บทที่ 83 : เซ็นเซอร์ในน่มน๊ม

สืบเท้ากระท่อนกระแท่นเดินเข้าเมืองไปได้หน่อยเดียว องค์หญิงนาตาชาก็สัมผัสได้ถึงน้ำหนักของฝ่ามือขนาดใหญ่ที่วางลงบนหัวไหล่ตนเอง เรี่ยวแรงดังกล่าวรั้งตัวเธอไว้จนต้องไพล่หน้ากลับหลังมองหาต้นตอ

.

"คุณ! คุณมาได้ไงอ่ะ! ทั้งที่เจ็บปางตายขนาดนั้น"

เผลอแผดเสียงซะดังลั่นก่อนจะใช้นัยน์ตาเฉี่ยวชำเลืองมองกลับไปยังจุดที่เจฟเฟอร์ตกลงมา ตัวเขายืนอยู่ตรงนี้ก็จริงในขณะที่ ณ จุดเกิดเหตุดันมีร่างไหม้ ๆ ของพลเมืองอลาลัสคนหนึ่งนอนอยู่ทดแทน

.

"ผมถ่ายทอดความเจ็บปวดให้คนอื่นได้น่ะครับ แต่ช่างมันเถอะ! องค์หญิงบอกผมมาก่อนดีกว่าว่าท่านกำลังจะไปไหน เรื่องราวเป็นมายังไงกันแน่ ทำไมท่านถึงถูกตามล่า?"

.

"ฉันจะกลับไปที่วังพรบ.ฟรีเซ็กส์ได้ข้อสรุปแล้ว พวกฉันทำพลาดการปลอมตัวไปเจรจาล้มเหลว พวกมันถึงจะจับฉันไปเป็นเครื่องต่อรองในการปฏิวัติ การกลับวังจะทำให้ฉันปลอดภัย"

.

"อืม.. ไม่ค่อยเข้าใจแฮะ แต่ผมว่าอย่าเพิ่งดีกว่า ดูทรงแล้วท่านพ่อของท่านคงจะไม่ปลื้มในส่ิงที่ท่านทำลงไปนะครับ ถึงได้ตั้งรางวัลนำจับลูกตัวเองเอาไว้! โน่นลองดูสิ!"

.

เบื้องหลังม่านพลังทรงโค้งขนาดใหญ่ที่ปิดบังอาคารสถานของอลาลัสอันสาปสูญ ภายในนี้หากพูดไปคงยากที่จะเชื่อ เมื่อบริบทโดยรวมของบ้านเมืองกลับไม่ได้รับความเสียหายจากสงครามเลย ขีปนาวุธนิวเคลียร์ไร้พลานุภาพในดินแดนแห่งนี้ ต่อให้ที่นี่จะมีขนาดเล็กเท่ากับเกาะสิงค์โปร์ แต่ทั้งดิน , น้ำ , และอากาศ ล้วนอยู่ในสภาพที่ดีอย่างไม่เคยเป็น

.

เจฟเฟอร์ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เขามองเห็นตัวอาคารบ้านเรือนที่มีหลังคาเป็นทรงโค้งอย่างกับลูกกอล์ฟ ผนังหน้าต่างกลมมนเป็นวงกลมคว่ำอยู่บนพื้นเหมือนกับผลส้มที่ถูกผ่าครึ่ง พวกมันถูกปลูกไล่เรียงกันเป็นทิวแถวสุดลูกหูลูกตา สูงบ้างต่ำบ้างบางหลังมีเสาสูงค้ำให้สูงโดดเด่นเป็นประภาคาร ก่อนจะถูกแบ่งแยกออกเป็นโซนตามหลักผังเมืองด้วยถนนก้อนอิฐ

.

แต่ไม่ใช่อิฐธรรมดา! ทุกครั้งที่ก้าวเท้าลงมาพวกมันจะส่องแสงเป็นสีเขียวมรกตวิบวับ! ยิ่งลงน้ำหนักมากแสงดังกล่าวก็จะยิ่งเข้มขึ้น พอลองกระโดดดูตัวเลขเรืองแสงก็จะลอยเท้งเต้งขึ้นมาจากพื้น ก่อนจะลอยละลิ่วปลิวละล่องเข้าไปในตึกทรงโค้งกลม ๆ เป็นท่อ ๆ รูปทรงแปลกตาหลังหนึ่ง ที่เหมือนกับจะเป็นสถานีกักเก็บพลังงานของคนทั้งเมืองอะไรทำนองนั้น ถัดจากถนนเป็นบริเวณสำหรับปลูกต้นไม้ เชื่อไหมว่าจากการมองแบบผ่าน ๆ จำนวนของต้นไม้ในเมืองนี้ยังมากกว่าที่เจฟเฟอร์เคยเห็นมาทั้งชีวิตรวมกันซะอีก!

