บทที่ 22 ได้แล้วทิ้ง

ครืดดด ครืดดด ~

น้ำอิง

ปลายฝนเหลือบมองคนที่กำลังนั่งทานข้าวด้วย ซึ่งดีแลนเองก็มองตามก่อนที่จะพยักหน้าให้เธอรับสายตามสบาย

(ไม่โทรมาเลยนะ ไม่คิดถึงกันแล้วเหรอ?) ทันทีที่กดรับปลายสายก็รีบพูดจนเธอยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักทายใด ๆ

"ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ขอโทษน้า…ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมากเลย~" ดีแลนเหลือบมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ตรงหน้า เขาไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครแต่ตอนนี้เขาเริ่มที่จะไม่พอใจที่เห็นปลายฝนกำลังออดอ้อนแล้ว ขณะที่เขายังไม่เคยสัมผัสมุมนี้ของเธอมาก่อนแล้วปลายสายเป็นใครทำไมคนตัวเล็กถึงต้องเอาใจขนาดนั้น

(ไม่เป็นไรเป็นเลขานี่เนอะ แล้วเจ้านายคนหล่อของเธอ ใช้งานหนักหรือเปล่า) ปลายฝนเหลือบมองคนที่กำลังถูกพูดถึงเล็กน้อย ก่อนที่จะเห็นว่าเขามองอยู่ก่อนแล้วเธอจึงจำเป็นต้องหลบสายตา

"อะ อ๋อ…ก็ดี" เรื่องงานไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ แต่เรื่องใช้ร่างกายก็หนักพอตัวเลย

(ก็ดีหมายความว่ายังไง?)

"คะ คือ…เขาก็เป็นคนดีไง" สายตาอำมหิตมองเธออยู่ตลอด เพียงแต่เธอไม่คิดจะสนใจเขาสักที

(ก็ดีแล้ว เอาไว้เรื่องอื่นเราค่อยคุยกัน เพราะอีกไม่นานก็จะได้เจอกันแล้ว)

"หมายความว่ายังไง?"

(ตอนนี้ฉันอยู่สนามบินแล้วไง อิอิ)

"หื้อ?"

(เป็นไงเซ