บทที่ 88 : มนุษย์เม่น (13+)

กลายเป็นการตะลุมบอนระหว่างคนกับหมาที่วินาศสันตะโรที่สุดในประวัติศาสตร์ จากที่คิดว่าจะเข้ามาสำรวจซ้ำอีกครั้ง เพราะเห็นหมาทั้ง 3 นั่งนิ่งซื่อสัตย์ต่อหน้าที่เกินไป ไป ๆ มา ๆ หลังจากที่ปั๊กคุงถูกจัดการ และมีฝูงหมาอีกเป็นโขยงวิ่งกรูกันออกมาสมทบคำตอบก็ยิ่งชัดว่า "องค์หญิงนาตาชาต้องอยู่ในนี้แน่ แม้สัญญาณจะหายไป!" นี่คือสิ่งเดียวที่กลุ่มหญิงภายใต้ชุดเกราะนึกออก พวกหล่อนจึงพากันวิทยุเรียกกำลังเสริมจากทุกหน่วย ให้มารวมกันที่ร้านตัดขนหมาแห่งนี้

.

แล้วพวกหมา ๆ ก็ถูกฟันจนขนหลุดปุกปุย! บางตัวขาดสองซีก! ในขณะเดียวกันก็มีอีกหลายตัวที่สู้จนยิบตา คมเขี้ยวของพวกมันงาบงับเข้าใส่เกราะโลหะอย่างไม่ยำเกรง กัดไม่เข้าแต่ก็ยังงับคาไว้พอให้เกิดช่องว่าง เปิดทางให้เพื่อนรุมสกรัมในจุดที่เป็นข้อต่อ ใช่แล้ว! เหล็กมันไม่ได้หุ้มทุกส่วน ซอกคอ , ซอกแขน , ข้อพับ , ก็เลยไหลซิบไปด้วยเลือดอันเกิดจากการกัดของเขี้ยวอาฆาต มิรันด้ากับแฟนทองเก้นเป็นจ่าฝูง แววตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่มีต่อปั๊กคุงเพื่อนรัก ทุกอย่างที่คิด , ทุกจิตที่ทำ , ทุกการกระทำที่รู้สึก เลยถูกส่งผ่านไปยังศัตรู จด ๆ จ้อง ๆ ไปยังจุดที่บอบบางที่สุดอย่างจุดซ่อนเร้น!

.

บอกลาการตกขาวหรือเชื้อราในร่มผ้า เมื่อบัดนี้สัญชาตญาณเถื่อนเยี่ยงสัตว์ป่า ได้พุ่งเข้าหาพุ่มหมอยของเธอแล้ว! สะบัดหัวงับกระชากเหวี่ยงสุดแรงเกิด! เพียงแป๊บเดียวเกราะหีที่ทำจากกำมะหย่ีนุ่ม ๆ ก็จมลงไปพร้อมกับคมเขี้ยว! สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวทรมานเข้าไปถึงแกนกระดูกสันหลัง หน่วยเสริมที่เพิ่งมาใหม่ยังถึงกับเสียอาการ ทหารหญิงหลายสิบพากันถอยหลังป่ายปัดปกป้อง แต่พวกหมาก็หาได้ยอมไม่ ยังคงลงน้ำหนักคมเขี้ยวฝังเข้าใส่กลีบผกาห้อยต่องแต่งคาอยู่ต่อไป แม้ท้ายที่สุดแล้วจะต้องแลกกับการถูกฟันคอขาดสะบั้นก็ยอม

.

"เอ๋งงง! , เอ๋งงง! , เอ๋งงง! , เอ๋งงง! , เอ๋งงง! , บรู๋ววว~!"

.

"ฉึบ!"

เสียงดาบคมกริบตวัดฟันตัดคอหมาในดาบเดียว บ่งบอกถึงความคมอันเอกอุ

.

"ระวังด้วยทุกคนหมาพวกนี้มันเล็งที่จิ๋มเรา อย่าให้พวกมันเข้าประชิดตัวได้ ไม่รู้ว่าอาณาจักรจ้างดีไซเนอร์ที่ไหนออกแบบชุด? กลัวเราจะฉี่ยากรึไง? ถึงไม่ยอมทำเกราะตรงจิ๋ม!"

.

"ฮึบ! , นี่แหนะ! , นี่แหนะ! , ฮึบ!"

.

