CHAPTER 5: SIGNED TO LOVE

It’s him! It’s Drayce!

Hindi ko alam kung tatayo ako para bumati o lulubog na lang sa hiya.

Tahimik siyang umupo sa harap ko. Siya ‘yung klase ng presensya na kahit hindi magsalita, mapapaatras ka. Tahimik siyang umupo sa tapat ko, maayos ang postura, tablet sa kamay, pero walang kahit katiting na emosyon sa mukha.

“Zseya Arguelles,” malamig niyang tawag sa pangalan ko, habang pinagmamasdan ang résumé ko na para bang listahan lang ng pagkukulang ko sa buhay. “So… nag-a-apply ka bilang admin assistant.”

Tumango ako, pilit na pinipigil ang panginginig ng tuhod ko.

“Opo.”

Then he looked at me. As in really looked. ‘Yung tingin na hindi lang basta tingin—parang tinatagos ang kaluluwa ko. Sa bawat segundo ng titig niya, parang mas lalo akong nauupos. Pero sa halip na umiwas, tiniis ko kahit ang totoo ramdam kong unti-unti akong natutunaw sa ilalim ng tingin niya.

Pero bakit gano’n?

Bakit parang mas guwapo siya ngayon kaysa noong magkaharap kami at nakasimpleng pambahay lang siya?

Pero mas di hamak na mas nakakatakot siya ngayon.

“May experience ka ba sa clerical work?” tanong niya, hindi pa rin nagbabago ang tono. Flat. Professional.

Nilunok ko ang kaba ko. Hinigpitan ko ang hawak sa folder at sinikap na panatilihin ang kumpiyansa sa boses ko. “Opo. Dati po akong assistant sa isang kompanya. Mostly admin tasks—paggawa ng reports, pag-aayos ng documents, scheduling, at iba pa.”

Tumango siya. Wala pa ring emosyon. Hindi mo malalaman kung pasado ka sa panlasa niya o gusto ka na niyang paalisin. Para bang may iniisip siyang mas malalim kaysa sa sinasabi.

Nakakabinging katahimikan ang namayani.

“Bakit ka umalis sa dati mong trabaho?” biglang tanong nito, halos bulong lang. Pero ramdam mo ‘yung bigat ng tanong—hindi lang trabaho ang tinutukoy niya.

Hindi ako agad nakasagot. Sasabihin ko ba?

“Personal na dahilan po,” sagot ko sa wakas, pilit na mahinahon ang tono. “Pero gusto ko na pong magsimula ulit.”

Sa unang pagkakataon, may nakita akong kakaiba sa mga mata niya. Hindi ko alam kung awa, simpatiya, o koneksyon. Pero saglit lang ‘yon—parang aninong dumaan, tapos nawala.

“Okay,” aniya, sabay balik ng tingin sa tablet. “I will give you a chance.”

Chance? Ibig sabihin…

“Tanggap na po ako?” halos hindi ko maipaniwala. Parang hindi totoo.

Tumango siya. “Mag-uumpisa ka bukas. Si Andrea ang mag-o-orient sa’yo. Siya ang magiging direct supervisor mo.”

“Maraming salamat po… sir,” sagot ko, sabay pilit ng ngiti. Nahihiya ako, pero pinipilit kong maging propesyonal.

Tumayo na ako, hawak ang bag ko, handa na sana akong umalis, nang bigla siyang muling magsalita.

“Zseya.”

Napalingon ako. Nakatayo pa rin siya sa kanyang kinauupuan pero may kung anong pagbabago sa tono ng boses niya.

“Welcome to the company,” sabi niya, sabay bahagyang ngiti.

Maliit lang ‘yung ngiti. Pero sa presensyang tulad niya, sapat na para bumilis ang tibok ng puso ko.

“Maraming salamat po, Sir.”

Ngumiti rin ako, at halos palabas na ako ng pintuan nang muli niyang buksan ang bibig.

