บทที่ 89 : หนาวกลางคืน

เป่าลมหายใจฟู่ด้วยความโล่งอก เจฟเฟอร์รีบใช้ขากวาดเศษกระจกพลันกระโดดเอี้ยวตัวเข้ามาในห้องรับรอง ที่มีองค์หญิงนาตาชากับราเชลอยู่ภายใน เขาไม่แยแสเรดี้ร่างเม่นผู้นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นเลยสักนิด เพราะด้วยภารกิจแล้วยังไงซะสิทธิสภาพด้านความปลอดภัยของราชวงศ์ชั้นสูงก็ต้องมาก่อน

.

“ฮึบ!”

.

“ไม่เป็นไรนะครับองค์หญิง ราเชลด้วย พอดีผมประมาทไปหน่อย ไม่งั้นคงไม่โดนไล่ต้อนจนหลังพิงฝาขนาดนี้ ต้องขอโทษจริง ๆ ครับ!”

.

องค์หญิงส่ายหน้าปลดปลง เธอคลอนศีรษะโอนเอียงขณะนั่งอยู่บนรถเข็น

.

“ก็ฉันถึงได้บอกไงว่าให้คุณรีบออกไปจากที่นี่ซะ ที่นี่อันตรายแค่ไหนคุณเห็นกับตาตัวเองแล้วใช่ไหม ดีนะว่านี่แค่กองกำลังติดอาวุธเพศหญิง ถ้าเป็นพวกผู้ชายล่ะก็ ฉันรู้ว่าคุณเก่งแต่คุณคนเดียวจะรับมือกับพวกมันได้ยังไง ไปซะเถอะคิดซะว่าฉันขอร้อง”

.

“แต่ผม..!”

.

“ราเชลเธอเองก็พูดอะไรบ้างสิ ช่วยทำอะไรสักอย่างให้เขาออกไปให้พ้นจากอาณาจักรเราที”

.

ตรงกันข้ามเพราะเพื่อนสาวนักตัดคนสนิทกลับเดินเลี่ยงไปทางอื่น หล่อนพยายามจะเปิดประตูเพื่ออออกไปดูอาการของแคลร์ลูกน้องคนสำคัญ หลังจากโดนเจฟเฟอร์ต่อยซะเต็มแรงขนาดนั้น บางทีผลข้างเคียงที่ร้ายแรงกว่าที่คิดอาจเกิดขึ้นได้ถ้าไม่รีบเข้าไปปฐมพยาบาลให้ ราเชลก็เลยโพล่งคำตอบสั้น ๆ ออกไป

.

“ฉันไม่ว่างว่ะช่าแกดูแลตัวเองไปก่อนล่ะกัน ฉันขอไปดูอาการของแคลร์ก่อนแป๊บนึงเดี๋ยวมา ชิ! ถ้าผ่านแอ่งเลือด , ศพคน , ศพหมา , กับหนามเข็มเป็นล้าน ๆ เล่มพวกนั้นไปได้ง่าย ๆ ล่ะก็.. แบบ.. ก็คงดี..”

.

สายลับหนุ่มได้ยินเข้าจึงสวนขึ้นทันควัน

.

“งั้นเดี๋ยวผมจัดการให้เองครับ อย่าคิดสั้นลุยฝ่าไปตรง ๆ เชียว ชุดมันจะเลอะซะเปล่า ๆ ”

.

“Drain!”

.

ชั่วเสี้ยวอึดใจหลังจากกางนิ้วมือซ้ายออกจนสุดเหยียด พลังการดูดของเจฟเฟอร์ก็เริ่มทำงาน มันดูดเอาร่างบางของแคลร์ให้ลอยตุ๊บป๋องเคลื่อนที่ผ่านเศษซากโศกนาฐกรรมแอ่งโลหิต ลอดผ่านช่องหน้าต่างที่แตก ก่อนจะโดนบังคับทิศทางให้มาแลนด์ดิ้งลงจอดตรงโซฟานุ่ม ๆ ตัวเดิม ตัวที่เขากับเธอเคยจุ๊บกันครั้งแรก

.

รอยหมัดยังคงนูนเด่นเห็นชัด ยิ่งมองตอนเธอหลับนังหนูแคลร์ผู้นี้ยิ่งน่าสงสาร เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย เรดี้ชุดเกราะมนุษย์เม่นที่อยู่ภายนอกนั่นก็ด้วย ยาปลุกเซ็กส์อลาลัสเปี้ยนส์ต่างหากที่เป็นสาเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมด และบางทีเจฟเฟอร์ก็ต้องเข้าโหมดจริงจังบ้างเพื่อตรัสถามองค์หญิงว่าจะเอายังไงต่อไป จะช่วยพลเมืองผู้หญิงที่เหลือ? จะไปคุยกับราชา? หรือจะทำลายยาอลาลัสเปี้ยนส์ที่เหลืออยู่ทั้งหมดท้ิง?

