บทที่ 9

บทที่ 7

“....” คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดลึกลงในจิตใจ เจ้าหญิงแอนเจลีก้ากำมือแน่น พยายามข่มความรู้สึกเสียใจและความโกรธแค้นในใจ เธอไม่ตอบโต้อะไร เพียงแต่หลบสายตาและก้มหน้าลงต่ำ

มือบางทั้งสองข้างเกร็ง พยายามประคองร่างกายที่สั่นเทาให้ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า แต่เมื่อร่างกายตั้งตรง ความเจ็บปวดที่ฉีกขาดราวกับถูกไฟเผาตรงกลางหว่างขาก็ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง

มันทวีความรุนแรงขึ้นทุกวินาทีจนแทบจะทำให้เจ้าหญิงทรุดตัวลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง ใบหน้าซีดเผือด เหงื่อไหลท่วม ริมฝีปากสั่นระริก ขาอ่อนแรงแทบจะก้าวเดินไม่ได้ ทุกการเคลื่อนไหวล้วนเป็นความทรมานอย่างแสนสาหัส

“หึ” สมเด็จเจ้าฟ้าชายแค่นหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบา ๆ พลางกระชากร่างบางขึ้นมาบนหลังม้าของพระองค์

“เกาะไว้ให้แน่น เรายังมีภารกิจต้องทำต่อ อย่าตกจากหลังม้าไปซะก่อน”

เจ้าหญิงนั่งอยู่ด้านหน้า โดยเจ้าฟ้าชายนั่งซ้อนหลัง จากนั้นสมเด็จเจ้าฟ้าชายก็บังคับม้าให้ไปในทางที่ต้องการ พุ่งทะยานเข้าไปในป่าลึกมากขึ้น ทิ้งคราบเลือดและคราบน้ำกามไว้เบื้องหลัง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ในขณะที่ม้าวิ่ง เจ้าหญิงก็กัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ตลอดทาง ยิ่งม้าวิ่งแรงมากเท่าไหร่ หลังม้าก็ยิ่งกระแทกความเป็นสาวแรงเท่านั้น เจ้าหญิงก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ เจ็บปวดราวกับร่างกายจะแตกสลาย

เจ้าหญิงก้มหน้าลง สะอื้นไห้เงียบๆ เส้นผมสีแดงส้มยาวสลวยที่ส่องประกายราวเปลวเพลิงของเจ้าหญิงก็ปรกใบหน้าที่ซีดเผือด ดวงตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

สมเด็จเจ้าฟ้าชายมองเส้นผมสีแดงส้มของเธอด้วยสายตาที่หลงใหลปนเย้ยหยัน เขามองเธออย่างหลงใหล ซึ่งแตกต่างจากคนอื่น ที่มักมองเธอแบบรังเกียจผมสีแดงธรรมชาติของเธอ

ชะตากรรมที่เลวร้ายของสายเลือดของเจ้าหญิงแอนเจลีก้า ตั้งแต่ครั้งอดีตกาล ผู้คนมักรังเกียจและหวาดกลัวผู้ที่มีผมแดง สีที่ผู้คนคิดว่า ผูกโยงเข้ากับ ไฟ นรก และเลือด

ราชวงศ์ของเจ้าหญิงแอนเจลีก้าสืบสายเลือดมาจากชนเผ่าเซลต์หรือเคลต์ และชาวไวกิ้ง บรรพบุรุษของเธอคือผู้ที่มีผมแดง ผิวเผือกขาว และดวงตาสีอ่อนที่แปลกตา

ลักษณะเหล่านี้เป็นผลมาจากยีนส์ที่กลายพันธุ์ ทำให้คนในสายเลือดนี้มีจำนวนน้อยมากในโลก พวกเขามีลักษณะที่คล้ายกัน คือ ผิวขาวซีด ตาสีอ่อน หน้าตกกระ มีลักษณะทางพันธุกรรมที่หายาก

