공유

LM_6 | ค่าปิดปาก

last update 최신 업데이트: 2025-05-14 17:21:43

1เดือนต่อมา..

ฉันกลับมาเรียนหลังจากหยุดไปหนึ่งเดือนเต็มเพื่อรักษาอาการตัวเอง ทั้งร่างกายและจิตใจ.. บาดแผลทางร่างกายก็ดีขึ้นตามการรักษา อาจจะมีเจ็บแปล๊บไปบ้างที่ข้อเท้าเพราะมันส่งผลต่อการเดินของฉันไปตลอดชีวิต..

น่าจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป.. จะรอดมาเพื่อรับเศษเสี้ยวความเจ็บปวดของความคิดโง่ๆของตัวเองตอนนั้นทำไมกัน.. มือบางขยำกระเป๋าผ้าที่ตนสะพาย ในนั้นมียารักษาสภาวะไม่คงตัวของอารมณ์ที่ไม่คงที่อยู่ แล้วสร้อยที่คอนี่.. ก็เหมือนปลอกคอ ที่ฝังชิประบุพิกัดตำแหน่งของฉันราวกับนักโทษ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน จะไม่มีใครที่บ้านที่ไม่รู้ที่อยู่ของฉัน..

อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด และดันกลัวตายขึ้นมาละมั้ง เลยยอมสวมสร้อยที่ว่า เหมือนนักโทษระดับพิเศษที่ออกมาจากคุกแบบนี้ ฉันเองก็.. กลัวความคิดของตัวเองเหมือนกัน

“อ้าว! บุ๊ค! นี่แกมาเรียนได้แล้วเหรอ!!” ร่างบางหยุดเดินเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นหูตะโกนเรียกตนดังลั่น

น้อยหน่า วิ่งมาหาฉันก่อนจะรีบเดินวนรอบตัวกัน เช็คสำรวจร่างกายฉันเท่าที่จะทำได้ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันหยุดไปเพราะฉันทำอะไรไว้ แม่น่าจะบอกแค่ว่า..

“ทำอีท่าไหนพลัดตกจากหน้าต่างห้องตัวเองได้เนี่ย! ดีนะแค่ชั้นสาม ถ้าเป็นตึกสูงเทียมฟ้านี่แกไม่เละเป็นไส้เดือนถูกเหยียบเลยเหรอ!”

“..แค่ จัดห้องนะ แล้วไม่ทันระวัง”

“โธ่เอ้ยระวังหน่อยสิ แกหนะมีชีวิตที่ดี๊ดีจนใครๆก็อิจฉา อย่าใช้ชีวิตประมาทอย่างนี้สิ รู้ไหม?”

“..อื้ม จากนี้ไปจะระวัง”

“ดีๆ ไหนๆแกก็กลับมาในสภาพโอเคเต็มร้อยแบบนี้ ขอเลี้ยงของอร่อยๆก่อนเข้าเรียนให้กับคุณหนูบุ๊ค หน่อยนะคะ~ ที่โรงอาหารมีขนมปังปลามาขายด้วยนะ อร่อยจนไม่อยากตายเลยแหละ ฉันเลี้ยงเอง^^”

“อื้ม” น้อยหน่าลากฉันไปที่โรงอาหาร เธอยังร่าเริงสดใสไม่เปลี่ยน อิจฉาจังคนที่มีคอยยิ้มได้แบบนี้..

หลังจากมาถึงโรงอาหาร บุ๊คก็นั่งนิ่งๆเธอพยายามปรับอารมณ์กังวลภายในของตัวเอง ก่อนจะฉายรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยออกมา ขนมปังปลาที่ว่าอร่อยจนแทบจะเหาะได้อย่างที่น้อยหน่าว่าไว้ไม่มีผิด เผลอแป๊บเดียวฉันก็โซยมันไปถึงสามชิ้น! ก่อนจะนั่งตบพุงเต่งๆของตัวเองต่อหน้าคนเป็นเพื่อนด้วยอารมณ์ผ่อนคลาย

“ตัวจะแตกอะ~”

“บอกแล้วว่าอร่อย กินได้ทั้งวันอะบอกเลย”

“อื้มนั่นสิ^^” เหมือนเรื่องราวกำลังจะเริ่มต้นได้ดี แต่ดันมีเรื่องให้ต้องรับมือเพิ่มตั้งแต่วันแรกที่กลับมา

ฟึ่บ!แก็งค์สาวสวยที่ประกาศว่าตัวเองสวยที่สุดในมหาลัยก็เหมือนจะมีเรื่องไม่ถูกชะตากับบุ๊คซะอย่างนั้น โทรศัพท์มือถือถูกโยนและวางลงต่อหน้าของบุ๊ค สาวสวยสามคนยืนรายรอบบุ๊คที่ไม่รู้รื่องรู้ราว กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนในเวลานี้ไปเลย

“เฮ้!”