.

เป็นเหตุให้องค์หญิงเกิดอาการพะว้าพะวัง ความรุนแรงที่เพิ่งผ่านพ้นคงทำให้เธอสับสน จากหญิงแกร่งที่กล้าตัดสินใจยอมหักไม่ยอมงอบัดนี้ก็เลยอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เสียบุคลิกไปเยอะ

.

"เอิ่ม.. ม.. ม.. คือฉัน.."

.

ชายหนุ่มผละตัวออกจากโซฟาปล่อยให้ราเชลปฐมพยาบาลดูแลแคลร์ต่อไป ส่วนตัวเองก็เดินปรี่มาที่รถเข็นโน้มตัวลงแช่มช้า เจตนาจะได้ยินคำตอบจากปากสวย ๆ ของนาตาชาชัด ๆ

.

"ถ้างั้นเอางี้.. องค์หญิงตอบคำถามผมก่อนข้อหนึ่ง เผื่ออะไรจะง่ายขึ้น"

.

"อืม"

.

"ผมสงสัยครับว่าตั้งแต่กระโดดดิ่งพัสุธาลงมาพร้อมกัน ทำไมอลาลัสถึงไม่ค่อยมีผู้ชายเลย ว่าก็ว่าเถอะผมคิดจริง ๆ นะว่าผมแม่งคือคนที่หล่อที่สุดในอาณาจักรแล้ว แม้แต่ตอนปะทะกันเมื่อกี้ทั้ง ๆ ที่ควรจะเป็นเรื่องของผู้ชายแท้ ๆ แต่กลับมีแต่ทหารหญิง มิหนำซ้ำพวกหล่อนยังจ้องจะเล่นงานแต่ไอ้นั่นของผม ๆ ไม่เข้าใจเลย?"

.

เดชะบุญเพราะคนที่แย่งตอบกลับเป็นราเชล เธอเป็นเพื่อนสนิทกับองค์หญิงนาตาชามาตั้งแต่จำความได้ แต่ก็มีบางช่วงบางตอนที่องค์หญิงไม่ได้อยู่ในอาณาจักร เกือบหนึ่งสัปดาห์ที่พระองค์ต้องปลอมตัวออกไปล้มงานประชุมในยอร์คชิน แล้วก็เป็นตอนนั้นเองที่เหตุการณ์เลวร้ายต่าง ๆๆ นา ๆ เกิดขึ้น สาเหตุที่อลาลัสเหลือแต่ผู้หญิงจึงเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเมื่อไม่กี่คืนก่อน

.

"ฉันขอเล่าเองฉันไม่สนใจหรอกว่าองค์หญิงอย่างแกจะคิดยังไง แต่ฉันตัดสินใจแล้วฉันรู้ซึ้งแล้วว่าผู้ชายคนนี้มีความสามารถ เขาจะต้องคลี่คลายปัญหาให้กับอลาลัสได้อย่างแน่นอน ต่อให้เขาไม่ใช่ "สส." แต่ฉันก็ไม่ต้องการจะ "สูญเสีย" ใครอีกต่อไปแล้ว!"

.

พูดไปพลางน้ำตาจะไหล ราเชลไม่มองหน้าเจฟเฟอร์หรือใครเลยด้วยซ้ำ เธอยังคงใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวให้แคลร์ที่ยังคงหลับไหลไม่ได้สติ เสื้อผ้าหน้าผมที่สุดจะบอบช้ำของผู้ช่วยที่ไว้ใจ คงทำให้เธอตัดสินใจพูดแบบนั้นออกมา

.

"ราเชล..ฉันขอโทษ ฉันเป็นเพื่อนที่แย่ ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้ ถ้าฉันโน้มน้าวให้ พรบ.ฟรีเซ็กส์โดนระงับลงได้ ฉันมันคนอ่อนแอ! ฉันมันคนล้มเหลวโหลยโท่ย! ฉันมันทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง!"

.

"ฮือ.. , ฮือ.. , ฮือ.. , ฮือ.. "

.

คฑาชายได้แต่ยืนอึ้งไม่คิดไม่ฝันว่าข้อสงสัยของตัวเองจะเป็นตัวจุดชนวน ทำให้บรรยากาศหม่นหมองลงไปใหญ่ ก็ไม่รู้ล่ะนะว่าสาวงามสองนางนี้จะเจออะไรร่วมกันมาก่อน แต่ถึงยังไงซะเจ้าตัวก็ยังอยากรู้เรื่องราวในค่ำคืนนั้นอยู่ดี

.

"เล่ามาเลยราเชลผมรอฟังอยู่ หัวใจอันอักเสบของหญิงสาวผมจะเยียวยาให้เอง"

.

"อือ.. เธอเองก็ฟังไว้ด้วยล่ะช่า เพราะเธอก็คงไม่รู้เรื่องนี้เช่นกัน"

.

