All Chapters of LOVE MARRIAGE | วิวาห์รัก ต้องสวาท: Chapter 1 - Chapter 10

คนคนนี้ คือคนที่ฉันต้องแต่งงานด้วยงั้นเหรอ..“ยังมีหน้ามาพูด ว่าให้มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองแบบนั้น.. เห็นแก่ตัว”กึก.. เท้าเรียวหยุดชะงัก เขาหันกลับมาหาต้นเสียง สีหน้าราบเรียบมองจ้องกันก่อนจะสาวเท้ายาวๆเข้าหาฉันแล้วจับข้อมือพลันกระตุกดึง“ปล่อยนะ!”“ฉันปล่อย เธอก็ไปตาย”“….”“ปล่อยทำห่าไร?” ก่อนจะจับตัวบางๆของบุ๊คลากติดมือเขามา เพราะอีกฝ่ายยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกันสำหรับคนคนนี้.. “คิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่บ้างไหม? ว่าท่านมีเหตุผลอะไรถึงให้เธอต้องแต่งงานกับฉัน”“เหตุผลเหรอ จะมีอะไรนอกซะจาก..”“ถ้าเธอตอบถูก..” อัลฟ่าเดินเข้าประชิดตัวบุ๊คอีกครั้งหลังจากที่บุ๊คผลักเขาออกไป ครั้นจ้องมองด้วยสายตาราบเรียบและไร้เยื่อใย“….”“ฉันจะปล่อยเธอไปตาย”“….”“อยากตกตึกสูง20ชั้นจนร่างเละก็เชิญ”“….”ผลัวะ! บุ๊คผลักร่างสูงๆของอัลฟ่าให้พ้นทาง เธอรีบวิ่งลงจากชั้นดาดฟ้า และเมื่อแผ่นหลังน้อยๆของเธอหายไปจากประตูตรงหน้า อัลฟ่าก็ถอนหายใจ ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินตามหลังไปทันทีตึก ตึก ตึก ตึก! โครม! และเพราะรีบจนไม่ลืมหูลืมตา บุ๊คสะดุดล้มกลิ้งตกบรรได โชคดีที่จำนวนขั้นบรรไดนั่นสูงจากพื้นพ

“คุณคะ หรือเราจะยกเลิกงานแต่งลูกดี” “ถึงจะอยากทำอย่างนั้นแต่บริษัทของเราจะมีทางรอดไหมอีก? ถ้าไม่ใช่วิธีนี้”“คุณลองเป็นคนที่ต้องเห็นสีหน้าลูกสิคะ! ฉันเองก็จะทนไม่ไหวแล้วนะ นี่ลูกหายออกจากบ้านไปสามวันแต่กลับมาในสภาพที่.. ที่…”“ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป”“แล้วถ้าลูกคิดฆ่าตัวตายละ!”ปึก! ปากกาเซ็นสัญญาถูกวางกระแทกกับโต๊ะแรงๆ“..ลูกของเรา ไม่กล้าคิดทำอะไรแบบนั้นหรอก”“เสียใจด้วยนะคะ” คนเป็นแม่พยายามกลั้นน้ำตาและพยายามสงบสติอารมณ์“อัลฟ่าบอกกับฉัน ว่าถ้าเขาไปไม่ทัน…”“….”“ยัยบุ๊คอาจทำสำเร็จ” ประโยคที่ว่าทำเอาคนเป็นพ่อค้างชะงัก หญิงสาววัยกลางคนเดินออกจากห้องทำงานของสามี ก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องนอนของลูกสาว เธอค่อยๆบิดประตูที่ถูกล็อค จนต้องตัดสินใจเคาะประตูเพราะอยากรู้ความเคลื่อนไหวของลูกสาวก๊อก ก๊อก ก๊อก..“บุ๊ค ลูก.. นอนหรือยัง แม่ขอคุยอะไรดะ..”“หนูอยากอยู่คนเดียว” เสียงในห้องตอบกลับมาแบบนั้น คนเป็นแม่ถอนหายใจ ก่อนจะพยักหน้าแม้ลูกสาวจะไม่เห็นก็ตาม“โอเคลูก.. แม่จะเตรียมอาหารไว้ให้ที่ครัวนะ ออกมากินข้าวหน่อยนะ”และเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เธอก็ไม่กล้าที่จะกวนใจลูกสาวตัวเองอีก ก่อนจะตัดสินใจลง

1เดือนต่อมา..ฉันกลับมาเรียนหลังจากหยุดไปหนึ่งเดือนเต็มเพื่อรักษาอาการตัวเอง ทั้งร่างกายและจิตใจ.. บาดแผลทางร่างกายก็ดีขึ้นตามการรักษา อาจจะมีเจ็บแปล๊บไปบ้างที่ข้อเท้าเพราะมันส่งผลต่อการเดินของฉันไปตลอดชีวิต..น่าจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป.. จะรอดมาเพื่อรับเศษเสี้ยวความเจ็บปวดของความคิดโง่ๆของตัวเองตอนนั้นทำไมกัน.. มือบางขยำกระเป๋าผ้าที่ตนสะพาย ในนั้นมียารักษาสภาวะไม่คงตัวของอารมณ์ที่ไม่คงที่อยู่ แล้วสร้อยที่คอนี่.. ก็เหมือนปลอกคอ ที่ฝังชิประบุพิกัดตำแหน่งของฉันราวกับนักโทษ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน จะไม่มีใครที่บ้านที่ไม่รู้ที่อยู่ของฉัน..อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิด และดันกลัวตายขึ้นมาละมั้ง เลยยอมสวมสร้อยที่ว่า เหมือนนักโทษระดับพิเศษที่ออกมาจากคุกแบบนี้ ฉันเองก็.. กลัวความคิดของตัวเองเหมือนกัน“อ้าว! บุ๊ค! นี่แกมาเรียนได้แล้วเหรอ!!” ร่างบางหยุดเดินเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นหูตะโกนเรียกตนดังลั่น น้อยหน่า วิ่งมาหาฉันก่อนจะรีบเดินวนรอบตัวกัน เช็คสำรวจร่างกายฉันเท่าที่จะทำได้ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันหยุดไปเพราะฉันทำอะไรไว้ แม่น่าจะบอกแค่ว่า.. “ทำอีท่าไหนพลัดตกจากหน้าต่างห้องตัวเองได้เนี่ย! ดีนะแค่ชั้นส