“ชู่ว์~ ฉันไม่ได้มีธุระกับเธอ” สาวสวยที่ว่าพูดกับน้อยหน่า แล้ววาดแขนวางที่ไหล่ยืนค้ำหัวบุ๊คที่ยังคงนั่งนิ่งไม่คิดสู้ มือน้อยกำแน่นที่หน้าตัก

“ไปทำอะไร กับพี่ฟ่าเหรอ?”

ฉันมองรูปที่พวกเธอได้มา มันเป็นรูปในวันเกิดเหตุที่ตึกคืนนั้น.. มันเป็นตอนที่ฉันยื่นมือเพื่อขอกุญแจรถจากพี่ฟ่า และภาพที่ถูกถ่ายเป็นช่วงที่พี่ฟ่าได้รับบาดเจ็บจากคนที่ฟาดขวดใส่พี่เขา เลยมีการประคองกัน..

“ไม่ได้ยิน? ฉันถามว่าเธอไปทำอะไรกับพี่ฟ่า ในสภาพแบบนี้?”

“..ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ พี่เขาได้รับบาดเจ็บ”

“อย่ามาตอแหลได้ไหมอะ? อย่างพี่ฟ่าเนี่ยนะจะได้รับบาดเจ็บง่ายๆ?”

“แต่ฉันพูดเรื่องจริงนะ”

“เรื่องจริงคือหล่อนกำลังโกหกฉันจ๊ะ.. ลุกขึ้น!”

“..นี่มันจะมากไปป้ะ!”

“อย่าเสือก ไม่ใช่เรื่องของเธอ!”

“อ้าวอีนี่!” น้อยหน้าลุกขึ้นพรวด พรรคพวกของคนที่หาเรื่องฉันกำลังจะเข้าไปรุมน้อยหน่า

“นี่อย่าทำเพื่อนฉันนะ!” บุ๊คลุกขึ้นทันที เธอดันสาวสวยผมทองที่พยายามหาเรื่องเธอ แต่ขาเล็กๆของนางดันทรงตัวไม่ได้ซะเอง เธอเซถลาก่อนจะตั้งหลักได้แล้วทำท่าจะพุ่งเข้าไปหาบุ๊คอีกครั้ง บุ๊คช้ากว่าอีกฝ่ายเป็นไหนๆ เธอยืนสตั้นค้างเพราะตกใจ และหันหน้าหนีเมื่อคิดว่าตนกำลังจะถูกตบเข้าที่หน้าอย่างจัง

“แกผลักฉัน!!”

“อึ่ก!”

ขวับ! แต่แล้วก็มีมือหนาเข้ามาคว้าห้ามมือของสาวสวยที่ว่าทันที ร่างสูงๆผมเทาๆสีหน้าดุเข้มปนความตี๋หล่อฉบับโอปป้าอย่างที่น้องสาวของเขาเคยพูด

“..เอ๊ะ?” คนคนนี้..

“พี่โซล!”

“เถื่อนไปเปล่า?” เสียงเย็นเข้มสุขุมและทุ้มจนน่าเกรงขาม

“ก็ ก็มันไม่ตอบแพรวนิ!”

ร่างสูงผมเทา.. ความรู้สึกคุ้นมากๆ แม้จะมองไม่เห็นเต็มทั้งใบหน้า แต่แค่เเผ่นหลังกว้างๆและสีผมแบบนี้… ทำให้ฉันนึกถึงคนคนเดียวเท่านั้น คนที่ทำให้พี่ฟ่าต้องเจ็บตัว แล้วไม่มีการขอโทษสักคำ.. คนคนนั้นใช่แน่นอน!

ชายปริศนาในสายตาของบุ๊คหันไปหยิบมือถือที่โชว์รูปชนวนของต้นเหตุ ก่อนจะแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ เขาหย่อนมือถือลงกระเป๋าของแพรวด้วยท่าทีไม่ค่อยอยากจะมากความ

“ยังไม่เลิกตบตีกันเพื่อแย่งมันอีกเหรอวะ” เขาแค่พูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะสบัดแขนของแพรวจนเธอเซเล็กน้อย โซลเหลือบมองบุ๊คที่ยืนหน้าเสียอยู่ด้านหลังเขา และหันไปเผชิญหน้ากับแพรวอีกรอบ

“จะไปไหนก็ไปไป”

“….” เธอกัดปากก่อนจะสะดีดสะดิ้งออกไปจากตรงนี้ เขามองเธอเดินหายไปจนลับสายตาแล้วหันหาร่างเล็กที่ถูกรุกราน มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แค่นคิ้วและท่ายืนที่.. เท่ห์ระเบิด

“เป็นอัมพาตหรือไง เธอหนะ?”