"ฮือ.. , ฮือ.. , ฮือ.. , จ่ะ.. ฉันจะฟัง.."

.

.

"คืนนั้นหิมะตกหนักมากแคลร์เองก็กลับบ้านไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้อะไรดลใจเหมือนกันที่ทำให้จู่ ๆ ก็มีลูกสุนัขตัวหนึ่งคลอดออกมาก่อนกำหนด ฉันพยายามทำทุกวิถีทางแล้วเพื่อให้ลูกหมามีชีวิตรอดท่ามกลางความเหน็บหนาว แต่ก็พลาด! เจ้าหมาน้อยอ่อนแอเกินไปและทางเดียวที่จะยื้อลมหายใจต่อไปได้ ก็คือการอุ้มมันไปหาแคลร์ที่บ้าน เพราะที่นั่นมีฮีตเตอร์ปรับอุณหภูมิสำหรับมนุษย์"

"โชคร้ายที่ระบบขนส่งทางท่อปิดสนิท แม้แต่ระบบสะสมพลังงานจากอิฐตัวหนอนก็ไม่ตอบสนอง ราวกับว่าคืนนั้นอลาลัสจะต้องคำสาปโดยแท้จริง มันมืด , มันวังเวง , และมันเงียบมาก , ทุกคนต่างเก็บตัวอยู่ในบ้านทำอะไรไม่ได้นอกจากนอน จะมีก็แต่ฉันเพียงคนเดียวที่วิ่งโทง ๆ อุ้มน้องหมาห่อเสื้อกันหนาวฝ่าพายุหิมะหายใจหอบรัวควันออกปาก"

.

เล่าถึงตรงนี้มือเรียวที่กำผ้าขนหนูอยู่ก็หยุดชะงัก ราเชลยกมันออกห่างบาดแผลบนแขนของแคลร์ พลันชำเลืองมองซากหมาที่ตายเกลื่อนอยู่ด้านนอก ก่อนจะกำผ้าซะแน่นแค้นในแค้นเจ็บใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องดังกล่าว

.

"ไหวไหมราเชล..?"

องค์หญิงตรัสถาม

.

"ก็คงต้องใช้เวลาทำใจสักพักแต่ยังไงฉันก็จะเล่า เฮ้อ! ฉันวิ่งไปถึงหัวมุมถนนฝั่งกระโน้นตรงที่เธอทั้งสองเพิ่งวิ่งผ่านมา ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าแข้งขาฉันชาไปหมด มิหนำซ้ำพอลองแตะที่ตัวน้องหมาดูก็พบว่าตัวของมันเย็นเฉียบเป็นน้ำแข็ง มันคงตายก่อนไปถึงบ้านแคลร์แน่ ฉันก็เลยรู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเอง ก็เลยตัดสินใจลองแวะไปขอความช่วยเหลือจากบ้านหลังหนึ่งที่อยู่แถวนั้นดู"

.

"ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ฉันไม่สนหรอกว่าจะถูกต่อว่าด่าทอยังไง ขอเพียงที่นั่นมีฮีตเตอร์ทำความร้อนได้เป็นพอ ด้วยความสัตย์จริงต่อให้ต้องชักมีด Pussy Recon ออกมาจี้เพื่อขอเข้าไปใช้ฉันก็จะทำ ฉันรักหมามากกว่าสิ่งใดแกก็น่าจะรู้ใช่ไหมไอ้ช่า แต่ทว่าสิ่งที่ฉันมิอาจจินตนาการถึงก็ดันเกิดขึ้น!"

.

"ตอนนั้นฉันกำลังจะเอื้อมมือที่เย็นเฉียบไปกดกริ่ง แล้วจู่ ๆ ไอระเหยหรือละอองอะไรสักอย่างที่คล้ายกับเกสรดอกไม้ก็โพยพุ่งทะลุผ่านเข้าไปภายในประตูต่อหน้าต่อตาฉัน สีของมันดำขลับแถมยังเกิดขึ้นเร็วมาก! เร็วซะจนคิดว่าตัวเองคงจะตาฝาด แต่พอได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่อยู่ข้างในเท่านั้นแหละถึงรู้ว่าไม่ใช่!"

.

รีบมุ่ยหน้าตั้งขอสังเกต สายลับหนุ่มครุ่นคิด พลางหลุบสายตามาทางนาตาชามองหาแนวร่วม

.

"เอ..ฟังดูแล้วเหมือนไอ้มือมีดหัวไหมพรม ที่ปะทะกับพวกเราเลยนะครับองค์หญิง!?"

"ไอ้พวกที่มันตั้งใจจะจับท่านไปเป็นตัวประกัน มันเรียกตัวเองว่าอะไรน๊า?"

.

"อันเดอร์กราวน์"

กลายเป็นซุ่มเสียงของราเชลที่โพล่งออกมาแทน เธอมีสีหน้าตกใจพิลึกไม่นึกว่าคนนอกอย่างเจฟเฟอร์จะรู้ข้อมูลนี้

.

