6 - Salamat

6

Azaylie's POV

"Itali mo yan," rinig na rinig ko ang galit sa kanya bago siya tuluyang umalis. 

Nakagat ko ang labi ko. Niligtas niya ako kahit na hindi naman kailangan. Walang nakakaalam na kinuha niya ako, oo at alam nila Warren, pero wala silang magagawa gayong nasa kulungan sila. Wala ring maghahanap sa'kin at kung malunod man ako roon, walang mag-aalala sa'kin.

Nasa coma ang papa ko at hindi ko alam kung kailan siyanv magigising. May isa akong kaibigan, pero baka isipin non ay nagtatrabaho lang ako. Minsan kasi ay halos isang buwan akong hindi umuwi dahil may trabaho ako. Hindi siya mag-aalala kasi hindi naman niya maiisip na maaari akong ma kidnap.

Nanginginig ang kamay ko nang hawakan ko ang kutsara, pero tumutulo na ang luha sa mata ko.

Nakatitig lang ako sa sabaw na niluto ni Janica para sa'kin habang hindi napipigilan ang luhang patuloy na tumutulo. Muntik na akong mamatay at kung hindi niya ako niligtas, si papa, paano siya? Mas lalo akong naiyak habang iniisip iyon.

Nang matapos kaming kumain ay hinintay kong itali ako ni Janica, pero hindi niya ginawa. Bagkus ay hinila pa niya ako papunta sa sala at tinanong kung ano ang gusto kong panoorin.

"Hindi mo ako itatali?" Takang tanong ko sa kanya. 

.

"Hayaan mo 'yun. Mainit lang ang ulo kasi subrang nag-aalala siya kanina sayo. Basta yung promise mong huwag mo na gagawin iyon. You can't escape here, Zay. Hindi ka naman namin sasaktan dito eh. Manatili ka na lang muna rito."

Umawang ang labi ko.

"Pero bakit?" Bakit kailangan kong manatili rito? Iyon ang gusto kong malaman.

Kinagat nito ang labi at nag-iwas ng tingin. Natigilan ako dahil pakiramdam ko ang pagtahimik ko ang mas mabuting gawin ko sa kabaitan niya.

Habang nanonood ay ilang beses akong sumulyap sa taas. Hindi siya bumaba para kumain ng tanghalian. Si Kyle lang ang bumaba kanina para kumain, pero si Yrony ay hindi bumaba. Nagpakilala rin si Kyle sa'kin kanina at sinabing kaibigan niya si Yrony, habang si Janica naman ay kapatid pala ni Yrony, kaya pala pareho sila ng mata.

Ang sabi ni Janica ay baka nasa kwarto lang daw si Yrony, pero ilang oras na kaming nanood, wala pa rin siya. Tumayo na nga si Janica para magluto ulit ng panghapunan.

Bumalik ang tingin ko sa TV at sinubukang isipin ang dahilan niya kung bakit niya ako dinala rito at gustong manatili sa lugar na 'to. Ang sabi niya kaipangan niya munang mahuli ang pinuno ng sindikato. Anong iniisip niya? Napabuntong hininga ako at ginilo ang buhok dahil sa pag-iisip, pero natigilan ako at naupo ng maayos nang makita siyang pababa na sa hagdan.

Kunot ang noo niya akong tinignan at sunod ay umigting ang panga niya. Dahan-dahan kong inayos ang buhok ko na hinulo ko. Pakiramdam ko para akong tanga sa nadatnan niya.

"Janica!" Tawag nito kaya agad akong tumayo at lumapit sa kanya.

"Pwede ba tayo mag-usap?" Tanong ko agad.

"Janica ba ang pangalan mo? Si Janica ang tinawag ko hindi ikaw," masungit na sambit niya at lalagpasan na niya sana ako, pero mabilis akong humarang ulit sa kanya.

"Teka lang!" Hinawakan ko siya, pero parang napapaso niyang tinanggal ang kamay ko sa kamay niya.

"Don't fucking touch me!" Inis na bulyaw nito sa'kin kaya nakagat ko na lang ang labi ko.

