CHAPTER 2: PLANNED OR COINCIDENCE?

Patuloy akong naglakad. Madilim ang paligid. Malamig ang simoy. At tila nakisama ang langit sa sakit na nararamdaman ko—dahil biglang bumuhos ang ulan.

“Bakit ganito?” bulong ko, halos wala nang boses. “Anong kasalanan ko sa kanila?”

Napatingala ako sa langit. “Mom… Dad… kung nandito kayo… yakapin n’yo naman ako…”

Hindi ko na alam kung saan ako patungo. Hindi na mahalaga kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. Basta malayo. ‘Yung hindi ko na maramdaman ang bawat sampal ng mga salitang itinapon nila sa akin.

Lakad lang ako nang lakad, hindi ko namalayan na nasa tapat na pala ako ng isang bar. Maliit lang ito, may neon light na medyo nagfi-flicker, at sosyal.

Isang lugar kung saan ang mga tao ay hindi nagtatanong. Hindi naghuhusga. Kung saan ang alak ay pwede kang lunurin, kahit ilang sandali lang, at pawalain nito ang sakit at alaala.

Hindi ako umiinom, pero ngayong gabi, gusto ko lang makalimot. Gusto kong mapagod ang puso ko sa ibang paraan. Gusto kong tumigil ang sakit, kahit panandalian lang.

At sa unang pagkakataon, pinili kong hindi sumunod sa kung ano ang tama. Binuksan ko ang pintuan ng bar at pumasok.

Mainit. Maingay. Amoy sigarilyo at alak. Pero kahit papaano, hindi ito kasing lamig ng katahimikan sa bahay namin.

Lumapit ako sa bar counter at umupo. Wala akong kilala. Wala ring nakakakilala sa akin. At doon ako nakahinga nang bahagya.

“One glass. Something strong,” mahina kong sabi sa bartender, na halos hindi pa ako marinig.

Hindi na ako si Zseya Arguelles.

Ngayong gabi, isa lang akong babaeng gustong makalimot.

Hindi ko na nabilang kung ilang baso na ang nainom ko. Basta ang alam ko lang, bawat lagok ay parang apoy na dumaraan sa lalamunan ko. Akala ko'y unti-unti akong magiging manhid. Pero hindi. Habang nadaragdagan ang laman ng baso ko, mas lalo akong nalulunod sa alak.

Mainit, at tila malagkit ang balat ko. Mabigat ang ulo ko, at parang umiikot ang buong paligid. Hindi ito normal. Hindi ganito ang pakiramdam ng lasing na inaasahan ko.

Doble ang hilo. Parang may bumalot na ulap sa paningin ko. Pumipintig ang ulo ko, at mabilis ang tibok ng puso ko. At para akong mawawalan ng malay kahit nakaupo lang.

“Boss, may bagong dating na babae dito. Hilo na siya, puwede niyo nang makuha.” rinig kong sambit ng isang boses lalaki.

Teka, ako ba ang tinutukoy niya?

Muling bumigat ang ulo ko. Napapikit ako, pero pilit kong binuksan muli ang mga mata. Inikot ko ang tingin, hinahanap kung sino ang kausap ng bartender. Pero malabo na ang paningin ko.

Paano kung ako nga?

Pilit akong umiling, inaasahang mawawala ang hilo. Hindi ko na maramdaman ang sarili kong mga kamay. Parang may malamig na gumagapang sa batok ko. Pumipintig ang dibdib ko sa kaba. Gusto kong tumayo… pero hindi ko magawa.

May mali.

Nararamdaman ko na rin ang bigat sa talukap ng aking mga mata. Nararamdaman ko na pinagpapawisan na ako ng malamig. Hindi ko na rin alam kung ano pa ang totoo sa paligid. Lahat ng tunog ay parang nagiging malayo. Malabo. Pahina nang pahina ang pakiramdam ko.

Hanggang sa naramdaman kong may dalawang lalaking lumapit sa akin.

Isa sa kanila ang nakaitim na hoodie, medyo matangkad, at tila may tattoo sa leeg. Ang isa, mas mababa lang pero mas agresibo ang kilos. Hindi ko alam kung sino sila, pero ramdam kong may masama silang balak.