สิ่งเหล่านี้ทำให้พวกเขาดูผิดแผกจากคนทั่วไปที่มีผมทองหรือผมสีเข้ม ชนกลุ่มอื่นจึงมองว่าคนผมแดงขี้เหร่และแปลกประหลาด

ถึงกับใช้คำว่า ‘Ginger’ เรียกคนผมแดง ซึ่งคำนั้น เป็นคำเรียก เหยียด

เมื่อเทียบกับคนทั่วไปที่มีผมสีทองหรือสีน้ำตาลเข้ม ความหายากนี้กลับไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนชื่นชม แต่กลับถูกมองว่าเป็นคำสาป เป็นความผิดแผกที่น่าหวาดกลัว ด้วยลักษณะกายภาพที่โดดเด่น ผมแดงที่ตาเขียวและผิวซีด ทำให้เกิดความรังเกียจและหวาดกลัวในกลุ่มชนอื่น

ในประวัติศาสตร์ของชาวผมแดง พวกเขาถูกกล่าวหาว่าเกี่ยวข้องกับศาสตร์มืดและอำนาจชั่วร้าย

ในยุคกรีก คนผมแดงถูกมองว่าเป็นแวมไพร์

ในยุคกลาง พวกเขาถูกตราหน้าว่าเป็นแม่มดที่บูชาซาตาน

ทำให้คนจำนวนมากในยุคนั้นต้องถูกประหารชีวิตเพียงเพราะสีผมของพวกเขา ความหวาดกลัวเหล่านี้ฝังลึกในความเชื่อของผู้คนจนกลายเป็นความเกลียดชังที่ยากจะลบเลือน

เจ้าหญิงแอนเจลีก้าเองก็ไม่อาจหลีกหนีชะตากรรมนี้ได้ แม้เธอจะอยู่ในฐานะองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ แต่เธอและราชวงศ์กลับถูกมองว่าเป็นสิ่งแปลกปลอมในเหล่าราชวงศ์อื่น

ผู้คนซุบซิบนินทาและดูถูกเหยียดหยามพวกเธอเสมอมา เส้นผมสีแดงส้มอันงดงามของเธอที่เคยเป็นความภาคภูมิใจในบรรพบุรุษ กลับกลายเป็นเครื่องหมายของความเกลียดชังที่เธอต้องแบกรับ

สีผมของเจ้าหญิงแอนเจลีก้าคือ ผมแดงส้ม เหมือนกับสีผมของพระราชบิดา และสมาชิกราชวงศ์ฝั่งพระราชบิดาของเจ้าหญิงก็ผมสีแดงกันหมด

เจ้าหญิงแอนเจลีก้ามักจะถูกเหล่าราชวงศ์อื่นล้อเลียนว่า ‘ยัยหัวแดง ผิวเผือก’ อยู่เป็นประจำ

ด้วยรู้กันดีว่า คนผมแดงเป็นประชากรที่มีอยู่น้อยมาก ๆ ในปัจจุบัน ซึ่งคาดการณ์ไว้ว่าจากจำนวนประชากรคนทั่วโลกมีคนผมแดงธรรมชาติอยู่แค่เพียงสองเปอร์เซ็นต์เท่านั้น และยังมีการคาดการณ์อีกว่าในอนาคตคนผมแดงอาจจะสูญพันธุ์ไปจากโลก

คนที่มีผมสีนี้ กลายเป็นคนชายขอบและถูกเหยียดหยามตั้งแต่อดีต มาจนถึงปัจจุบันก็ยังโดนกันอยู่ ทั้งที่ก็นับว่าเป็นฝรั่งผิวขาวเหมือนกัน

คนผมแดงมีอดีตที่ค่อนข้างเลวร้ายมาก ๆ และในแต่ละศตวรรษก็จะมีข้อกล่าวหาต่อคนผมแดงที่แตกต่างกันไป แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยในตลอดช่วงระยะเวลาประวัติศาสตร์ของคนผมแดงที่ผ่านมาก็คือ คนที่มีผมสีแดง จะได้รับ ‘ความเกลียดชังจากความหวาดกลัว’ อยู่เสมอ

