บทที่ 4

บทที่ 4

“เตรียมห้องผ่าตัด” ได้ยินเช่นนั้น เธอร้องไห้โฮออกมา

ขอแค่นายได้รับการรักษา เธอจะต้องเสียอะไรก็ช่างมัน! เธอเอ่ยปากขอร้องหมอคนนั้น ขอไปทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะช่วยเธอไหม เธอจำเขาได้ตั้งแต่แรกเห็น เพราะเขาคือไอดอลของเธอ 

เธอเคยเห็นในหนังสือนิตยสาร และพวกเพื่อนเธอก็ชอบพูดคุยถึงเรื่องเขา เราฝันอยากจะเป็นหมอที่เก่งแบบเขา

เขาเก่งมากสำหรับคนอายุเท่านี้ มาไกลมาก เธอจึงสนใจเขา และรู้ว่าเขาเจ้าชู้เพลย์บอย ตอนที่เธอขอร้องเขา เธอนึกอะไรไม่ออกจริง ๆ อยู่ ๆ ความคิดชั่วร้ายก็โผล่ขึ้นมา

แต่เธอก็ไม่สนใจหรอก เพราะต่อให้ต้องแลกอะไรไปเพื่อให้นายได้กลับมามีขาไว้วิ่งเล่นซนดังเดิมก็พอ สำหรับเธอไม่เป็นไรหรอก

เธอนั่งจับมือที่สั่นเทาของตัวเองอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด สามทุ่มแล้ว ไม่มีวี่แววว่านายจะออกมา เธอร้อนรน และคิดมาก ถ้านายเกิดเป็นอะไรไป เธอจะอยู่ต่อไปได้ยังไง แค่คิดกระบอกตาก็ร้อนผ่าว หัวใจก็ขาดผึ่งแล้ว!

“ญาติคนไข้ค่ะ” เธอพุ่งตัวไปที่ประตูห้องผ่าตัดทันทีที่พยาบาลออกมา

“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะคะ เราจะย้ายน้องไปที่ห้องพัก” เธอเช็ดน้ำตา ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณพยาบาลที่ออกมาแจ้งข่าวดี

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ” เธอเดินตามนายที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วย บุรุษพยาบาลเข็นนายไปพักที่ห้องพักผู้ป่วย 

เมื่อถึงห้องแล้ว เธอลูบหัวน้อง ก้มลงไปหอมแก้มนุ่ม ๆ ของน้อง ขอบคุณที่นายไม่เป็นอะไรมาก ขอบคุณจริง ๆ

เขาผ่าตัดเสร็จก็ไม่ได้ไปดูเด็กสองคนนั้นหรอก วันนี้เหนื่อยมาก กลับมาอาบน้ำและนอนในห้องพักหมอเลยไม่ได้กลับบ้าน 

แต่ก็พลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับซะเฉย ๆ เสียงร้องไห้และคราบน้ำตาของเด็กหญิงชุดม.ปลาย ยังติดอยู่ในใจเขามาก เขานอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าธรรมดาและเดินมาดูที่ห้องพักผู้ป่วย

ไม่มีผู้ใหญ่สักคนมาเยี่ยมเลย เขานึกแปลกใจ หน้าตา ผิวพรรณ สองพี่น้องนี่ดูไม่ใช่คนไร้ญาติ แต่นี่ไม่มีใครมาเลยงั้นเหรอ

เขามองเธอนอนหลับใส่ชุดนักเรียน สองมือกุมมือน้องชายไว้ ที่เธอบอกว่าไม่มีใครคือเธอใช้ชีวิตอยู่กับน้องแค่สองคน หรือพ่อแม่เธอไปธุระ?

“ไปสืบประวัติคนหน่อย เดี๋ยวส่งข้อมูลให้ เมื่อความอยากรู้มันมีมาก มือหนาจึงกดโทรศัพท์ ออกไปหาลูกน้องคนสนิท

เขาออกราวน์คนไข้รวมถึงเด็กคนนั้นด้วย เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปก็พบเธอที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนชุดเดิม กับน้องชายที่ใส่เฝือกที่ขาแต่ลุกขึ้นกระโดดบนเตียง เมื่อทั้งคู่หันมาเห็นเขา ทุกอย่างก็หยุดชะงัก!

“ขาหายเจ็บแล้วใช่ไหม? ถึงได้กระโดดแบบนั้น” เขาเอ่ยถามเด็กที่นั่งอยู่บนเตียง 

“ขอโตดค้าบบบ”

“นั่งลงดี ๆ” เขาบอกก่อนจะเดินเข้าไปตรวจแผล เธอมองเขาแวบ      หนึ่งก่อนจะหลบตา

“เจ็บไหม?” เขาเอ่ยถามน้องชายเธอที่นั่งตาแป๋วมองเขาไม่วางตา

“ม่ายค้าบบ หมอเก่งไม่เจ็บเลยค้าบบบ” พยาบาลที่เข้ามาด้วยหัวเราะกันยกใหญ่ เขาอมยิ้ม ตัวแค่นี้รู้จักพูดจาออดอ้อน

“หมอค้าบบ นายหิวขนม แต่พี่นู้นนไม่ให้กินค้าบบ” เธอดึงมือน้องชายที่จับแขนผมไว้

“ถ้านายดื้อ พี่จะไม่รักนายแล้วนะ”

“นายจะไม่ดื้อ นายไม่กินขนมแล้ว” น้องชายเธอตอบออกไปอย่างไม่ต้องคิด ก่อนจะกอดคอพี่สาวไว้

“ขอโทษนะคะ เชิญญาติคนไข้ทางนี้หน่อยค่ะ” เธอเอาแขนน้องเธอออกจากคอ ก่อนจะเอ่ยบอกน้องเสียงเบา ๆ

“เดี๋ยวพี่นุ่นมานะครับ” เขามองตามเธอเดินออกไป พยาบาลห้องการเงินเดินมาตามเธอ คงจะเรื่องค่าใช้จ่ายที่เธอจะต้องชำระ เขาวางปากกา ก่อนจะยื่นสมุดเช็กอาการให้พยาบาล