บทที่ 87 : เกลื้อน! เบื้องหลังอาณาจักรสาปสูญ

ผิวกายแสบสากเจ็บแปล๊บไปทั้งตัว แค่พูดชื่อนี้รูขุมขนก็มีปฏิกิริยา จากที่ตั้งใจว่าจะลุกขึ้นพูดให้แลดูน่าเชื่อถือก็เลยต้องทิ้งตัวลงใส่วิวแชร์ตามเดิม พลางประสานสองมือลงมนหน้าอกกดบาดแผลเอาไว้

.

"เป็นไรไหมช่า.. แผลเธอมัน?!"

เสียงเพื่อนสาวคนสนิทร้องทัก พลันสะบัดหน้าก้มลงมองดูอาการ

.

"ฉันไม่เป็นไรหรอกแค่นี้ยังไกลหัวใจนัก แต่กับไอ้ยาปลุกเซ็กส์นรกนั่นต่างหากที่ทำให้ฉันเจ็บปวดหัวใจ ฉันไม่อยากพูดถึงมันหรอกแต่เพื่อจะเปลี่ยนใจคุณแล้วฉันถึงต้องพูด!"

.

กงล้อรถเข็นเคลื่อนที่เข้าหาเจฟเฟอร์มากขึ้น ด้วยระยะห่างแค่นี้ไม่ต้องตะโกนชายหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงกระแสอารมณ์แห่งความกดดัน ท่ีถาโถมผ่านมาทางวาจา

.

"อาณาจักรอลาลัสของเรามีประชากรไม่มาก ทว่าทุกคนล้วนแต่เป็นคนรวยจากทั่วทุกสารทิศ เมื่อครั้งโลกยังสงบสุขและผืนแผ่นดินรวมเป็นปึกแผ่น พวกเราบางคนกลับมีลางสังหรณ์ว่าความสงบสุขเช่นนี้ไม่ใช่ของแท้ มนุษย์ทุกคนต่างมีความกระหายในอำนาจ , โลภมาก , และบ้าคลั่งทรัพยากร พอประเทศต่าง ๆ เริ่มสะสมอาวุธทุกอย่างก็เริ่มชัดเจน มีการประชุม summit ทวิภาคีบังหน้า ทั้งที่ความจริงก็แค่การพ่นน้ำลายใส่กันเพิ่มพูนความขัดแย้ง สงครามกำลังก่อตัว! บรรดาครือข่ายนักธุรกิจนักลงทุนทั้งหลายจึงจับมือกันอย่างลับ ๆ โดยมีท่านพ่อของฉัน "ราชาเดมบ้าบา" ที่สมัยนั้นเป็นผู้ปกครองดินแดนแถบนี้เป็นแกนนำ"

.

"ก่อนจะเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทันสมัยและโดมบาเรีย อลาลัสเคยเป็นเหมืองพลอยมาก่อน ครอบครัวของฉันและคนในหมู่บ้านร่ำร่วยจากการค้าอัญมณีและเจียระไนเพชร ทำให้ที่นี่เป็นที่รู้จักของพวกคนรวยทั่วโลก พอเกิดความตื่นตระหนกต่อสงครามขึ้นประกอบกับเห็นว่าภูมิประเทศของเราเป็นเกาะกลางทะเล , มีน้ำ , มีอาหาร , มีอากาศ , แถมยังมีอัญมณีเป็นสมบัติล้ำค่าให้ขุดทำกำไรได้ต่อเนื่อง พวกคนรวยก็เลยพากันอพยพขึ้นมาขออาศัยด้วย แลกกับเงื่อนไขสุดพิเศษท่ีท่านพ่อไม่อาจปฏิเสธ นั่นก็คือความเจริญก้าวหน้าทางด้านเทคโนโลยีอันล้ำสมัย จากบรรดานักวิทยาศาสตร์แขนงต่าง ๆ ที่พวกเขาซื้อตัวนำเข้ามา ส่งผลให้อลาสัสกลายเป็นอาณาจักรเดียวในโลก ที่ไม่ถูกกัมมันตรังสีจากระเบิดนิวคเคลียร์ทำลาย!"

.