"ฉึบ! , ฉับ! , ฉึบ! , ฉึบ!"

.

เรดี้หัวหน้าหน่วยสั่งการระหว่างนั้นก็กวัดแกว่งดาบกุดหัวหมาไปด้วย พลางสังเกตลูกทีมที่อยู่ข้างเคียงเป็นระยะถึงเริ่มรู้ตัวว่าสถานการณ์ได้พลิกกลับซะแล้ว

.

นั่นก็เพราะชัยภูมิที่เสียเปรียบที่นี่มันร้านตัดขนหมา เด็กในสังกัดของราเชลจึงมีเยอะกว่าพวกของเธอมาก แถมยังอึดถึกแข็งแกร่งอยากกับแดก M -150 ผสมใบกระท่อมเข้าไป ทำให้บรรดาทหารหญิงต่างโดนรุมกินโต๊ะ พวกเธอโดนกระโจนเข้าใส่จนเสียหลักหงายท้องหงายไส้ ดาบฟันไม่ทันจิ๋มก็โดนงับ ไปไหนไม่ได้สุดท้ายก็เลยโดนฝูงหมาขึ้นคร่อมแล้วก็งับทะลุเกราะ กระชากอวัยวะต่าง ๆ จนขาดวิ่น ซึ่งคราวนี้ล่ะมึงเอ๊ย! ไม่รู้ศพหมาหรือศพคนเยอะกว่ากัน ละเลงเลือดเจิ่งนองเปลี่ยนหน้าร้านตัดขนเป็นลานตากพริกที่มีแต่สีแดงฉานเต็มไปหมด

.

"ฉึบ! , ฉึบ! , ฉึบ! , ฉึบ!"

.

"ไม่ไหว! เราฟันต่อไปไม่ไหวแล้ว! ชักช้าคงโดนขย้ำจนไม่เหลือเยื่อพรหมจรรย์กลับไปซั่มกับสามี"

"บุกเลยพวกเรา! บุกเข้าไปตรง ๆ นี่แหละ! บรรลุเป้าหมายของพวกเราให้ได้.. ไป! , บุกเข้าไป!"

.

นับเป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิตเพราะเพียงชั่ววาบความคิด วิ่งตื๋อผ่านประตูหน้าร้านเข้ามาจนถึงส่วนของกรงขังหมาได้หน่อยเดียว กลับหลังหันไปปุ๊บหัวหน้าหน่วยก็ต้องผงะ! เพราะไม่มีแม้แต่เงาของลูกน้องเธอเลยสักคน จะหน่วยหลัก หน่วยเสริม หรือหน่วยย่อย ทุกคนต่างเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นโดนหมารุมโทรมเละเทะ เนื้อตัวของพวกมันดำขลับขยุกขยุยยั้วเยี้ยจนมองไม่เห็นคนบาดเจ็บที่อยู่ข้างใต้

.

"นี่มันร้านอะไรกันเนี่ยะ หมาพวกนี้มันอะไรกัน?"

"อ๊ะ! , อย่านะ! , ไม่!!!"

.

"กรรรรรร! , โฮ่ง!!! , โฮ่ง!!!"

.

ง่ำ! ไม่รอด! เธอเองก็ไม่ได้รับการยกเว้น แล้วก็ใช่ว่าจะโดนงับแค่แผลเดียว จะตรงจิ๋มแขนซ้ายแขนขวาข้างบนข้างล่างหรือสะโพกองเอว ล้วนแต่โดนหมด หนักสุดก็เห็นจะเป็นที่ข้อเท้า เอ็นร้อยหวายถูกขย้ำเพราะเป็นส่วนที่พ้นจากชุดเกราะออกมาพอดี ส่งผลให้หัวหน้าหน่วยนางนี้มีสภาพไม่ต่างจากลูกน้อง

.

เธอล้มลงหน้าฟาดพื้นลุกเดินไม่ได้ ทำได้แค่กระเสือกกระสนตามแสงไฟเข้าไปยังห้องที่อยู่ในสุด ตรงตำแหน่งที่เจ้าตัวเขวี้ยงศพของปั๊กคุงเข้าไป กระจกที่แตกอยู่ก่อนหน้าทำให้เห็นภาพที่อยู่ข้างในชัดเจน แล้วก็เป็นคนที่อยู่ข้างในนั่นเองที่ดลใจให้ความรู้สึกจากก้นบึ้งถูกปลุกให้ตื่นขึ้น

.

