บทที่ 81 : หลบหนี!

บนยานฟาลคอน ดีเซ็มเบอร์ (ลำสำรอง) ที่ไอ้มือมีดหัวไหมพรมเรียกมา องค์หญิงนาตาชาอกภูเขาไฟกับเจฟเฟอร์ถูกควบคุมตัวอยู่บนนั้น ทั้งสองถูกจับมัดมือหันหลังพิงกันบั้นท้ายแนบชิดสนิทพื้น ดีอย่างที่เชือกมันหมดก็เลยไม่เหลืออะไรเอาไว้มัดปาก เปิดโอกาสให้เจฟเฟอร์พร่ำเพ้อถึงโลกที่เจ้าตัวรู้ออกมา

.

"โลกมีเนื้อที่ 510,100,000 ตร.กม. เป็นดาวเคราะห์ลำดับที่สามจากดวงอาทิตย์ กำเนิดเมื่อ 4,500 ล้านปีก่อน มีอันตรกิริยาเชิงโน้มถ่วงกับวัตถุอื่นในอวกาศโดยเฉพาะดวงจันทร์ ซึ่งเป็นดาวบริวารถาวรเพียงหนึ่งเดียว ปฏิกิรยาฟิชชั่นจากกัมมันตรังสีแผ้วถางทุกสรรพสิ่ง อันเป็นจุดจบของสงครามไปพร้อมกับวงศ์ทนงพงเผ่าชีวิต เพราะงั้นสิ่งที่หมอนั่นพูดถึง? อลาลัสอันเดอร์กราวน์? นอกจากยอร์คชินแล้ว.. หรือว่าโลกจะยังมีพื้นที่ให้มีชีวิตอยู่อีก! ตกลงมันไม่ใช่แค่ข่าวลือใช่ไหม? "

.

จัดเป็นการกระแอมกระซิบกระซาบที่ยืดยาวที่สุดในประวัติศาสตร์ สายลับหนุุ่มนั่งบ่นด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นลุกลี้ลุกลนต่างจากทุกครั้ง เขาตื่นเต้นจริงจังซะยิ่งกว่าตอนโดนโรบ็อทซอมบี้บนกองขยะรุมทึ้งชิงอะไหล่ซะอีก พลางกระทุ้งข้อศอกตุบ ๆ ใส่เอวองค์หญิงไปสองสามทีให้เธอตอบกลับ

.

แต่ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร แสงจ้าจากหน้าจอคอนโซลยานก็ถูกฉายออกมาขโมยซีน คนขับอัพโหลดมันขึ้นจอใหญ่ซึ่งมีขนาดกว้างเกินกว่า 5 เมตร โฮโรแกรมที่ฉายนั้นใหญ่รองจากป้ายแฮปปี้เบิร์ดเดย์เฌอปรางที่หน้าสถานีอโศก เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นหากจะเปรียบเทียบ ทั้งนี้ก็เพื่อให้ผู้เป็นนายได้เห็นเต็มตาถนัด ๆ จะได้สั่งการได้สะดวก

.

ซึ่งภาพที่ปรากฏขึ้นมาก็คือภาพของสัญลักษณ์ "มงกุฏควอทซ์" อันมีลักษณะเป็นหนามแหลมสามแฉกประดับเพชรตรงยอด มีความโคตรหรู! โคตรดูแพง! เหมาะเป็นอย่างยิ่งสำหรับการใช้เป็นโลโก้กลุ่มชนชั้นสูง

.

"ถึงแล้วครับหัวหน้า.. ให้ผมเอายานลงเลยไหมครับ"

เสียงพลขับรายงานสถานการณ์

.

"อืม.. เอาเลย ทำเหมือนทุกที"

.

"กรุณาใส่โค้ดยืนยันอัตลักษณ์ด้วยครับ"

.

"อย่าเพิ่ง.. เพื่อความแน่ใจฉันอยากจะตรวจสอบอะไรบางอย่างก่อน"

.

ได้ยินเช่นนั้นเจฟเฟอร์ก็ฉวยจังหวะตอนที่ไม่มีใครสนใจกระเถิบตัวลุกขึ้นยืน แม้จะถูกมัดมือเอาไว้แต่ก็ยังกระเสือกกระสนชะโงกหน้าออกไปที่หน้าต่างยานได้ โดยตั้งใจจะเช็คดูว่าที่ว่าถึงแล้วน่ะถึงไหนกันแน่?