"ใช่ ๆ ! ชื่อนี้แหละ! แล้วมันก็ใช้สกิลมีดสั้นได้แคล่วคล่องพอ ๆ กับเธอเลยราเชล!"

.

"เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าที่พวกมันทำแบบนั้นได้ต้องเป็นผลพวงจากพลังของ Pussy Recon แน่ ๆ เพราะตอนที่ฉันยืนอยู่หน้าประตู ก่อนที่อณูละอองปริศนานั่นจะทะลุผ่านไป มีดผ่าตัด Pussy Recon ของฉันก็เกิดปฏิกิริยาขึ้นเช่นกัน มันสั่นสะเทือนแล้วก็ส่องแสงวิบวับออกมาแป๊บนึง เดชะบุญที่ฉันกับน้องหมาไม่ใช่เป้าหมายของมัน ก็เลยยังมีชีวิตรอดออกมาเล่าเรื่องนี้ให้พวกคุณฟังได้"

.

"แล้วเป็นยังไงต่อ?"

.

"ก็ไม่ยังไงหรอกที่รู้คือมันเก่งเกินกว่าจะเป็นโจร ฉันพยายามชะโงกหน้าเข้าไปดูที่หน้าต่าง แล้วก็พบว่าทรัพย์สมบัติ , ทีวี , ตู้เย็น , อัญมณี , ของมีค่าต่าง ๆ นั้นไม่ถูกแตะต้องเลย สิ่งที่ร่างโมเลกุลดำทะมึนนั่นเอาไปมีแต่ "ผู้ชาย" ตัวเป็น ๆ เท่านั้น! แล้วก็ถือเป็นความโชคร้ายของคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้อย่างหนึ่ง เพราะเท่าที่ฉันเห็นฉันว่าคนคู่นี้คงเพิ่งกินยาปลุกเซ็กส์อลาลัสเปี้ยนส์เข้าไปหยก ๆ "

.

"พวกเขาน่าจะเป็นสามีภรรยากัน ว่าก็ว่าเถอะว่าในวันที่หิมะลงหน่วงหนักแบบนี้ จะมีอะไรฟินไปกว่าการคลุมโปงป่ำป๊ำกันภายใต้ผ้าห่มล่ะจริงไหม ทุกคนน่าจะคิดกันแบบนั้น แต่ก็คงไม่คิดหรอกว่าจะมีปีศาจจากอเวจีปลิวเป็นละอองเถ้าธุลีลอยเข้ามา อิสตรีนี่ถึงกับถูกถีบเข้าที่หน้าผากจนใบหน้ายุบไปกับหมอน ในขณะที่ผู้ชายก็ถูกกระชากผมจากทางด้านหลัง แก้ผ้าล่อนจ้อนลอยละลิ่วปลิวละล่องลงมากองกับพื้นผ้าห่มกระพือ ฉันเห็นผู้หญิงแผดเสียงร้องราวกับจะคลุ้มคลั่ง การไม่ได้เสร็จกับคนรักกันคงทำให้เธอเจ็บปวดอยู่ภายใน ยิ่งเพิ่งกินยาอลาลัสเปี้ยนส์เข้าไปใหม่ ๆ แล้วไซร้ ผลข้างเคียงคงทรมานเป็นเท่าทวี"

.

"เธอกระโจนลงมาจากเตียงในชุดนุ่งลมห่มฟ้า หวังจะตะครุบเอาสามีตัวเองกลับขึ้นไปสังวาชต่อแต่ก็วืด ราวกับคนร้ายมันปล่อยให้ทุกอย่างทะลุผ่านตัวไปเฉย ๆ จากนั้นมันก็หิ้วเอาร่างเปลือยของคนเป็นผัว พุ่งทะลุเข้าใส่บานประตูบานเดิมอย่างรวดเร็วดั่งสายฟ้าฟาด ไอ้ฉันเองที่ยืนดูอยู่ก็เตรียมตัวเต็มที่ กะว่าพอมันโผล่พ้นออกมาจะจำรูปร่างหน้าตามันเอาไว้ แต่ที่ไหนได้คนร้ายและเหยื่อดันหายจ้อยกันไปทั้งคู่! ทิ้งเพียงรอยไหม้นิดหน่อยไว้บนบานประตูเท่านั้น!"

.

"ซีดดด..อะไรกัน? เรื่องแบบนี้เนี่ยะนะ!"

เจฟเฟอร์ซีดปากแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

.

"แล้วผู้หญิงเป็นไงบ้างอ่ะราเชล? นี่ก็เป็นเหยื่ออีกรายหนึ่งของอลาลัสเปี้ยนส์สินะใช่ไหม?"

สีหน้าองค์หญิงอ่อนแรงดั่งแบกโลกไว้บนบ่า แถมซุ่มเสียงยังอ่อยลงมากจนฟังดูน่าสงสาร

.