"อยู่ในนี้จริง ๆ ด้วย.. ผู้ชาย~ ผู้ชาย~ ผู้ชายของพวกเรา~ อา~!"

"ผู้ชายขา~ อื้อออ~!"

"ทุกคนลุกขึ้นมาสิ! ในห้องข้างหน้านี้มีผู้ชายอยู่หนึ่งคนแหนะ~ อ่าาา! นานเท่าไหร่แล้วที่พวกเราไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า อือออ~ นานแค่ไหนแล้วที่สามีของพวกเราหายตัวไป~"

"ตื่นขึ้นมาสิทุกคน.. จะเอากับผู้ชายที่อยู่ในห้องนี้หรือจะเอากับหมาก็เลือกเอา~!"

"อ้าาา~ ซีดดดด! มีอารมณ์สุด ๆ เลยอ่ะ.."

.

โอ้มายด์กู๊ดเนส! อ่านมาถึงตรงนี้สถานการณ์ก็พลิกไปอีกครั้ง ในมุมมองของเจฟเฟอร์เขาเห็นว่าอาการของเรดี้ชุดเกราะแม่งไม่ต่างจากแคลร์แอดมินสาวเลย พวกเธอเหมือนกำลังเสี้ยนยา เหมือนกำลังจะลงแดงถ้าไม่ได้มีเซ็กส์กับองคชาติยาวใหญ่ ซึ่งบางทีนี่น่าจะเป็นสิ่งที่องค์หญิงนาตาชาต้องการจะบอก นี่อาจจะเป็นผลพวงจากยาอลาลัสเปี้ยนก็เป็นได้

.

คิดยังไม่ทันเสร็จมิรันด้ากับแฟนทองเก้นก็ถึงคราวพ่ายแพ้ ฝูงหมาแตกฮือกระเด็นกระดอนร้องเอ๋ง ๆ ปลิวกันไปคนละทิศ พลังจากคำพูดปลุกจิตนั้นน่ากลัวอำมหิตมาก สตรีหลายชีวิตถึงกับวิ่งไปกระทืบหัวหมาจนเละคาตีนแหลกคาพื้นกะไม่ให้ฟื้นขึ้นมาได้ ก่อนจะเดินขย้อนแขย้นตามหัวหน้าปีนเข้ามาในห้องกระจก ซึ่ง ณ ปัจจุบันมีองค์หญิงนาตาชาประทับอยู่ ทว่าพระองค์กลับไม่ใช่เป้าหมายอีกต่อไปแล้ว กลับกลายเป็นสายลับหนุ่มอย่างเจฟเฟอร์แทนที่พวกเธอต้องการตัว

.

ราเชลเจ้าของร้าน จึงต้องรีบเข้ามาขัดจังหวะ!

.

"นี่แหละผลข้างเคียงของการใช้ยา.. ลืมตัวตน! , ลืมภารกิจ! , ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง! คุณเข็นรถพาองค์หญิงออกไปทางประตูหลังก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะใช้มีด Pussy Recon ตรึงพวกมันเอาไว้เอง 1 ต่อ 10 ฉันน่าจะไหว ไถ่โทษที่มันทำกับหมาฉันด้วย!"

.

ด้วยท่าท่างดุดันจริงจัง พลันดึงมีดผ่าตัดด้ามสีม่วงส่องแสงอำพันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แต่แล้ว!

.

"อ๊ะ!"

"แคลร์นี่เธอ.. เธอจะทำอะไร! เธอเป็นผู้ช่วยฉันนะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยฉันนะแคลว์! อย่าแคลว์!!!"

"อย่า!!!"

.

ผู้ช่วยคนสนิทกลับคิดทรยศ ซึ่งถ้าจะพูดกันตามตรงต้องบอกว่าเป็นเพราะพิษของฤทธิ์ยามากกว่า ณ ตอนนี้แคลร์ได้กลายเป็นพวกของสาวชุดเกราะไปแล้ว คำพูดปลุกใจของหัวหน้าหน่วยที่แว่วผ่านมาตามสายลม ทำให้ผนึกความเงี่ยนในจิตใจคลายออก ในตอนนั้นแคลร์เกือบจะได้เอากับคุณเจฟอยู่แล้วถ้าหัวหน้าราเชลไม่ออกมาก่อน ความไม่่รู้หมู่หรือจ่า! ความไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร! สติที่เริ่มหลอนเลยทำให้แคลร์พยายามจะเล่นงานราเชลด้วยการแย่งมีด Pussy Recon ออกจากมือเธอ

.