สมเด็จเจ้าฟ้าชายละสายตาจากเส้นผมของเจ้าหญิง เขาเห็นกวางตัวหนึ่งกำลังยืนกินหญ้าอย่างไม่ระมัดระวัง จึงหยุดม้ากะทันหัน ร่างของเจ้าหญิงก็สะดุ้งไปตามการกระทำของเขา

สมเด็จเจ้าฟ้าชายยกปืนไรเฟิลบอลต์แอคชั่นขึ้นและยิงเสียงดัง ปัง!

“กรี๊ดดดดด!” เจ้าหญิงกรีดร้องออกมาอย่างลืมตัวพลางสะอื้นเสียงดังออกมาด้วยความตกใจกลัว

เสียงปืนที่ดังข้างหู ทำให้เจ้าหญิงสะดุ้งตกใจกลัว หัวใจดวงน้อยเต้นแรง รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน แต่ก็พยายามข่มความตกใจ แต่ไม่อาจห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาจากดวงตา

เจ้าฟ้าชายไม่ได้บอกกล่าวอะไรกับเธอเลย เขาทำทุกอย่างตามอำเภอใจ ราวกับว่าเธอเป็นเพียงแค่ผู้ชมในการล่ากวางครั้งนี้

สมเด็จเจ้าฟ้าชายก็แสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะขี่ม้าเข้ามาใกล้กวางตัวที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ร่างของมันอยู่ในท่าทางที่สงบเงียบ สมเด็จเจ้าฟ้าชายหยุดม้าที่หน้ากวางตัวนั้น เขาจ้องมองมันเป็นเพียงแค่เหยื่อของการล่าสัตว์

และเมื่อเขาลงจากม้า เขาก็ไม่รอให้ใครมาช่วยจัดการ เขาก้มลงไปอุ้มกวางตัวนั้นขึ้นมาด้วยมือของเขาเอง น้ำหนักของมันดูเหมือนจะหนักมาก แต่เขาก็ยกขึ้นมาด้วยท่าทางไม่แสดงอาการเหนื่อยล้าอะไรเลย ราวกับเขากำลังแสดงการควบคุมและการปกครองเหนือชีวิตของมันและทุกสิ่งรอบตัว

เจ้าหญิงที่นั่งอยู่บนหลังม้า ไม่สามารถหลบหนีจากภาพที่เห็นได้ ภาพของสมเด็จเจ้าฟ้าชายที่ท่าทางเย็นชาและไร้ความปราณี เขาทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แทนที่จะให้คนในวังมาทำตามหน้าที่เหมือนที่เคยเป็น

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงผู้ชมในเกมที่เธอไม่อยากเป็นส่วนหนึ่ง เขากำลังเล่นกับความกลัวของเธออย่างตั้งใจ ใช้ความโหดเหี้ยมในการย้ำเตือนว่าเธอไม่มีทางหลีกหนีจากการควบคุมของเขาได้

เมื่อเขาอุ้มกวางขึ้นมาบนหลังม้า เสียงครางของมันที่ไม่ดังออกมาแต่ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้น แทบจะทำให้เจ้าหญิงหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น แต่ที่ทำให้เจ้าหญิงตัวแข็งทื่อไปก็คือ ท่าทางของเจ้าฟ้าชาย

สมเด็จเจ้าฟ้าชายยืนนิ่งอยู่ข้างกวางที่ยังนอนแน่นิ่งอยู่บนหลังม้า เขาจ้องมองมันด้วยสายตาที่เย็นชา ราวกับมันเป็นแค่สิ่งของไร้ชีวิตที่เขาสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจ แม้กระทั่งการทำลายมันด้วยมือของเขาเอง

ความเมตตาไม่เคยมีอยู่ในแววตาของเขาเลย เขากำลังแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นผู้ที่มีอำนาจเหนือชีวิตและความตายของทุกสิ่งรอบตัว

เจ้าฟ้าชายหยิบมีดที่ซ่อนอยู่ที่เอวสอบออกมา เขาจับด้ามมีดอย่างมั่นคงและมองไปที่กวางที่กำลังนอนหมดแรง เขาก้มลงต่ำแล้วแทงมีดไปที่จุดตายของมันอย่างแน่วแน่

ปั่ก!