.

บ้านทรงโค้งทุกหลังอาคารครึ่งวงกลมทุกตึก ล้วนแต่มีพื้นที่สำหรับปลูกต้นไม้เขียวขจีกันให้พรึบ! ไม่รู้ว่าเป็นตัวบทกฎหมายหรือกติกาสังคมอะไรรึเปล่า แต่รู้ว่าเจ้าพวกนี้ก็ไม่ใช่ต้นไม้ธรรมดาอีกเช่นกัน มีอย่างที่ไหนทุก ๆ 10 นาทีใบไม้ทุกใบจะดีดตัวเองขึ้นมา พลางปล่อยควันสีขาวที่เหมือนกับก๊าซบริสุทธิ์ออกมาให้หายใจ มันรู้สึกสดชื่นเอามาก ๆ ช่วงเวลานั้นทุกอย่างจะขาวโพลนเหมือนก้อนกัญชาที่ถูกกองพิสูจน์หลักฐานเผาทำลายทิ้ง พอครบเวลาปุ๊บ! ตัวเลขดิจิตอลตรงลำต้นก็จะกระพริบที่เลข 0 เป็นสัญญาณให้หยุด แล้วจับเวลาใหม่อีกรอบ

.

ด้วยเหตุนี้อลาลัสจึงเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่เคยรู้ พวกเขาวิวัฒนาการเทคโนโลยีขึ้นมามากมายแบบลับ ๆ โดยที่โลกภายนอกยังเจียนอยู่เจียนไป ที่นี่เราจะเจอคนเดินเท้าไม่มากเท่าไหร่นัก พอมองขึ้นไปบนฟ้าก็จะเจอยานบินอยู่ร่วม 100 ลำเห็นจะได้ ซึ่งนับว่าเป็นการจราจรที่ไม่คับคั่งมาก เนื่องจากคนส่วนใหญ่จะไปไหนมาไหนผ่านทางท่อ!

.

ถัดจากน่านฟ้าลงมาเจฟเฟอร์เห็นจะ ๆ ถึงท่อโดยสารโปร่งใสจำนวนมากที่พาดผ่านไปตามตึกนั้นตึกนี้! บ้านต่อบ้าน! อาคารต่ออาคาร! ชาวอลาลัสจะเข้าไปในนั้นแล้วพุ่งไปมาสวนกันเร็วจี๋อย่างกับลูกกระสุน กลายเป็นเครือข่ายโยงใยลอยฟ้าที่น่าพิศวงสำหรับคนที่เพิ่งเคยมาครั้งแรก รวมไปถึงป้ายโฆษณาที่ลอยฟ้าอยู่ข้างบนด้วย!

.

.

ซึ่งจุดนี้เองที่เจฟเฟอร์ตั้งใจจะชี้ให้องค์หญิงดู ในโลกข้างนอกหรือเมืองยอร์คชินก็แล้วแต่ อย่างเก่งป้ายโฆษณาก็จะเป็นโฮโลแกรมสี ๆ เส้น ๆ พาดลงมาตามตึก แต่สำหรับที่นี่มันเป็นคนละเรื่อง พวกมันบินได้ด้วยตัวเองประหนึ่งมีเครื่องยนต์เอนจินท์อยู่ภายในตัว มีรูปร่างเป็นทรงกระบอกคล้ายกับกระบองของซุนหงอคงที่ยืดหดได้ จังหวะไหนไม่มีคนไหลมาตามท่อมันก็จะลอยนิ่งอยู่เฉย ๆ พอเริ่มมีคนผ่านมา เซ็นเซอร์ก็จะทำงานด้วยการคลี่ตัวเองออก ข้อความโฆษณาจะไหลกลิ้งหลุน ๆ ม้วนลงมาเป็นรูปภาพหรือไม่ก็ภาพเคลื่อนไหว จากนั้นโลหะทรงกระบอกดังกล่าวก็จะลอยตามบุคคลคนนั้นไปดุจดั่งเงาตามตัว จนได้ระยะทางประมาณหนึ่งก็จะม้วนตัวเองกลับรีเซ็ทค่าใหม่อีกครั้ง

.