ในเวลาเดียวกันกลุ่มกองกำลังสตรีติดยาเองก็พากันดาหน้าปีนกระจกเข้ามาเรื่อย! เหตุการณ์จึงเข้าสู่สภาวะตึงเครียดอย่างถึงขีดสุด! ภายในห้องรับรองที่เล็กเท่ากับรังหนูห้องนี้ พอหมดทางเลือกเจฟเฟอร์ก็เลยต้องออกโรง

.

"ไอ้พวกนี้ถึงมือกูจนได้สิน่า!"

"หลบไปราเชล.. ระวังด้วย! ย๊ากกกก!"

.

เสียงเจฟเฟอร์ตะโกนลั่น เขาทิ้งองค์หญิงไว้บนวิวแชร์ เบี่ยงตัวหลบแล้วก็ออกวิ่งง้างหมัดมาแต่ไกลด้วย Speed ต้นที่เร็วพอ ๆ กับ ยูเซ็นโบว้!

.

"ไปตายซะเถอะแคลร์! จงรับไป!"

"หมัดขวาตรงไม่หลงติดยา..!!! , ของฉันนนน!!!"

.

"พลั๊ว!!!"

.

แก้มบุ๋มไปทั้งกระพุ้งแก้ม ปลายเท้าลิ่วลอยปอยฝุ่นคลุ้งขึ้นจากพื้น ก่อนร่างบางจะหมุนติ้ว ๆ แหวกอากาศกระเด็นเข้าไปใส่พวกสาวชุดเกราะล้มระเนระนาดกลายเป็นพินโบว์ล่ิง ไม่ทำร้ายผู้หญิงเหี้ยอะไร! ที่ทำไปเจฟเฟอร์แม่งอย่างกับฆาตกร แคลร์สลบไสลในบัดดลกว่าจะตื่นขึ้นอีกครั้งคงไม่ต่ำกว่า 3 อาทิตย์

.

"คุณทำอะไรของคุณ?"

"คุณทำอะไรของคุณ?"

องค์หญิงกับราเชลแทบจะพูดขึ้นพร้อมกันดุจดั่งประสานเสียง แต่ครานั้นเจฟเฟอร์ก็ไม่สนเขาไม่ตอบแต่กลับเลือกที่จะยัดมีดผ่าตัด Pussy Recon คืนใส่ลงไปในกระเป๋า พลางผลักไสไล่ส่งให้ราเชลไปยืนอยู่ด้านหลังใกล้กับนาตาชาแทน

.

"ก็ไม่ทำไมหรอกผมก็แค่จะแสดงให้พวกคุณดูว่าผมเหมาะที่จะทำงานให้พวกคุณแค่ไหน"

"อลาลัสน่ะ.. ผมจะเป็นคนช่วยเอง!"

.

จบประโยคสายลับหนุ่มก็ทำเท่อีกครั้งด้วยการเดินไปเปิดประตู ให้ห้องรับรองห้องนี้เชื่อมต่อกับห้องเก็บกรงหมาที่อยู่ข้างนอก ซึ่งแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีหมาเหลืออยู่สักตัว แต่เจ้าตัวก็น่าจะมีแผนการอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ องค์หญิงนาตาชาก็เลยตวาดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

.

"นี่คุณจะบ้าเหรอ! ขืนทำแบบนั้นพวกข้างนอกก็บุกเข้ามา.. เอ่อ.. อ.. อ.. ปะ.. ปล้ำคุณน่ะสิ!"

.

"ไม่เป็นไรหรอกครับให้พุ่งเป้ามาที่ผมแหละดีแล้ว ดีกว่าให้องค์หญิงเป็นอะไร อยู่ดูจากข้างในนี้นะครับผมขอเวลาแป๊บเดียว"

.

