเหมือนกองขี้กองหนึ่ง พลางเอ่ยคำขึ้นว่า

.

"คุณ.. คุณ.. ฉันขอบคุณ ๆ มากนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใครแต่ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ตอนอยู่บนกองขยะนั่น ป่านนี้ฉันคงไม่รอด เดี๋ยวจะบอกท่านพ่อส่งคนมาช่่วยนะ"

"ฉันขอตัวก่อนล่ะ ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำอีก"

"แข็งใจเอาไว้นะ.. ห้ามตายล่ะ!"

.

ความเฉยชาเป็นการบอกลาที่ไม่ต้องส่งเสียงดัง องค์หญิงนาตาชาเองก็เช่นกัน เธอเลือกที่จะย่องหลบออกไปจากสนามหญ้าบริเวณดังกล่าวแบบเงียบ ๆ ทิ้งให้เจฟเฟอร์กับแผ่น Jumper Board ของเขา นอนวัดคุณภาพดินและโพรงหญ้าของอลาลัสโดยลำพัง เพราะสำหรับองค์หญิงแล้วดูเหมือนว่าการหลบหนี จากการตามล่าของพวกอันเดอร์กราวน์น่าจะสำคัญกว่า ไปคนเดียวคงไม่เป็นที่สังเกต ประกอบกับการแฝงตัวเข้าไปในจุดที่มีกลุ่มคนพลุกพล่านก็น่าจะเหมาะสม

.

"หวังว่าจะไม่มีชาวอลาลัสคนไหนจำเราได้นะ.."

.

เม้มปากพยักหน้าเรียกความมั่นใจ องค์หญิงนาตาชาดึงคอเสื้อกระชับแน่นปิดโป๊ ตรงดิ่งเข้าไปตามทางเดินอิฐที่ตัดผ่ากลางใจเมืองขึ้นไปถึงหุบเขากษัตริย์!