“หะ ห๊ะ?”

“อยากตายจนไม่คิดจะช่วยเหลือตัวเองหรือไง?”

“พูดอะไรของนาย..” บุ๊คฉายดวงตาสั่นไหว ร่างสูงผมเทาขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าประชิดตัวเธอ

“แค่โดนตบ มันไม่ถึงกับตายหรอกนะ”

“!!!”

“โดดจากชั้นสามยังไม่ตายเลยนิ เธอควรขอบคุณโชคชะตา ขอบคุณฉันแล้วก็มัน”

“….” คนคนนี้ไปรู้อะไรมา! จังหวะที่เขากำลังจะเดินจากไป ฉันเลยรีบวิ่งตามหลังแล้วดึงเสื้อของเขาเอาไว้ จนหยุดเดินแล้วหันมาหาฉัน ตัวสูงชะมัดเลย..

“อะไร?”

“..นายคือคนที่ทำให้พี่ฟ่าเจ็บตัวใช่ไหม ฉันจำนายได้นะ”

“ฉันก็จำเธอได้”

“…”

“ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อย” ร่างสูงดึงเสื้อกลับ เขาเดินต่อไป แล้วบุ๊คก็ยังวิ่งตาม เธอวิ่งไปขวางทางเขาจนร่างสูงต้องหยุดเดิน

“เดี๋ยวก่อน นายเป็นใคร แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันคิด.. เคยคิดฆ่าตัวตาย”

“หลังทำไปแล้วไม่สำเร็จ เธอไปที่ไหนบ้างละ?”

“….”

“ฉันก็รู้จากที่นั่นนั่นแหละ” บุ๊คนิ่งไป ก่อนจะเม้มปากและตัดสินใจพูด

“ฉันชื่อบุ๊ค และฉันต้องการให้เรื่องในคืนนั้นเป็นความลับ”

“….”

“ถ้ารู้แล้ว ช่วยปิดเป็นความลับทีได้ไหม”

“….”

“ฉันยอมทุกอย่างเลย ขอแค่อย่าให้ทุกคนที่นี่รู้เรื่องที่ฉันคิดทำในตอนนั้น” โซลเดินประชิดตัวบุ๊คอีกครั้ง เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงและก้มมองคนที่สูงไม่เท่าตน

“ไหนละค่าปิดปาก?”

“ห๊ะ?”

“การจะขอให้ใครสักคนทำเรื่องของตัวเอง.. มันก็ต้องมีค่าปิดปาก หรือค่าจ้างถูกไหม?”

“นายต้องการอะไร บอกมาเลยดีกว่า” เขาไม่พูดนะ แต่เอาแต่มองฉัน ลิ้นดันกระพุ้งแก้มก่อนจะกระชากตัวฉันไปซะอย่างนั้น ควานหาของในกระเป๋าฉันเลยอย่างถือวิสาสะจนฉันตกใจ ก่อนจะหยิบมือถือของฉันออกมา แล้วยื่นมันมาทางฉัน

“ค๊ะ?”

“ปลดล็อค”

“….” บุ๊คทำตามคำสั่งที่ว่า เธอแสกนใบหน้าเพื่อปลดล็อค แล้วร่างสูงก็กดอะไรยิกๆในมือถือของเธอ แล้วมือถือของเขาก็ดังขึ้น

“ชื่อบุ๊ค?”

“..อืม” กดอะไรต่อสักพักทั้งในมือถือฉันและมือถือของตัวเอง ก่อนจะส่งมือถือฉันคืนกลับมา

“คอยรับสายฉัน”

“….” แล้วเขาก็เดินจากไป บุ๊คหันหลังมองตามหลังไปติดๆ ก่อนจะก้มมองมือถือของตน

[ SEOL ]

“..โซล เหรอ?” เขาพิมพ์เบอร์ตัวเองและพิมพ์ชื่อให้ฉันดิบดี

“บุ๊ค!”

“อะ อื้อ” ร่างบางหันกลับไปหาน้อยหน่าที่วิ่งตามมา เธอมองไปที่โซล ที่กำลังเดินขึ้นคณะอยู่ไกลๆ

“นั่นพี่โซลนิ!”