“May itatanong ako. Medyo personal, but don't worry parte pa rin naman ito ng interview.” tila lakas loob niyang sambit.

Napakagat ako sa labi. Medyo personal? Parang hindi na ito tungkol sa trabaho.

“Sige po…”

“Wala kang nilagay na emergency contact. Wala ring permanent address.” Tumigil siya saglit. Mas mababa na ngayon ang boses niya. Mas personal. “Anong totoong nangyari, Zseya?”

Hindi ko alam kung paano sasagutin.

Pakiramdam ko, may humigpit sa dibdib ko. ‘Yung tipong hindi ka makahinga pero pilit mong pinipigil ang luha.

Huminga ako nang malalim. Pilit kong iniangat ang tingin sa kanya.

“Pinalayas na po ako ng pamilya ko,” sabay lunok. “Siniraan ako ng sarili kong Tiyahin at pinsan. Pinaratangan ng kasalanang hindi ko naman ginawa. At ‘yung bahay… inagaw ng tiyahin ko. Pati mga labi ng magulang ko, hindi ko na maangkin. Hawak pa rin niya.”

Wala siyang sinabi. Pero napansin ko—humigpit ang hawak niya sa ballpen. Para bang nilalabanan niya ang galit na hindi para sa kanya.

“Bakit hindi ka lumaban?” tanong niya. Mababa ang boses, halos hindi ko narinig.

“Wala po akong laban,” sagot ko, diretso ang mata sa kanya. “Wala akong pera. Walang kapangyarihan. Wala akong kakampi. Pero… gusto kong subukan. Kahit paunti-unti. Gusto kong bawiin ang pangalan ko. ‘Yung dangal ko.”

Bigla siyang tumayo. Lumapit siya sa gilid ng desk. At nang tumapat siya sa akin, ‘yung laki ng katawan niya, ‘yung lalim ng tingin, lahat ‘yon biglang naging personal.

“Zseya,” sabi niya, malumanay pero may diin. “What if I have an offer for you?”

Napakunot ang noo ko. “Offer? Ano pong offer?”

“Marry me.”

Parang sumabog ang buong mundo ko sa loob ng silid na ‘yon.

“A-ano pong ibig n’yong sabihin?” tanong ko, halos hindi ko mailabas ang boses ko.

“I need a wife,” sagot niya, parang sinasabi lang niya na kailangan niya ng bagong lapis. “’Yung pwedeng tumayo sa tabi ko. Legal. Sa mata ng publiko. Personal ang dahilan. At kapalit no’n—ibibigay ko sa’yo ang lahat ng kailangan mo.”

Hindi ako makagalaw.

“Bibigyan kita ng bahay, ng pera, proteksyon, legal team. At tutulungan kitang makuha ang lahat ng para sa ‘yo. Ipaglalaban natin ang karapatan mo.”

Napaupo ako nang maayos. Parang gusto kong lumubog sa kinauupuan ko, pero hindi ko rin magawang umiwas.

“Pero… bakit ako?”

Ngumiti siya nang bahagya, at sa tuwing ginagawa niya ‘yon ay para akong kinikilit.

“Because you need help.” huminga siya nang malalim. “Unless, ayaw mong mas mapabilis ang pagkuha mo ng hustisya?”

Hindi ko alam kung ano ang naramdaman ko noon — takot? Kaba? O ‘yung parte ng puso kong matagal nang tahimik, pero ngayon… kumislot.

Sa mga sandaling ‘yon, isang bagay lang ang malinaw.

Wala na akong ibang matatakbuhan.

At si Drayce Zamora… he gave me a choice… and hope.

Tumango ako. “Tinatanggap ko ang alok mo, Sir. Magpapakasal ako sa ‘yo kapalit ng tulong na kailangan ko…”

At doon, nakita ko ang ngiti sa labi ni Drayce. And in that moment, I realized…

This isn’t just about papers or contracts. This is about him. And maybe—just maybe—

puso ko na rin ang nakataya.