.

เขามองไม่เห็นพื้นดินทิวหญ้าห่าเหวอะไรเลย ตอนนี้ที่ใต้ท้องยานแม่งมีแต่น้ำทะเลมหาสมุทร ซ้ำร้ายพอลองทอดสายตาไปที่องค์หญิง เจ้าหล่อนกลับแสร้งชำเลืองหันไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะงั้น

.

แต่ก็ทำได้แค่ประเดี๋ยวประด๋าวเมื่อจู่ ๆ มือหนาหยาบกร้านของไอ้คนใช้มีดก็คว้าหมับ! เข้าที่ข้อมือเธอ! มันกระชากองค์หญิงนาตาชาให้ลุกขึ้นยืนอย่างรุนแรง สลับกับการจิกผมให้เชยคางขึ้น แล้วก็ใช้มีดสั้นอาวุธประจำกายจ่อเข้าที่ลำคอแกมบังคับขู่เข็ญ ผลักหลังดุนตูดให้ร่างบางเซถลามาหยุดที่หน้าคอนโซล

.

"ฉันแค่อยากเช็คว่าเธอใช่องค์หญิงแห่งอลาลัสตัวจริงรึเปล่า จับผิดตัวมาจะยุ่ง!?"

"ใส่โค้ดลงไปสิ! เร็ว! เดี๋ยวนี้!"

คนใช้มีดสั่งการด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด ขนาดมีหมวกไหมพรมปิดปากยังอำพรางสันดานกรรโชกโฮกฮากของมันไม่ไหว เดชะบุญที่ลูกน้องพลขับเลือกที่จะแทรกคำขึ้น

.

"เอิ่ม.. ม.. ม ที่จริงหัวหน้าใส่เองก็ได้นะครับจะได้เร็ว ๆ "

.

"หึ! ก็กูเพิ่งพูดเหตุผลไปหยก ๆ มึงไปฟังรึไงไอ้เวร! ฮึ่ยยย!"

.

"พลั๊ววว!"

.

บาทาลูบพักตร์สิครับจะเหลืออะไร ฝ่าเท้าคอมแบทเบอร์ 12 พุ่งเข้าปะทะใบหน้าคนขับจนกระเด็นตกเก้าอี้ ร่างของเขากลิ้งเป็นทองม้วนหมุนติ้ว ๆ ลงไปกองกับพื้นโลหะ ก่อนที่เจ้าของเท้าจะผลักองค์หญิงนาตาชาให้ลงไปนั่งที่เก้าอี้แทน

.

เจฟเฟอร์เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแต่เลือกที่จะเงียบ พลางบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นลงในเมมโมรี่ส่วนตัวตามกฎพื้นฐานของสายลับ Parallel เผื่อว่าตัวเองอาจจะไม่รอด แล้วอีกอย่างเขาก็ต้องการจะรู้ด้วยว่าเรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อไป

.

.

คมมีดเริ่มเฉือนเข้าไปในลำคอจนคอยาวภู่ระหงษ์ ชักจะมีของเหลวสีแดงไหลซิบ องค์หญิงกลัวจริงอะไรจริงดูได้จากขนาดไซต์หน้าอกดิจิตอลที่แฟบลงอย่างเห็นได้ชัด หล่อนก็เลยทำตามแต่โดยดี

.

"รู้แล้ว ๆ ฉันจะคีย์โค้ดลงไปเดี๋ยวนี้แหละ! เอามีดออกไปจากคอฉันสักทีฉันไม่ชอบ!"

.

"แกร๊กกก ๆ ๆ "

.

ปลายนิ้วพร่างพรมลงใส่คีย์บอร์ดโฮโรแกรมเร็วเป็นห่าฝน องค์หญิงใส่ชุดตัวเลขที่ไม่มีใครมองออกลงไป กระทั่งกดปุ่ม "Enter" ชัั่วขณะจิตสัญลักษณ์มงกุฏควอทซ์บนจอใหญ่ก็เปล่งแสงเหลืองอัมพันออกมา มันผ่าตรงกลางในแนวตั้ง แล้วแยกตัวออกสองข้างเหมือนกับประตูเลื่อนหน้าโรงงานอุตสาหกรรม เผยให้เห็นอักษรสีเขียวที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเป็นคำว่า "Access" พร้อมกับเสียงสัญญาณเตือนดัง "ปิ๊ง!" ลากยาวหนึ่งครั้ง

.