“..อื้อ ก็น่าจะ เดี๋ยวนะ ..พี่เหรอ?” ก็ฉันเห็นเขาเดินขึ้นคณะเดียวกับฉันนี่นา

“พี่โซลอะ ดร๊อปเรียนไปปีนึง จริงๆอะพี่เขารุ่นเดียวกับพวกพี่ฟ่านั่นแหละ แกไม่รู้เหรอ?”

“ไม่รู้อะ.. สองคนนั้นเป็นเพื่อนกันเหรอ?”

“เคยเป็นเพื่อนกัน สนิทกันมากด้วย แต่มีเรื่องให้ผิดใจกันจนถึงขั้นเลิกคบกันไปเลย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร” ไม่น่าละวันนั้นที่บรรไดดาดฟ้า พวกเขามองกันเหมือนรู้จักกันมาก่อน เป็นแบบนี้นี่เอง

“ว่าแต่.. อยู่ๆถึงโผล่มาช่วยแกนะ ทุกทีไม่ยักกะยุ่งเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง” ก็เพราะเป็นเรื่องของตัวเองไงถึงได้เข้ามายุ่ง ฉันยังไม่กล้าคิดเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้อยหน่าฟัง เอาไว้ฉันพร้อมแล้วจะเล่าให้ฟังก็แล้วกันนะ

“แล้วนี่แกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“ฉันไม่เป็นไร ขอโทษนะเกือบโดนไปด้วยเลย”

“ไม่เป็นไร พวกนั้นมันบ้าใครๆก็รู้”

“….”

“ไปเถอะรีบเข้าคณะกัน เสียฤกษ์แต่เช้าเลยอะ=_=“

“..นั่นสินะ” บุ๊คกับน้อยหน่าเดินเข้าคณะ ในขณะที่บุ๊คเองก็นึกถึงเรื่องที่น้อยหน่าพูดขึ้นมา

โซลกับพี่ฟ่า.. สองคนนั้นเคยเป็นเพื่อนรักกัน..

แล้วแตกหักกันเพราะอะไรนะ….

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_69 | หนังสือเล่มโปรด END

    วันแต่งงานถูกจัดขึ้นแบบเรียบง่ายมันเกินที่ฉันคิดไว้ด้วยซ้ำสำหรับเด็กสาวที่เพิ่งเรียนจบ งานแต่งของฉันกับพี่ฟ่าจัดขึ้นหลังจากวันรับปริญญาบัตรทันที เล่นเอาเหนื่อยเพราะไม่มีเวลาได้พักผ่อน แต่ก็สู้ตายนะ.. จะมีผัวเป็นของตัวเองแบบถูกกฎหมายจริงๆนี่ ตื่นเต้นชะมัดเลยแม้จะเป็นงานกลางวันแต่ทุกอย่างถูกจัดสรรอย่างที่ใจต้องการ งานแต่งริมทะเล ที่มีแต่คนสำคัญในชีวิตเพียงเท่านั้น สิ่งหนึ่งที่ฉันกับพี่ฟ่าคิดตรงกันคืองานแต่งที่ไม่ต้องการความยิ่งใหญ่ มีโต๊ะของแขกเพียงไม่กี่โต๊ะ และคนสำคัญในชีวิต…ชายกระโปรงชุดแต่งงานเปียกน้ำทะเลแต่ชวนมองราวกับหางของปลายกยูงที่ฉายแสงระยิบระยับ“เหนื่อยไหม”“เพลียค่ะ แต่ใจสู้นะ^^”ฉันแทบจะลืมไปหมดเลยในทุกขั้นตอนของวันนี้ พี่ฟ่าเกลี่ยเส้นผมให้ฉันอย่างเบามือ“เจ้าบ่าวของหนู หล่อที่สุด”“หล่อมากไหม?”“ก็บอกอยู่ว่าที่สุด^^”เสียงเพลงเอื่อยๆประสานกับเสียงคลื่นที่สาดซัด หลายครั้งที่ฉันกับพี่ฟ่ามองออกไปแบบสุดลูกหูลูกตา“ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด” ร่างสูงพูดขึ้นมาพร้อมกับบีบมือบางๆ แววตาที่เต็มไปด้วยความสุข“หนูก็จะเป็นภรรยาที่ดีของพี่นะ” ฉันอยากจะให้โลกนี้มีเพียงแค่เราสองคน ทั้งอั

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_68 | ไม่ติดใช่ไหม?