"ใช่! ยาปลุกเซ็กส์ของราชาเด็มบ้าบาพ่อแกอ่ะคือตัวปัญหาของผู้หญิงทั้งอาณาจักร! ฉันสงสารหล่อนเหลือเกินจากใจจริง แต่ฉันก็สงสารน้องหมาของฉันที่อุ้มอยู่ ณ ตอนนั้นมากกว่า มันแข็งแทบจะเป็นไอติมอยู่แล้ว ฉันก็เลยกลั้นใจเคาะประตูขอเข้าไปใช้ฮีตเตอร์ แต่ไอ้ช่าแกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"

.

"ไม่รู้สิ?"

.

"ภรรยาคนนั้นหลอนจนเห็นฉันเป็นสามีเธอน่ะสิ! แค่ฉันเคาะประตูเธอก็วิ่งปรี่เข้ามาเปิดมันออกแล้วก็กระชากฉันขึ้นไปบนเตียง หล่อนซุกไซ้ฉันบีบนมฉันจนยากจะขัดขืน แรก ๆ ก็เจ็บปวดรวดร้าว , ต่อมาก็ปวดแสบปวดร้อน , จนดอกสุดท้ายถึงได้เพลิดเพลินเจริญใจ แต่ฉันก็ไวพอถึงได้ผละตัวออกทัน พลันตะโกนบอกเธอว่าฉันไม่ใช่ผัวเธอ! ตัวยาอลาลัสเปี้ยนส์ที่กินเข้าไปต่างหากที่ทำให้เธอเกิดภาพหลอน!"

.

"ครานั้นหล่อนก็ยังไม่ยอมฟัง ฉันถึงขนาดชูหมาน้อยขึ้นไปเห่าบ๊อก ๆ ใส่หน้าหล่อนก็ยังไม่เชื่อ จนถึงทางตันจริง ๆ นั่นแหละฉันถึงได้ควักเอามีดผ่าตัด Pussy Recon ออกมาจากกระเป๋า สาบานได้ว่าฉันไม่เคยคิดจะนำมาใช้ในสถานการณ์แบบนี้เลย ทว่ามันกลับได้ผลดีอย่างชะงักงัน! ฉันกระโจนหนีลงมาจากเตียงได้สำเร็จ สลับกับการแสดงแสนยานุภาพภาพของมีดมหัศจรรย์ด้วยการกวัดแกว่งสองสามครั้งกลางอากาศ แล้วแหกปากซะดังลั่นว่า "อย่าเข้ามานะ!" , "ลองเข้ามาสิแม่จะแทงให้ไส้แตกจริง ๆ ด้วย!" ทั้งที่ความจริงแล้ว เป็นตัวฉันเองต่างหากที่บุกเข้าไปในบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต"

.

"น่าจะเป็นเคสเดียวกับตอนที่กดกริ่งละมั้ง เพราะมีดของฉันนั้นส่องแสงมีปฏิกิริยากับแร่ Pussy Recon ที่หล่อนกินเข้าไป ต่างกันหน่อยตรงที่คราวนี้มันสว่างจ้าอยู่นานโข ฉันกับน้องหมาก็เลยรีบเผ่นออกจากที่เกิดเหตุ ปิดประตู! แล้วก็จ้วงเท้าฝ่าอากาศอันเหน็บหนาวโดยมีพิกัดเป้าหมายอันแน่วแน่เป็นบ้านของแคลร์ ที่อยู่ถัดไปอีกสามบล็อกถนน"

.

"ฮู่วววว! เฉียดฉิวสุด ๆ !"

.

"เสียงหมาครางเอ๋ง ๆ อยู่ตลอดเวลาก็เลยต้องหยุดฝีเท้า ฉันบอกกับเจ้าหมาว่าให้อดทนหน่อย ฉันเสียใจที่ร้านไม่มีงบประมาณพอจะติดฮีตเตอร์ให้ไม่งั้นแกคงไม่ลำบากขนาดนี้ ก่อนจะยัดร่างอันเย็นเฉียบของมันเข้ามาในเสื้อในตัวเอง ตอนนั้นฉันคิดเพียงแค่ว่าจะให้ไออุ่นจากร่างกาย (ที่ไม่ค่อยมีเท่าไหร่) กระจายไปให้ทั่วตัวมันจะได้ยื้อชีวิตเอาไว้ก่อน ให้ตายเถอะ! มันหนาวจริง ๆ เว่ยช่า หิมะตกหนาขึ้นทุกทีลมก็พัดแรง แกคิดเอาเถอะว่าอลาลัสเราถึงกับไฟดับ! บล็อคบนถนนที่เหยียบแล้วเป็นตัวเลขส่องแสงสะสมพลังงานถึงกับช็อตใช้การไม่ได้ ใบไม้ที่จะปล่อยก๊าซบริสุทธิ์ออกมาก็กลายเป็นน้ำแข็ง! มันรุนแรงจริง! จะมีก็แต่แสงธรรมชาติจากดวงจันทร์เท่านั้นที่ทำให้ฉันครำทางต่อไปได้"

.