เสียงมีดปักเข้าไปในเนื้อกวาง ทำให้เจ้าหญิงสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้เลย

เจ้าฟ้าชายไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขากดมีดลงไปอีกครั้ง ตรงจุดเดิมอีกหนึ่งครั้ง ทำให้ร่างกวางกระตุกเบาๆ ก่อนที่จะนิ่งสนิทไปตลอดกาล

ความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคล้ายกับมีดนั้นได้ตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว เหลือเพียงความเลือดเย็นและการกระทำที่ไร้ความปราณี

เจ้าหญิงมองภาพนั้นด้วยความตกใจสุดขีด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง มือบางสั่นเทาอย่างไม่สามารถหยุดยั้งได้ เธอไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ร่างของกวางที่ถูกทำลายตรงหน้าเหมือนภาพสะท้อนของความโหดเหี้ยมที่เจ้าฟ้าชายแสดงออกมา

เขาทำทุกอย่างโดยไม่สนใจถึงความรู้สึกของเธอเลย แม้แต่การสังหารกวางตัวนี้ตรงหน้าเธอ ก็เหมือนแค่การเล่นเกมของเขา

เจ้าฟ้าชายขึ้นมานั่งที่เดิม เขาไม่รอให้เจ้าหญิงตั้งสติ หรือถามอะไร ราวกับว่าเขากำลังทำอะไรที่ธรรมดาที่สุดในโลก จากนั้นเขาก็ควบม้าเข้าไปในป่า เหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา

ภาพของเจ้าฟ้าชายที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เลย ทำให้เจ้าหญิงยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในที่ๆ เธอไม่ควรอยู่ มากยิ่งขึ้น

เจ้าฟ้าชายหยุดม้าอีกครั้ง เมื่อเห็นนกตัวหนึ่งบินออกจากรัง มันเป็นนกที่มีสีส้มแดงทั้งตัว สีที่เหมือนกับสีผมของเจ้าหญิงแอนเจลีก้า

มันกำลังโบยบินสูงขึ้นไปในอากาศ ด้วยท่วงท่าอิสระ แต่ก็ยังคงสะท้อนถึงความอ่อนแอที่มองเห็นได้ในความเปราะบางของชีวิต

เจ้าฟ้าชายไม่ลังเลที่จะยกปืนขึ้นทันที แล้วเล็งไปที่ปีกขวาของนกตัวนั้น

ปัง!

“กรี๊ดดดดด” เสียงปืนดังสนั่น ทำให้เจ้าหญิงสะดุ้งตกใจอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว ความหวาดกลัวลุกลามไปในหัวใจเปราะบาง

ความเงียบที่ตามมาหลังจากเสียงปืนราวกับหยุดทุกสิ่งทุกอย่างไว้ เจ้าหญิงมองไปที่นกตัวนั้น กำลังหล่นลงมา

“เหมือนเธอใช่ไหม…” เจ้าฟ้าชายพูดขึ้น ทำให้เจ้าหญิงตัวแข็งทื่อ

ดวงตากลมโตมองไปที่นกที่ขยับไม่ได้ ขนของมัน เหมือนกับสีผมของเจ้าหญิงแอนเจลีก้า

การกระทำของเขา กำลังเปรียบเจ้าหญิงแอนเจลีก้ากับนกที่เขาเพิ่งยิงอย่างชัดเจน

เขากำลังทำให้เธอเห็นว่า ไม่ว่าเธอจะพยายามบินหนีไปไหน ความอ่อนแอก็ทำให้เธอไม่สามารถหลีกหนีจากการควบคุมของเขาได้