    พรืดดดด~ เสียงรูดซิปดังขึ้น ฉันยืนมองตัวเองที่หน้ากระจก พี่ฟ่ายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง เขาพรมจูบต้นคอฉันเบาๆ“เลื่อนเวลาได้ไหม?”“ไม่ได้ค่ะ พี่บอกว่ามันคือดินเนอร์ที่แสนพิเศษสำหรับเรา”“..แต่ฉันยังกินเธอไม่อิ่มเลย”คลอเคลียกันอยู่พักใหญ่ แล้วก็เป็นฉันนี่แหละที่บังคับให้ยุติทุกอย่าง“แต่ว่าหนูหิวข้าวแล้ว หิวมากๆ หิวมากมากมากมากกกกกก”“….”“เพราะเสียพลังงานกับพี่ไปตั้งเยอะ” ฉันประคองหน้าพี่ฟ่าและจุมพิตที่ริมฝีปาก แม้อีกฝ่ายจะพยายามทำมากกว่าจุมพิตน่ารักๆก็ตาม เพราะมืออุ่นๆนี่ คลอเคลียแถวๆราวนมซะแล้ว“ไม่ได้จริงๆเหรอ?”“ไม่ได้แล้วค่ะ หนูอยากจะเห็นแล้วนะดินเนอร์ที่พี่ว่า”“..โอเค”เสียงนุ่มขานรับ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าห้านาทีหลังจากที่ฉันเข้าห้องน้ำไปมันเกิดอะไรขึ้น ก็สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกไปเลยสิคะ! ไม่ว่าที่ไหนก็ดูเหมือนจะไม่ใช่อุปสรรคสำหรับหนุ่มนิ่งขรึมที่แสนอบอุ่นคนนี้“อารมณ์ดีแล้วใช่ไหม”“อื้ม^^”เราเตรียมตัวสำหรับการไปดินเนอร์คืนนี้ พี่ฟ่าอยากให้ฉันใส่ชุดสีขาวครีมๆ ฉันก็ใส่มัน พี่ฟ่าอยากให้ฉันใช้ลิปสติกสีไหน กลิ่นไหน ฉันก็ใช้มันแต่งหน้าในคืนนี้ตลอดเส้นทางที่เดินทาง แม้รู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_67 | ประตูไม่ได้ล็อค

    อัลฟ่าแทบจะเป็นแฟนตัวอย่าง แม้ว่าเขาจะอยู่ที่มอกับคาร์เตอร์แล้วตั้งนานสองนาน แต่ก็ไม่ละลาบละล้วงเวลาของธิชาและบุ๊คเลยสักนิดแม้คาร์เตอร์จะไม่ค่อยเข้าใจว่าอัลฟ่าจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรก็เถอะ แต่เขาเองก็ยอมเดินตามหลังสองสาวที่กำลังสนุกกับการกินขนม ของหวานแล้วเม้ามอยตามประสาโดยเว้นระยะห่าง“แบบนี้นี่คือมึงมั่นใจแล้ว? ก่อนหน้านี้กูเคยได้ยินมึงพูด.. ก็แบบทำนองที่ไม่ได้รักบุ๊ค แต่ต้องแต่งงานด้วย” คาร์เตอร์ล้วงกระเป๋ากางเกง “ตอนนี้คงไม่มีความคิดนั้นแล้วมั้ง?”“อืม ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็กู่ไม่กลับ”“…นี่แหละนะ เส่นห์ของผู้หญิง กว่าจะรู้ว่าถูกอีกฝ่ายมัดใจจนแทบหายใจไม่ออก ก็โดนมัดไปทั้งตัว”“แล้วมึงกับธิชานี่ยังไง”“ก็ไม่ยังไง.. ก็คงเป็นคนนี้แหละ”“ธิชาคงกรี๊ดคอแตก ถ้าได้ยินมึงพูด”“ไม่หรอก ถ้าไม่เว่อร์พอ” ผมเดินตามหลังสองสาวไปเรื่อยก็แค่ถ่วงเวลา เพราะเย็นนี้มีมื้อสำคัญ ซึ่งไอ้คนข้างๆผมมันก็รู้แล้วละ“ไหนๆมึงก็มาถึงขั้นนี้แล้ว” คาร์เตอร์ตบไหล่คนเป็นเพื่อน “ก็ไปให้สุด เดี๋ยวไอ้โซลคาบไปแดก”นัดที่ผมนัดบุ๊คเอาไว้.. มันไม่ใช่แค่นัดธรรมดาๆ“ตายละ! นี่เพลินจนลืมเวลาเลยนะเนี่ย!”“รีบร