"อืม.. แล้วไงต่อครับ? ยาปลุกเซ็กส์จะมาตอนไหนมิทราบ?"

.

"นายนี่มัน! กล้าปากดีกับองค์หญิงเหรอ?! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้! ไอ้คนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!"

ผละมือออกจากด้ามจับรถเข็น นักตัดสาวสายตีฉิ่งยั๊วจัด! ถลกแขนเสื้อจ้องจะเอาเรื่องเจฟเฟอร์ให้ได้ เธอเดินอาด ๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระชับอาวุธ แต่ก็โดนองค์หญิงปรามเอาไว้

.

"ไม่เป็นไรหรอก "ราเชล" ฉันผิดเองที่เท้าความเยิ่นเย้อเกินไป ขอโทษนะแล้วก็เก็บมีดเธอซะฉันว่าตั้งแต่นี้ไป เธอคงต้องใช้มันอีกหลายครั้ง คมมันจะทื่อซะเปล่า ๆ "

.

"แต่องค์หญิงนาตาชาคะ! , ชิ! , ไอ้ช่า! ไอ้หมอนี่มันกวนประสาท แกไม่เห็นเหรอว่ามัน..! "

อยากจะพูดต่อแต่ก็พูดไม่ออก เพื่อนสาวคนสนิทที่เพิ่งทราบชื่อว่าราเชลชะงักงันไปชั่วขณะจิต หล่อนสังเกตเห็นด้ามมีดผ่าตัดของตัวเองที่โผล่พ้นขอบกระเป๋าเสื้อออกมา มันมีสีน้ำเงินอมม่วงส่องแสงอิลทนิลชวนพิศวง ทำให้เจฟเฟอร์ที่ชำเลืองมองอยู่รีบแทรกคำขึ้น

.

"เอ๋.. เจ้ามีดเล่มนั้น? เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนนะ?"

.

"ตาไวเหมือนกันนี่คุณมีดผ่าตัดเล่มนั้นไม่ใช่มีดธรรมดาหรอกนะ มันสร้างขึ้นจากแร่ "Pussy Recon" สสารแร่แห่งการให้กำเนิดอันทรงพลานุภาพที่สุดในจักรวาล"

.

"นั่นปะไร! ผมว่าแล้ว! เป็นแร่ที่ใช้สร้างอาณาจักรนี้ขึ้นมาใช่ไหมล่ะ บางทีพวกนักวิทยาศาสตร์ที่ซื้อตัวมาคงใช้เจ้าสิ่งนี้สร้างบ้านสร้างเมืองเนรมิตความไฮเทคต่าง ๆ แม้กระทั่งบาเรียบนหัวหรือแม้แต่ระบบปิดบังอำพรางตัวที่ซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำนั่นก็ใช่ บังเอิญน้องแอดมินที่ยืนพิงผนังอยู่เขาบอกผมหมดแล้วล่ะ"

.

"งั้นเหรอคะ ถ้างั้นค่อยอธิบายต่อง่ายหน่อย"

.

"ครับว่ามาเลย.."

.

"ทุกอย่างเป็นปกติดีอัญมณียังทำเงินให้เรามากมาย จนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 4 เกิดขึ้น! ก็อย่างที่คุณเห็น! โลกภายนอกล่มสลาย ผู้คนล้มตายเป็นเบือ ไหนจะกัมมันตภาพรังสีที่ปนเปื้อนลงในแหล่งน้ำและอากาศอีก พงศ์เผ่าเดียวของมนุษย์ที่เหลือรอดอยู่เท่าที่ฉันรู้ก็มีแค่ยอร์คชิน กับพวกเราลูกหลานคนรวยชนชั้นสูงที่อพยพหนีสงครามมาก่อนอย่างลับ ๆ "

.

องค์หญิงหยุดพูดพลางสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด เหมือนเจตนาจะร่ายยาวพรวดเดียวจบ

.