"ถูกต้อง! แสดงว่าคุณคือองค์หญิงนาตาชาธิดาแห่งอลาลัสตัวจริง"

ไอ้มือมีดป่าวประกาศอย่างภาคภูมิใจ ทั้งที่ในยานก็มีคนอยู่เท่านี้

.

แต่พูดก็พูดเถอะว่าเจฟเฟอร์ไม่ได้สนใจ ในความโล่งอกของมันเลยแม้แต่น้อย ณ ตอนนี้เขาสนใจก็แต่พื้นมหาสีทันดรที่มีสภาพแปรเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดมากกว่า เสี้ยววินาทีที่ชะโงกหน้ามองจากหน้าต่างจะเห็นเลยว่าเกลียวคลื่นกำลังเปลี่ยนทิศ จากพื้นทะเลนิ่ง ๆ บัดนี้กลับหมุนวนเป็นวงราวกับจอมจมอยู่ในถังซักผ้า

.

ขนาดของมันใหญ่มหึมามองไปไกลสุดลูกหูลูกตา จนยานฟาลคอนดีเซ็มเบอร์มีขนาดเท่าแมลงหวี่เท่านั้นหากจะเปรียบเทียบ แล้วจู่ ๆ หลุมน้ำวนดังกล่าวก็เริ่มถักทอป่ายปีนกันขึ้นเป็นทรงโค้งคล้ายกับโดมบาเรีย มันขยายฐานกว้างออกเรื่อย ๆ จนตอนนี้เจฟเฟอร์ไม่สามารถมองเห็นภูมิประเทศภายในโดมได้แล้ว จะเห็นก็แต่คลื่นน้ำที่ทะลักไหลหลากลงมาตามส่วนโค้งเป็นธารน้ำตก แล้วก็เสียงดังซู่ซ่าที่ก้องคำรามอยู่ในหู

.

"แล้วไงต่อ?"

เจฟเฟอร์คิด เพราะเหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่งค้างเติ่งอยู่ตรงนี้

.

ไอ้มือมีดจอมโหดจึงลดระดับของมีคมมาจ่อที่ร่องนมขององค์หญิงแทน แม้มันจะฟีบไปมากแต่หมอนั่นก็ยังอุตส่าห์เฉือนทะลุเนื้อผ้าเข้าไปถึงผิวพรรณนวลเนียนของเธอได้ เหลือแค่ปักลงไปซิลิโคลนดิจิตอลที่ทำมาก็คงแตก!

.

"อย่าลีลาองค์หญิง! เกล้ากระหม่อมขอประธานอนุญาต โปรดคีย์โค้ดให้ครบด้วยเถิดขอรับมิเช่นนั้นจะหาว่ามิเตือน!"

.

ด้วยคำพูดที่ฟังดูลิเกขึ้นไปอีกขั้นหลังรู้ฐานันดรศักดิ์ แต่การกระทำก็ยังต่ำทรามตามเดิม พอองค์หญิงเห็นว่าไม่มีทางเลือกตัวเลขอีกชุดก็เลยถูกพิมพ์ใส่ลงไปแม้ไม่เต็มใจนัก

.

"แกร็กกก ๆ ๆ ๆ " , "แกร็กกก ๆ ๆ ๆ "

.

"Enter!"

.

"ปั๊ก!!!"

.

โอ้แม่เจ้าโว๊ย! แค่เคาะเดียวเท่านั้นแต่มวลน้ำทั้งหลายกลับพุ่งซู่! ทะยานฟ้าขึ้นไปเป็นฟงหวินขี่พายุ! มันกลั่นตัวแตกกระจายเป็นฝอยไปคนละทิศละทาง กระบวนการดังกล่าวได้หักเหกับแสงแดดเกิดเป็นสายรุ้งขนาดใหญ่ ที่เหมือนกับหลุดออกมาจากนิยายแฟนตาซี พวกมันลดหลั่นชั้นสลับกันไปมาสวยงามระยิบระยับ จนเจฟเฟอร์ถึงกับเก็บอาการไม่อยู่

.