"แล้วฉันก็ได้เห็นมันอีกครั้ง! ไม่สิ! ต้องเรียกว่า "พวกมัน" ถึงจะถูก!"

.

"พวกอันเดอร์กราวน์เหรอครับ?!"

.

"อืม..พวกมันทำงานกันเป็นทีมไม่ได้ทำตัวคนเดียว ประตูสู่ประตู! หน้าต่างสู่หน้าต่าง! กลุ่มเงาดำโมเลกุลแห่งหายนะกระโจนวาร์ปไปมาผ่านบ้านนั้นบ้านนี้ราวกับนินจานารูโตะ เสียงการคราง อื้อ~! อ้า~! จากการเสพย์สมกันของชาวอลาลัสว่าดังแล้ว เสียงกรี๊ดของหญิงสาวหลังเจอพวกมันเข้ากลับดังกว่า! ประหนึ่งว่าพวกมันจะล็อคเป้าหมายจากคลื่นเสียง บ้านไหนกระดกอลาลัสเปี้ยนส์แล้วอึ๊บกันแรงผู้ชายบ้านนั้นก็คือไม่รอด!"

.

"ไม่มีหน้าต่างแตก! ไม่มีร่องรอยการต่อสู้! เสียงที่เกิดนอกจากเสียงกรี๊ดที่สามีถูกฉกตัวไปแล้ว ก็คือเสียงดัง "ฟึบ!" อันเกิดจากทริคที่พวกอันเดอร์กราวน์ใช้ เหมือนกับว่าพวกมันจะใช้ประตูเป็นสื่อกลาง ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่เท่าที่รู้คือในคืนนั้น ณ บริเวณถนนก้อนอิฐที่ฉันวิ่งอยู่ ฉันมองไม่เห็นตัวพวกมันเลย จะเห็นก็แต่เงาแล้วก็มีด้วยกันมากกว่า 10 ชีวิต กระจายตัวไปตามประตูบ้านแต่ละหลังทั่วทั้งอาณาจักร"

.

"คุณพระช่วย! ถ้างั้นแคลร์ก็ตกอยู่ในอันตรายสิ วันนั้นแคลร์อยู่กับแฟนรึเปล่า?"

องค์หญิงสะดุ้งถาม

.

"นั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันกำลังจะบอก ฉันเองก็คิดเหมือนเธอ เด็กนี่อยู่กับผู้ชายตั้งแต่อายุ 16 แล้วก็ติดการใช้ยาอลาลัสเปี้ยนส์งอมแงมจนเปิดเมมเบอร์ มีหรือจะรอด! ไม่ไหวก็ต้องไหว! ฉันกัดฟันออกแรงเต็มสูบเพื่อไปให้ถึงบ้านของแคลร์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฮีตเตอร์ยื้อชีวิตลูกหมาก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนก็คือการได้ออกปากเตือนลูกน้องตัวเองให้รู้ตัวก่อนสักนิดก็ยังดี แต่ฉันก็ช้าเกินไป!"

.

"ราเชล.. อย่าบอกนะว่า"

.

"อืม..แกเห็นสภาพแคลร์ในตอนนี้ไหมล่ะ ในค่ำคืนนั้นแคลร์ก็เป็นแบบนี้เลย! ต่างก็แค่ล่อนจ้อนไม่ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น! เหตุผลก็เพราะเธอร้องไห้หนักมากจนสลบไป เธอคลุ้มคลั่งโวยวายทำใจไม่ได้ที่ยอดชายอันเป็นที่รักต้องมาถูกลักพาตัว ทั้งที่กำลังจะจูงมือกันขึ้นสวรรค์อยู่แล้ว"

.

"หมาน้อยในอกฉันรอดตายอย่างหวุดหวิดมีชีวิตใหม่เกิดขึ้นในอลาสัส ในทางกลับกัน! ก็มีอีกหลายชีวิตที่ถูกพลัดพรากไป มิหนำซ้ำการคงอยู่ของหญิงสาวที่เหลือก็ไม่ปกติอีกเลยตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันเล่ารายละเอียดมายาวเหยียดขนาดนี้ คุณพอจะรู้คำตอบรึยังล่ะว่าทำไมอลาลัสถึงมีแต่ผู้หญิง?"

.

เจฟเฟอร์เชยคางครุ่นคิด เขาใช้มือลูบที่ใต้เคราบางเบา เค้นคลึงเอาโอเมก้าสามจากน้ำปลาที่เคยแดกกับข้าวขึ้นมาผสม

.

"อืม.. ม.. ม"

.

