7. Guilt

Mahinahon ang tinig ng kanyang ina nang magsalita, pilit inaayos ang bigat ng sitwasyon. "Anak, kailangan mo munang ipakilala sa amin ang asawa mo." Dahan-dahan niyang hinaplos ang kamay ni Adrian, tila ba sinusubukang pakalmahin ang anak na matagal nang may dalang bigat sa dibdib.

Ngunit ang sagot ni Adrian ay lalong nagpagulo sa kapaligiran. "Makikilala niyo rin siya... pero hindi pa ngayon. Busy siya—dahil... magkakaroon na kami ng anak." Mahina ang tono, ngunit malinaw at matalim sa pandinig ng kanyang ama, na agad namang sumiklab ang mga mata sa narinig.

"Congrats, Kuya," nakangiting bati ni Chloe, inosente at masaya para sa kanyang kapatid.

"Heh—Chloe, sa kwarto ka muna," maagap na sambit ng kanilang ina, marahang itinaboy ang anak palayo. Walang nagawa si Chloe kundi sumunod, bahagyang nagtataka sa bigat ng usapan.

Nanatiling nakangiti si Adrian, ngunit iyon ay ngiting puno ng pait at galit, nakatuon sa reaksyon ng kanyang ama. Kitang-kita ang frustrasyon sa mukha nito, para bang bawat impormasyong ibinabato niya ay nagiging sugat sa matagal nang kontroladong awtoridad ng kanyang ama.

"Kailangan mong ipakilala 'yan sa amin, Adrian. Sa lalong madaling panahon," madiin at mariing utos ng kanyang ama, halatang nagpipigil ng galit.

Agad siyang sumagot, matalim at diretso: "Ibigay niyo na ba sa akin ang kumpanya?"

Tumitig ang kanyang ama, malamig, puno ng bigat at galit ang tinig nang sumagot: "Hindi ako nakikipaglaro, Adrian."

Pataas nang pataas ang tensyon. Ang hangin sa paligid ay tila lumalapot, at ang pagitan ng mag-ama'y nagmistulang linya ng digmaan—hindi lang para sa negosyo, kundi para sa kinabukasan, para sa pamilya, at para sa pag-ibig na pilit tinatanggihan ng kanilang mundo.

--------

"Well dad, its my life and its up to me. Anyways kung ayaw niyo ibigay sakin ang kumpanya sa mas lalong madaling panahon fine with me." Malamig na wika ni Adrian habang dahan-dahang tumindig mula sa kanyang upuan. Mabilis niyang kinuha ang isang saging sa mesa, nilantakan iyon na para bang isang tahasang hamon sa awtoridad ng kanyang ama.

“Paalam.” Mariin niyang sambit, saka buong tikas na naglakad palabas ng hapag-kainan.

Bahagyang napaatras si Theodore, handa sanang habulin ang anak. Subalit pinigilan siya ng kanyang asawa, hinawakan nito ang kanyang kamay at bahagyang umiling, hudyat na huwag nang dagdagan ang alitan.

Nanatiling matigas ang loob ni Adrian—at mas pinili ang sariling pasya kaysa sundin ang itinakda para sa kanya. Pagkaalis niya, humigpit ang kamao ng ama, saka marahas na kinuha ang kanyang telepono mula sa bulsa.

“May ipapagawa ako sa iyo,” aniya sa kabilang linya, habang nakatalikod sa salamin, tila ayaw marinig ng kahit sino, ni ng sariling asawa.

“Sa lalong madaling panahon,” matalim niyang sigaw, tila ba minamadali ang kausap.

“Ano iyon?” usisa ng asawa.

“Wala,” mariin niyang sagot. Pilit siyang muling kumain, subalit tila wala nang lasa ang bawat subo.

——————

Samantala, maluwang ang ngiti ni Adrian habang pinapaandar ang kanyang kotse palabas ng mansyon. Ramdam niya ang kakaibang ginhawa, wari’y napilas niya ang tanikala ng ama. Sa isip niya, tiyak na darating ang araw—hindi magtatagal—na ang kumpanya’y tuluyan nang mapupunta sa kanyang mga kamay.

Mabilis niyang ikinonekta ang telepono sa sasakyan.

“Hello, Cinco,” wika niya sa speaker.

“Uy, bakit?” tugon ng kaibigan.

“Bar tayo, BGC. Mamayang gabi,” paanyaya ni Adrian.

“Ngayong gabi?” paniniguro ni Cinco.

“Oo, ngayong gabi.” Ngumiti si Adrian na wari’y baon ang isang lihim na plano.