"อลาลัสจมอยู่ใต้น้ำแฝงตัวอยู่ใต้ม่านพลังนานหลายปี นานจนผู้คนคิดว่าพวกเราสาปสูญแต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ ถึงตรงนี้คุณจะด่าว่าพวกเราเห็นแก่ตัวก็ได้! ฉันไม่ถือเพราะมันคือเรื่องจริง! เมื่อในขณะที่ทั่วโลกกำลังเดือดร้อนทนทุกข์ทรมานจากภัยสงคราม ชาวอลาลัสที่อุดมไปด้วยคนรวยกลับอยู่กินกันสุขสบายไม่แม้แต่จะช่วยเหลือ พวกเราใช้ Pussy Recon ประดิษฐ์อุปกรณ์อำนวยความสะดวกขึ้นมาชิ้นแล้วชิ้นเล่า สร้างรีสอร์ท , นวดสปา , ตัดขนหมา ฯลฯ กันอย่างสบายใจ ทั้งที่ความจริงแล้วก็ได้ยินเสียงของคนทั้งโลกร้องโอดโอยให้ช่วยเหลืออยู่ตลอด โดยเฉพาะเสียงของพวกเด็ก ๆ "

.

" "พวกมันโง่เอง" คือคำพูดของท่านเดมบ้าบาพ่อของฉัน ท่านพ่อผู้เห็นเงินเป็นดั่งพระเจ้าไม่สนว่าพวกเขาจะเป็นยังไง พวกเขาริษยากัน , โกรธแค้นกัน , แล้วก็เข่นฆ่ากันเอง ในขณะที่เราชาวอลาลัสกลับรับแนวคิดของพวกนายทุนมหาเศรษฐีมาเต็มสูบ จากแต่ก่อนที่ขายเพชรขายพลอยรวยอยู่แล้ว เจอสถานการณ์แบบนี้เข้าไปอัญมณีกับทองคำก็เลยเป็นสิ่งที่คนทั่วโลกต้องการจะกักตุน ด้วยจำนวนประชากรโลกที่ลดลงเหลือน้อย ความต้องการก็ยิ่งสูง ก็เลยเป็นเหตุให้ท่านพ่อสามารถทำเงินจากการขายสมบัติล้ำค่าใต้พิภพอย่างเป็นกอบเป็นกำ"

.

"ชาวเมืองอลาลัสก็เลยรักท่านมาก รักชนิดที่ว่าต่อให้ที่นี่จะจัดการเลือกตั้งอีกกี่สิบครั้ง เข้าคูหาทีไรท่านพ่อก็จะได้รับการเลือกตั้งให้เป็นราชาเสมอ โดยไม่ต้องง้อการโหวตของ สว. ทั้ง 250 เสียงเหมือนบางประเทศเลยด้วยซ้ำ แล้วต่อให้แต่ละสมัยจะมีเศรษฐีหรือนักลงทุนหน้าใหม่มาชูนโยบายขายฝันยังไงชาวเมืองก็จะไม่เอา สำหรับที่นี่แล้วฉันกล้าการันตีเลยว่าไม่มีนโยบายไหนจะดีไปกว่าการแจกเงินหรอก!"

.

เจฟเฟอร์กุมขมับเขาคิดกับตัวเองในใจ ว่าหล่อนจะขอโทษเขาทำไม ในเมื่อสิ่งที่อธิบายอยู่แม่งเยิ่นเย้อยิ่งกว่าเดิมซะอีก

.

"ใกล้ยังครับองค์หญิง "อลาลัสเปี้ยน" ยาปลุกเซ็กส์ของพ่อท่านน่ะ ลงมือผลิตรึยัง? ฮ่าววว~ ผมง่วง..ชะมัด~!"

.

ตัดภาพไปที่ราเชลที่คิดว่าน่าจะเหวี่ยงใส่แต่ตรงกันข้าม เธอกลับพยักหน้าให้เจฟเฟอร์ก่อนจะเท้าศอกลงใส่ที่จับวิวแชร์ หงายฝ่ามือออกสองข้างแล้วก็เอาคางมาเกย มุ่ยหน้ามองบนเบื่อพอ ๆ กัน

.