"And don't fucking bit your lips!" Halos mapatalon ako sa gulat nang muli siyang simigaw. Tinanggal ko ang pagkakakagat ko sa labi at tinikom na lang iyon.

Narinig ko ang singhal niya at agad akong nilagpasan. Akala ko sa kusina siya papasok dahil naririnig naman niya ang pagluluto ni Janica, pero tinungo nito ang pinto palabas.

"Bakit ka diyan pupunta? Nasa kusina si Janica!" Mabilis na sambit ko sa kanya kasi nga hindi ba tinatawag niya to kanina.

Naitikom ko ulit ang labi nang masamang titig ang pinukol niya sa'kin nang harapin niya ako. Bakit ba palagi na lang siyang galit?

"Wala kang pakealam!" Masungit na sambit niya saka naglakad na palabas. 

Napangiwi ako. Gusto ko lang naman mag thank you sa ginawa niya, pero dahil subrang sungit niya at para siyang pinaglihi sa sama ng loob, bahala siya! Pinatay ko ang TV at pumasok na lang sa kusina para tulungan si Janica.

"Sinigawan ka niya? Rinig na rinig ko hanggang dito. Pasensya ka na sa kapatid kong yan," sambit agad ni Janica habang naghihiwa.

Napapikit ako at napasinghab. Imbes na magpatuloy sa pagpasok ay tumalikod ako at hindi na nagawang sagutin pa si Janica sa tanong niya.

Paglabas ko ay nilibot ko agad ang buong tingin ko. Malapit nang lumubog ang araw nang lumabas ako at sandaling natigilan lang dahil sa ganda ng ginintuang tanawin, hudyat na matatapos nanaman ang isang araw.

Hindi ko tuloy maiwasang maalala ulit si Papa.

Mahangin kaya sinakop ko ang buong buhok ko. Habang inaayos ay nakita ko si Yrony na nakaupo sa isang duyan, hindi kalayuan sa pinagtirikan ng bahay. Hinahangin ang buhok niya habang nakatingin sa papalubog na araw. Hindi ko tuloy maiwasang titigan siya habang naglalakad papalapit sa kanya.

Dumaan ang tingin niya sa'kin at muli kong nakita ang inis na tingin niya. Napailing ako. Gwapo siya kahit nakasimangot at galit, pero mas gwapo sana siya kapag nakangiti. 

"Don't you dare do that again," mariin na sambit niya nang makalapit ako sa kanya. Hindi siya nakatingin sa'kin, pero talagang galit ang tingin niya.

Napabuntong hininga ako. 

"Patabi," sambit ko at medyo tinulak siya para makaupo sa duyan, sa mismong tabi niya.

"What the fuck?" Gulat na tanong niya nang muntik na siyang mahulog. Hindi ko muna siya pinansin at inayos muna ang pagkakaupo sa tabi niya. Subrang lapit na namin sa isa't isa at napansin ko ang medyo pag-urong niya para hindi magdikit ang balat namin.

"Mukha ba akong may nakakahawang sakit?" Sarkastiko kong tanong sa kanya sa ginagawa niyang paglayo.

"You seducing me again," mariin na akusasyon niya.

"If I want to seduce you, I'll finger myself in front of you," sambit ko. Nanlaki ang mata niya na animo'y hindi siya makapaniwala sa sinabi ko.

Naku! Huwag kang feeling pa inosente!

Nakita ko ang masamang titig at pagbuka ng labi para magsalita, pero inunahan ko siya.

"English 'yun, huh," sambit ko pa sabay kindat sa kanya at natawa na lang dahil napansin ko ang pamumula niya.

"Finger yourself in front of me? Why? Gawain mo ba iyan at parang wala lang sayong gawin yan sa harap ko?" 

Nagkibit balikat ako. Shempre hindi ko sasabihing birhen pa ako at kahit kailan wala pang naging boyfriend. Hindi ko sasabihin na natutunan ko lang lahat ng iyon mula kay Anna. Sa hirap ng buhay namin, hindi ko na nagawang isingit ang pag boboyfriend. Eskwela at bahay lang ako noon, hanggang sa kailangan kong tumigil dahil sa na hospital si Papa.