ว่าแล้วเจฟเฟอร์ก็เดินออกไปข้างนอกด้วยความเท่ห์ ขาดแค่แอโรลส์สมิทมาร้องเพลง "I don't wanna miss a thing" เท่านั้น ไม่งั้นเขาคงไม่ต่างจากวีรบุรุษจากหนังเรื่องอาร์มาเก็ดด้อน แล้วทันใดนั้นเองประตูอัตโนมัติก็เลื่อนปิดลง จุดที่จะสามารถทำให้คนที่อยู่ข้างในเห็นข้างนอกได้จึงมีแค่บริเวณหน้าต่างที่แตก จากการปะทะกันครั้งแรกของปั๊กคุงกับพวกเรดี้ชุดเกราะ

.

พอออกมาแล้วเขาก็หยุดยืนจังก้าอยู่ต่อหน้าพวกสตรีที่ค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้น หน้าตาของพวกเธอดีสัด ๆ เพราะพื้นฐานจากการเป็นลูกหลานคนรวยตามที่องค์หญิงบอก ผิวพรรณจึงสะอาดสะอ้านขาวอมชมพู ตาบ่องแบ้วเป็นประกายมีน้ำใส ๆ คลอระเรื่อเพราะเงี่ยนและคิดถึงสามีมาก บอกตามตรงจากจุด ๆ นี้เจฟเฟอร์แม่งกำลังแข็ง! ผ้ายืดตรงเป้ากางเกงกำลังโก่งนูนขึ้นและเอียงเข้าหาโหนกหีเกือบ 20 กลีบ ที่ชุ่มโชกอยู่ใต้ผ้ากำมะหยี่ที่เคยถูกหมารุมกัด

.

"โว่วว! ถ้าได้เย็ดคงฮาร์ดคอร์พิลึก!"

เขาคิด

.

ทว่าพอเห็นแคลร์ที่นอนสลบไสลอยู่ก็เลยต้องยั้งใจเอาไว้ก่อน เจฟเฟอร์ถึงกับตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ เคราะห์ดีที่เขาหันตูดให้องค์หญิงกับราเชลทั้งคู่ก็เลยไม่ได้เห็นความอุบาทว์ดังกล่าว

.

"สติเจฟ.. สติ.. ตั้งสติหน่อยโว่ย กลุ่มคนพวกนั้นไม่ได้รักมึง พวกหล่อนก็แค่เสี้ยนยา และมึงต้องหยุดเขาเอาไว้เรื่องราวจะได้เดินหน้าต่อไปได้! มา! มาเริ่มกัน!"

.

พื้นที่ตรงนี้มีขนาดกว้าง x ยาวประมาณ 5 - 7 เมตรเห็นจะได้ ด้านในสุดเป็นห้องรับรองที่มีองค์หญิงนาตาชากับราเชลเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ ส่วนด้านหน้าสุดคือพวกเรดี้ชุดเกราะกับแคลร์ที่โดนอัดจนกระเด็นล้มทับกันจำนวน 15 - 20 คนเห็นจะได้ มีศพหมากระจายเกลื่อนศพคนก็พอกัน พื้นที่ตรงกลางก็เลยเหลือแต่กรงหมาว่าง ๆ ตั้งเรียงรายซ้อนกันเป็นชั้น ๆ ไร้คนสนใจ

.

แต่ไม่ใช่สำหรับเจฟเฟอร์เขาหงายฝ่ามือข้างซ้ายหันไปทางกองกำลังอิสตรี เตรียมเข้าสู่โหมดการ "Drain" ที่ใช้แก้ไขสถานการณ์มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ทว่าพวกนวลนางกลับหาได้ตื่นกลัว หัวหน้าหน่วยผู้มากด้วยวาทะศิลป์ยังอุตส่าห์กระเสือกกระสนดันตัวเองขึ้น ทั้งที่ข้อเท่้าโดนมิรันด้าหมาตัวผู้กัดจนเอ็นร้อยหวายฉีก ผลของยาปลุกเซ็กส์อลาสัลเปี้ยนรุนแรงเหลือเกิน กลิ่นกายของผู้ชายทำให้เธอลืมซึ่งความเจ็บปวด กวักมือบอกพรรคพวกให้เดินหน้าจับเจฟเฟอร์มาทำสามีสาธารณะให้สำเร็จ

.

"อื้อหือ! โกหกกันรึเปล่าเนี่ยะทำไมถึงยังเคลื่อนที่ได้อยู่ล่ะ เจ็บขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ ดีนะที่นังหนูแคลร์ไม่ฟื้นขึ้นมาด้วย!"

.

