บทที่ 15

บทที่ 13

#8 เดือนผ่านไป

เธออาศัยอยู่ที่คอนโดหมอ เพราะหมอไม่อนุญาตให้เธอกลับไปอยู่บ้านเดิม และให้เลิกติดต่อกับป้า ซึ่งเธอก็ทำตามเขาทุกอย่าง ตอนนี้นายขาหายดีแล้ว วิ่งเล่นได้แล้ว และหมอดูแลเราสองพี่น้องอย่างดี ทั้งการเรียน การใช้ชีวิต และทุก ๆ อย่าง

เขาซื้อห้องข้าง ๆ กันกับเขา ให้เธอและน้องอยู่ที่นั่น นายมีพี่เลี้ยงประจำตัวคอยดูแล ส่วนกลางคืน เธอต้องมานอนกับเขา ห้ามเว้นแม้แต่วันเดียว

และเธอต้องรองรับอารมณ์เขาทุกอย่าง ทุกที่ ๆ เขาต้องการ ยิ่งงานเยอะ กลับมาเขาจะเมามาย และมาระบายลงกับร่างกายเธออยู่ทุกวัน มันไม่มีน้ำตาแล้ว

จากที่อยู่กันมา หมอเป็นคนปากร้าย โมโหง่าย ขัดใจไม่ได้ เขาจะหงุดหงิดเธอทุกครั้ง และไม่เคยพูดจาดี ๆ ด้วย เธอทำได้เพียงเงียบ และก้มหน้ารับทุกการกระทำของเขา บางวันก็หยาบโลน บางวันก็แสนดี

เพราะเธอพึงระลึกอยู่เสมอว่า หากไม่มีเขาชีวิตเธอกับน้องไม่รู้จะเป็นยังไง เขาเป็นผู้มีพระคุณ เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเสมอ ถึงแม้เขาจะร้ายกับเธอ เธอก็รักเขา รักที่เขาร้าย ๆ แบบนี้

เขาชอบให้คนอ้อน กอด หอมเขา ซึ่งตรงนี้เธอเรียนรู้ได้แล้ว เพราะการที่เธอจะอยู่อย่างสงบสุข เธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ให้เป็น!

#กลางดึกที่คอนโด

“โอ้ยยย เมาโว้ยยยย” ร่างบางลุกจากเตียงเพราะได้ยินเสียงแว่ว ๆ ดังมาจากด้านนอก

พอออกมาก็พบเขาเมามายทิ้งตัวลงกับโซฟา โดยมีเพื่อนเขายืนหอบเหนื่อยอยู่ข้าง ๆ

“กิตมันเมามาก ผมเลยมาส่ง เอ่ออ ปุยนุ่นดูมันได้นะ” คุณพัดเพื่อนสนิทเขา พาเขามาส่ง ทุกครั้งเขาจะไม่เมาขนาดนี้ แต่ครั้งนี้ เมาหนักเลย

“กี้!!!! คุณอยู่หนายยย กี้!!”

“........”

“ไอ้กิตเมาแล้วหุบปาก!” เธอกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ก่อนจะเอ่ยบอกเพื่อนเขาเสียงสั่น

“นะ...หนูดูหมอได้ค่ะ” เธอเอ่ยบอกคุณพัดให้หายห่วงว่าเธอดูแลหมอได้ หลังจากไปส่งเพื่อนเขาที่ประตู เธอก็รีบมาดูแลเขา

“หมอลุกก่อนค่ะ นุ่นจะถอดเสื้อให้” เธอจับเขาพลิกตัว พลางแกะกระดุมเสื้อแต่สายตาไปเจอรอยลิปสติกสีแดงที่ปกเสื้อ

ร่างบางรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นมาทันใด ริมฝีปากบางยกยิ้ม และพยายามบังคับมือตัวเองไม่ให้สั่น

เธอแกะไปจนครบทุกเม็ด สาบเสื้อหลุดออกจากกัน เธอกำลังจะถอดเสื้อเขาออก แต่สายตาเจ้ากรรมเหลือบไปเห็นรอยรักสีกุหลาบตรงหน้าอกเขา ใจเจ้ากรรมหายวาบ! กระบอกตาร้อนผ่าว

“กี้...คุณเหรอ ผมคิดถึงคุณ” เขาพยายามรวบตัวเธอไปกอดไว้ เธอดันตัวเขาออก ก่อนจะปิดปากกลั้นสะอื้นไห้

“กี้...ผมไม่อยากกลับบ้าน ให้ผมอยู่กับคุณนะที่รัก”

เพียงแค่จบประโยคที่เขาเอ่ยออกมาเบา ๆ เธอสะบัดตัวออก และวิ่งหนีเข้าห้องนอน ก่อนจะนั่งลงชันเข่า และระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา เธอเสียใจ...หัวใจมันเหมือนจะแหลกเหลว

ทั้ง ๆ ที่เธอไม่มีสิทธิ์ใด ๆ ในตัวเขา เป็นแค่เด็กที่เขาเลี้ยงไว้ แค่หมาจนตรอกที่ต้องเอาร่างกายเข้าแลกเพื่อเงิน แค่คนไร้ค่าที่ไม่เคยมีค่าอะไรในสายตาใคร

เขาก็แค่สมเพชเวทนาชีวิตแกปุยนุ่น...

เขาลืมตาตื่นมาเพราะปวดหัวเหมือนมันกำลังจะระเบิด!! ก่อนจะชันตัวลุกขึ้น นี่ห้องเขา และเขากลับมาได้ยังไง?

