บทที่ 19 ความจริง (ปลาย)

เฮียโซ่เดินเข้ามาในห้องด้วยสภาพเหนื่อยล้า เฮียยังอยู่ในชุดนักศึกษาเสื้อช็อปสีแดงอยู่เลย

“เป็นยังไงบ้าง...ได้ข่าวว่าเป็นลม เฮียเป็นห่วงมากรีบเคลียร์งานแล้วรีบกลับ”

เฮียโซ่นั่งลงบนเตียงก่อนจะเอื้อมมือมาลูบผมฉันเบา ๆ แม้เขาจะเย็นชากับคนอื่นแต่สำหรับฉันคือข้อยกเว้น เขาใจดีและใส่ใจฉันมาก

“หนูแข็งแรงมากนะ...สงสัยพี่เขาเล่นแรงไป” ฉันฉีกยิ้มก่อนจะทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงรุ่นพี่คนนั้น

“เดี๋ยวเฮียจัดการให้” เฮียโซ่เอ่ยเสียงเย็นทำให้ฉันรีบเอ่ยขัดขึ้นมาทันที

“หยุดเลย ไม่ต้อง คนจะหาว่าเฮียรังแกเด็ก”

“ไม่ได้นะหมวย มันเป็นใครกล้ามาทำร้ายเราแบบนี้ เฮียไม่ยอม!”

ท่าทางเอาเรื่องของเฮียโซ่ทำให้ฉันรีบกอดเอวสอบไว้แน่น แนบหน้าลงกับอกแกร่งและเอ่ยบอกในสิ่งที่คิด คนอย่างฉันไม่ได้จะยอมให้ใครมารังแกได้นะ

“หนูจะจัดการเอง เฮียสบายใจได้”

“เราเนี่ยนะจะจัดการใครได้…ท่าทางนุ่มนิ่มแบบนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่เฮียเถอะ”

“อย่ามาดูถูกหนูนะ...ไม่เคยได้ยินเหรอ มังกรไม่ออกลูกมาเป็นงูดินน่ะ”

“ไม่เคย...มีแต่เสือไม่ออกลูกเป็นหมา”

“เออนั่นแหละ ๆ”

“เอางั้นก็ได้ แต่ถ้าไม่ได้ บอกเฮีย!”

“โอเคค่ะ รับทราบ”

เมื่อเฮียตกลงฉันเลยบอกให้เขาไปพักผ