บทที่ 15

บทที่ 15

ร่างสูงตกใจแทบสิ้นสติ!! มือหนาเอื้อมจะคว้าร่างเธอแต่ไม่ทัน! เธอลื่นล้มลงไปนั่งที่พื้น!! เอามือกุมขมับอยู่ เขาช็อกค้าง! ทำอะไรไม่ถูก ถอยหลังมาสองก้าว เห็นเธอแบมือดู...เลือด!

ร่างเล็กกระบอกตาร้อนผ่าว...ขมับเธอเจาะกับขอบโต๊ะหน้าห้องน้ำ เธอเงยหน้าสบตาเขาที่หน้าตาซีดเผือด ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ! เธอจ้องมองเขากลับไปด้วยแววตาตัดพ้อ น้ำตาไหลเป็นทาง

เขาไม่ได้ตั้งใจผลักเธอ เขาโมโหที่เธอพูดจาแบบนั้นออกมา จึงพลั้งมือทำร้ายเธอ ร่างเล็กสะอื้นไห้ออกมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเขาไป เขาจับมือเธอไว้ เธอสะบัดออกและเดินดิ่งออกจากห้องไป!

ร่างสูงทำอะไรไม่ถูกวิ่งไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะกระชากเธอให้ตามมาจะพาไปโรงพยาบาล! 

ภายในรถมีแต่เสียงเคลื่อนปรับอากาศ เคล้ากับเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของเธอ ไม่มีเสียงพูดจาใด ๆ หลุดออกจากปากเราทั้งคู่ และเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

#โรงพยาบาล

“ลื่นหัวฟาดขอบโต๊ะค่ะ” เธอตอบพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน

“หมอไม่มีแล้วค่ะ เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ”

“หมอกำลังมา ผมโทรตามแล้ว” เขาพูดขึ้น พยาบาลยกมือไหว้มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“ค่ะ หมอกิตเชิญนั่งก่อนค่ะ” พยาบาลเลื่อนเก้าอี้ให้เขานั่ง

“ปุยนุ่นนั่ง ไหนขอดูแผลหน่อย” เธอปัดมือออกอย่างไม่ไว้หน้าเขา และไม่นั่งลงที่เก้าอี้ด้วย เธอเดินไปนั่งบนเตียงผู้ป่วยแทน

“มาแล้ว หมอมาแล้วค่ะ” พยาบาลร้องบอกเธอ

“ไหนหมอดูหน่อย...หืมมมลึกนะ ล้มเหรอ? ล้มแบบนี้เหรอ?” หมอที่มาเย็บแผล เอียงหัวถามเธอว่าล้มแบบไหน

“จำไม่ได้ค่ะ ตอนนั้นหน้ามืด”

“อ่อออ โอเคงั้นเย็บนะ สัก 3-4 เข็ม อื้มม จะฉีดยาชาไหม แต่จริงเย็บน้อยอะ ไม่ต้องใช้ก็ได้มั้ง”

“มึงจะบ้าเหรอ! เย็บไม่ใช้ยาชาอะ ขมับนะเว้ย ใช้! ใช้ยาที่ดีที่สุดด้วย!” เขาร้องบอกหมอเสียงหลง เพราะสนิทกัน เขาเคยผ่าตัดให้เมียมัน

“เออ ผมรู้แล้วครับคุณกิต! ช่วยออกไปก่อนได้ไหมครับ! ผมจะเย็บแผล จริง ๆ สั่งขนาดนี้เย็บเองเลยสิเอ้า!” มันยื่นถาดยาที่มีอุปกรณ์เย็บแผลให้ 

เขามอง...เขาเย็บได้ เพราะเป็นหมอ แต่เขาไม่อยากทำ...ไม่กล้าทำ

“ทำไมคนสำคัญเหรอ” แฟนเหรอเลยไม่กล้าเย็บให้ ก็เย็บแผลสวยนิ!” เขาเลิ่กลั่กมองหน้ามัน สลับกับมองหน้าเธอ

“จะเย็บได้รึยังคะ นุ่นเจ็บแผลแล้ว” เธอพูดขึ้นและมองหน้าหมอ

“ยาชา ไม่ต้องใช้นะคะ หนูอยากจำความเจ็บครั้งนี้ไว้ ต่อไปหนูจะได้ไม่ทำตัวให้ต้องเจ็บแบบนี้อีก” เขาจ้องมองเธอที่มองมือตัวเองที่เปื้อนเลือด ก่อนจะนอนลงหันขมับข้างที่แตกให้หมอเย็บ