ก่อนจะก้มสำรวจตัวเอง ชุดนอน? งั้นปุยนุ่นเธอคงเปลี่ยนให้ ก่อนเขาหย่อนเท้าใส่รองเท้าเดินในบ้าน เตรียมจะออกมาข้างนอกเพิ่ง 7 โมงเธอคงยังไม่ไปโรงเรียน

เธอเปิดประตูเข้ามาใส่ชุดนักเรียนแล้ว ก่อนจะสบตาเขานิดหนึ่ง และเดินผ่านเลยไปเปิดลิ้นชักหยิบนาฬิกาสวมข้อมือ และเดินมาสวัสดีเขา มือเรียวกำลังจะเปิดประตูออกไป โดยที่ไม่พูดอะไรกับเขาสักคำเนี่ยนะ!

“เป็นอะไรปุยนุ่น!”

“หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ” เธอเป็น! ปกติเธอจะเข้ามากอด และสวัสดีเขาทุกวัน วันนี้มาแปลก...

“เป็นอะไร!!”

“หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ หนูไปนะคะ” เขามองเธอที่เปิดประตูออกไป แล้วหนังสือไม่ได้เอาไปจะไปเรียนยังไง ซื่อบื้อ! อยากลืมเองก็ช่วยไม่ได้!

เขาทิ้งตัวลงบนเตียงตั้งนาฬิกาปลุกไว้บ่ายสอง ขอนอนอีกหน่อยละกันค่อยเข้าโรงพยาบาล...

#บ่ายสอง

เขาตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำถอดเสื้อออก หันไปหยิบแปรงสีฟันหน้ากระจก

“เฮ้ย! รอยอะไรวะเนี่ย เหี้ยยยเต็มไปหมดดด” ร่างสูงที่ถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว สบถเสียงดังตกใจ! รอยดูดเต็มหน้าอก 4-5 รอย คออีก ก่อนเขาจะเดินมาคว้าโทรศัพท์โทรหาไอ้พัด

“มึงมาส่งกูเหรอ แล้วเจอใครรึเปล่า?” เขากรอกเสียงไปตามสาย

‘ทำไม ก็เจอปุยนุ่น เธอเป็นคนดูมึงต่อ กูกลับก่อน หนักฉิบหาย ปวดหลังเลย’

“เออ...แค่นี้” เขากดวางสายและนั่งลงปลายเตียง

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา งั้นเธอก็เห็นรอยนี้หมดเลยสิ! ถึงว่าเมื่อเช้าหน้าบูดบึ้ง! เขาแค่นหัวเราะ! เมียก็ไม่ใช่! จะมางอนอะไรไร้สาระ!

Ford Mustang Shelby สีเหลือง ขับรถมาจอดที่หน้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังใจกลางเมือง ก่อนเขาจะกดโทรศัพท์หาเธอ วันนี้เขายอมลางานวันหนึ่ง จะพาเธอไปทานข้าว และแวะไปรับนายที่โรงเรียนด้วย

“ฉันรออยู่หน้าโรงเรียน รีบออกมา”

“หนู มีติวตอนเย็นกับเพื่อนค่ะ”

“ฉันให้เธอเรียนพิเศษ 5 ที่แล้วนะ!! หมดหลายแสน!! เธอยังจะติวกับเพื่อนอีกทำไม!! ออกมามันจอดนานไม่ได้!” ผ่านไป 5 นาที เห็นร่างคุ้นตา สวมชุดนักเรียนม.ปลาย ใบหน้าเรียบนิ่ง เปิดประตูและขึ้นมานั่งข้างคนขับ

“ฉันจะเลยไปรับนาย วันนี้อยากกินอะไร?” เขาเอ่ยถาม

“หนูอยากกลับบ้านค่ะ หนูอยากอ่าน...”

“ทำไม! ไม่อ่านสักวันมันจะตายไหมหนังสือเนี่ย!! ฉันอุตส่าห์ลางาน เสียเวลาอันมีค่าของฉันพาเธอกับน้องไปกินข้าว! และยังมาเรื่องมากอีก!!!” เขาตะคอกออกไปเสียงดัง!! เธอจึงเลือกที่จะนั่งเงียบ

“ปุยนุ่น!!! ยั่วโมโหฉันใช่ไหม!!” เธอทำเหมือนเขาไม่ได้พูดอะไร! เหมือนเขาบ้าไปคนเดียว!

เขาตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเพื่อจอดรถ!! ก่อนจะเอื้อมไปบีบแขนเล็ก และกระชากเธอเข้ามาใกล้ เธอหันหน้าหนี!!

“ทำไมอยู่ใกล้ฉันมันน่ารังเกียจนักเหรอ! อย่ามาแสดงกิริยาแบบนี้กับฉัน!” เขาที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า!! ออกแรงบีบแขนเธอสุดแรง! เธอหน้านิ่งขบเม้มริมฝีปากที่สั่นระริกของตัวเองไว้!

ดวงตากระปุกกลมโตหันมองหน้าเขาน้ำตาคลอหน่วย เขารู้ว่าเธอเจ็บ! เพราะเขาก็บีบไปสุดแรง!!

“คนที่น่ารังเกียจคือเธอ!! ผู้หญิงเห็นแก่เงิน!!”

“ฮึกก”

“ลงไปจากรถฉัน!!!”