เจฟเฟอร์ตั้งข้อสังเกตขณะรอให้ฝ่ามือโหลดพลังงาน เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อทหารในชุดเกราะกว่า 15 นางค่อย ๆ ขย้อนแขย้นเข้ามาหาเขา มาไม่มาเปล่ามือยังทิ้งดาบทิ้งโล่ปลดเบื้องเอาชุดเกราะออก เผยให้เห็นเนื้อนวลที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากคมเขี้ยวการต่อสู้ โดยเฉพาะตรงจุดซ่อนเร้นที่แม้จะยังไม่เปลื้องผ้าออกหมด แต่หว่างขาที่สั่นระวิงตอนเดินก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีแหละว่า ใต้ผ้ากำมะหยี่ผืนนั้นคงจะเละเทะยิ่งกว่าสมรภูมิใด ๆ

.

ด้วยความสัตย์จริงกายหยาบจากก้นบึ้งในจิตใจกำลังบอกให้เจฟเฟอร์เกร็งควยให้แข็งที่สุด ถกกางเกงรอให้ควยมันโด่ค้ำฟ้าสุริยาเฉิดฉาย แล้วก็ Drain เอานวลนางพวกนี้ให้ลอยเข้ามาเสียบ จึกกกก!!! จึกกกก!!! จึกกกก!!! จากระยะไกลทีละคนสองคน แม่งคงจะเป็นอะไรที่สะใจโคตร ๆ แต่ก็ต้องพ่ายแพ้ให้แก่กายละเอียด เขาเป็นคนดีแถมยังอยู่ต่อหน้าองค์หญิงนี่จึงเป็นโอกาสเดียวที่จะทำให้เธอเปิดใจยอมรับ เจฟเฟอร์ก็เลยคงแผนการเดิมเอาไว้ นั่นก็คือการหันฝ่ามือที่เตรียมไว้ไปทางกรงเหล็ก แล้วก็ดูดพวกมันทั้งหมดเข้ามาในตัว

.

"Drain!"

.

ลมหมุนมหาศาลเดินเครื่องเต็มพิกัด กรงหมานับร้อย ๆ อันถูกดูดเข้าไปในฝ่ามือ เสียงเหล็กขัดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าด! เรดี้ทุกนางต่างเห็นกันเต็มตาว่าลำแขนของชายหนุ่มนั้นมีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ เส้นเลือดปูดโปนขึ้นเป็นรากไม้ กัดฟันแยกเขี้ยวเค้นพลังสุดฤทธิ์ เพราะไม่ต้องการให้สิ่งที่ทำอยู่พลาดเป้า เจฟเฟอร์ไม่อยากดูดใครเข้ามา เขากลัวว่าจะทนความเงี่ยนของตัวเองเวลาเข้าใกล้ผู้หญิงไม่ไหว ฉะนั้นขากลที่มีไอพ่นอยู่ภายในก็เลยหมุนเวียนสลับด้านพ่นไอพ่นปักหมุดยึดกับพื้น

.

เกิดเป็นเสียงเครื่องยนต์คำรามน่ากลัว พื้นซีเมนต์แตกร้าวเป็นเสี่ยง ๆ รอยแตกระแหงลากยาวเปรี๊ยะ ๆ ลึกเข้าไปถึงบานประตูห้องรับรอง แต่ก็ช่างแม่ง! เขาไม่แคร์อะไรแล้ว! เจฟเฟอร์ดูดเหล็กทุกชิ้นในห้องนี้เข้าไป แม้แต่เสื้อเกราะที่พวกผู้หญิงจงใจถอดออกก็ใช่ หรือแม้แต่ปลอกคอหมาของมิรันด้ากับแฟนทองเก้นก็ไม่เว้น เหล็กเท่านั้นคือสิ่งที่เขาต้องการ

.

หลังจากผ่านไปร่วมครึ่งนาที โหมดคลาฟท์กระสุนในหน้าจอมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - Person) ก็เริ่มต้นขึ้น สายลับหนุ่มต้องแข่งกับเวลา เนื่องจากพวกเรดี้เองก็กำลังจะเดินเข้ามาถึงตัวเขาอยู่แล้ว กระสุนที่คลาฟท์ได้ก็เลยมีหน้าตาแปลกกว่าปกติ

.

