Kabanata 5

"Ahhhhhh!"

Napadaing ako ng malakas nang hilahin ni Rosana ang mahaba kong buhok habang kinaladkad ako papasok sa loob ng sasakyan.

"Sa lahat lahat ay ikaw lang ang walang utang na loob at napakakapal ng mukha para kontrahin ako at labanan! Sa tingin mo ba makakatakas ka sa 'kin huh!?" Puno ng galit na asik nito saka nginudngod ang mukha ko sa upuan.

At ang hindi ko inasahan ay ang biglaang pagtama ng noo ko sa matigas na parte nito dahilan ng pagkawala ng aking kamalayan.

********

Nagising ako sa isang madilim na lugar na tanging ilaw ng isang maliit na kandila lang ang siyang nagbibigay liwanag.

Shit! Nasaan ako?

Marahan akong bumangon sapo ang sumasakit kong ulo. Nagpalinga linga ako sa buong paligid ngunit wala naman akong ibang makita dahil napakaliit lang ng liwanag ng kandila. Pero pakiramdam ko ay para akong nasa loob ng isang kuweba.

Juskopo!

Bigla akong nakaramdam ng takot at pangamba pero pilit ko lang na pinapatatag ang aking sarili. Hindi maaaring panghinaan ako ng loob dahil wala akong ibang aasahan kundi ang aking sarili.

Ilang beses akong huminga ng malalim saka buong lakas na sumigaw.

"Palabasin niyo ako rito! Parang awa niyo na! Pakiusap lang!" Sigaw ko dahil sigurado naman ako na may tao sa labas na nagbabantay sa akin. Sana lang talaga ay meron dahil alam ko naman na papakinabangan pa ako ni Rosana ng matagal.

Iyon nga lang ay kung papalabasin nga ba ako dahil siguradong parusa na ito sa paglaban ko kanina sa babaeng bruha na yon.

Kaya pwes magsisisigaw ako, mag iingay ako hanggang sa sumabog ang tainga nila.

Nagpakawala na naman ako ng malalim na buntong hininga saka sumigaw ng napakalakas ng makailang beses.

"Palabasin niyo na ako! Please lang! Papakinabangan niyo pa ako di ba? Pagkakakitaan niyo pa ako kaya palabasin niyo na ako!"

Paulit ulit na sigaw ko ngunit ilang minuto pa ang nakalipas ay wala man lang senyales na may ibang taong nakakarinig sa akin. Parang umeecho lang ang boses ko sa loob ng lugar na ito.

Shit!

Talagang napakasama ng budhi ng Rosana na yon. Paano kinakaya ng konsensiya niya ang pahirapan ng ganito ang kapwa niya babae!?

Dahil sa pagsigaw ay para akong nawalan ng lakas kaya umayos na lamang ako ng upo habang yakap yakap ang aking mga tuhod. Hindi ko na napigilan pa ang paglandas ng aking mga luha.

At alam ko na tanging pagdarasal lang ang makakaligtas sa akin kaya taimtim akong nanalangin.

Ilang saglit pa ay bigla na lamang bumukas ang pintuan kaya namuhay ang pag asa sa aking puso. Kita ko ang bilog na liwanag na parang nagmumula sa isang flashlight.

"May tao po ba? Tu-- tulong! Tulungan niyo po akong lumabas." Garalgal ang tinig na wika ko.

Rinig ko ang tunog ng mga yabag ng paa nito na parang papalapit nga sa akin kaya napakabilis kong nakatayo.

Hanggang sa bumungad sa akin ang mukha ni Manang Linda. May hawak itong flashlight kaya agad kong naaninag ang mukha nito. Habang ang kaliwang kamay naman nito ay may hawak na tray ng pagkain.

"Ma--- Manang!" Garalgal pa rin ang tinig na usal ko.

"Kumain ka na." Simpleng sagot lang nito kaya dali dali ko itong nilapitan. Masuyo kong hinawakan ang braso nito at buong pusong nagmamakaawa.

"Manang, a--- alam ko po na mabuti kang tao. Ramdam ko po na napipilitan ka lang na makisama kay Ma'am Rosana. Kaya po nakikiusap ako sayo Manang. Parang awa mo na po, tu--- tulungan mo akong makalabas dito. Tulungan mo akong makatakas dito Manang. Hindi ko po kaya rito." Humahagulhol na pakiusap ko.

Puno ng katapatan ang bawat salita ko. Ni hindi ko na inisip pa na baka magsumbong ito kay Rosana dahil katiwala niya ito at baka mas lalo pa akong parusahan.

Rinig ko ang lalim ng pinakawalan nitong buntong hininga.

"Napakaimposible ng pinapakiusap mo. Alam mo ba na hindi ka nag iisa sa loob ng mansyong ito? Marami kayo Emeryn. At wala pa ni isang nagtangkang tumakas o sumaway kay Madam." Mariing wika nito kaya napaawang ang aking mga labi sa pagkagulat.

"Marami kami? A-- ano pong ibig mong sabihin Manang?" Puno ng katanungang usal ko.

"Oo marami kayo. Iyong lahat ng mga kwartong nakikita mo rito sa loob, lahat yon ay may nakatirang kagaya mo. Ang kaibahan lang nila sayo ay tinanggap na nila ang kapalaran nila at hindi nila sinusuway si Madam kaya maayos at sagana silang nagbubuhay prinsesa ngayon sa kani kanilang kwarto." Pagsisiwalat ni Manang kaya napalunok ako ng mariin. Napakurap ako at hindi makapaniwalang napahilot sa aking sintido.

Kaya pala. Kaya pala sa una palang ay nakakapagduda na kung bakit napakalaki nitong mansyon at napakaraming kwarto dahil tahanan pala ito ng mga babaeng binubugaw ni Rosana!

Grabe! Wala siyang puso! Halimaw siya!

Pero kung ang mga babaeng yon ay tinanggap na nila ang kapalaran at buhay nila sa kamay ng bruhang si Rosana, pwes ako hindi.

"Kaya kung ako sayo, magpakabait ka at sumunod ka nalang sa anumang utos ni Madam dahil hindi ka rin naman makakatakas pa rito. Kung makukuha mo ang loob at tiwala ni madam ay makakalabas kana ng mansyon pero yun nga lang ay kasama ang mga tauhan niya para magbantay. Pero mas maigi naman iyon keysa nakakulong ka rito." Dagdag pa na salaysay ni Manang Linda saka nito nilapag ang pagkain sa sahig dahil wala namang mesa o upuan rito.

Napaisip ako ng malalim kaya hindi na ako nakapagsalita pa.

"Ang utos ni madam ay tatlong araw ka pang ikukulong dito sa loob ng basement para magtanda ka raw." Sambit ni Manang kaya napadako na naman ang mga mata ko sa kanya.

Kaya pala ang dilim dilim at para akong nasa loob ng kweba dahil basement pala ito ng mansyon! At kahit magsisisigaw pa ako ay wala rin palang makakarinig sa 'kin! Shit!

"Pa-- paano kung ayaw ko pa ring sumunod Manang? Paano kung hindi ko pa rin kayang ibenta at ipangalandakan ang puri ko sa kung kani kaninong lalaki?" Diretsahan at walang paligoy ligoy na tanong ko na diretsahan din naman nitong sinagot.

"Magiging kagaya ka nila." Anito sabay tuon ng flashlight sa pinakasulok ng basement na agad kong ikinasigaw sa takot at labis na pagkagulat.

"Ahhhhhhhhy!"

Ka--- kalansay!!!!!!

"Kaya pag isipan mong maigi Emeryn dahil wala ka ng magiging takas pa rito!"