All Chapters of Lacking Sexy Husband : Chapter 1 - Chapter 10

Megan Point of View "Kailangan mong pakasalan si Czar Amadeo De Luca, at kung hindi ka papayag, hindi namin ipapagamot ang kapatid mo." Iyan agad ang bungad na sabi sa akin pagkapasok na pagkapasok ko pa lang sa hospital room. Wala man lang 'hi' o 'hello'. Hindi man lang nila ako hinayaang tignan ang kakambal ko na nakahilata sa kama, walang malay. . . Oo, nasa hospital ako ngayon. From America to Philippines real quick. Binulabog ang nananahimik kong buhay, sapilitang akong dinala sa Pilipinas tapos ganito? __ FLASHBACKS. . . Habang abala ako sa pag-aayos ng bulaklak na order sa akin ng loyal customer ko, nabulabog ako nang biglang may kotse na bumangga sa salamin na harang ng flower shop ko! "What the fudge!" hiyaw ko. Akala ko aksidente lang ang nangyari nang biglang magsidatinangan pa ang ibang kagaya ng kotse at nagsilabasan ang mga naka-itim na suit na mga lalaki. . at ang dami nila. Sunod sunod silang pumasok sa loob ng shop ko dahilan para matakot ang dadalawa na ngan

Megan Point of View "Madam, your luggage?" tanong ni Vonte pagkababa na pagkababa ko pa lang ng hagdan, pupuntahan ko pa lang sana siya pero mukang pupuntahan na rin niya ako. "Nabalitaan mo?" tanong ko. "Yes, madam. . My boss called and informed me." imporma nito bago ako nilagpasan at nagpunta sa kwarto ko upang kunin ang bagahe ko. . . Pareho na kaming bihis at handa ng umalis. . . Mabuti naman at nasabihan na siya ni Czar dahil kung hindi ay maghihintay pa ako ng ilang oras para maihanda ang pagbyahe ko papuntang Pilipinas. Hindi na rin ako nagtaka kung paanong nalaman ni Czar ang tungkol sa nangyari sa kambal ko. He has a connection. "Let's go. . " aya na sa akin ni Vonte. Sumakay kami sa kotse, kasunod naman ang mga guard. Hanggang sa makarating kami ng private airport. "Hindi ako sasama sa Pilipinas, madam." imporma ni Vonte sa akin nang nasa harapan na kami ng eroplano. "susunod ako kapag natapos na ang mga gawain na maiiwanan mo rito. Huwag kang mag-alala dahi

Megan Point of View Nang biglang. . . naramdaman kong may humawak na malamig na kamay sa balikat ko. Napaigta ako sa gulat. "Mag-isa ka lang ngayon, miss?" isang malalim na boses ang nagsalita. Tumaas ang balahibo dahil kinilabotan ako. Kinakabahang tumayo ako at mabilis na hinarap ang nagsalita. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko at napasinghap sa gulat nang makita ko na tatlong kalalakihan na may mga tattoo ang nasa harapan ko at nakangisi ang mga 'to sa akin. Bakas sa kislap ng mga mata ng mga 'to na may mga balak itong gawing masama sa kaniya. Awtomatiko akong humakbang paatras sa kanila. Ngumisi ang nasa gitnang lalaki, "Naku! Segi na, Miss! Papaligayahin ka naman namin eh! Huwag kang matakot." aniya at sabay sabay silang nagtawanan. I'm not Maddie. . . I can't fight! And I can't run either because I'm wearing my stilettos! Anong gagawin ko?! Haloa hindi ko na rin magalaw ang katawan ko. Parang napako ako sa kinatatayuan ko dahil sa takot at kaba. . . "Segi na,

Megan Point of View "Aalis ka na talaga? Hindi na kita mapipigilan? Iiwanan mo na ako?" Natawa ako dahil iyan ang sunod sunod na tanong ni Seb sa akin habang bitbit niya ang mga maleta ko palabas ng hotel. Wala pa si Vonte pero tumawag na siya kanina sa akin na paparating na siya. Pababa ako ng hotel nang nakasalubong ko si Seb . . . At ito, kinukulit ako. "Sa Palawan lang naman ako, kung gusto mo akong dalawin ay puntahan mo lang ako." tawang imporma ko sa nakasimangot na lalaki. "Eh, ako mag-aalaga sa kapatid mo." Napangiti ako dahil sa sinabi niya. Hindi pa gising si Maddie pero maganda na ang lagay niya. Si Doc. Seb ang naka-assign na doktor sa kapatid ko kaya panatag din akong aalis. Nakalabas na kami ng hotel at sakto naman na huminto ang magarang kotse sa harapan namin. Alam ko kaagad na ito ang kotse na susundo sa akin. Tama ako dahil lumabas mula sa kotse si Vonte. Hindi siya nagsalita at inagaw ang mga maleta ko kay Seb na walang nagawa dahil sa gulat. "Vonte, he's

Megan Point of ViewNaligo na ako at nagbihis ng sundress bago ako lumabas sa kwarto ko at nilibot ang buong kabahayan. Halatang pinapalinis ito araw araw dahil dumating ako rito na malinis na ang paligid.Walang ibang tao ngayon dito maliban sa akin at si Vonte na hindi ko na alam kung saan pumunta.Nang magsawa ako ay lumabas ako ng bahay at nagpasya na maglakad lakad muna sa dalampasigan upang mawala ang galit at dismaya na nararamdaman ko.Sa tanang ng buhay ko hindi pa ako sobrang nadismaya at nagalit, ngayon lang. Tanging ang asawa ko lang, si Czar lang ang kayang kaya na iparamdam sa akin ang sobrang galit, pagkamiserable, at pagkadismaya.Marahan ang paglalakad ko. Hinawakan ko na ang sandal na suot ko upang mas maramdaman ko ang pino at puting hangin sa paa ko. Inililibot ko ang paningin ko sa paligid at nakakita ako ng ilang mga tao na rito nakatira. . . At mga turista na mukhang nag-eenjoy sa ganda ng tanawin. Mukhang doon sila sa mga cabin at hotel tumutuloy.May mga nakit