"ชิ.. ก็ในเมื่อวัสดุมันมีแค่นี้ของอื่นเราก็เอาไปคลาฟท์เป็นกระสุนควันหมดแล้ว ได้แค่นี้ก็ไม่เลวหรอกน่า ๆ จะใช้แทนกันได้อยู่"

.

"จงออกมาอาวุธไม้ตาย กระสุนเข็มพันเล่ม!"

.

ตั้งชื่อให้ดูดีไปงั้นแหละแต่ความจริงแล้วแม่งกระจอกกว่าไม้เสียบลูกชิ้นอีก ด้วยเวลาที่จำกัดกับเหล็กกรงหมาที่ดูดเข้าไปไม่บันยะบันยัง จึงได้ออกมาเป็นกระสุนเข็มมากมายนับไม่ถ้วน ขนาดของพวกมันเล็กมาก ๆ เล็กพอ ๆ กับเข็มที่พวกซินแสใช้สกัดจุดรักษาคนไข้ ตามแบบฉบับของแพทย์แผนจีนอะไรทำนองนั้น

.

พวกมันไหลเข้าไปในลำเพลิงของนิ้วชี้มือขวาด้วยความรวดเร็ว เจฟเฟอร์จะทำอะไรไม่มีใครรู้เพราะโดยปกติแล้วจะกระสุนเงี่ยน , กระสุนเลเซอร์ , กระสุนควัน , กระสุนสังหาร ฯลฯ ล้วนแต่มีรูปลักษณ์ที่สวยงามจับต้องได้ แต่ก็อีกนั่นแหละก็บอกไปแล้วว่าเวลามันไม่พอ มัวแต่รอคลาฟท์อยู่พิกาจูของเขามันก็จะไม่ร้อง "ปิก้า! , ปิก้า!" สิ แต่มันจะกลายเป็น "จึกอ้า! , จึกอ้า!" แทน เหล็กที่ Drain มาก็เลยถูกฝานเป็นคม ๆ แท่ง ๆ แบน ๆ บาง ๆ อย่างที่เห็น

.

"จับตาดูให้ดีนะองค์หญิง , ราเชล ดูซะให้เต็มตาถึงความสามารถของผม!"

.

สาธยายเสร็จเจฟเฟอร์ก็เริ่มหมุนตัวราวกับมีพ่อเป็นนักสเก็ต หมุนไม่หมุนเปล่าสายตายังใช้ออปติคอลซูมล็อคเป้าหมายและตำแหน่งที่จะยิงเอาไว้ด้วย เคอร์เซอร์มากมายวิ่งติ๊ก ๆ ๆ ล็อกจุดตายเอาไว้ในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - Person) จากมุมมองของเขาพวกเรดี้ชุดเกราะที่เหลืออยู่ 15 นางล้วนแต่ถูกมาร์คจุดเอาไว้หมดแล้ว ทั้งข้อพับแขนขา , จุดดาว , จุดเส้นลมปราณ , จุดกดเจ็บ , จุดซีหมิน , จุดเหรอกู่ , จุดอิ้นถาง ฯลฯ

.

และในเสี้ยวเวลาเพียงแค่แมงหวี่กระพริบตา เจฟเฟอร์ก็ลงมือ!

.

"กระสุนเข็มพันเล่ม! , ยิง!!!"

.

"พรึบ!!!"

.

"ซู่!!!!!!!!!!!!!"

.

ราวกับฝนเหล็กตกจากฟากฟ้า ปลายน้ิวที่ปล่อยพวกมันออกมาสั่นขึ้นลงเหมือนติดสปริง กระสุนเล่มแล้วเล่่มเล่าปักเข้าใส่จุดที่ล็อคเอาไว้แบบเป๊ะ ๆ ความแม่นยำระดับเทพ แม่นเหมือนจับวาง บ้างพุ่งตรงบ้างพุ่งโค้งราวกับมี GPS อยู่ในตัว

.

ส่งผลให้นวลนางเสี้ยนยาทั้งหลายพากันทยอยล้มลงทีละคนสองคน พวกหล่อนสลบแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ไม่ทรมานหลับกลางอากาศหน้าฟาดพื้นด้วยจุดฝังเข็มที่เจฟเฟอร์ค้นมาจากกูเกิ้ล แต่ครานั้นก็ยังมีปัญหาอยู่ดี! จะใครซะอีกล่ะก็นางแรดเผือกชะนีปลุกใจผู้เป็นหัวหน้าหน่วยยังไงเล่า ที่ไม่ยอมหลับเหมือนคนอื่น ๆ

.

