LAST LOVE : 03 (1/2)

เด็กหญิงมิเชลเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ จากประถมเข้าสู่มัธยม ส่วนผมยังทำหน้าที่พี่ชายคนโปรดได้เป็นอย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง ในบรรดาเฮียๆ ทั้งหมด ผมเป็นคนที่เธอให้ความสนิทสนมและไว้ใจมากที่สุด นั่นคงเป็นเพราะผมตามใจและใช้เวลาอยู่กับเธอมากกว่าคนอื่นๆ ถึงงานจะรัดตัวแค่ไหน ก็สามารถละทิ้งทุกอย่างเพื่อมาหาเธอได้เสมอ

ครั้งนี้ก็ด้วย…

ฝีเท้าผมหยุดชะงักทันทีที่เห็นร่างเล็กในชุดพละโรงเรียนเอกชนชื่อดัง นั่งฟุบหน้าลงกอดเข่าตัวเองอยู่บริเวณบันไดหน้าศูนย์วิชาการใจกลางเมือง แล้วก้าวไปหยุดยืนต่อหน้าเธอบนขั้นบันไดที่ต่ำกว่า

หัวใจผมกระตุกวูบ เมื่อเด็กสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมคราบน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เธอยกหลังมือขึ้นปาดเช็ดแบบลวก ๆ ขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่ก็ยังเทียบผมไม่ได้ หน้าผากมนเอนมาแอบอิงบนแผงอกข้างซ้ายของผม คล้ายกับเธออยากหาที่พักพิงในตอนที่กำลังหมดแรง

“ฮะ…เฮีย เราทำไม่สำเร็จ ฮึก” น้ำเสียงสั่นปนสะอื้นที่พยายามเปล่งออกมาให้จับใจความได้นั้น ทำผมชาวาบไปทั้งตัว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นน้ำตาของเด็กหญิงที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยแรกรุ่น

ไม่เข้าใจทำไมผมรู้สึกมีก้อนตีขึ้นจุกอยู่กลางอก บ้าฉิบ…

เหมือนความเจ็บปวดทั้งหมดถูกส่งต่อมาถึงผม ผ่านไอร้อนจากหน้าผากที่เป็นจุดสัมผัสเดียวในตอนนี้

เธออุตส่าห์รวบรวมความกล้าก้าวข้ามความกลัว เพื่อลงประกวดวาดภาพตามที่ผมเสนอ แต่ด้วยความที่ผลลัพธ์ไม่เป็นดั่งใจหวัง เธอทำมันไม่สำเร็จ เด็กน้อยคงยังจัดการกับความผิดหวังครั้งแรกไม่ได้ และนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอร้องไห้ฟูมฟาย ดูเหมือนเธอยังไม่โตพอที่จะเข้าใจสิ่งเหล่านี้ ว่าชีวิตมันไม่ได้สวยงามขนาดถึงขั้นที่จะทำอะไรแล้วสำเร็จไปซะทุกอย่าง

“ไม่เป็นไร ครั้งหน้ายังมี” ผมเลื่อนฝ่ามือขึ้นลูบผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน หลุบมองไหล่บางที่สั่นไหวเล็กน้อย พลางถอนหายใจ แล้วแสร้งมองไปทางอื่นแทน นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุด

“แต่เราตั้งใจมากๆ” ถึงน้ำตาจะหยุดไหล แต่ยังติดอาการที่เรียกว่า สะอื้น ซึ่งเกิดจากการโหมร้องไห้อย่างหนัก

“อือ เฮียรู้” ผมเลื่อนมองมือเล็กข้างขวาที่ทิ้งแนบลำตัว ก่อนจะเอื้อมแตะสัมผัสเบา ๆ บริเวณใจกลางฝ่ามือ “มือน้องก็ยังเจ็บอยู่ แค่นี้ก็เก่งมากแล้วนะ”

เนื่องจากหลายวันก่อนเธอบอกผมว่ารู้สึกขัด ๆ เวลาขยับข้อมือ น่าจะเกิดจากตอนเล่นกีฬาที่โรงเรียน และผมคิดว่านี่น่าจะเป็นหนึ่งในสาเหตุที่เธอพลาดรางวัลในการประกวดครั้งนี้ อีกทั้งยังมีการกำหนดเวลามาเป็นตัวกดดัน

“ไม่มีรางวัลไปฝากคุณยูริเลย” ความกังวลแรกคือแม่บุญธรรม ซึ่งเธอกำชับไม่ให้ผมบอกเด็ดขาด เพราะอยากเอารางวัลไปเซอร์ไพรส์ท่าน

“ท่านไม่ได้อยากได้รางวัลขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าน้องกลับไปสภาพนี้ คุณยูริต้องเสียใจมากกว่าแน่ ๆ” ผมพูดไปตามความจริง แต่ดูเหมือนความกังวลจะยังไม่หมดไปจากสาวน้อย

“เฮียผิดหวังไหม”

คราวนี้เป็นผมแล้วซินะ…

ผมค่อยๆ ดันร่างเล็กออก โน้มตัวลงเล็กน้อยให้อยู่ในระดับเดียวกัน

“ไม่เลย ภูมิใจมากๆ ด้วย” หัวแม่มือทำหน้าที่ในการเกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวคราวหน้าค่อยมาลงแข่งใหม่นะ”

“...” เจ้าของดวงตาบอบช้ำสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ไปกินไอติมกันดีกว่า เฮียเลี้ยงเอง” กระเป๋าสะพายหลังถูกผมหยิบออกมาถือไว้เอง

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม แต่ก็ยังไม่วายกังวลเกี่ยวกับงานของผม “เฮียไม่รีบไปเข้าเวรเหรอ”

“ยังมีเวลาอยู่” ผมว่า หลังจากที่ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา แต่ถึงไม่มีเวลา ผมก็หาให้น้องสาวคนเดียว คนนี้ได้อยู่ดี…