ดูว่าเหมือนการกลับมาในครั้งนี้ของ โซล จะฮอตและ ป๊อบปูล่ากว่าเก่า ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหน เส้นผมปลิวไสวสีเทาสว่างก็เหมือนจะเป็นจุดสนใจของคนที่ได้พบเจอ ตัวสูงๆเทียม189เซนติเมตร รูปร่างที่ไม่ผอมเพรียวจนเกินไป สูงสง่า ไหล่กว้างจนน่าซบ ทำให้เขาเป็นที่หมายตาของสาวๆทั่วทั้งมหาลัยไม่ต่างจาก4หนุ่ม มหาจตุรเทพที่ใครๆต่างตั้งสมยานามให้ ก็แน่ละ.. โซลก็เคยเป็นหนึ่งในเพื่อนรักของอัลฟ่า แต่สุดท้ายก็ต้องแตกหักกันไปด้วยเหตุผลที่ไม่มีใครรู้ความตื้นลึกหนาบาง“แก!! พี่โซล!!”“…” เสียงวีดว๊ายขณะที่เจ้าตัวอย่างโซลกำลังเดินที่ทางเท้า ท่าล้วงกระเป๋ากางเกงและรอยยิ้มที่ตอบรับเสียงกรี๊ดอย่างไม่เย็นชา ดูเหมือนว่าเขาจะกลับมาเรียกคะแนนนิยมได้อีกครั้งอย่างไม่ยากรอยยิ้มร้ายๆแต่กลับดูเข้าถึงง่ายกว่าใครบางคน เขายิ้มตอบรับทุกเสียงกรี๊ด ติดตามด้วยพรรคพวกที่กระจัดกระจายกันไปยามที่เขาพักการเรียนไปหนึ่งปี“นั่นแหละพี่โซล!” น้อยหน่าสาธยายกับฉันเป็นเรื่องเป็นราว หลังจากที่ฉันต้องปวดขมับกับการพบหน้ากับพี่ฟ่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า เหมือนอยู่กันคนละโลกเลยแฮะสองคนนี้.. เคยเป็นเพื่อนรัก.. จริงๆนะเหรอ?ครั้นจังหวะที่อีตาผมเทาเดินผ

หลังจากที่เห็นว่าบุ๊คซ้อนบิ๊กไบท์ออกไป และไม่ว่าจะโทรยังไงเธอก็ไม่รับสาย อัลฟ่าเลยต้องใช้พิกัดที่สร้อยระบุตำแหน่งที่บุ๊คกำลังไป มันไม่ใช่มหาลัย และมันไม่ใช่บ้านของเธอ อัลฟ่าขับตามพิกัดที่ว่าก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นเรื่อย เมื่อคุ้นกับเส้นทางที่มา“เฮ้! ยัยหนังสือ บ้านอยู่ไหนเนี่ย!”“….”“เฮ้!” น้ำหนักที่พิงหลังตน ทำให้โซลถอนหายใจ “คนบ้าอะไรหลับบนมอไซค์แบบนี้วะ==^” และเมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้ โซลก็ทำได้แค่จับแขนของบุ๊คให้กอดตัวเขาแน่นขึ้น ยัยนี่ดันบ้าจี้ทำตามด้วยแฮะ ขาดความรักหรือไงวะ กอดจนแน่นจนเขาเริ่มเลิ่กลั่กแบบนี้ บิ๊กไบท์ขับตรงไปยังบ้านของตน โซลจอดรถหน้าบ้านก่อนจะได้รับเสียงแวดแรกที่ทักตนแบบแสบแก้วหู“พี่ไปหิ้วผู้หญิงที่ไหนมาเนี่ย!!!”“อัยยย ปวดหัวคูณสองเลยเว้ย!”“นี่! เธอ! ตีนตุ๊กแกหรือไงมือเธออะ! กอดพี่ฉันไม่ปล่อยเลยนะ! นี่!!”“หื้อ? เอ๊ะ! อุ้ย!” ฉันหลับเหรอเนี่ย ให้ตายสิยาที่ได้จากหมอถ้าจะทำให้ฉันหลับเป็นตายขนาดนี้ ปล่อยให้หลับตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือไงบุ๊คก้าวเท้าลงจากรถ ยืนหอบเสื้อนักศึกษาของโซลเอาไว้ก่อนจะยื่นคืนเจ้าตัวและถอดหมวกกันน็อคใบโตออก ความสวยของร่างบางแอบทำให้ซอลตะลึง