“Miss, okay ka lang ba?” tanong ng isa.

Lumuhod ang isa sa gilid ko, at pilit akong sinisilip sa mukha.

“Halika na, ihahatid ka namin.”

“N–No…”

Pilit kong iginalaw ang katawan ko, pero halos hindi ko maigalaw kahit isang daliri. Nakaramdam ako ng sobrang takot.

“Wag kang matakot,” ani ng isa habang hawak na niya ang braso ko.

“No, bitawan niyo ‘ko…” mahina nang sambit ko, dahil para bang wala akong boses.

Napipikit na ako, at bumibigat na rin ang ulo ko. Dahan-dahan akong sinusukuan ng sarili kong katawan.

Narinig ko lang ang mahinang kaluskos. Naramdaman ko ang biglaang paghatak sa braso ko. Wala pa rin akong lakas, pero buo pa rin ang takot sa loob ko.

Pilit nila akong dinala sa isang kuwarto.

Hindi ko alam kung nasaan 'yon. Ang alam ko lang, hindi ito main area ng bar. Tahimik, at madilim. Maliit ang ilaw sa kisame at amoy lumang alkohol ang hangin.

“Dito muna siya, boss,” rinig kong sabi ng isa sa kanila, habang halos buhatin na ako papasok.

Gusto kong sumigaw. Pero walang lumalabas sa bibig ko. Walang boses. Ang katawan ko, parang pinutulan ng koneksyon sa utak. Ang mga paa ko, hindi na akin. Ang kamay ko, nakalaylay lang habang nilalaglag ako sa lumang sofa sa loob ng silid.

“Sandali lang 'to, babe,” bulong ng isa, amoy yosi ang hininga, at ramdam ko ang malagkit na titig niya sa katawan ko.

Tumulo ang luha ko. Hindi ko na alam kung dahil sa takot, sa lason ng alak.

Muling lumabo ang paningin ko, pero kahit sa kalabuan ay nakita ko ang paglapit ng isa sa kanila. Humakbang siya papalapit nang mabagal parang hayop na sigurado sa huli niyang biktima.

Hindi ako makagalaw.

Kahit nanginginig ang buo kong katawan, kahit halos wala na akong maramdaman sa mga daliri ko—pinilit kong bumangon mula sa kama.

Sumasayaw ang paligid. Nanlalamig ang balat ko. Pero sa gitna ng takot, may munting apoy ng paglalaban na biglang sumiklab. Inabot ko ang lampshade sa gilid, pinilit na hawakan iyon ng mahigpit kahit mabigat sa braso. At hinampas ko ‘yon ng malakas sa ulo ng lalaki.

Napasigaw siya, at napatras. Mabilis akong bumaba sa kama—hindi ko alam kung paano, pero dinala ako ng adrenaline. Walang suot kundi ang manipis na damit kong basa pa ng ulan, pero hindi ko na inintindi. Ang mahalaga ay makalabas ako.

Tumakbo ako palabas ng kuwarto.

Ang hapdi ng paa ko sa sahig, nanginginig ang tuhod ko sa bawat hakbang, pero hindi ako tumigil. Hindi ako puwedeng tumigil.

Pagkabukas ko ng pinto, sakto namang may lalaking dumaan sa hallway—matangkad, nakasuot ng itim na tuxedo.

“Please, tulungan mo ’ko...” nanghihina kong sambit, halos mawalan ng boses. “Please...”

Napatigil siya, at nagtagpo ang paningin namin. Hindi siya nagtaka. Hindi siya nagtanong.

Sa halip, hinawakan niya ako.

“You’re safe now,” malamig at puno ng emosyon ang boses niya.

At bago pa man ako tuluyang mawalan ng ulirat, huli kong narinig ang isa sa mga lalaking humabol—

“Boss! Siya ‘yung babae!”

Boss?

At sa huling segundo ng kamalayan ko, narinig ko ang lalaking yumakap sa akin... bumulong sa tenga ko.

“Sa wakas... nahanap na rin kita.”