Kasabay ng opisyal na pagtanggap kay Zseya bilang bagong empleyado ng Zamora Legacy, isang lihim na pangyayari ang hindi alam ng karamihan sa mga empleyado, ikakasal na siya sa mismong may-ari ng kompanya.
She’s soon to be Zseya Arguelles—Zamora. Sa isang maliit na hall ng city hall, pormal silang nakatayo sa harap ng isang hukom. Simple lang ang kasuotan ni Zseya—isang cream-colored na dress na hanggang tuhod. Si Drayce naman, naka-black button-down at dark slacks. Wala sa itsura nilang ikakasal sila… pero andoon ang tension sa hangin. “Wait, seryoso kayo rito?” tanong ni Kaelion habang nakatayo sa gilid nila, halatang pinipigilang matawa. “Akala ko prank ’to, bro.” “Does this look like a prank to you?” malamig na sagot ni Drayce sa kaibigan, hindi man lang lumingon. Napakamot si Kaelion sa batok. “Well… medyo?” Nahatak lang talaga siya rito. Napangiti nang tipid si Zseya pero hindi na nagsalita. Pinipilit niyang hindi mapansin ang kaba sa dibdib niya. Ibang klase ang eksenang ’to—hindi ito ang kasal na naisip niya noon. Pero hindi rin ito ang lalaking basta mo lang makikilala kung hindi pinahintulutan ng kapalaran. Sa dulo ng seremonyas, pormal nang inanunsyo ng judge, “By the power vested in me, I now pronounce you… husband and wife.” Nakuha ni Kaelion ang eksaktong moment kung saan hawak ni Drayce ang kamay ni Zseya habang seryoso silang nakatingin sa isa’t isa. Sa caption ng litrato, agad siyang nagtype— “GUYS. HINDI ‘TO PRANK! MAY ASAWA NA SI D! #SecretWedding” At ipinadala agad ni Kaelion sa group chat ng barkada. Samantala hindi na hiningi ni Drayce ang you may kiss the bride. Pero bago pa man tuluyang tumalikod si Zseya, bumulong si Drayce, “From now on… you’re mine, Mrs. Zamora…” Tumaas ang balahibo niya at tila napakislot siya sa paos na boses nito. Sa hallway ng city hall, napapailing si Kaelion habang kasabay ni Drayce sa paglalakad. “Okay, seryoso nga. Hindi na biro. Damn. Nag-asawa ka nang hindi mo man lang kami sinabihan nang mas maaga. And your bride… your employee?” Hindi nagsalita si Drayce. Ngunit habang nakatalikod si Zseya at inaayos ang suot niya, napatingin si Kaelion sa kaibigan niya. Doon niya lang napansin—may ngiti si Drayce. It’s not simple smile. Ngiting may sikreto ‘yon. At doon niya lang naisip... Hindi lang ito kasal para kay Drayce— it’s more than that. Pagkatapos ng kasal, tahimik silang magkasamang lumabas ng city hall, habang si Kaelion ay umalis na rin, naiiling at natatawa pa rin sa bilis ng pangyayari. Sa sasakyan ni Drayce, doon sila unang nakapag-usap nang masinsinan. “Where will I stay?” tanong ni Zseya, mahinahon ngunit halata ang kaba sa boses. Tahimik si Drayce habang nakatingin sa unahan ng kalsada, saka marahang sumagot, “You’ll stay with me. My place is safer.” Hindi na sumagot si Zseya. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman—takot, kaba, o excitement? Pero bago pa man siya lamunin ng kung anu-anong emosyon, inabot sa kaniya ni Drayce ang isang maliit na box na itim. Pagbukas niya, isang itim na credit card ang naroon. Simple pero elegante. May pangalan niya na nakaukit sa ilalim. “Ano… ito?” tanong niya, hindi makapaniwala. “Your credit card,” sagot ni Drayce. “No limit. Gamitin mo kahit kailan, kahit saan. You're my wife now. Hindi kita papayagang mawalan o mahirapan. Ever again.” Napatitig si Zseya sa card, at unti-unting napuno ng luha ang mga mata niya. Wala siyang masabi. Wala pa siyang nakilalang tao na ganito magpakita ng suporta at tiwala, kahit pa kasal lang nila ay nagsimula sa kasunduan. Sa kabilang banda… Habang magkasama silang kumakain sa isang tahimik na restaurant, biglang tumunog ang cellphone ni Drayce. Nang sagutin niya, isang pamilyar at mabigat na boses ang narinig niya sa kabilang linya. “DRAYCE! TOTOONG IKAW BA ’TO?! MAY PINADALA SA AKING LITRATO NG KASAL MO!” Napakurap si Drayce. Nilingon niya agad si Zseya, na abalang nagbubukas ng menu. Tumikhim siya at tumalikod. “Lolo… I was going to tell you—” “HUWAG MO AKONG MA-‘LOLO’ D’YAN! HINDI KA MAN LANG NAGPAALAM! NAG-ASAWA KA NA?! SINO ’YANG BABAE NA ’YAN?!” “Calm down, Lolo—” sabi niya sa mas mahinang tono. “Magkita tayo. Bukas. Sa bahay. Dalhin mo siya.” At bago pa siya makatanggi, ibinaba ng matanda ang tawag. Napatingin siya kay Zseya. Hindi niya alam kung ipapaalam ba niya agad o ipagpapaliban. “Get ready, you will meet my grandfather tomorrow.” sambit ni Drayce. Napakagat sa ibabang labi si Zseya. “Okay.” “Damn those lips.” bulong ni Drayce. “Ha?” “Nothing. I said, ‘it’s just quick.” Kinabukasan, nakahanda na si Zseya, suot ang isang simple ngunit eleganteng blouse at slacks. Halata ang kaba sa kilos niya, lalo na't sinabi ni Drayce na pupunta sila sa bahay ng Lolo nito, ang kilalang mahigpit, mapanghusga, at dominante sa pamilya Zamora. Sa loob ng sasakyan, tila balisa si Drayce. Hindi siya sanay na magpaliwanag, lalo na sa matanda niyang Lolo. Ayaw niyang ipakita si Zseya roon, dahil baka masaktan lang ito. Pero hindi niya rin pwedeng iwasan. Pagdating nila sa malawak na mansion ng Zamora patriarch, ay pinapasok kaagad sila nang makilala ang kotse ni Drayce. “Lolo…” bungad ni Drayce nang pumasok sila. Sa gulat niya, hindi galit ang sumalubong sa kanila… kundi isang masayang ngiti mula sa matanda. Nasa terrace ito, nakaupo at nakangiti, habang pinapalamig ang tsaa. “Ahh! Ito ba si Zseya? Ang ganda naman pala ng napangasawa mo, iho!” lumapit agad ang matanda at inabot ang kamay ni Zseya. “Good morning po,” sagot ni Zseya, magalang ngunit halatang ninenerbyos. “Come, come. Maupo kayo. Dito kayo sa tabi ko,” anang matanda. Tahimik lang si Drayce. Bakit parang ang bait ni Lolo ngayon? Nagkatinginan pa sila ni Zseya, at parehong litong-lito. “Alam mo, matagal ko nang gustong magkaroon ng apo sa tuhod,” ani Lolo habang nakatingin sa kanilang dalawa. “Ngayon na kasal na kayo, pwede niyo nang simulan 'yan! Bigyan niyo na ako ng apo!” Halos mabulunan si Drayce sa sariling laway. “Lolo—what?!” “Bakit?” kunot-noong tanong ng Lolo. “Hindi ba’t normal lang naman sa bagong kasal ’yon?” Numula ang pisngi ni Zseya, at tila pinipigilan niyang mapahiya, habang si Drayce naman ay namutla sa kinauupuan.Kinabukasan, pagmulat ng mga mata ko ay naamoy ko agad ang mabangong aroma ng kape at tinapay. Napaangat ako ng ulo at doon ko nakita si Drayce, nakasuot lang ng simpleng puting shirt at pantalon, abala sa pag-aayos ng tray sa gilid ng kama. May kasama pa itong maliit na vase na may isang pirasong bulaklak na tila pinulot lang niya sa garden.“Good morning, my love,” bati niya, kasabay ng isang banayad na ngiti. Para bang wala ngang nangyari kagabi, wala ang bigat, ang tensyon, at ang mga salitang nagdulot ng kaba sa dibdib ko. Ang nakikita ko ngayon ay ang Drayce na kilala ko, maalaga, laging iniisip ang ikakagaan ng araw ko.Umupo siya sa gilid ng kama at iniabot ang tray. “Breakfast in bed. I figured you deserve something special today.” Hinawakan niya pa ang braso ko nang marahan, parang ayaw niyang makaramdam ako ng kahit kaunting bigat.“Drayce…” mahina kong tawag, habang nakatitig sa kanya. Hindi ko mapigilang maalala ang nangyari kagabi, pero ayokong sirain ang kasalukuyang sa
Narinig ko ang mabilis na tibok ng puso ko habang nananatiling nakatitig sa kanya. Hindi ko alam kung dapat ko bang sagutin agad o hintayin muna siyang kumalma. Pero bago pa man ako makapagsalita, bigla siyang bumitaw sa kamay ko at naglakad papalayo, huminto sa tapat ng bintana.Nakatalikod siya, mga kamay nakasuksok sa bulsa ng pantalon, balikat niyang bahagyang nakayuko. Para bang pilit niyang kinokontrol ang sariling damdamin na kanina lang ay muntik nang sumabog.“Drayce... please, calm down...” pagsubok ko nang pagpapakalma sa kaniya.“S–Sorry...” rinig kong bulong ni Drayce bago ito humarap sa akin, at hinawakan ang kamay ko.Saglit kaming nanatiling nakatitig sa isa’t isa, pareho pa ring ramdam ang bigat ng sitwasyon. Ngunit sa halip na muli siyang magpadala sa emosyon, huminga nang malalim si Drayce at dahan-dahang bumitaw sa kamay ko. Lumapit siya sa mesa, inilapag ang cellphone at saka siya umupo, parang sinusukat ang mga susunod na sasabihin.“Alam kong natakot ka sa sinab