"อ่าฉันรู้หรอกน่ะนี่องค์หญิงนะเพื่อน! องค์หญิงเอง! เกรงใจฉันหน่อยจะเป็นไรไป ไหน ๆ ก็ได้โอกาสพูดแล้วก็ให้มันละเอียดหน่อยสิ นี่น่ะมันเรื่องสำคัญนะถ้าฉันเล่าไม่น่ากลัวคุณคนนี้เขาก็ไม่ยอมหนีไปน่ะสิ ฉันไม่อยากให้เขามาเสี่ยงชีวิตเพราะอาณาจักรเล็ก ๆ ของเรานี่นา"

.

"ไม่ครับองค์หญิงผมรับปากไว้แล้วยังไงก็ต้องทำ ข้อมูลเป็นส่ิงจำเป็นที่สุดในการทำภารกิจ เชิญต่อเลยครับ"

ผายมือมุ่งมั่นแววตาเจฟเฟอร์เบิกโพลง จู่ ๆ สมาธิก็กลับคืนมา

.

"ค่ะเอางั้นก็ได้ พอท่านพ่อหาเงินได้เยอะท่านก็เร่ิมแจกเงินเพื่อรักษาฐานเสียง นโยบายประชานิยมมากมายถูกอัดลงมาในอาณาจักร โดยมีการตั้งชื่อซะดิบดีว่า "โครงการกระจายรายได้" รายละเอียดฉันขอข้ามไปนะคะ แต่โดยพื้นฐานแล้วชาวอลาลัสอย่างเราเป็นคนรวยอพยพ พวกเราชอบเงินชอบมีรายได้แล้วก็ติดหรูชอบความสะดวกสบายเป็นกิจวัตร จึงไม่แปลกที่ท่านราชาจะเข้ามานั่งในใจ จนถึงขั้นยอมพลีกายทำอะไรก็ได้ตามแต่จะรับสั่ง กรณีตัวอย่างก็อย่างเช่นเคสของคุณกับฉัน! ที่ถูกคนทั้งเมืองไล่ล่าจนต้องหนีเข้ามาซ่อนตัวในร้านของราเชลนี่ไงคะ!"

.

"อืม.. แล้วไงครับ? ผมก็ยังไม่เห็นจุดเชื่อมต่อของยาปลุกเซ็กส์อลาลัสเปี้ยนอยู่ดี?"

.

"ก็ตรงนี้ล่ะค่ะตรงที่ทุกอย่างมันเกิดความผิดพลาดขึ้น! ฉันเป็นลูกสาวท่านราชาก็จริงแต่ฉันก็ไม่ได้เห็นด้วยกับส่ิงที่ท่านทำทุกเรื่อง ซึี่งหนึ่งในนั้นก็คือเรื่องนี้ หลายเดือนก่อน ๆ ที่ฉันจะคิดแผนปลอมตัวไปร่วมงานประชุมพรบ.ฟรีเซ็กส์ ตอนนั้นฉันเริ่มได้กลิ่นทะแม่ง ๆ แล้วว่านโยบายของท่านพ่อมีปัญหา"

.

"โลกเปลี่ยนไปแล้ว! ไม่สิ! ถ้าจะพูดให้ถูกต้องบอกว่า "โลกพังไปแล้ว" พ้นโพ้นทะเลออกไปนอกม่านบาเรียมีแต่ผืนดินแห้งแล้งกับซากปรักหักพัง ผู้คนหิวโหยอดอยาก บาดแผลพุพองเต็มตัวจากการโดนคมเขี้ยวศาตราวุธ ยังไม่นับรวมรังสีชั่วร้ายที่ตกค้างแผดเผา แล้วพลอยน้ำงามกับเพชรน้ำหนึ่งจะมีค่าอะไรสำหรับพวกเขาอีก คนที่อยู่ข้างนอกต้องการอาหาร พวกเขาต้องการยารักษาโรค พวกเขาต้องการมีชีวิตรอดมากกว่า ซึี่งแน่นอนว่าอัญมณีของเรามอบให้ไม่ได้!"

.