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_66 เกทับ

    มหาวิทยาลัย“หื้มมม ผู้ดีแบบนี้จะหาได้จากนี้ไหนอีกไหมอะ”“อย่ามา พี่เตอร์มีอะไรไม่ดีตรงไหนบ้าง?”“ก็ดีมากๆนั่นละนะ แต่ก็อยากได้แบบนี้ด้วย” ธิชาถ่ายรูปสเต็กในกล่อง คาดได้ง่ายๆว่าต้องส่งไปให้พี่เตอร์อย่างแน่นอน เพรานั่งจิ้มโทรศัพท์มือเป็นระวิง“อะไร? สเต็ก? เนื้อวากิวหรือเปล่า? เป็นฉันนะฉันใช้เนื้อวากิวแล้วบอกก่อน เนื้อเกรดดี ย่างด้วยอุณหภูมิกำลังดี สุกแบบมีเดียมแรร์” โซลชะเง้อหน้ามองกล่องอาหารของฉัน นึกหมันไส้ขึ้นมาก็เลยตักเนื้อสเต็กยัดปากแม่มเลย“โอ้ย!”“อร่อยไหม?” ปากเคี้ยวตุ้ยๆจากช้าๆค่อยเป็นเร็วขึ้น ดวงตาเป็นประกายกับรสชาติของเนื้อก้อนแรกในวันนี้“ไม่ใช่วากิว แต่อร่อยสุดๆเลยใช่ไหมละ^^”“….” โซล บู้ปากใส่ ก่อนจะคว้าน้ำเปล่าไปดื่ม โซลก็คนดีคนนึงนั่นแหละนะ ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร แม้นิสัยจะต่างกับพี่ฟ่าสุดขั้วก็เถอะ ยังนึกถึงทุกวันนี้เลยว่าเป็นเพื่อนกันได้ยังไง“นายมีอะไรจะสู้กับพี่ฟ่าของฉันอีกไหม^^”“ฉันสู้ได้ทุกอย่างรู้ไว้เลย แค่กับเธอฉันไม่คิดจะสู้แล้วก็แค่นั้น”“พูดจริง?”“จริ๊งงง!”“ไม่หนักแน่นเลยนะนายเนี่ย”“หนักแน่นให้เขางอก กูยอมเจ็บคนเดียวยังจะดีซะกว่า หน้าหล่อๆแบบนี้ ซิกแพคแน่นขนา

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_65 | มดลูกฟู

    ฉ่าาา~ฉันนั่งท้าวคางแกว่งเท้าดุ๊กดิ๊กอยู่หน้าเค้าน์เตอร์ กลิ่นเนื้อที่จี่ลงไปกับกะทะ นาทีที่ความร้อนกำลังแผดเผาเนื้อหนังจนเกิดเสียง กลิ่นหอมๆก็ตามมา“หอมมม~”แต่อยู่ๆพีี่ฟ่าเขาก็วางมือจากการทำสเต็ก เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนที่สวมอยู่แล้วเดินออกมายืนข้างๆฉัน“ค๊ะ?”“หอมสิ” แล้วก็สอดมือกับกระเป๋าผ้ากันเปื้อน เอนตัวให้หน้าฉันจุ๊บแก้มเขาได้“เอาสิ เดี๋ยวเนื้อไหม้”“..หนูไม่ได้หมายถึงหอมแบบนี้ หนูหมายถึงเนื้อที่พี่ทำมันหอม =///=““เข้าใจผิดเหรอเนี่ย แย่จัง” แต่ก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็เลยคว้าต้นคอของพี่เขาซะเลย ก็หอมแก้มไปฟอดสองฟอด หน้านิ่งหน้าตายก็พอที่มีเลือดฟาดอยู่ที่พวงแก้ม“..ค่อยน่าทำอาหารต่อหน่อย”อัลฟ่าเดินกลับไปหน้าเตา เขาทำอาหารให้คนตัวน้อยทุกมื้อเท่าที่จะทำได้ แทบจะไม่ปล่อยเวลาว่างอันน้อยนิดให้เสียเปล่า“เอาสปาเกตตี้ด้วยไหม?”“พี่จะขุนให้อ้วนเลยหรือไง?”“อ้วนอีกนิดก็ดี เอวเธอจะหักอยู่แล้วเวลาฉันกระแทกแต่ละครั้ง”“ชิ๊! ก็ผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงอ้วนนิ”“ผู้ชายที่เธอว่า คนไหน?”“อ้าวก็ หมายถึงรวมๆไง ผู้ชายอะชอบบ่นว่าแฟนผอม อ้วนยังไงก็รัก แต่ก็ชอบแอบมองผู้หญิงหุ่นสวยๆนมตู้มๆอยู่เรื่อย”สเต

