CHAPTER 4: SURPRISE!

Zseya’s POV

Pagdilat ng mata ko, halos mapangiwi ako sa tindi ng sakit na humampas sa sentido ko. Parang may nagmartilyo sa bungo ko buong gabi. Mabigat ang ulo ko, at nananakit ang batok, as masahol pa sa hangover.

Napakapit ako sa ulunan ng kama. Hindi ito ang kama ko. Hindi rin ito kwarto ng kakilala ko. Everything felt foreign — malinis, organized, pero may kakaibang bigat ang aura. Black walls, dark wood, cold steel accents. Masculine. Mahal. Nakakakilabot ang pagka-elgante ng mga kagamitan.

Kumalabog ang dibdib ko nang mabilis. Humigpit ang hawak ko sa bedsheet.

Nasaan ako?

Napabangon ako. Nanginginig pa ang mga daliri ko habang sinusuyod ng tingin ang paligid. May mamahaling armchair sa tabi ng bintana, may lalagyan ng whisky sa sulok, at may painting na parang hindi mura ang pagkakabili.

Hanggang sa bumukas ang pintuan ng banyo. Dahan-dahang lumitaw ang isang pamilyar na pigura. Basang buhok. Tuwalya lang ang nakatapis sa beywang. Tila slow motion ang lahat. Ang tubig mula sa buhok niya’y parang mga patak ng ulan sa isang eksenang hindi ko hiniling.

At ang katawan niya… Oh my gosh!

Parang Greek god na ibinaba dito sa lupa! Tall. Broad shoulders. Well-defined abs. Makinis ang balat, halatang desiplinado ang katawan nito.

Hindi ako makagalaw.

“Gising ka na pala,” malamig niyang bati habang inaayos ang tapis niya. Walang reaksyon ang mukha, pero ramdam ko na mabait siya. “Kamusta pakiramdam mo?”

“Uh… masakit ang ulo ko,” sabay iwas ko ng tingin. Kasi kung hindi ko iiwas, baka himatayin ako sa kahihiyan.

“Expected. May inilagay sa inumin mo kagabi. Pero safe ka rito,” seryoso niyang sagot habang lumapit at may inabot na tableta. “Take this.”

Tinanggap ko ’yun, pero ang kamay ko bahagyang nanginginig. Lalo na’t alam kong hindi ito panaginip.

“Saan… ako natulog kagabi?” tanong ko nang halos pabulong, “May iba ba akong kahihiyan na ginawa?”

Napatingin siya sa akin. For the first time, may emosyon ang mga mata niya. It was like an amusement.

“Dito sa kama ko. Pero wala akong ginawa sa ’yo,” mariin niyang sambit. “Hindi ako gano’ng klaseng lalaki.”

Nanliit ako sa kinauupuan ko. Hindi dahil sa hiya, kundi dahil sa pagka-guilty. Naalala ko bigla ’yung pagyakap ko sa kaniya habang basa pa ako. ’Yung iyak ko na parang bata. Yung init ng dibdib niya habang nilalamig ako sa takot.

At ‘yung paghalik ko… Nakakahiya!

“S–Salamat… sa lahat,” mahina kong tugon habang hawak ang baso, habang hindi pa rin ako makatingin dahil sa kahihiyan.

Utang na loob ko na sa kaniya ngayon ang buhay ko.

Nang lumabas siya mula sa closet, ay naka-gray shirt na siya ngayon. Joggers. Casual. Pero kahit ‘yun lang, grabe pa rin ang dating. Yung tipong kahit magsuot lang ng sako, babagsak pa rin ang mundo para sa kanya.

“Ano ulit ang pangalan mo?” I asked while biting my lower lips.

Great! Hindi ko man lang alam pangalan ng first kiss ko!

“I’m Drayce, and you are Zseya, right?”

Tumango ako. “Salamat talaga, utang na loob ko sa ‘yo ang buhay ko. Kaso… wala pa akong kayang gawin ngayon, wala akong pabuya for you…”

Napangisi siya. “Hindi ko naman kailangan ng kahit ano. I helped you because I wanted to, at wala akong hinihinging kapalit,” tugon niya.

Napapikit ako saglit. “Pasensya na… kung naging abala ako.”

