Kumapit sa kanyang mga buto ang lamig, parang sumpang ayaw kumawala.Mas lalo pang isiniksik ni Amber ang sarili sa dibdib ni Dash, pilit hinahanap ang init sa gitna ng basang suot at namamasang katawan. Binalot siya ng coat ng lalaki, isang mamahaling jacket na halatang hindi para sa kanya; masyadong malaki, masyadong basa, at kulang na kulang sa ginhawa. Pero sa ngayon, iyon na ang pinakapwede niyang sandalan. Dumadaloy ang init mula sa katawan ni Dash, pilit tinatawid ang pagitan ng kanilang balat, pero hindi pa rin tumigil ang panginginig niya. Para siyang nilalamon ng bagyo sa loob ng sarili niyang katawan.Hinigpitan ni Dash ang pagyakap sa kanya. “Miss Harrington?”Pumiglas ang tinig ni Amber mula sa kanyang mga labi. Paos, basag-basag, halos hindi marinig. “Giniginaw ako. Hindi ko sinasadya.”Ang tunog ng boses niya ay tila isang batang nawawala, malayo sa dating palaban at mayabang na babae na kilala ng madla. Wala ni anino ng babaeng pinupulutan ng tsismis sa media. Sa hali
Nagmadaling dumating si Blake, hingal at namumula ang pisngi sa pagmamadali. Halos hindi pa siya nakakabawi ng hininga nang iwagayway niya ang mga kamay sa harap ni Amber, bahagyang nanunukso at bahagyang iritado.“Hindi ba dapat sabay kayong dumating?” tanong ni Mikael, bahagyang tinaas ang kilay habang pinagmamasdan ang gusot na itsura ni Blake.Napabuntong-hininga si Amber, para bang pinipiga na ang huling hibla ng kanyang pasensya. “Dapat sana. Pero may isang—”“Okay, tumigil ka na,” putol ni Blake, mabilis niyang tinakpan ang bibig ni Amber ng kanyang palad bago pa ito makapagsalita. Alam na niyang walang mabuting susunod doon.Nag-aasaran pa rin sila nang lumitaw ang isang mataas at mahinhing babae. Dumating si Helena, ang presensiya niya ay agad na umagaw ng atensyon. Nakasuot ito ng itim na cheongsam, tradisyunal ang hiwa at kilos, simpl
Narinig ni Amber ang tinig ng lalaki, kalmado, magaan, masyadong magalang para maging totoo.Bahagya itong ngumiti, nakataas ang isang kilay.“Sa totoo lang, medyo masama ang loob ko kanina.” Ani Amber.Lumingon siya kay Dash at may idinagdag. “Pero kung pagbabatayan ang reputasyon ni Ginoong Lexington bilang isang ginoo, pinapatawad ko na siya.”Tahimik lang si Alina sa gilid, pinagmamasdan ang banayad ngunit tensyonadong palitan ng mga salita ng dalawa. Hindi niya lubos mawari kung anong klaseng enerhiya ang namamagitan sa kanila. Kaya’t napatingin siya kay West, saka mahinang ngumiti, at marahang pinisil ang braso ni Dash. “Dash, nasa kamay mo na si Miss Harrington.”Tumango si Dash, banayad at may dignidad. “Miss Harrington, kung maaari.”Humakbang si Amber, at pumasok sa banquet hall habang kasa
“Anong tinitingnan mo?”“Kilala mo ba si Amber?”Lumapit si Alina, tila kaswal ang tono, pero hindi maikakaila ang kuryosidad sa boses niya. Dumaan siya roon para sa ibang pakay, ngunit napahinto nang mapansin ang kapatid niyang nakatayo sa may pintuan, hindi kumikibo. Kumatok siya kanina, at nang walang sumagot, dahan-dahan niyang binuksan ang pinto. May naaninag siyang pigura sa loob ng banyo, ngunit sa halip na umurong, pumasok pa siya, nakatitig.Nakatayo si Dash sa may bintana, hawak pa rin ang cellphone na nakabukas. Nakatutok ang mga daliri niya sa screen, eksaktong nasa pangalan: Amber.May bumabalang ideya sa isipan niya, hindi ito pagmumuni o pagnanasa. Para itong istratehiya, isang planong unti-unting nabubuo sa pagitan ng katahimikan.“Kanina ko pa lang siya nakilala,” tugon ni Dash, sa wakas.
“Ayos lang.”Walang pakialam si Amber. Isa lang itong tennis match. Pampalipas-oras. Wala nang iba pa.Pumasok siya sa court, hawak ang raketa, at tiningnan ang kabilang dulo, sakto sa pagpasok ng isang lalaki na nakasuot ng itim na shorts at polo shirt, ang sikat ng araw ay lumilikha ng matalim na silweta sa matangkad niyang katawan.Mula sa malayo, may dating itong elegante at may awtoridad. Matikas ang tindig, tiwala sa bawat hakbang. May pahiwatig ng lakas sa kanyang pangangatawan—hindi para ipagyabang, kundi para sa tibay at tiyaga.Malayo sa estilo ni West.Maganda rin ang katawan ni West, proportyonado at maayos manamit. Pero may bahid pa rin ng pagiging marupok, gaya ng mga taong sanay sa lungsod at sa sukat na sukat na mga suit. Ang lalaki sa kabila ng court, sa kabilang banda, ay tila hinubog sa ibang mundo, parang isang taong sanay sa araw ng militar. Disiplinado. Matatag.May dignidad sa kanyang katahimikan. Tila galing sa pamilyang hindi kailanman kailangang sumigaw para
“Malas niya lang,” sambit ni Edward, ang kanyang tono’y bakas ang pagkadismaya. “Kung iba sana ang kinalaban niya, pero hindi, kinailangan niya talagang salungatin si Amber. Hindi man lang siya nagdalawang-isip na targetin siya sa likod.”Nanikip ang lalamunan ni Eva. “Daddy, si Nathan ay si Nathan. Si Soren ay si Soren. Hindi dapat natin sila pinagsasama.”Maingat namang nilapag ni Edward ang pinag-inuman niyang baso at matalim na tumingin kay Eva. “At bakit hindi? Ang magkapatid na ‘yan ay parehas ng tapos. Ang panganay ay binuntis ang sekretarya niya, at ang pangalawa’y baliw sa kanyang idolo. Ngayon mo sasabihin na hindi sila dapat pinagsasama? Bakit? May iba-iba na bang flavor ang kabobohan ngayon?”Natahimik si Eva. Ang galit ng kanyang ama’y umabot na ng sukdulan, at ayaw niyang mas palalain pa ito.Masakit pa rin sa pride ni Edward ang nangyari kanina, naipahiya siya ni West sa harap ng publiko, isang lalaking mas bata pa kaysa sa sariling anak niyang babae. Sa dami ng taon ni