เขาอ้าปากค้างปล่อยตัวปล่อยใจไปกับทิวทัศน์อันงดงามหลังบานกระจก พลันทอดสายตาไล่ลงมาตามทางรุ้งเรื่อย ๆ แล้วก็คิดกับตัวเองในทำนองว่า ฟ้าข้างบนยังงามขนาดนี้แล้วพื้นดินข้างล่างจะขนาดไหน อลาลัสคงเป็นดินแดนของพวกชนชั้นสูงที่ซ่อนตัวเองจากโลกภายนอก พวกเขาคงมีเทคโนโลยีอะไรสักอย่างถึงซ่อนตัวเองไว้ใต้ท้องทะเลได้ สุดยอด! งดงามเหลือเกิน ทำไมยอร์คชินถึงไม่มีอะไรแบบนี้บ้าง

.

กระทั่ง 10 วินาทีผ่านไป ดวงตาก็เริ่มผิดปกติจนต้องรีบแคะขี้ตา องศาการมองเห็นที่ต่ำลงประกอบกับสายรุ้งน้อยใหญ่ที่เริ่มสลายตัวออก ทำให้ความจริงต้องถูกเปิดเผย เจฟเฟอร์ถึงกับอุทานออกมาว่า "นี่หรืออลาลัส!" พลางอุปมาอุปมัยว่าเหมือนกระเทยทำนมทำหน้าแล้วไม่เหลือกะตังค์ผ่าหำยังไงยังงั้น! สิ่งที่จินตนาการไว้เป็นอันต้องจบ เพราะ ณ ตอนนี้สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้าก็คือซากปรักหักพังของเมืองเก่าดี ๆ นี่เอง

.

มันไม่ต่างกันเลยกับกองภูเขาขยะย่านชานเมือง สายรุ้งเหี้ยอะไรล่ะ! ปราสาทผีสิงสิไม่ว่าหากมาตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นดินแบบนี้ อุตส่าห์โผล่ขึ้นมาจากน้ำอย่างอลังการแท้ ๆ กลับต้องพ่ายแพ้ให้กับสงครามนิวเคลียร์ที่แผ้วถางทุกสรรพสิ่ง แม้แต่จินตนาการของสายลับมือฉมังก็โดนหางเลขไปด้วย

.

เจฟเฟอร์ผละตัวออกจากหน้าต่างกลับมานั่งไพล่หลังถูกมัดตามเดิมแบบเซ็ง ๆ เช่นเดียวกันกับองค์หญิงที่ถูกปล่อยตัวออกมาด้วย เธอเดินใจลอยไปหยุดอยู่แถว ๆ ประตูทางออก ไม่พูดไม่จาสักคำได้ยินก็แต่เสียงของไอ้มือมีดที่แว่วตามลมออกมาว่า

.

"ขอบคุณ"

"เป็นพระกรุณาธิคุณมหาศาลขอรับ ลำดับต่อไปเกล้ากระหม่อมจะรับช่วงต่อเอง"

.

แล้วมันก็ถือวิสาสะกระโดดขึ้นไปนั่งแทนเจ้าหน้าที่คนขับ บึ่งยานฟาลคอลดีเซ็มเบอร์ตะแคงข้าง 45 องศาเอียงกระเท่เร่! อัดไอพ่นเพิ่มความเร็วสูงสุด! บินเรียดต่ำสูงจากพื้นดินอลาลัสไม่ถึง 30 เมตร ซึ่งเป็นระยะที่ต่ำเตี้ยจนเสีี่ยงจะเกิดอันตรายอยู่รอมร่อ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อต้องการจะหลบการตรวจจับของอะไรบางอย่าง ที่ยังคงเก็บไว้เป็นความลับ เล่นเอาทั้งผู้โดยสารทั้งพลขับตัวจริงล้มลุกคลุกคลานกันเป็นพรวน

.

"นี่นายจะทำอะไร! บินต่ำขนาดนี้เดี๋ยวก็ได้โหม่งโลกหรอกช้าลงหน่อยเซ้!"