เป็นแบบนี้ซ้ำ ๆ ซาก ๆ โดยไม่มีวันเหน็ดเหนื่อย ป้ายแบบนี้มีประจำอยู่ทั่วทุกมุมท่อขอบถนน แต่โชคร้ายที่หนนี้มันต่างจากทุกครั้ง เพราะไม่มีข้อความโฆษณาใด ๆ เลย! ไม่มีนางแบบยาสระผม ไม่มีสูตรอาหารหมารสชาติใหม่ ไม่มีชายหัวล้านยกมือไหว้โปรดเลือกตนเป็นนายก ฯลฯ ทุกป้าย billboard วันนี้แม่งมีแต่ใบหน้าขององค์หญิงนาตาชาเด่นหลาประจานเกลื่อน!

.

"ท่านพ่อ.. ไม่จริงน่ะ! นี่ลูกนะ.. นี่ลูกเอง.. อะไรกัน?!"

.

สละเวลาช็อคตาตั้งอยู่ 10 วิ จู่ ๆ ในวินาทีที่ 11 สัญญาณ warning และแสงไฟสีแดงก็สว่างโล่ไปทั้งย่าน! ผู้คนที่สัญจรอยู่ในท่อหยุดชะงักค้างเติ่ง! ป้าย billboard เปลี่ยนสถานะจากประชาสัมพันธ์กลายพันธุ์ไปเป็นอุปกรณ์สำหรับปกป้องอธิปไตย พวกมันหยุดฉายประกาศจับ แปลงร่างกลายเป็นสปอร์ตไลท์ส่องสว่าง , พล็อตเส้นทางการบินใหม่ , แล้วก็สาดไฟส่องหาองค์หญิงกันให้ควัก!

.

ไม่เว้นแม้กระทั่งผู้คนที่แม้จะไม่นิยมยืนบนพื้นกันมากนัก แต่พวกเขาก็แตกฮือออกเป็นแพรพร้อม ๆ กัน ปล่อยให้เจฟเฟอร์กับองค์หญิงยืนเด่นเป็นสง่าท่ามกลางดงส้นตีน หลังจากนั้นเข็มกลัดรูปมงกุฏควอทซ์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์กลุ่มชนชั้นสูงก็เริ่มส่องแสง พวกมันกลัดอยู่บนปกเสื้อของชาวอลาลัสทุกคน ทำให้ลำแสงสามารถยิงชี้เป้ามาที่ตัวองค์หญิงได้อย่างสามัคคีชุมนุม ธิดาผู้สืบทอดราชวงศ์ก็เลยตกอยู่ในสภาพหนูติดจั่น ไม่ว่าจะมองไปทางไหน เหนือ , ใต้ , ออก , ตก , (แม้แต่ในท่อ) ล้วนแต่มีลำแสงจากประชาชน ส่องลงมาดักหน้าดักหลังเธอเอาไว้ทุกด้าน!

.

"แย่แล้ว! ท่านพ่อ! นี่ท่านโกรธที่ลูกแอบปลอมตัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ? , หนีก่อนคุณเราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว!"

.

"ฮึบ! , ควับ! , ตึกตัก ๆ ๆ ๆ , ตึกตัก ๆ ๆ ๆ "

.

"ตามฉันมาเร็วเข้า!"

.

ผู้คนพยายามไล่ตามในขณะที่องค์หญิงนั้นพาเจฟเฟอร์วิ่งหนีสุดชีวิต แต่ต่อให้หนียังไงเลเซอร์จากเข็มกลัดนับร้อย ๆ อันก็ยังส่องตรงมาที่เธอตลอดเวลาอยู่ดี

.