Pagkatapos akong halikan ni Drayce sa noo ay nanatili kaming magkatitig sa gitna ng tahimik na hallway. Para bang huminto ang mundo sa paligid, pero ramdam kong pareho kaming nilalamon ng bigat ng nangyayari.Bigla niyang hinila ang kamay ko, mahigpit pero marahan, at mabilis kaming umalis sa lugar na iyon. Hindi na niya inalintana ang mga mapapansing empleyado o ang mga matang maaaring nakasulyap kanina sa tensyon nila ni Nathan. Lahat ng hakbang niya ay puno ng pagmamadali, parang ang tanging importante sa kanya ay mailayo ako sa kahit anong panganib.Pagpasok namin sa opisina niya, mariin niyang isinara ang pinto at saka siya napasandal dito, humihingal na parang galing sa laban. Ako naman, nakatayo lang sa gitna ng silid, pinagmamasdan siya. Ramdam ko pa rin ang panginginig ng katawan ko, hindi dahil sa takot kay Nathan, kundi dahil sa lalim ng damdaming ipinakita ni Drayce.“Drayce…” mahina kong tawag, lumapit ako ng bahagya.Dahan-dahan siyang tumingin sa akin, parang nahihirapa
Bago pa ako makatalikod, mabilis na lumapit si Nathan sa direksyon ko. May kung anong ningning sa mga mata niya, hindi basta ngiti ng pang-aasar, kundi para bang isang lihim na plano ang binabalak niya.“Interesting,” bulong niya habang nakatayo sa pagitan namin ni Drayce. “Ngayon sigurado na ako. Hindi lang tingin, hindi lang pahiwatig… she’s the reason you’re acting different.”Mas lalo akong nanlamig nang mapansin kong lalong nagdilim ang mga mata ni Drayce. Tumigil siya saglit, pero ang bawat hakbang niya papalapit kay Nathan ay parang nagdadala ng bagyo.“Back off, Nathan,” mariin niyang utos, halos nanginginig sa pagpipigil ng galit.Pero imbes na umatras, mas lalo pang ngumisi ang pinsan niya. “Or what? Lalabas ka na lang bigla at aamin sa lahat? You’re too careful for that. Which makes me wonder…” Bahagya siyang tumagilid, diretsong nakatingin sa akin, “…how far are you willing to go para protektahan siya?”“Don’t,” mariin kong bulong, halos hindi lumalabas ang boses ko. “Nath
Paglabas ko ng opisina ni Drayce, ramdam ko pa rin ang init ng labi niya sa akin. Pilit kong inayos ang sarili ko habang naglalakad, pero halatang-halata sa repleksyon sa glass wall na namumula pa ang pisngi ko.“Ma’am Zseya?” tawag ni Mia mula sa desk niya, nakatingin sa akin na para bang may nahuli siyang lihim. Napatigil ako sandali, pero mabilis ding ngumiti at nagkunwaring normal.“Coffee lang ako sa pantry,” sabi ko, halos pabulong.Tumango siya, pero hindi nawala ang maliit na ngiti sa labi niya.Pagdating ko sa pantry, mabilis kong kinuha ang baso ng tubig at uminom. Ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko, parang hindi pa rin lumulubay ang kaba at kilig na dala ng ginawa namin ni Drayce.Habang nakapikit ako, trying to calm myself, biglang may boses mula sa gilid.“Interesting morning, huh?”Muntik ko nang mabitawan ang baso nang makita kong si Nathan pala, ang isa sa mga department heads at sa pagkakaalam ko ay pinsan rin ni Drayce. Nakapamulsa ito, nakatingin diretso sa a
Kinabukasan, maaga akong pumasok sa company. Kahit gustuhin ko mang magpahinga pa at magpaka-busy sa ibang bagay para hindi isipin ang envelope kagabi, wala akong choice kundi magpakita, lalo’t alam kong makikita niya agad kung absent ako.Pagbukas ko pa lang ng elevator, napansin ko agad ang titig ng ilang empleyado. Yung iba, tahimik na bumubulong sa isa’t isa habang sinusundan ako ng tingin. Yung tipong hindi mo alam kung may sinabi na ba si Drayce tungkol sa’kin, o talagang sanay lang sila mag-obserba ng bawat galaw ng kahit sino na malapit sa kanya.“Good morning, Ma’am Zseya.” Ngumiti si Mia, ang secretary ni Drayce, pero ramdam ko yung mas matalim kaysa karaniwang tono ng pagbati niya. “Boss is waiting for you inside.”Pagpasok ko, nakatayo si Drayce sa harap ng desk niya, naka-dark suit at may hawak na ilang dokumento. Naka-smile siya, 'yung tipong para bang walang nangyari kagabi, at ako lang ang laman ng mundo niya sa sandaling iyon.“There you are,” sabi niya, sabay lapit a