Si Cinco Gutierrez ang itinuturing na tunay na kaibigan ni Adrian—ang kabahagi ng kanyang bawat lihim at tagumpay mula pa kolehiyo. Kung may isang tao siyang mapagkakatiwalaan, ito’y walang iba kundi si Cinco. Maging sa kasal niya kay Celine, si Cinco ang naging ninong at saksi sa lahat ng dahilan kung bakit pinasok ni Adrian ang isang buhay na puno ng tungkulin at pag-aalinlangan.

Makalipas ang maghapong pagtatrabaho ng dalawa, sinundo ni Adrian si Cinco sa sariling kumpanya nito.

“Brad, saludo ako sa’yo. May sarili ka nang kumpanya. Nakakabilib,” ani Adrian, habang binubuksan ng kaibigan ang pintuan ng kotse.

“What? Mas mayaman ka pa sa’kin. Ikaw nga, kaya mong magtatag ng kahit ilang kumpanya kung gugustuhin. Hindi ko lang maintindihan kung bakit sobrang pursigido ka sa kumpanya ni Tito,” wika ni Cinco, habang inaayos ang seatbelt.

“Dahil ipinangako niya iyon,” tugon ni Adrian, malamig at puno ng paninindigan.

“Kung gayon,” sagot ni Cinco, “tara na. Hindi na tayo dapat magpaligoy-ligoy pa.”

Pagpasok nila sa bar, agad silang sinalubong ng malakas na tugtugan. Ang bass ay parang pintig ng puso, ang mga ilaw ay kumikislap na tila sumasayaw kasabay ng musika. Ang sahig ay puno ng mga katawan, nagbabanggaan at umiindayog sa ritmong walang tigil. Amoy alak, usok, at pabango ang naghalo sa hangin, nagbibigay ng kakaibang sensasyong nakakahilo at nakakaakit sabay.

“Shot tayo,” ani ni Adrian, bakas sa tinig ang bigat ng mga problemang pilit niyang tinatabunan.

Tumango si Cinco. Nag-order sila ng alak at walang sabi-sabing tinungga ang sunod-sunod na shot. Isa, dalawa, tatlo—hanggang sa maging malabo ang paligid para kay Adrian. Namumula na ang kanyang pisngi, mabigat na ang mga mata, ngunit patuloy siyang umiinom, tila ba gusto niyang lunurin ang lahat ng iniisip.

Maya-maya’y isang babae ang lumapit—nakakaakit ang bawat galaw, mapanghamon ang titig, at may ngiting nag-aanyaya ng kasalanan. Dumikit siya kay Adrian, halos nakapulupot na sa kanyang braso. Hindi na nakapag-isip si Adrian, sumabay siya sa sayaw, pinapadala ang sarili sa tukso.

At bago pa man makapigil si Cinco, naglapat na ang labi ni Adrian at ng estrangherang babae. Maingay ang paligid, ngunit sa mismong sandaling iyon, tila tumahimik ang mundo.

“Adrian!” malakas na tawag ni Cinco, sabay hatak sa balikat ng kaibigan. Ang tinig niya’y puno ng pagkabigla at galit. “Tama na ‘yan! May asawa ka na!”

Parang binuhusan ng yelo si Adrian. Nanlaki ang kanyang mga mata, at biglang nag-flash sa kanyang isipan ang mukha ni Celine—ang mga ngiti nito tuwing naghahanda ng pagkain para sa kanya, ang mahinahong boses tuwing siya’y inaasikaso kahit wala siyang pasasalamat.

Kinagat niya ang labi, kumawala mula sa babae, at napalayo. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang napaatras, pinagmamasdan ang paligid na biglang naging parang isang bangungot. Hindi na ito simpleng kasiyahan—ito’y kasalanang malinaw niyang nadama.

Si Cinco, nanlilisik ang mga mata, ay bumulong ng mariin, “Kung hindi mo pipigilan ang sarili mo, ikaw mismo ang sisira sa lahat ng pinaghihirapan ng asawa mo para sa inyong dalawa.”

Sa ilalim ng mga ilaw na patuloy na kumikislap at musika na malakas pa rin ang pintig, nanlamig si Adrian. Sa halip na saya, guilt ang bumalot sa kanyang dibdib.

Kayat inuwi na ni Cinco si Adrian sa kanilang bahay. Halos buhatin na niya ito palabas ng bar, dahil hirap nang maglakad si Adrian, lasing na lasing at amoy alak ang buong katawan. Ang dating malakas at matikas na kaibigan ay ngayo’y para bang batang walang magawa kundi sumandal.

Tahimik ang biyahe pauwi. Habang nakasandal si Adrian sa upuan, mariing nakapikit, paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isip ang eksenang naganap—ang labi ng estrangherang babae, ang tawag ni Cinco, at higit sa lahat, ang mukha ni Celine na biglang sumulpot sa kanyang alaala.