"ต่อให้เป็นคนที่มีแนวคิดที่จะกักตุนของมีค่าก็ไม่ต่างกัน พวกเขาจะเอาเพชรที่ซื้อไว้ไปแลกกับอะไรในเมื่อร้านรวงห้างสรรพสินค้าพังพินาศหมด ต้นไม้ใบหญ้ามอดไหม้กลายเป็นตอตะโก ดินก็ปลูกอะไรไม่ขึ้น น้ำก็เต็มไปด้วยสารปนเปื้อน อลาลัสกำลังจะเจ๊ง! ช่องทางรายได้ถูกทำลาย! แล้วท่านพ่อก็ต้องรับผิดชอบ!"

.

"คุณรู้ไหมว่าท่านทำยังไง?"

.

เจฟเฟอร์ส่ายหน้า..

.

"ท่านใช้ Pussy Recon สร้างยาปลุกซ์เซ็กขึ้นมาน่ะสิ!"

.

"ห๊าาา! ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยองค์หญิง? ท่านราชาบ้าไปแล้วท่านคิดได้ยังไง!"

.

"อือ.. ทีแรกฉันก็คิดเหมือนคุณ แต่ท่านคิดไปไกลกว่าเราขั้นหนึ่ง ในโชคร้ายมีเรื่องดีซ่อนอยู่นั่นก็คือในระหว่างที่ทางเหมืองกำลังขุดหาพลอยต่อไป (ทั้งที่ไม่มีออเด้อลูกค้า) จู่ ๆ คนงานก็ได้พบเข้ากับแร่ Pussy Recon ขนาดใหญ่มหึมา มันใหญ่เทียบเท่ากับรถสิบล้อหนึ่งคัน ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก! เพราะโดยปกติแล้วเราจะเจอแร่ Pussy Recon เพียงแค่เล็กน้อย หรือไม่ก็เจอแค่ไอระเหยของมันที่ซึมออกมาตามร่องดิน ตัวตนของมันจริง ๆ จึงมีอยู่อย่างจำกัด แล้วก็ใช่ว่าจะใช้ได้ตามอำเภอใจได้"

.

"ความน่าสนใจมันอยู่ที่ขนาดนี่แหละ คุณเห็นม่านบาเรียที่ปกคลุมทั้งอาณาจักรอยู่ใช่ไหม? นั่นน่ะนักวิทยาศาสตร์ของเราใช้แร่ Pussy Recon ขนาดเท่ากำปั้นเท่านั้นในการสร้าง , น้ำตกในสวนสาธารณะที่คุณกับฉันว่ิงผ่านมานั่นก็ใช้แร่เพียงแค่เศษเสี้ยวเล็บ , คุณคิดว่ายานเหาะ 1,000 ลำ ใช้แร่ Pussy Recon เท่าไหร่? คำตอบคือเท่ากับหยดน้ำค้างบนยอดหญ้า 1 หยดเท่านั้น! "

.

"อึก!"

"งั้น..อย่าบอกนะว่าท่านราชาเดมบ้าบา ใช้แร่ Pussy ก้อนยักษ์นั่นทั้งก้อนผลิตยาปลุกเซ็กส์!"

.

"ถูกต้องค่ะ"

.

ความเงียบงันเข้าปกคลุมบรรยากาศ แอร์คอนดิชั่นเย็นเฉียบแผดเสียงร้องอื้ออึงกึกก้องราวกับกำลังพูดแทนผู้หญิงทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ โดยเฉพาะเด็กสาวแอดมินที่ถึงกับทรุดตัวลงนั่งก้นจ้ำเบ้าหลังพิงฝา

.

"ท่านพ่อมีรับสั่งให้ทหารเก็บมันเอาไว้ในห้องใต้ดินใต้พระราชวัง ไม่อนุญาตให้ใครใช้ มีกองกำลังอารักขา 24 ชั่วโมงด้วยระบบรักษาความปลอดภัยสูงสุด ทั้งหมดก็เพื่อผลิต "อลาลัสเปี้ยน" ยาปลุกเซ็กส์ความหวังใหม่แห่งมวลมนุษยชาติ!"

.

