บทที่ 12

บทที่ 12

ร่างสูงที่ต่อสู้กับเพื่อน และดันตัวมันออกไม่ให้ร่างมันกระแทกประตูห้อง! ไอ้พัดมันตัวใหญ่กว่าเขาเยอะ! และเขากลัวว่าจะทำให้คนในห้องตื่น!! แต่คนอย่างมันมีหรือจะยอม!!

“แอ๊ดดดดด” ร่างสูงหลับตาลง ก่อนเขาจะหันไปเห็นไอ้พัดช็อกค้างมองไปที่ประตู และมองหน้าเขา

“โอ๊ะโอ๊วววววว ดูสิว่ากูเจออะไรรรรร” เขาสบถออกมาเสียงดัง! ก่อนจะหันกลับมามองหน้าไอ้พัด ที่มองปุยนุ่นไม่วางตา!!

“เข้าไป! และอย่าออกมา!” เขาหันไปพูดกับเธอเสียงรอดไรฟัน! ก่อนจะมองหน้าไอ้พัดที่ฉีกยิ้มปากจะถึงรูหู!

“ฮ่า ๆ ไอ้กีดดดดด” มันไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา พลางหัวเราะและมองหน้าเขา ส่วนเขาทำไรไม่ได้ เลยต้องหย่อนตูดนั่งลงตรงข้ามกับมัน อย่าจะถีบหน้าแม่งจริง ๆ

“กูถึงว่า...ลุกลี้ลุกลน กูชอบความเลวของมึงจริง ๆ มัธยมเลยเหรอวะ จุ๊ ๆ เหี้ยมจริง!”

“เงียบปากได้ปะ! ไอ้เหี้ย!”

“เฮ้ยยย โมโหโทโส!! หามาจากไหนวะ หาให้บ้างดิ!” มันเขยิบตัวเข้ามาชิดผม

“ไอ้เหี้ยพัดกูไม่ตลก!!”

“เอ้า แล้วกูเหมือนคนตลกเหรอ เอ๋...ใครโทรมาน้า” มันล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนโชว์หน้าจอ ไอ้ฟิวโทรมา

“เอ๋...กูควรบอกเพื่อนไหมน้าาาาา ว่ามึงเอาเด็กมัธยมมาซ่อนไว้ที่นี่” เขามองหน้าเพื่อนก่อนจะกัดกรามแน่น!!

“เท่าไหร่!!” 

“200,000 เรื่องเงียบ”

“100,000 ขาดตัว”

“งั้นกูบอก…” มันทำท่ากดโทรศัพท์ และคนอย่างมันเอาจริงแน่!!

“150,000 พร้อมโอน”

‘คุณได้รับการโอนเงินจาก XXXXXXX จำนวน 150,000 บาท’

“เออ...ว่าไง กำลังไป คืนนี้กูเลี้ยงนะ พอดีกูรวย โอเค สุกี้หม้อรวมดีกว่าว่ะ โอเค” มันที่ยกโทรศัพท์คุยกับไอ้ฟิวอยู่ แต่สายตาที่มันมองมามันกำลังยิ้มเยาะเขา!!

“มึงจะยิ้มอีกนานไหม ไปสักที!!”

“เฮ้ยหวงอ่อ! พามารู้จักหน่อยดิ เฮ้ย! แต่เมื่อกี้น่ารักนะเว้ย ขาวจั๊วะเลยยย”

“อย่าเหี้ยได้ปะ!”

“โอ้...โฮ... บอกตัวเองเถอะค้าบบบ ถุย!”

“มัธยม...คุกเลยนะเว้ย คุ้มกันเหรอ? พ่อแม่เขารู้ฉิบหายกันหมด!”

“เลี้ยงไว้นี่แหละ เป็นกำพร้ามีน้องชายคนหนึ่ง ก็แลกกันไปเดี๋ยวก็โต”

“ไอ้เหี้ย อุปถัมภ์ไม่ต้องทำเมียก็ได้ปะ เด็กฉิบหาย อายุเท่าไหร่?”

“19”

“โอ้ยยยย ไอ้กีดดดดด กูไม่รู้จะพูดคำไหนดี” มันถอนหายใจ ก่อนจะมองหน้าเขา จะตื่นเต้นไรนักหนาก็เหมือน ๆ กันปะ

“ไปพาออกมาหน่อยดิ อยากเห็นหน้าชัด ๆ”

“ตีนกูนิ!” เขายกเท้าให้มัน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง เธอนั่งอยู่บนเตียงหันมองมาทางนี้

“ออกมาทำไม! เพื่อนฉันรู้หมดแล้วเนี่ย!” เธอเม้มปากไม่ได้ตอบอะไร

“คราวหน้าคราวหลังหัดดูตาม้าตาเรือบ้างนะ!”

“มึงจะแหกปากอะไรเสียงดัง กูไม่บอกใครหรอก” ไอ้พัดเปิดประตูเข้ามาก่อนจะเอ่ยขึ้น 

เขาหันไปมองเธอที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปเอาผ้าห่มคลุมร่างไว้ เธอใส่เสื้อแบบเดิมแต่เปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น

“ใครให้ใส่กางเกงขาสั้นแบบนี้!! และมึงด้วยมองเหี้ยไรนักหนา!! จะใส่ตัวไหนก็หยิบไป และไปให้พ้น ๆ หน้ากู!” มันหัวเราะก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า

“ชุดนี้ได้ปะ” เขามองไป ไอ้สัตว์นี่ไม่โดนส้นตีนไม่เลิกจริง ๆ มันหยิบชุดนักเรียนเธอออกมา

“มึงรีบออกไปก่อนที่กูจะหมดความอดทน!!”