จนท้ายที่สุดก็ต้องพากันเข้ามาหลบในเรือนกระจก สถานที่ซึ่งอลาลัสออกแบบไว้เป็นโรงเรือนสำหรับปลูกผักออแกนิกซ์ปลอดสาร หลักการทำงานของมันก็คือการหักเหแสงสะท้อนจากพระอาทิตย์ ทำให้พืชได้รับไนโตรเจนจากแสงแดดนานกว่าปกติ ผลผลิตที่ได้ก็จะมากตาม ชาวอลาลัสก็จะไม่อดตาย แต่ข้อเสียของมันคือขนาดที่เล็กกระทัดรัดมาก ดูรวม ๆ แล้วน่าจะใหญ่กว่าตู้โทรศัพท์เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ทั้งเจฟเฟอร์กับองค์หญิงก็เลยต้องเบียดเสียดกันสักหน่อย ดวงหน้าของพวกเขาแทบจะสัมผัสกัน ตัวแนบตัว! อกแนบนม! ก้นแนบผนัง! แต่ก็ได้คุณสมบัติของโรงเรือนชนิดพิเศษนี่แหละ ที่ช่วยสะท้อนเลเซอร์ชี้เป้าของพวกชาวเมืองออกไปให้

.

"อะ.. เอิ่ม.. ผมถามอะไรหน่อยสิองค์หญิง?"

.

"ว่าไงคะ?" , "ชู่ววววว..แต่อย่าเสียงดังนักนะ"

หญิงสาวตอบห้วน เธอเลี่ยงที่จะสบตากับเขาพลันเพ่งสมาธิไปที่กลุ่มคนภายนอกที่ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่

.

"ทำไมท่านต้องหนีด้วย ก็ในเมื่อท่านต้องการจะไปที่วังอยู่แล้ว สู้ให้เขาจับตัวไปมียานมารับไม่ต้องเดินให้เมื่อยสบายดีออก"

เจฟเฟอร์ออกความคิด

.

"ตอนแรกฉันก็คิดเหมือนคุณ แต่กับการที่ท่านพ่อถึงขนาดใส่ข้อมูลระบุตัวตนเป็น serial number ของฉันไว้ในเข็มกลัดพลเมืองแล้วล่ะก็.. แสดงว่าท่านจะต้องโกรธมากแน่ เป็นกษัตริย์แต่ถูกคนสวมรอยแอบอ้างเป็นคุณ ๆ จะยอมไหมล่ะ?"

.

"เสียหายไม่่ว่า เสียหน้าไม่ได้สินะ?"

.

"ใช่! แล้วคนที่ถูกจับนะจะต้องถูกขังคุกรอตัดสินต่อหน้าสภาเมือง ต่อหน้าชาวเมืองเป็นพัน! ฉันไม่อยากเจอแบบนั้นมันน่าอายจะตาย.."

.

พูดจบนาตาชาผู้อยู่ใกล้แค่คืบก็สวมกอดเจฟเฟอร์มันซะดื้อ ๆ ทำเอาเจ้าตัวประหม่าตกใจสะดุ้งโหยง!

.

"อะ.. เอิ่ม ครับ ๆ ผมเข้าใจแล้ว แต่ผมว่าเรารีบออกจากตู้นี้กันก่อนดีกว่า เลเซอร์ชี้เป้ามันส่องลงมาที่หัวท่านแล้วองค์หญิง! มันกันด้านข้างได้ก็จริง แต่ข้างบนยังไงก็ต้องเว้นไว้เป็นช่องรับแสงอยู่ดีนะผมว่า!"

.

ถีบประตูจ้วงเท้าวิ่งหนีกันอีกคำรบ ถ้านับรวมกับตอนที่วิ่งหนีซอมบี้จักรกลบนเนินขยะชายแดนยอร์คชินไปด้วย พวกเขาคงไม่ต่างอะไรจากพี่ตูนกับก้อยรัชวิน เอาระยะทางคูณกับตัวเลขเคาะออกมาเป็นตัวเงิน บอกได้เลยว่าสร้างโรงพยาบาลยัดไว้ในตู้ยาสามัญประจำบ้านก็ยังไหว คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกวิ่งต่ออีกนิดจะเป็นไรไป ติดก็แต่งวดนี้ดันไม่ใช่อย่างที่คิดน่ะสิ! เมื่อพวกชาวเมืองอลาลัสเริ่มจะส่งไม่ต่อ

.