“ไม่เจ็บหรอก ไม่ต้องกลัว หมอจะเย็บให้แผลสวยที่สุดเลย และเดี๋ยวแผลหายค่อยมาเลเซอร์ลบรอยเอานิดเดียว”

“ถ้ามันจะเป็นแผลเป็นก็ให้มันเป็นไปเถอะ หนูไม่อยากจะลบมันออก” เขากลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ก่อนจะเดินถอยหลังออกจากห้องฉุกเฉิน 

ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะล้างมือวักน้ำล้างหน้า! เรียกสติตัวเองกลับคืนมา ก่อนจะเดินกลับไปรอเธอที่หน้าห้องดังเดิม

เธอเดินออกมาไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน เขาเดินมาคว้ามือเธอ ก่อนจะดึงไปตามทางขึ้นลิฟต์ และตรงไปที่ลานจอดรถ ในมือเขามีถุงยาอยู่ เขาคงจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเหมือนเดิม

ภายในรถมีแต่ความเงียบสงบ เธอรู้สึกปวดตุบ ๆ ที่แผล เย็บสดก็ไม่ใช่ไม่เจ็บ ก็เจ็บแต่ทนได้ เธออยากจะเจ็บจนถึงที่สุด เจ็บที่แผลมากกว่าเจ็บที่ใจแบบนี้!!

ตอนนี้ใจเธอมันแหลกเหลว น้ำตาไม่มีจะไหลแล้ว จังหวะที่เขาล็อกคอและเหวี่ยงเธอลงกับพื้น! ถ้าหัวไม่ชนก็ต้องลื่นล้ม หรือไม่ก็บาดเจ็บส่วนอื่น 

นี่คือสิ่งที่ยืนยันได้เลยว่าเขาไม่เคยรักเธอเลย แค่คิดน้ำตาก็ไหลอีกแล้ว

“หนูรู้ว่าหนูไม่เคยมีค่าสำหรับคุณเลย...แต่ขอร้องได้ไหมคะ ถ้าคิดจะอยู่ด้วยกัน อย่าทำร้ายร่างกายหนูอีก” เสียงหวานเอ่ยออกไป มันขาดห้วง

“.........”

“พ่อไม่เคยแม้แต่จะทำร้ายแม่สักครั้ง ถึงหนูจะไม่ได้โชคดีเหมือนแม่ แต่หนูก็โชคดีที่เจอคุณ ชีวิตหนูถึงสุขสบายแบบนี้”

“.........”

“หนูมีสามีก็อยากจะมีให้ดีแบบพ่อ สักครึ่งหนึ่งก็ยังดี คุณคือผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตหนู ถึงแม้หนูจะไม่ได้มีค่าอะไรในชีวิตคุณ หนูจะเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวเพื่อแลกเงินของคุณ

“.........”

“แต่ขอร้อง อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะ” เขาไม่ตอบรับอะไรเลย เธอจึงได้แต่กำมือแน่น 

เธอไม่รู้ว่าการที่พูดแบบนี้ออกไป มันจะผลเสียที่ตามมาจะเป็นยังไง เขาจะจอดรถข้างทาง และลงไม้ลงมือกับเธออีกไหม? หรือจะกลับไปบีบคอและฟาดเธอลงกับพื้นที่บ้านดี

ทุกข้อความมันมาจากหัวใจของเธอ ปุยนุ่นเกิดในครอบครัวที่เพียบพร้อม ฐานะ เงินทอง การศึกษา อาจจะไม่ได้รวยเข้าขั้นเศรษฐี แต่พ่อกับแม่ก็เลี้ยงเธอมาอย่างดี

พ่อรักแม่มาก รักครอบครัวมาก ไม่เคยพูดจาไม่ดีกับเรา พ่อเป็นผู้ชายที่อบอุ่นใครเห็นก็ชื่นชมและอิจฉาแม่เธอทั้งนั้น

แค่คิดถึงวันที่มีกัน เธอก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา คิดถึงพ่อกับแม่มาก...