กลัวตายถึงได้พูดในที่สุดเจฟเฟอร์ก็มีปากมีเสียงขึ้นมาสักที ไม่สิ! ต้องเรียกว่าแหกปากตะโกนเลยต่างหาก

.

"ข้างล่างยิ่งมีแต่ซากตึก เร็วขนาดนี้เกิดชนขึ้นมาได้ตายกันยกลำแน่!"

"เหวอ.. โอ๊ะ , โอ๊ะ , โอ้ย!!!"

.

"สูงขึ้นหน่อย!"

.

"เชิดหัวขึ้นสิโว๊ยยย!!!"

.

ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุยานพลิกกลับเอียงข้ามฟากไปอีกด้าน สัมภาระคนโดยสารพลิกตัวตีลังกากันอีกที ทันใดนั้นเองไอ้คนใช้มีดก็พูดขึ้น

.

"เหอะ.. เศษซากอย่างงั้นเหรอ ดูผิดดูใหม่ได้นะ? อลาลัสน่ะใช่ว่าจะเปิดให้คนภายนอกอย่างนายเข้ามาได้บ่อย ๆ "

.

ทำเอาเจฟเฟอร์งุนงงไปสักพัก เขาไม่เข้าใจในส่ิงที่ไอ้หัวไหมพรมพูดเลยสักนิด ก็เลยคลานเข่ากระดืบ ๆ ตั้งคอขึ้นชะเง้อดูที่หน้าต่างอีกครั้งถึงได้เห็นเรื่องน่าเหลือเชื่อของที่นี่อีกทีเป็นครั้งทีสอง!

.

จะเรียกว่าเทคโนโลยีซ้อนเทคโนโลยีก็คงไม่ผิด เพราะในระยะความสูงที่ต่ำลงไปทุกจังหวะการโฉบเฉี่ยวของตัวยานฟาลคอนดีเซ็มเบอร์ ไม่ว่าจะบินไปทางไหน ข้อมูลตัวเลขดิจิตอลก็จะถูกตวัดม้วนตีขึ้นมากลางอากาศแทบทั้งหมด เหมือนกับการเป่าฝุ่นผงบนหลังตู้เย็นยังไงยังงั้น

.

โฉบผ่านสนามบอลร้างภาพที่ปรากฏหลังการบินผ่านก็คือ ตัวเลขดิจิตอลเป็นล้านฟุ้งโขมงขึ้นมาเป็นฝุ่น รอให้จางแป๊บนึงแล้วทุ่งดอกไม้สวยงามก็จะสถาปนาตัวเองขึ้นมาทดแทน โฉบผ่านตึกร้างชุดข้อมูลตัวเลขดิจิตอลที่เครือบไว้ก็จะแตกเปรี๊ย ๆ ๆ ทลายครือลงมาเฉกเช่นเสาโรมันกำลังถล่ม เผยให้เห็นอาคารโรงพยาบาลสุดทันสมัย ที่สร้างขึ้นโดยไม่ต้องง้อเงินบริจาคของนักร้องเพลงร็อคผู้ชื่นชอบการวิ่ง โฉบผ่านซากรถยนต์ อันนี้โหดหน่อยเพราะตัวเลขข้อมูลดิจิตอลนี่ถึงกับละเหยขึ้นเป็นไอเลย จากรถเก่า ๆ ผุ ๆ ก็จะได้อัพเกรดใหม่ให้กลายเป็นรถพลังงานไฟฟ้า ไม่มีล้อแต่บินขึ้นมาตีคู่กับยานฟาลคอนได้อย่างหน้าตาเฉยสำหรับบางคัน

.

นี่คือหนึ่งในไม่กี่อย่างของสสารนับล้านที่อยู่ในอาณาจักรแห่งนี้ บินไปทางไหนยิ่งโฉบลงไปใกล้ยิ่งเห็นถึงความลึกล้ำ พวกเขามีตัวตนอยู่จริง อาณาจักรต้องคำสาปที่คนทั้งโลกมองว่าสูญสลายไปแล้วแต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย เจฟเฟอร์สรุปเอาเองว่ามันคือการหลอกแบบ 2 ชั้น หนึ่งคือการใช้น้ำทะเลบังตา สองคือการใช้ซากที่พังทลายบดบังทุกสรรพสิ่ง แต่ก็อีกนั่นแหละเพราะใครจะเชื่อว่าอลาลัสจะยังมีการหลอกในชั้นที่่ 3 อยู่อีก! นั่นก็คือ "โลกอันเดอร์กราวน์"

.