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_64 | เดี๋ยวอมให้~ NC

    เวลาหนึ่งปีที่ผ่านมามันไวมากๆจริงๆ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อถึงเวลา ฉันนั่งมองพี่ฟ่าเซนต์เอกสาร ไล่อ่านมันทุกแฟ้มทุกหน้าราวกับไม่ต้องการให้มีอะไรตกหล่น นิ้วนางข้างขวาของเรามันคือสัญลักษณ์แห่งการจับจอง “..ขออนุญาตกวน เหนื่อยไหม?”“เอาอะไรมาเหนื่อยแค่เซนต์เอกสาร”“แต่ว่ามัน กองเท่าภูเขาเลยนะ” ฉันหยิบแฟ้มเอกสารดูอย่างวิสาสะ ก่อนจะถูกแย่งออกไปจากมือและถูกรวบเอวให้นั่งบนตักหนาๆที่ฉันเคยนั่งพรุ่บ!“อ๊ะ!”“..เอาเธอเหนื่อยกว่าเยอะเลย”“พี่ฟ่า!”“แต่จะว่าไป ก็ไม่เหนื่อยขนาดนั้นนะ” ร่างน้อยนั่งหุบไหล่ห่อตัวตามประสาคนขี้อายก่อนจะใช้สายตาเหลือบมองอัลฟ่าที่ใช้คางเกยไหล่บางๆของเธอ มือก็ไม่หยุดเซ็นต์เอกสาร“เปิดหน้าต่อไปให้หน่อย”“..เปิดเองสิ”“ทำหน้าที่เมียให้มากกว่าเรื่องบนเตียงไม่ได้หรือไง? หื้ม?” เสียงหื้มที่พูดชวนใจสยิว คนตัวน้อยเม้มปากก่อนจะมองออกไปที่ประตู ในจังหวะที่ถูกอัลฟ่าจุมพิตที่ต้นคอเบาๆ และเริ่มไล้ลิ้มชิมรสด้วยปลายลิ้นแม้จะอยากให้พี่เขาทำงานมากกว่า แต่ร่างกายมันก็ดันชอบซะงั้นมือที่จับปากกาก็เปลี่ยนเป็นลูบไล้ต้นขา ไล่สูงขึ้นที่เอว และกำลังจะปลดกระดุมนักศึกษาด้วย“พี่คะ นี่มันที่ทำงา

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_63 | เชื่อใจผัวหน่อย

    และนั่น คงเป็นความสุขเพียงสิ่งแรกที่เริ่มเห็นใจฉัน.. เวลาผ่านมาแล้วหนึ่งปีหลังจากเรื่องของเราเป็นเรื่องที่รับรู้กันไปแล้วทั้งมหาลัย ส่วนเรื่องพ่อกับแม่ท่านก็แยกกันอยู่ มีไปมาหาสู่ฉันบ้างในบางครั้ง แต่ถามว่าพวกท่านมีครอบครัวใหม่หรือเปล่า.. ไม่มี เหมือนจะใช้ชีวิตอยู่กับตัวเอง เพื่อค้นหาตัวเองในวันที่สายเกินไป แต่เอาเข้าจริงมันไม่มีอะไรสายเกินไปหรอกหากเราคิดจะลงมือทำอย่างวันนี้ฉันก็ได้สตอเบอรี่ลูกโตจากแม่ เพราะแม่ไปเที่ยวที่เหนือมาก็เลยมีของฝากมาให้เล็กๆน้อยๆ ส่วนพ่อก็มีส่งข้อความมาหากันบ้าง เลขาคนสวยคนนั้นก็ลาออกจากบริษัทไป คนแบบนี้ก็มีแฮะ ยอมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวโดยไม่สนสัจธรรมหรือเวรกรรมปรื้น ปรื้น~ เสียงบีบแตรดึงสติฉัน พี่ฟ่ามารับฉันแล้ว“รอนานไหม?”“ไม่ค่ะ”บุ๊คกระโดดขึ้นรถ แล้วดีดตัวหอมแก้มอัลฟ่าทั้งอย่างนั้น“คิดถึงจัง ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงจะแย่”“ปากหวานแบบนี้ ต้องการอะไร?”“ต้องการอันนี้ ให้ได้ไหมคะ?” นิ้วเรียวจิ้มที่อกข้างซ้าย พร้อมกับรอยยิ้มที่จิ้มลิ้มและน่ารัก“เอาไปสิ อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไปให้หมด”“…พักหลังชอบพูดอะไรหวานๆจังนะ”“ก็กลัวว่าเธอจะหนีไปหาอะไรหวานๆท

