Chapter 6

Megan Point of View

Tumayoo na ako mula sa pagkaka-upo ko sa sofa at hinubad lahat ng damit ko at saka ako pumasok sa banyo para maligo. Pagkatapos ay nagbihis ako ng simpling ito na damit na hanggang tuhod ang haba at saka lumabas sa kwarto ko.

Huminga ako ng malalim nang nasa tapat na ako ng pinto ng kuwarto ni Dr. Ryuu. Kumatok ako at hinintay na pagbuksan niya ako.

Nang bumukas ang pinto ay sumalubong sa akin ang iritadong mukha nito.

Napakurap kurap ako dahil sa iritadong mukha nito. "Ahm. . . Abala ka ba?"

"No." halos pasinghal na sagot nito sa akin, "bakit? May kailangan ka ba?" tanong nito. May yamot na sa boses na para bang gusto na niya akong umalis at isarado ang pinto.

"I. . . Ahm. . I wanna thank you for saving me—"

"Hindi na kailangan." putol nito sa sasabihin ko. At akma niyang isasara ang pinto pero hindi natuloy dahil nagsalita ako.

"Have dinner with me." sabi ko.

"Hindi ba may asawa ka na?" matalim ang boses nitong tanong sa akin. Kunot din ang noo niya. "May asawa ka at nag-aaya ng dinner?"

Napaatras ako at medyo nagulat dahil sa ugaling pinapakita ni Dr. Ryuu sa akin. Kalmado siya lagi at malamig ang tingin, ngayon, halatang iritado siya sa akin.

"It's just a thank you dinner, Dr. Ryuu, I just want to express my appreciation towards you." nag-isang linya ang kilay ko. Hindi ko gusto ang ugaling pinapakita niya sa akin. "kung ayaw mo namang kumain ng kasama ako, ayos lang naman. Gusto lang kitang mapasalamatan. Iyon lang naman."

Iyon lang naman talaga ang pakay ko. Wala ng iba.

Tinalikuran ko na siya at aalis na sana ako nang hawakan ako nito sa pulsuhan dahilan para matigilan ako sa paglalakad.

"Dinner is fine." anito.

Inangat ko ang tingin ko kay Dr. Ryuu saka bumaba ang tingin ko sa kamay niyang nakahawak pa rin sa pulsuhan ko. Pasimple kong inalis ang kamay niya 'yon.

"Tara?" aya ko.

Tumango ito saka bumuntong-hininga. "Okay. Lets go."

Nang makalabas na ito ng kuwarto ay sabay kaming naglakad papunta sa elevator at sumakay. Pareho kaming hindi nagsasalita. Katahimikan ang bumalot sa amin hanggang sa binasag 'yon ni Dr. Ryuu.

"Hanggang kailan ka rito sa Pilipinas?" tanong nito.

"Hindi ko alam. Depende. . " kibit balikat na sagot ko.

"I see. . "

"Uhm."

"Too bad." sabi nito at sakto namang nasa ground floor na ang elevator. Sabay din kaming lumabas at naglakad papunta sa restaurant na nasa loob lang din ng Hotel.

Nakasuot ng gray sweatpants at white t-shirt si Dr. Ryuu, mukhang patulog na siya pero ang suot niyang 'yon ay malakas pa rin ang dating at nakakaagaw pansin. Pinagtitinginan siya ng ibang tao ngayon. At mukhang wala naman siyang pakialam.

"Why is that?" kunot noo kong tanong dito habang naglalakad na kami papasok ng restaurant.

Nagkibit balikat ang lalaki, "Nothing. I just like seeing you around."

Tumaas ang kilay ko at napangisi, "are you hitting on me, Dr. Ryuu?"

Ngumisi lang ito sa sinabi ko at hindi na nagsalita. Nanatili lang ang malokonh ngiti sa labi niyo hanggang sa nakapasok kami sa loob ng restaurant. Pinagbuksan niya pa akong pinto at pinaghugot ng upuan. Hindi nawala ang ngiti niyang 'yong hanggang sa makapag-order na kami.

"Always take care of yourself. Huwag ka ng lumabas ng mag-isa lang para hindi na maukit ang nangyari sayo kanina."

Tipid akong ngumiti, "Salamat sa pagligtas sa akin ah. You know, asawa ko ang tinatawag ko kanina. Nakakatawa lang kasi alam ko naman na hindi siya darating." kwento ko pa.

Nakita kong bumagsak ang balikat niya dahil sa sinabi ko pero bumuntong hininga siya at bumalik sa dati at ngumiti pa 'to ng maliit.

"That's why take care of yourself more." sabi lang nito.

"Ikaw? Galing kang Iraq, hindi ba? Kialan ang alis mo?" tanong ko. Iniba ko na ang usapan.

Pinalibot ni Dr. Ryuu ang dulo ng daliri niya sa rim ng baso saka ito tumingin sa akin. "I'm leaving next week. Your sister's recovering well. . . Bahala na ang ibang doktor sa kaniya."