"Sinasabi ko lang na huwag kang nang-aakusa na inaakit kita. Saka mo na isipin na talagang inaakit kita kapag fininger ko na ang sarili ko sa harap m—"

"Shut the fuck up! I fucking tape your mouth if you say those again!" Bulyaw niya sa'kin, pulang-pula dahil sa galit.

"Oo na. Bakit ba palagi kang galit?"

"Tinatanong mo talaga iyan? Kung bakit ako palaging galit? Really? Why don't you fucking try figuring it out with yourself?"

Napairap ako dahil kanina ko pa napapansin ang pagmura niya.

"Why are you always fucking saying that fucking word? Ano? You want fucking? Wala ka bang ma fuck dito kaya ka salita ng salita ng fucking—"

"Azaylie!" 

"What, Yrony?" Pero napaitikom ko ang labi nang makita na mas umusbong ang galit niya. 

"Leave me alone o talagang itatali na ulit kita?"

Okay. Tama na ang pang-aasar, Zay. Napaiwas ako ng tingin at napasulyap na lang sa magandang tanawin na nasa harap ko. Maganda rin naman ang tanawin kapag nakatingin ako sa kanya, pero dahil sumubra na ata ako sa pang-aasar, sige.

"Thank you kanina," mabilis na sambit ko nang tatayo na sana siya. Hindi siya nagsalita, pero nanatili siya sa pagkakaupo, hindi niya tinuloy ang pagtayo niya. Hindi ko siya matignan nang sabihin ko iyon.

"Akala ko malulunod na talaga ako," hinaluan ko iyon ng pagtawa para sana pagaanin ang usapan, pero—

"You think it's funny?" Mariin na tanong niya.

"Bakit ba ang seryoso mo? Oo, alam kong hindi iyon nakakatuwa. Tsk anong akala mo sa'kin? Tanga? Basta salamat sa ginawa mo kanina, pero bakit ba kasi kailangang manatili ako rito?" 

Tumayo siya at mukhang parang walang planong sagutin ang tanong ko. Nataranta ako dahil baka magkulong nanaman siya sa kwarto at hindi kumain.

"Okay. Huwag mo na sagutin!" Mabilis na sambit ko kaya natigilan siya.

Tuluyan nang lumubog ang araw at bumukas na rin ang mga ilaw. Maganda na kaninang umaga rito, pero mas maganda ngayon dahil karaming nakasabit na ilaw.

"Ginawa ko lang naman iyon kasi walang makakasama si Papa sa hospital. Desperada akong umalis dito kasi baka magising si Papa sa hospital. Hindi ko 'to sasabihin sayo para kaawaan mo, pero si Papa ang dahilan kaya ako sumali sa sindakatong may balak na kidnapin ka,: pag-amin ko at tinitigan ang likod nito.

"Gusto ko lang sabihin sayo ang totoo kasi talagang thankful ako sa pagligtas mo sa'kin kanina. Kung gusto mo akong manatili rito dahil sa pagbabalak na pagkidnap namin sayo, sige, pero hayaan mo akong tawagan ang isang kaibigan ko para pabantayan muna sa kanya si Papa sa hospital," mahabang sambit ko, pero nanatili siyang nakatalikod. 

Nalaglag ang balikat ko nang magsimula na itong maglakad pabalik sa bahay, pero natigilan ako nang tumigil siya. Napansin ko rin ang paghinga niya ng malalim bago ako harapin.

Gulat na gulat ako nang maglakad siya papalapit sa'kin. Nakatitig lang ako sa kanya at hinintay ang kung anong sasabihin niya. Sunod ay napapikit siya at inilahad ang phone na mula sa bulsa niya.

"Kabisado mo ang number niya?" Tanong nito.

Nanlaki ang maya ko at binaba ang tingin sa phone niya.

"Ano? Bilisan mo!" Bulyaw nito, pero imbes na mainis gaya ng palagi kong nararamdaman tuwing sinisigawan niya ay saya ang naramdaman mo.

Unti-unting sumilay ang ngiti sa labi ko at hindi ko namalayan at napigilan ang sariling yakapin siya habang sunod-sunod na sinasabi ang salitang salamat.