"เว่อร์น่าองค์หญิง! แต่ผมก็ดีใจนะที่ท่านเข้าเรื่องเข้าราวได้สักที"

"ฉันไม่ได้พูดเกินจริงนะคะถามทุกคนดูก็ได้ แนวคิดของท่านราชาก็คือ "การสร้างชีวิตใหม่" ในเมื่อคนตายกันมากก็หาวิธีทำให้คนปฏิสนธิกันเยอะ ๆ เข้าสิ จะได้มีชีวิตใหม่เกิดขึ้นบนโลก ง่าย ๆ แค่นี้ล่ะแต่มันก็ได้ผลเกินกว่าที่คาดเอาไว้ ยอดสั่งซื้อมากมายถาโถมเข้ามาในอลาลัส ยาปลุกเซ็กส์อลาลัสเปี้ยนขวดแล้วขวดเล่า ถูกส่งออกไปผ่านทางเอเย่นต์ที่เป็นคนของเราและไว้ใจได้ ตัวตนของเราก็เลยยังไม่ถูกเปิดเผย จนท้ายที่สุดก็เกิดรายได้ทนแทนอัญมณีที่เคยเป็นสินค้าหลัก ทำให้ท่านราชารอดตายจากวิกฤตเศรษฐกิจ"

.

"นโยบายประชานิยมก็เลยสามารถเดินหน้าได้ต่อไป ถามชาวเมืองทุกคนตอนนี้ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า อาณาจักรของเราร่ำรวยจากการขายยาปลุกเซ็กส์ ซึี่งใครจะสนก็ในเมื่อเงินคือหัวใจสำคัญ! ทุกคนยังร่ำรวยยังใช้ชีวิตสุรุ่ยสุร่ายด้วยเงินที่ท่านราชาได้จากการขายยา ยิ่งระยะหลังมีข่าวว่ารัฐบาลโลกจะผลักดัน พรบ. ฟรีเซ็กส์ ให้คนสามารถมีอะไรกันได้เสรีโดยไม่ผิดกฎหมายยิ่งเข้าทางใหญ่ พรบ.นี้จะทำให้อลาลัสเปี้ยนขายดีขึ้น พูดก็พูดเถอะว่า ณ ตอนนี้แม้แต่ช่องทางการจัดจำหน่าย ไม่ว่าจะผ่านตัวแทนขาย , เซลล์ , หรือออนไลน์ , EMS ไปรษณีย์ไทย , หรือ Flash Express ท่านพ่อของฉันก็ได้ตระเตรียมไว้หมดแล้ว"

.

"เป็นเหตุให้ท่านต้องปลอมตัวเข้าไปหยุดการประชุมที่ยอร์คชินงั้นเหรอครับ?"

เจฟเฟอร์แทรกขึ้น

.

"ถูกต้องค่ะ ฉันรับไม่ได้หรอกนะคุณที่จะต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ เพราะนอกจากจะส่งออกแล้วท่านพ่อยังจ่ายแจกยาให้กับชาวเมืองด้วย อย่างที่ฉันอธิบายไปแล้วว่าอลาลัสเองก็ประสบปัญหาด้านจำนวนประชากรอยู่เหมือนกัน ผนวกรวมเข้ากับนโยบายประชานิยมที่ต้องการให้ทุกคนมีความสุขเพื่อรักษาฐานเสียง บ้านเมืองก็เลยเข้าสู่กลียุค วิปริตวิตถารกันเลยล่ะค่ะทีนี้!"

.

"ไม่ต้องมองที่ไหนอื่นไกลดู "แคลร์" เด็กสาวแอดมินในตอนนี้สิ คุณไม่รู้สึกเหรอว่าเธอเปลี่ยนไป?"

องค์หญิงชำเลืองมองแคลร์ด้วยหางตา เรียกร้องให้เจฟเฟอร์หันมองตาม

.

ทำให้สายลับหนุ่มหลีกเลี่ยงไม่ได้ ด้วยความสัตย์จริงทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเด็กมันเงี่ยน! ถึงขนาดจะชวนกันเย็ดอยู่แล้วถ้าองค์หญิงกับราเชลไม่ฉิ่งกันเสร็จซะก่อน

.

"ผะ..ผม ไม่เข้าใจ เอิ่ม..ม..ม..องค์หญิง หมายถึงอะไรอ่ะครับ?"

เสแสร้งสุดฤทธิ์แต่ก็หน้าด้านพอที่จะพูดแบบนี้

.