เธอยังคงเดินโซซัดโซเซด้วยลำขาที่ถูกกัดจนเอ็นร้อยหวายขาด ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยแท่งเข็มปักอยู่เต็มไปหมดตั้งแต่หนังหัวยันหลังเท้า สภาพกึ่งคนกึ่งเม่นแบบนี้แต่เธอก็ยังไม่ยอมหยุด หล่อนยังคงสืบเท้าเข้าหาเจฟเฟอร์ต่อไปด้วยฤทธาของยาอลาลัสเปี้ยน ยานรกที่พรากทั้งชื่อเสียง สามี แล้วตอนนี้ก็ได้พรากความเป็นกุลสตรีออกไปจากชีวิตเธอ

.

"ผู้ชาย.. ผู้ชายจ๋า.. ผู้ชายของฉัน.. น.. น.. น.. นอนกับฉันเถอะ มาเอากับฉันนะ ฉันจะทำให้ทุกอย่างเลย ผู้ชายจ๋า อ้าาา~ อ่าาา~ ผู้ชาย.. ย.. ย.. ย~!"

ซุ่มเสียงครือครางน่ากลัวเกินกว่าจะเข้าใจ ไหนจะรูปลักษณ์ที่กลายสภาพไปไกลจากความเป็นลูกคุณหนู เจฟเฟอร์ก็เลยต้องร่นเท้าถอยหลังไปเรื่อย ๆ

.

เขายังคงยิงกระสุนเข็มใส่เธอไปอีกหลายชุด แต่เหมือนยิ่งทำเธอก็ยิ่งสู้ยิ่งเขาถอยหนีเธอก็ยิ่งเดินตาม แม้จะอ่อนแรงและโซเซเสียหลักจวนจะล้มอยู่รำไร

.

"พอเถอะคุณ! ยอมได้แล้ว! ล้มลงไปซะผมจะไม่มีที่ให้ถอยแล้วนะ!"

.

"อ่ะ.. อั๊ก!"

.

จริงอย่างที่ตกใจเมื่อแผ่นหลังของสายลับชนเข้ากับวงกบกระจกของห้องรับรอง มีองค์หญิงนาตาชากับราเชลยืนอยู่ตรงนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือเขาไม่มีทางให้ถอยหนีอีกต่อไปแล้ว นิ้วชี้มือขวาก็เลยต้องยกขึ้นไปจ่อที่ตรงหน้าผากหล่อน เพียงแค่เจฟเฟอร์สั่งการเข็มที่เหลือทั้งหมดก็จะพุ่งเข้าใส่สมองเธอทันที ซึ่งนั้นเท่ากับว่าเธอจะต้องตายและเจฟเฟอร์ก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

.

.

ต่อหน้าองค์หญิง ราเชล และเจฟเฟอร์ ร่างบางมนุษย์เม่นกลับตัดสินใจทำในสิ่งที่ยาปลุกเซ็กส์เรียกร้อง เธอกลั้นใจใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายโน้มกายเข้าไปจะประกบปากจูบเจฟเฟอร์ ทำให้ฝ่ายชายต้องหลับตาปี๋ยืนตัวเกร็ง นิ้วมือเขาร้อนวูบวาบด้วยกระสุนเข็มที่กำลังจะโพยพุ่งออกมาจากปากกระบอก

.

"อย่าทำนะ! ผมไม่อยากฆ่าคุณ!"

.

"พรืดดด!"

.

เดชะบุญที่ดวงยังไม่ถึงฆาตเมื่อจู่ ๆ แรงเธอก็หมดลง หน้าผากที่เปื้อนเหงื่ออยู่ก่อนแล้วก็เลยแฉลบปลายนิ้วเจฟเฟอร์ ใบหน้าของเธอฟุบลงใส่อกแกร่ง คมเข็มแทงลึกเข้าไปครูดใส่กับลำตัว ทิ้งเรือนร่างร่วงโรยดั่งใบไม้ปลิดต้น จนสุดท้ายปลายคางก็ไปพาดเข้ากับกกควย เธอยิ้มแค่นหัวเราะ ในขณะที่เจฟเฟอร์เลือกที่จะสลัดตัวเธอออก ปล่อยให้นวลนางเอาหน้าแนบตีนอย่างน่าสมเพช