“เออออ ไปแล้ววว กิต พัด...ไปแล้วจ้าาาาา” เขาได้ยินเสียงหัวเราะมันดังลั่นทั้งที่ตัวมันก็ไม่อยู่แล้ว!!

“หนูขอโทษค่ะ” เธอยกมือไหว้น้ำตาไหลเป็นทาง

“หนูไม่รู้ ว่าเพื่อนคุณมา หนูแค่ตื่นมาหิวน้ำ ฮึกกก” เขาถอนหายใจ

“เลิกร้อง!! จะร้องทำไมนักหนา” 

“แล้วกินยารึยัง? ข้าวล่ะ?” เธอพยักหน้าตอบ มือเช็ดน้ำตาปรอย ๆ

“ดีขึ้นไหม มีไข้รึเปล่า” มือหนาแตะที่หน้าผากกับลำคอ ตัวเธอไม่ร้อนแล้ว

“ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ แต่ปวดเอว” เขาอมยิ้มกับความใสซื่อของเธอจริง ๆ ถ้าเธอไปบอกแบบนี้กับใครเขาก็ต้องรู้ไหมว่าเธอทำอะไรมา

“ฉันจะไปทำงานในห้องหนังสือ...อยากจะไปเอาหนังสือมาอ่านไหม” เธอพยักหน้าหงึก ๆ

#ห้องหนังสือ

“จะเอาเล่มไหนก็เลือกเอา…” เธอหันมายิ้มให้สายตาแพรวพราว ก่อนจะพุ่งตัวไปหยิบจับหนังสือเปิด ๆ และเก็บ เปิด ๆ และเก็บ

“หนูอยากได้เล่มที่คุณวิจัยล่าสุดค่ะ”

“อยู่ฝั่งซ้ายชั้นที่สาม...เขยิบหน่อย”

“นี่ไง!” เธอร้องขึ้นทันทีที่เจอหนังสือและนั่งลงที่พื้นเอาหลังพิงชั้นหนังสือไว้

“อยากเป็นหมอเหรอ?”

“เคยอยากเป็นค่ะ...แต่ตอนนี้ไม่แล้ว”

“ทำไม?”

“จบม.6 หนูจะไม่เรียนต่อค่ะ จะหางานทำส่งนายเรียน และตัวหนูพร้อมเมื่อไหร่แล้วค่อยกลับไปเรียน” เธอตอบเขา ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ

“ไม่เสียดายเวลาเหรอ? เธออาจจะไม่ได้กลับไปเรียนอีก”

“ไม่ค่ะ หนูจะกลับไปเรียนให้ได้ค่ะ เป็นผู้หญิงต้องเรียนสูง ๆ เพราะแบกหามอย่างผู้ชายไม่ได้”

“ผู้หญิงสวย ไม่ต้องเรียนสูงก็หาเงินได้” เขาแย้งเธอ เพราะมันคือเรื่องจริง

“ความสวยสักวันหนึ่งก็หมดไปค่ะ แต่ความรู้ไม่มีวันหมด” เขายกยิ้มให้กับความคิดของเธอ เธอเป็นเด็กคิดดี

“ต่อไปนี้ไม่ต้องทำงานอะไรแล้ว ตั้งใจเรียนอย่างเดียว เรียนไปจนกว่าฉันจะส่งเธอเรียนไม่ไหว” เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่เรื่องนายก็มากเกินพอแล้วค่ะ” เขาถอนหายใจออกมา

“ฉันเคยบอกว่าอะไร...ตอบ!”

“ขอโทษค่ะ” เธอยกมือไหว้ผมลนลาน

“เรื่องน้อง ฉันจะย้ายโรงเรียนมาเรียนนานาชาติแถวนี้ ส่วนเธอก็เรียนให้จบ กลับไปตั้งใจเรียน อยากเรียนอะไรมาบอกพิเศษหรือธรรมดา ฉันไม่ติดเรื่องเงิน”

“........”

“อยากได้อะไร อยากมีอะไรก็มาบอก เลิกทำงานและไปตั้งใจเรียน อยากเป็นหมอก็เป็นให้ได้ ฉันจะคอยดูเธอ!”

“ค่ะ”

“ส่วนค่าใช้จ่ายฉันจะให้เธอเดือนละ 20,000 บาท น้องเธอเดือนละ 10,000 บาท นี่คือค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเฉพาะค่ากิน ค่าเทอม ค่าเรียนพิเศษ ดนตรี กีฬา อยากเรียนมาบอกไม่เกี่ยวกับส่วนนั้น”

“ฉันมีรถรับส่งไปโรงเรียนให้ เพราะฉันไม่มีเวลาเทียวรับเทียวส่งเธอ น้องเธอฉันจะหาพี่เลี้ยงสักคนมาดูแล เพราะเธอจะต้องติวเข้มเข้ามหาลัยคงไม่มีเวลาดูนายมัน”

“งานบ้านไม่ต้องทำ เพราะมีแม่บ้านมาทำให้ทุก 3 วัน เสื้อผ้าส่งโรงแรมซักและที่สำคัญ ฉันไม่ชอบความสกปรก และความไม่เป็นระเบียบ”

“........”

“ข้อห้ามที่เธอต้องทำตามฉันคือ ห้ามกลับบ้านผิดเวลา ห้ามออกไปเที่ยวกลางคืนที่ไหน เรียนเสร็จกลับบ้าน และข้อสุดท้ายห้ามมีแฟน เพราะเธอเป็นเมียฉัน! ถึงจะเป็นเมียเก็บ ฉันก็ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!”

“คะ...ค่ะ”

“และอย่าบอกใครว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ! ถ้ามีคนถามก็บอกว่าฉันรับอุปการะเธอ เข้าใจที่ฉันพูดไหม!!”

“ขะ...เข้าใจค่ะ หนูจะตั้งใจเรียนไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

“ดี!!”