"หืม.. นี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอคะ?"

.

"ก็นอกจากทวีความกำหนัดแล้ว อลาลัสเปี้ยนยังมีตัวยาที่ทำให้เราเสพติด คนโลกนอกต้องซื้อในขณะที่พวกเราได้ใช้กันฟรี ๆ ทำให้พวกเราสืบพันธุ์กันบ่อยมาก! มีเซ็กส์กันแทบจะนาทีต่อนาที 4 ครั้งหลังอาหาร , เช้า , กลางวัน , เย็น , และก่อนนอน , หรือทุกครั้งที่มีอาการ ชนิดที่สุนัขติดสัดนอกฤดูกาลยังไม่ร้องเสียงหลงเสียสันดานเท่ากับพวกเราเลย มันแสนจะน่ารังเกียจ! ซึ่งฉันรับไม่ได้! ไม่มีวันรับได้เป็นอันขาด!"

.

"แล้วอีกอย่าง! ปัญหาอีกข้อที่ร้ายแรงกว่าเดิมก็ตามมา..!"

.

"เพล้ง!!!"

.

ไม่รู้ว่าเป็นโชคร้ายหรือโชคดีของเจฟเฟอร์กันแน่ ที่กระบวนการรับข้อมูลของเขาเป็นอันต้องยุติลงกลางครัน นานขนาดนี้แล้วแท้ ๆ แต่เชื่อไหมว่าองค์หญิงนาตาชายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องพูดถึงอยู่อีกหนึ่งเรื่อง นั่นก็คือเรื่องของกองกำลังปฏิวัติ! ก็พวกของไอ้มือมีดที่ฆ่าล้างบางการประชุม และจับตัวองค์หญิงขึ้นยานมาตกระกำลำบากจนเกือบโดนโรบอทซอมบี้ปล้ำเอานั่นแหละ พวกมันใช้โค้ดเนมว่า "อันเดอร์กราวน์" ซึ่งเกี่ยวพันกับการล้มล้างสถาบันกษัตริย์แห่งอลาลัสโดยตรง!

.

แล้วก็คงจะจบกันไม่ลงหรอก! เมื่อกระจกที่ใช้กั้นห้อง ๆ นี้ออกจากห้องขังหมาดันแตกกระจายออก พร้อมกับร่างของ "ปั๊กคุง" สุนัขอารักขาที่พุ่งตรงเข้ามาภายในด้วยสภาพที่ใกล้เคียงกับศพ! มันน่าจะโดนจับเขวี้ยงเข้ามา! ทว่าอีกสองตัวที่อยู่ข้างหน้าก็น่าจะยังมีชีวิตรอด! ราเชลเจ้าของร้านก็เลยรีบตะโกนใส่แคลร์แอดมินสาว ผู้ซึ่งกำลังก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความเงี่ยนกับความเหงาให้รู้สึกตัวตื่นขึ้น!

.

"พวกปั๊กคุงคงเอาไม่อยู่! อย่าให้ผู้บุกรุุกบุกเข้ามาในนี้ได้ แคลร์! ปล่อยหมาทุกตัวในกรงออกไปเดี๋ยวนี้! "

.

"ค่ะเจ้านาย!"

.

"แกร๊ก!!!"

.

"โฮ่ง! ๆ , โฮ่ง! ๆ , โฮ่ง! ๆ ๆ , โฮ่ง! ๆ , โฮ่ง! ๆ , โฮ่ง! ๆ ๆ "

เสียงพวกมันเกือบ 50 ตัวกรูกันออกไปตั้งแนวป้องกันเสริมด้านหน้า

.

ในขณะที่คนที่อยู่ข้างในก็ตั้งแถวหน้ากระดาน เตรียมปกป้ององค์หญิงนาตาชาอย่างสุดกำลัง พลางตั้งขอสังเกตระหว่างกันและกันว่าทำไม? ก็ในเมื่อตัดเซ็นเซอร์ในน่มน๊มองค์หญิงออกแล้ว! แล้วทำไมทหารชุดเกราะเหล่านี้ถึงยังดาหน้าบุกเข้ามาอีก?