กลับกลายเป็นกลุ่มทหารสวมเสื้อเกราะพร้อมกับอาวุธครบมือแทนที่ออกไล่ล่าทั้งคู่ เพราะงั้นคนพื้นที่อย่างองค์หญิงก็เลยต้องแสดงฝีมือ เธอพาเจฟเฟอร์วิ่งฝ่าเข้าไปในจุดที่สวยที่สุดของอาณาจักร โซนนิ่งตรงนี้มีลักษณะเหมือนกับเป็นสวนสาธารณะอันเขียวชอุ่ม มีต้นไม้ใหญ่น้อยบดบังการติดตามจากฟากฟ้า แถมยังมีน้ำตกที่ทอดตัวลงมาจากภูเขาสูง ที่แม้จะเป็นของปลอมแต่ละอองน้ำที่กระเซ็นซ่าน ก็ช่วยหักเหแสงชี้เป้าให้ชิ่งออกไปทางอื่นได้

.

ย่ิงไปกว่านั้นด้วยสมรภูมิรบที่ได้เปรียบ เจฟเฟอร์ยังสามารถใช้โหมดต่อสู้งัดสรรพาวุธออกจากปลายนิ้ว ซุ่มโจมตีศัตรูได้เป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะยานบินไร้คนขับที่เจ้าตัวสอยทิ้งได้เป็นเข่ง

.

"จิ้ววว!" , "ตูมมม!" , "จิ้ววว!" , "ตูมมม!" , "จิ้ววว ๆ ๆ !"

.

"เอาซี้! มึงเข้ามาเลยพ่อจะสอยให้ร่วงเป็นแมลงวันเลยคอยดู!"

.

ยิงไปพลางวิ่งไปด้วย กระทั่งพากันสลัดการจับกุมทะลุออกมาทางท้ายสวนองค์หญิงจึงพูดขึ้น

.

"คุณไปซะเถอะที่นี่อันตรายมาก คุณไม่เกี่ยวอะไรด้วย ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำแต่ก็ขอบใจนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง"

.

"ไม่!"

.

"อ่าว! คุณนี่ยังไง? ฉันไม่ได้ขอร้องคุณหรอกนะ อาจถึงตายเลยก็ได้เงินก็ไม่มีให้ซะหน่อย!"

"เรื่องนั้นผมก็ไม่สน!"

.

แน่นอนว่าเจฟเฟอร์เลือกที่จะปฏิเสธ เขาต้องการที่จะรู้เรื่องราวต่าง ๆ ของอาณาจักรลึกลับแห่งนี้ให้มากที่สุด รวมไปถึงความสัมพันธ์ระหว่างองค์หญิงนาตาชากับพระบิดาด้วย นี่จึงไม่ใ่ช่ภารกิจที่ทำให้เสร็จ ๆ ไปแบบส่ง ๆ แต่มันคือการแทรกซึมที่ลึกซึ้งลงไปอีกขั้น ไม่มีวันยังไงเจฟเฟอร์ก็ไม่ยอมเลิก

.

"ตู้มมมมม!" , "โครมมมมม!"

กำปั้นสะท้านฟ้าอัดใส่ปลายคางทหารนายหนึ่งจนกระเด็น ตัวของเขาล้มลงหงายท้องหงายไส้ เสื้อเกราะแตกกระจายจนทำให้พบกับความจริงที่ว่าแท้จริงแล้วหมอนี้ดันเป็นผู้หญิง!

.

"ผู้หญิง? นี่กูต่อยผู้หญิงเหรอ?!"

มือสั่นพับ ๆ เจฟเฟอร์หงายฝ่ามือขึ้นเหงื่อซึมเป็นหยด ๆ

.

"ไว้ก่อนค่ะ.. ฉันก็บอกคุณแล้วว่าให้หนีไปซะ แต่ถ้าคุณยังจะดึงดันก็ตามฉันมาก่อน!"

.

ความเสียใจทำให้ฝีเท้าเจฟเฟอร์ชะลอลงอย่างเห็นได้ชัด มิหนำซ้ำพอลองไตร่ตรองดูดี ๆ แล้ว เจฟเฟอร์กลับพบว่าตั้งแต่เขากระโดดดิ่งพสุธาแบบไม่มีีร่มลงมายังผืนแผ่นดินแห่งนี้ แม่งเห็นผู้ชายไม่ถึง 10 คน! ยิ่งพอมองไปที่แผ่นหลังองค์หญิงแล้วเห็นเลเซอร์ชี้เป้าส่องทะลุเสื้อผ้า 1 เส้น , 2 เส้น, 3 เส้น, 4.. , 5.. , 6.. , 7.. , 8.. อื้อหือ! แต่ละเส้นแม่งแทงเข้าใส่น่มน๊มเธอทั้งนั้นเลย เจ้าตัวยิ่งอดสงสัยไม่ได้

.