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_62 | เค้ก โครต นัว

    ดั่งนิทานยามเด็กก่อนเข้านอน ที่เจ้าชายและเจ้าหญิงสุขสมหวังดั่งปราถนาในตอนจบ ทุกก้าวที่บุ๊คก้าวเดิน เป็นที่จับตามองแบบกระทันหันเพียงข้ามคืน“..แกไปทำอะไร? คลิปหลุดเหรอ?”“บ้าเหรอ ของแบบนั้นจะไปมีได้ไง”“ใครจะรู้ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ใครๆก็ทำเรื่องโง่ๆได้”“..คือกำลังจะบอกว่า พี่ฟ่า”“อาจจะแอบอัดคลิปและปล่อยเพื่อหวังแสดงความเป็นเจ้าของก็ได้”“ไม่หรอก”“งั้นขอเหตุผล ที่คนมองแกแบบนี้” สายตาที่มองฉันแบบอิจฉาแบบฟินๆนี่คืออะไร.. บุ๊คนึกในใจก่อนจะคว้าแขนธิชาแนบชิดตัว“..หรือพี่ฟ่าจะทำแบบนั้น!”“โทรหา เดี๋ยวนี้เลย!” “อื้อ!” บุ๊คละลั่นละล่ก หยิบมือถือโทรหาปลายสาย ไม่ปกติแน่ๆแบบนี้ ทุกคนไม่เคยมองฉันด้วยสายตาที่ฟินจนแก้มแดงแบบนี้ มันจะต้องมีบางสิ่งเกิดขึ้น..“โซล!” ฉันตะโกนเรียกโซลที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาจากทางลานจอดรถของมหาลัย “วันนี้มีอะไรเหรอวะ ทำไมแต่ละคนมันถึงทำสีหน้าแบบนั้น” แม้แต่โซลเองยังสงสัย คนตัวสูงยืนล้วงกางเกงก่อนจะเกาหัวตัวเองเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่คนรอบๆกำลังแสดง “เธอ”“อ่า?”“..ไม่ได้มีคลิปหลุดใช่ไหม?”คำถามเดียวกันกับธิชาเลย คราวนี้บุ๊ครีบกดโทรออกหาอัลฟ่าให้ไว และทันที

  • LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท   LM_61 | ฉันกินเธอได้ไหม~ NC++

    ฟุ้บ!“เมี๊ยวววว~” ทันทีที่กลับถึงห้อง บุ๊คก็พุ่งไปที่เตียง อาจจะเป็นเพราะความมึนเมาเธอเลยแสดงบทละคร กลายร่างเป็นนางแมวเปลื้องชุด ทำท่าขยำเหยื่อบิดเบี้ยวไหล่ไปมาจนหน้าอกเริ่มโชว์ นวยนาด เย้ายวนจนอัลฟ่าถึงกับถอนหายใจ เขาพับแขนเสื้อเลิ่กถึงข้อศอก ยืนท้าวเอวมองคนตัวเล็กแสดงบทละครนางแมวยั่วสวาท ก้นน้อยๆสั่นดุ๊กดิ๊กตรงหน้าหมับ! หมดความอดทน.. อัลฟ่าลากข้อเท้าของบุ๊คให้ถลาลงกับขอบเตียง เสื้อที่ถล่กขึ้นแค่แขน ถูกถอดแล้วโยนลงพื้น หว่างขานั่งคร่อมตรงก้น ปลดซิปปลดกระดุมอย่างไม่รีรอ“เล่นดีนิ.. งั้นเอาท่าแมว”บุ๊คกลืนน้ำลาย เธอไม่ดิ้นหนี กลับละเล่นก้นส่ายถูเอ็นหนาๆที่ผงาดแข็งค้ำโลก เอวบางๆถูกจับกดลงกับเตียง พอๆกับจับเอ็นใหญ่ถูกที่ปากแคม ส่วนหัวเข้าผลุบเข้าโผล่“อ๊ะ!”“เจ็บก็อย่าโทษกันละ”“~”“..จะกระแทกให้ไปไม่เป็นเลย” เสียงกระซิบดังขึ้นใกล้ๆหูของฉัน ก่อนจะเห็นเงาสะท้อนที่กระจกบานใหญ่ พี่ฟ่าคร่อมฉัน ท่าเดียวกับแมวไม่ผิดเพี้ยน ดันสะโพกรูดเอ็นกับแคมแคบซ้ำๆ มือใหญ่บีบก้นจนแทบจะแหลกคามือ“เสียดาย… ไม่มีหาง~”อึ่ก! ฉันว่าวันนี้พี่ฟ่ารุนแรงกับฉันนะ เขาใช้มือสาวผมยาวๆฉันติดมือ ดึงเย้อกันจนหน้าฉันแหงน

좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status