.

"แล้วนี่นายต้องการอะไร? บินเสี่ยงแบบนี้ต่อไปมันอันตรายนะบอกให้!"

เจฟเฟอร์ยังคงกู่ร้องตะโกนลั่น เขาตวาดเสียงดังตรัสถามไปยังพลขับผู้ใช้กำลังประทุษร้าย

.

"ก็บอกไปแล้วไง ส่งองค์หญิงลงที่อันเดอร์กราวน์เสร็จเมื่อไหร่งานฉันก็จบ"

.

"แล้วไอ้กราวน์ที่ว่ามันคืออะไรล่ะ? มันอยู่ที่ไหน? ที่นี่ทำไมมีแต่ปริศนาวะ?!"

"อ๊ะ! อะไรอีกล่ะนั่น!"

.

"ฟู่~!!!"

.

ยังสนทนาปราศรัยกันไม่ได้ความจู่ ๆ กระแสวายุสลาตันก็พัดโหมเข้ามาจากภายนอก เสื้อผ้าหน้าผมปลิวโบกสะบัด มองไปทางด้านหลังถึงพบว่าต้นตอมาจากประตูยานที่เปิดอ่าซ่าอยู่ ใกล้ ๆ กันพบร่างของพนักงานขับยานนอนโอดโอยกุมท้องเจ็บปวด เขาถูกองค์หญิงกระทืบ! นั่นคือสาเหตุ เธอฉวยโอกาสตอนที่เจฟเฟอร์กับมือมีดต่อปากต่อคำกัน กดปุ่มฉุกเฉินแล้วก็กระโจนลงจากยานหนีแบบไม่คิดชีวิต!

.

เจฟเฟอร์เร็วกว่า! เขาพุ่งทะยานไปย่ำเข้าใส่หน้าท้องของพลขับซ้ำอีกดอกเพราะรีบมาก ๆ แต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดยั้งให้เขาห่างไกลจากภารกิจได้ สายลับหนุ่มตะปบฝ่ามือเข้ากับขอบประตูยาน ในมุมมองบุคคลที่หนึ่งซูมภาพเข้าไปใกล้ ๆ เห็นแต่ปอยผมขององค์หญิงไกล ๆ ชูชีพก็ไม่ใส่ พลางคิดในใจว่า "นี่หล่อนกลัวสถานที่ ๆ จะไปขนาดนั้นเชียวเหรอ?"

.

"ถึงยานจะบินไม่สูงนักแต่คนธรรมดาโดดลงไปก็ตายอยู่ดี! เวรเอ๊ย! ผมคงต้องตามลงไปสินะ , ฮึบ!"

.

"อร๊ากกกกก!!!"

.

สายลับหนุ่มโดดตามลงไปทั้งที่มือยังคงถูกมัด ในขณะที่ไอ้คนใช้มีดผู้ที่ควรจะกระวนกระวายใจที่สุดกลับเลือกที่จะวนยานหาที่ลงจอดเหมาะ ๆ แล้วก็กดปุ่มวิทยุแจ้งเรื่องนี้ให้กับศูนย์ข่าวอลาลัสอันเดอร์กราวน์ทราบแทน กระทั่งผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ พลขับตัวจริงถึงได้พะอืดพะอมสอบถามขึ้นมาว่า

.

"ผมเสียใจครับผมควรจะระวังให้มากกว่านี้ แต่หัวหน้าจะไม่ตามจริง ๆ เหรอครับ , แค๊ก ๆ แค๊ก ๆ "

.

ชายในฮูดดำหัวเราะร่าใต้หมวกไหมพรม เขาปักมีดสั้นใส่คอนโซลแผงควบคุมเสียงดัง "ปึ๊ก!"

.

"ไม่ต้องหรอกอยู่อลาลัสแล้วก็หมูในอวยดี ๆ นี่เอง เดี๋ยวก็หาเจอ! ห่ะ ๆ ๆ ๆ "