"จะพาผมไปไหนครับ? เราหนีไม่พ้นหรอกองค์หญิง เลเซอร์พวกนั้นมันล็อคเป้าที่หน้าอกท่านทุกดอกเลย! ผมเพิ่งสังเกต!"

.

ยังไม่ทันจบบทสนทนาดีเลเซอร์อีก 12 เส้นก็ส่องทะลุกำแพงคอนกรีตเข้ามาปักจึก! จากด้านหน้า ทำให้องค์หญิงนาตาชาต้องรีบหลุบสายตาลงมามอง

.

"ฉันรู้! เพราะงั้นฉันจึงต้องรีบไปที่ร้านนั่นไง! ไปหาเพื่อนฉัน! เขาเท่านั้นที่จะตัดเซ็นเซอร์ออกจากเต้านมฉันได้ แยกข้างหน้านี่เองคุณพอจะประวิงเวลาไหวไหม?"

.

ความฉลาดเป็นกรดบวกกับเนื้อสมองชั้นเลิศที่ขัดสานกันขึ้นจากการแดกแบรนด์รังนก ทำให้เจฟเฟอร์มองออกทุกอย่าง เขาอนุมานเอาจากคำพูดได้ว่าที่หน้าอกดิจิตอลขององค์หญิงน่าจะมีเซ็นเซอร์ส่งสัญญาณฝังรวมอยู่ ท่านราชาน่าจะใช้จุดนี้ส่งข้อมูลไปยังทุกคนในอาณาจักร เข็มกลัดของพวกเขาจึงทำงาน ซึ่งถ้าเอาออกได้องค์หญิงก็น่าจะรอด และจะเป็นการซื้อใจเธอให้ยอมปริปากในสิ่งที่อยากรู้ โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ

.

"ไหวครับ! ผมมีวิธีอยู่! ท่านรีบไปก่อนเลยผมจะตรึงพวกมันไว้ให้เอง!"

.

สายลับผู้เสือกเกินหน้าที่รีบตอบ ในระหว่างนั้นหน้าจอมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - person) ก็มีโหมดเมนูต่าง ๆ เด้งขึ้นมาให้เลือกใช้ โดยเฉพาะโหมด The X - file ที่คิดถึงเป็นอย่างหนัก แต่ก็ต้องกลั้นใจป่ายปัดสายตาข้ามมันไปก่อน ยังไม่เงี่ยนตอนนี้โหมดคลาฟลูกกระสุนก็เลยถูกงัดออกมาใช้

.

"Re - Check Material!"

ตวาดเสียงสั่งการพลางโพสต์ท่าประกอบสุดเท่ ตลกร้ายเพราะตอนนี้ในร่างกายดันไม่มีวัตถุดิบใด ๆ เพียงพอให้คลาฟลูกกระสุนเลย มันถูกใช้ยิงศัตรูตอนที่อยู่ในสวนน้ำตกไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็มีแต่

"ความเจ็บปวด" ที่เดรนเอาไว้เมื่อครั้งตกลงมากระแทกพื้นเท่านั้น แถมยังถูกดึงไปใช้แล้วเกินกว่าครึ่ง

.

"เวรเอ๊ย! มีเท่าไหร่เอาเท่านั้นก็ได้วะ เห็นทีต้องแก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนซะแล้วกู"

.

"CRAFT!"

.

Now loading รออยู่ชั่วเคี้ยวหมากแหลก ก็ได้ออกมาเป็นกระสุนร้อน ๆ เพียงแค่ลูกเดียว! แถมในนั้นยังมีดินปืนเชื้อเพลิงจุดระเบิดอยู่แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น! แต่หาได้ใส่ใจไม่เจฟเฟอร์รีโหลดมันเข้าไปในลำเพลิงของแขนซ้าย พับปลายนิ้วชี้หักลงเตรียมพร้อมประจัญบาน

.

"โหมดจู่โจมพร้อมยิง! ล็อคเป้าหมายไว้ที่ภาคพื้นพิกัดไม่ต้อง!"

.

"3.. , 2.. , 1.. , ยิงงงง!"

.

"ปุ๊ดดดด!"

.

"ฟู่~!!!"

.

"(หึ..หวังว่าเท่านี้คงพอนะองค์หญิง)"

เจฟเฟอร์คิดในใจ