"คิดว่าน่าจะรู้ครับ ผมว่าบางทีจำนวนคนในอาณาจักรอาจจะขาด เมื่อผู้ชายหายไปผู้หญิงก็ต้องเข้ามาทำงานในส่วนที่ว่างอยู่ทดแทนเพื่อขับเคลื่อนประเทศ พวกทหารหญิงที่ผมซัดกระสุนเข็มใส่ไปนั่นไงคือหลักฐาน ประกอบกับช่องโหว่อันยิ่งใหญ่ที่พวกหล่อนทิ้งเอาไว้ นั่นก็คือพวกเธอติดยาอลาลัสเปี้ยนส์กันงอมแงม การขาดยาจะทำให้คลุ้มคลั่ง พวกเธอจะกระสันและควบคุมตัวเองไม่ได้ ราชาเด็มบ้าบาก็เลยใช้จุดนี้มาเอื้อประโยชน์ ด้วยการบังคับให้เรดี้ทุกนางทำงานแลกกับยาอลาลัสเปี้ยนส์ ที่แกครองกรรมสิทธิ์อยู่เพียงผู้เดียว ประมาณนี้ไหมครับ"

.

"ถูกต้องค่ะ.. แต่แค่ครึ่งเดียว"

.

"อ่าว!"

.

ราเชลยิ้ม พลันอธิบายต่อ

"เพราะท่านราชายังแจกอวัยวะเทียมที่เรียกว่า "ดิลโด้" ให้กับพวกเราด้วย ของฉันเก็บไว้ในลิ้นชักใต้หัวเตียง ส่วนของแคลร์ป่านนี้คงสั่นจนถ่านหมดไปแล้วหลายก้อน.."

.

ทำเอาองค์หญิงนาตาชาถึงกับส่ายหน้า เธอชาไปทั้งตัวไม่คิดไม่ฝันว่าพ่อผู้ให้กำเนิดตนเองจะมีแนวคิดเลวทรามต่ำช้าถึงเพียงนี้ เธอพูดอะไรไม่ออกเลยได้แต่นั่งนิ่งอมพะนำ เหมือนกับจะตัดสินใจได้แล้วว่าจะเอายังไงต่อ

.

"แล้วก็อีกอย่างหนึ่งที่ฉันจะต้องบอกคุณเอาไว้ นั่นก็คือการเคลื่อนไหวของพวก "อันเดอร์กราวน์" ต่อให้นี่จะเป็นแค่ข่าวลือที่ควรฟังหูไว้หูก็เถอะ ยังไงฉันก็ต้องบอก สำหรับไอ้ช่าคงรู้เรื่องนี้แล้วแต่คุณเองก็ควรรู้ไว้เช่่นกัน หากตั้งใจจะช่วยพวกเราจริง ๆ "

.

"ครับ.. ว่ามาเลยราเชล"

.

"กระแสข่าวบอกว่ากลุ่มคนพวกนี้เป็นพวกตั้งใจจะล้มล้างราชวงษ์ พวกมันไม่ต้องการการบริหารแบบผูกขาดของท่านราชา พวกมันไม่ชอบการหากินโดยให้ GDP ของประเทศมาจากการขายยาปลุกเซ็กส์ คนในอลาลัสทุกคนมีความสามารถ จึงไม่ควรงอมืองอเท้าคอยรับเศษเงินช่วยเหลือจากผลิตภัณฑ์สกปรก ผู้คนควรทำอะไรมากกว่าการมีเพศสัมพันธุ์และผลิตทายาทเพิ่มประชากร เพราะงั้นราชาและเชื้อพระวงศ์จึงเป็นสิ่งที่พวกมันรังเกียจและต้องทำลายทิ้ง! "

.

"องค์หญิงนาตาชาหรือไอ้ช่าเพื่อนฉันก็เลยตกอยู่ในอันตราย ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณสองคนไปเจออะไรกันมาบ้าง แต่อยากให้รู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ พวกมันเอาจริงและเล่นกันถึงตาย! พวกอันเดอร์กราวน์จะทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะเป็นการใช้ความรุนแรง , ลักพาตัว , หรือลอบสังหาร สุดแต่ใจจะไขว่คว้าขอแค่ล้มระบอบการปกครอง แล้วสถาปนาตัวเองขึ้นเป็นผู้นำสูงสุดแห่งอลาลัสได้เป็นพอ เพราะงั้นฉันฝากเพื่อนฉันด้วยนะ ฝากอนาคตของอลาลัสไว้กับคุณด้วย"

.

ดุจดั่งได้ยินเพลง "ความหวังอันสูงสุด" ครุกรุ่นอยู่ในใจ จะได้เป็นคนปิดทองหลังองค์พระประติมาเหมือนเพลงเขาบอกรึเปล่า เจฟเฟอร์ก็ไม่แน่ใจนัก รู้แต่ว่าเขาชอบในสิ่งนี้ เขาชอบที่ถูกมองเป็นคนสำคัญ และตอนนี้อย่างน้อย ๆ ก็มีราเชลคนหนึ่งล่ะที่กล้าฝากอนาคตไว้กับคนแปลกหน้าอย่างเขา ภาพของแคลร์ที่นอนสลบไสลบาดแผลเต็มตัว (แต่ไม่นับลอยบุ๋มตรงแก้ม) จะต้องไม่เกิดขึ้นกับใครอีก เจฟเฟอร์ให้คำสัตย์กับตนเอง

.