"Too bad. . " ulit ko sa sinabi niya.

"Why is that?" ngumisi siya, inulit rin ang sinabi ko kanina.

"Wala. Too bad lang." kibit balikat na tanong ko at natawa naman siya ng mahina. "Babalik kang Iraq? Bakit?" tanong ko.

"Trabaho." simpling sagot niya.

"Oh." sabi ko, siguro confidential ang trabaho niya, ang tipid ng sagot niya eh. He's a military man after all. "take care of yourself too. . "

Tumango lang ito sa akin at saka ramdam ko na hindi niya inalis ang titig niya sa akin. Nakaramdam ako ng ilang lalo na at iba ang epekto ng mga berdeng mata nito sa akin. .

Matapang kong sinalubong ang magandang mga mata ng lalaki at nagsisi ako kaagad sa ginawa ko dahil kumabog ng malakas ng puso ko. . . hindi ko alam kung bakit.

Wala sa sariling kinagat ko ang labi ko at tumikhim. "Ahm. . . nga pala, salamat ulit sa pagsagip sa akin kanina."

Tumango lang si Dr. Ryuu habang matiim na nakatitig pa rin sa akin.

"At. . uhm, kung pwede lang, stop looking at me like that?" pakiusap ko na dahil hindi talaga ako komportable. . . masyadong malakas ang epekto no'n sa akin, sa puso ko, "it's making me uncomfortable." pag-aamin ko.

Pero hindi naman nakinig ang lalaki. Nanatili ang matiim na titig nito sa akin.

"Pasensiya ka na. . . I just can't take my eyes of you. I just hate the thought of not seeing you anymore, even when all I can do is took a glimpse of you everyday. Wala naman akong pakialam kung hindi mo ako kausapin, sapat na sa akin na makita ka. But I'm scared yo get used to it, to get used to you. Takot ako sa kaya kong gawin. . just to keep you with me."

Kumunot ang noo ko at naguguluhan kong tinignan si Dr. Ryuu. Ramdam ko ang emosyon niya sa bawat salitang sinabi nito pero hindi ko siya maintindihan. . hindi ko maintindihan ang nais niyang iparating sa akin.

Bakit niya sinasabi 'yon?

"Naguguluhan ako sayo." iyon na lang ang nasabi ko.

Ngumiti lang uli si Dr. Ryuu at nagpatuloy na naman sa pagtitig sa akin. Napailing na lang ako at nagbaba ng tingin. . .

Anong sinasabi niya. . Napapaisip tuloy ako. . Ginugulo niya ang utak ko.

Nagpasalamat ako ang dumating na inorder naming pagkain. Dapat doon ko na lang ituon ang atensyon ko pero kahit na anong gawin ko ay nararamdaman ko pa rin ang titig ni Ryuu sa akin. Hindi ko na lang pinansin 'yon at ginawa ko ang lahat para hindi ma-distract at nagpatuloy sa pagkain.

Pagkatapos naming kumain ay bumalik na kami sa kaniya kaniya naming kuwarto.

Nahiga na ako sa kama at napatitig sa kisame. Iniisip ko ang mga sinabunnu Dr. Ryuu sa akin kanina habang titig na titig ito sa akin.

Nabulabog ang pag-iisip ko nang biglang tumunog ang cellphone ko na nakapatong sa side table. Napabuntong hininga ako saka ko inabot 'yon at sinagot nang hindi ko tinitignan kong sino ang tumatawag.

"Hello?" tamad na ani ko.

"Megan,"

Mabilis na napabangon ako nang marinig ko ang boses ng asawa ko sa kabilang linya. "Czar. . " pabulong na tawag ko sa pangalan niya.

"Hindi ka muna uuwi ng Italy, diyan ka muna sa Pilipinas. Uuwi ka ng bahay ko sa Palawan. Papapuntahin ko na rin diyan si Vonte. Hintayin mo siya at siya na ang bahala sayo."

"Okay."

"I'll see you in a month."

Napahigpit ang hawak ko sa cellphone ko dahil sa narinig. "A-A M-Month?" hindi ako makapaniwala.

"Yes." sagot nito. "I'll see you in a month, Megan. Take care." sabi nito at hindi pa man ako nakakapagsalita ay pinatay na niya ang tawag.

Nawala na si Czar sa kabilang linya pero nanatili pa din sa tainga ko ang cellphone ko. Nakatulala ako sa kawalan ay pilit na prinoproseso ang narinig ko.

Ang asawa ko. . .

Uuwi na ang asawa ko, ilang buwan lang ang hihintayin.

After three years!

Makakauwi na rin ang asawa ko.

Galit at nagtatampo ako sa asawa ko dahil ginawa nitong malungkot at miserable ang buhay ko sa nakalipas na tatlong taon pero. . . kusang ngumiti ang labi ko.

Ang asawa ko. Makikita ko na siya.

Sa wakas.