Napailing siya. “You weren’t. Tinulungan lang kita. That’s it.”

Alam kong hindi ako pwedeng manatili rito. Wala kaming koneksyon. At kung mananatili pa ako, baka pati puso ko matali sa kanya.

“Gusto mong ihatid kita?” alok niya sa akin. “Delikado kung mag-isa kang maglalakad.”

“Sa bahay na lang ng kaibigan ko,” mabilis kong putol. “Ayoko munang umuwi… sa amin.” Pagsisinungaling ko na sinamahan ko ng pilit na ngiti.

“Ihahatid pa rin kita. Sabihin mo lang kung saan.”

Napatingin ako sa kanya. “Sigurado ka? Baka—”

Napangisi siya, maliit lang pero sapat para kumalabog ulit ang puso ko. “Zseya, after ng nangyari kagabi, ang ihatid ka ang pinaka-simpleng parte.”

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko.

Pagdating namin sa tapat ng apartment ni Andrea, agad ko siyang tinapunan ng sulyap.

“Drayce… thank you so much talaga. Babawi ako sa ‘yo kapag kaya ko na.”

Umiling siya. “Just stay safe, Zseya.”

Tumango ako, saka lumabas ng kotse.

At halos sabay no’n, may sumalubong na boses.

“Zseya!” sigaw ni Andrea habang may hawak pang kape pero muntik nang matapon dahil sa sobrang excitement.

“Grabe girl! Kanina pa kita hinihintay!”

Hindi ko na napigilan, at yumakap ako sa kanya.

“Andrea… ang daming nangyari.”

“Halika sa taas. Ikaw magku-kwento, makikinig ako.”

Samantala si Drayce na nasa loob ng kotse ay tahimik silang pinanuod, habang tinititigan niya ang hawak niyang folder na naglalaman nang mga impormasyon ni Zseya.

“She’s quite interesting.” sambit ni Drayce bago umalis.

×

Sa loob naman ng unit ni Andrea, ay tulala akong nakaupo sa couch matapos kong ikuwento lahat kay Andrea ang nangyari.

Tahimik lang si Andrea. Pero ‘yung mata niya… nandoon ang galit, awa, at lungkot.

“Girl… parang buong season ng teleserye ang nangyari sa’yo kagabi.”

Napayuko ako. “Wala na rin akong matutuluyan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.”

Napatingin siya sa akin. At sa halip na sermon, ngumiti siya.

“Then dito ka muna. May extra room ako, at sa company namin ay hiring kami sa admin. I will help you!”

Napatitig ako sa kanya. Nabuo na naman ang luha sa mga mata ko.

“Hoy! Walang iyakan! Punasan mo ‘yan!”

Niyakap ko si Andrea nang mahigpit. I'm just thankful that I have her.

Kinabukasan, maaga pa lang ay nagbihis na ako. Nakahanda na ang resume ko. Sa dami ng nangyari kahapon, parang bigla akong natutong humawak ulit sa direksyon ng buhay ko. Thanks to Andrea.

“Nasa HR office sa 12th floor,” sabi niya habang sabay kaming bumaba ng building. “Wag kang kabahan, okay? Chill lang. Madali lang ’tong interview na ’to. Kayang-kaya mo!”

Ngumiti ako kahit may kaba. “Salamat, Andrea.”

Pagdating sa building ng kompanya nila, halos mapanganga ako. Modernong structure, glass walls, may sariling café sa lobby. Ang sosyal. Huminga ako nang malalim.

Kaya ko ’to!

Pag-akyat ko sa 12th floor, agad akong sinalubong ng receptionist.

“Miss Zseya Arguelles? Please wait. The President will interview you personally.”

Napakunot ang noo ko. President? Hindi naman sa akin nabanggit ni Andrea na Presidente pala ng kompanya ang mag-interview sa akin.

Pero tumango ako at ngumiti. “Okay po…”

Dinala ako sa isang glass-walled office. Malinis, elegante, may city view pa. At habang pinagmamasdan ko ang paligid, biglang bumukas ang pintuan.

Nanlaki ang mata ko, at napaawang ang labi ko.

Siya?! Siya ang Presidente?

Juicecolored! Hindi ako handa!