ทว่าองค์หญิงนาตาชากลับเห็นต่าง หล่อนนิ่งเงียบอยู่นานจนในที่สุดก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง โดยการลุกขึ้นยืนจากวิวแชร์มันซะดื้อ ๆ !

.

"ไม่ฉันไม่ยอมหรอก! นี่มันบ้านเกิดเมืองนอนของฉัน เรื่องของอาณาจักรเรา ๆ ก็ควรจะแก้ไขกันเอง คนนอกไม่ควรยุ่ง เท่าที่คุณทำมาก็นับว่าเป็นคนดีคนหนึ่งแล้ว.. ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะ?"

.

"ผมชื่อเจฟเฟอร์ บุตรแห่งมารดา บ้านอยู่ยอร์คชิน เรียกผมเจฟเฉย ๆ ก็ได้ แต่ผมไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นนะครับองค์หญิง!"

.

สองเท้าน้อย ๆ ค่อย ๆ ย่องมาทางประตูหลังร้าน มือเรียวขององค์หญิงรัชทายาทผลักแง้มมันออกไป เพื่อก้าวออกไปเผชิญหน้ากับโลกแห่งความจริงตามลำพัง

.

"พิจารณาดูก่อนเถอะค่ะคุณเจฟ เพราะฉันกับพวกอันเดอร์กราวน์เองก็ไม่ได้แตกต่างกัน เราต่างต้องการจะหยุดการกระทำของท่านพ่อกันทั้งคู่ เพียงแต่พวกเขานั้นเลือกที่จะใช้วิธีการรุนแรง ส่วนฉันก็เลือกที่จะใช้การเจรจาทางการทูตที่สันติกว่า"

.

"ผมทราบครับ.. แต่องค์หญิงก็ทำคนเดียวไม่ได้อยู่ดี ให้ผมช่วยเถอะ"

.

ปอยผมสีบลอนด์สะบัดเป็นระลอก องค์หญิงนาตาชาผินหน้ากลับมาตวาดเสียงเข้มเข้าใส่

.

"ใครว่าฉันทำคนเดียวล่ะ ฉันมีทีมงานของฉันอยู่!"

.

ซึ่งเป็นอะไรที่เกือบจะเท่โคตร ๆ อยู่แล้ว ติดก็แต่เจฟเฟอร์แม่งเสือกเลือกที่จะสวนกลับไปด้วยประโยคที่เด็ดกว่า

.

"ถ้าองค์หญิงหมายถึงพวกเข็มกลัดควอทซ์ที่โดนแขวนคออยู่บนแชนเดอร์เรียแล้วล่ะก็ พวกนั้นตายหมดแล้วครับ! ไม่มีใครรอดสักคน! เพื่อนสนิทผมคนหนึ่งก็รวมอยู่ในนั้นด้วย!"

.

"........!"

.

คราวนี้กลับมีแต่เสียงเงียบฉี่กับจังหวะของหัวใจที่เต้นระส่ำหวั่นไหวผิดปกติ นาตาชาพูดอะไรไม่ออก! มือของเธอยังคงกำลูกบิดประตูเอาไว้แน่น แล้วราเชลที่ปฐมพยาบาลแคลร์อยู่ก็แทรกขึ้นมา

.

"แกจะออกไปไหนไอ้ช่าแผลผ่าตัดแกยังไม่หายดีเลย อย่างน้อย ๆ ถ้าจะออกไปก็ควรให้เจฟเฟอร์ไปด้วย เขาจะได้คุ้มครองแกได้ ร่างกายแกตอนนี้ไปไหนได้ไม่ไกลหรอก อย่างต่ำก็ต้องพักฟื้นก่อนสัก 24 ชั่วโมง"

.

"แล้วนั่นแกเหม่ออะไรอยู่มิทราบ? น่ีแกฟังที่ฉันพูดอยู่รึเปล่าเนี่ยะ? ฉันเป็นหมอประจำตัวแกนะแม่องค์หญิงจอมแก่น!"

.

องค์หญิงเลี่ยงที่จะให้คำตอบ เธอเปิดประตูก้าวเท้าออกไปโดยไม่สะทบสะท้าน ชั่วขณะจิตที่บานประตูกำลังแง้มปิดลง เจ้าหล่อนถึงได้กระแอมบอกกับตัวเองในใจ

.

"ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงฉันราเชล แต่ฉันเลือกเดินทางนี้แล้ว!"

"ก็เหมือนเดิมฉันจะออกไปเดินให้พวกมันจับ! พวกกองกำลังปฏิวัติอันเดอร์กราวน์!"