Kabanata 4

REYNAN

Tatlong taon na mula no’ng bumalik ako sa Canada, para ayusin ang gusot sa pagitan namin ng aking asawa. 

Pinagtaksilan niya ako. Pina-ako sa akin ang anak nila ng kabit niya. Magulo at mahabang serye ng court hearing ang inatupag ko sa pagbabalik.

Hanggang sa nakamit ko ang kalayaan ko. Na-grant ang aming divorce, at ni isang kusing ay wala siyang nakuha. 

Masaya ako nang  sa wakas ay natapos ang kalbaryo ko, pero may halong lungkot dahil napamahal na sa akin ang bata na hindi ko naman pala kadugo. Pero kalaunan ay natuto rin akong tanggapin ang lahat.

At ngayon masasabi kong maayos na ang buhay, at ito na ang best version ko. Masayang Reynan, walang sabit, at walang pasan na mabigat sa buhay ko.

Ngayon ay nandito na ako sa Pilipinas, isang linggo na ako rito at puro meeting lang ang aking inaatupag. 

Nahinto ang pagbabalik tanaw ko nang tumunog ang cell phone ko. Napangiti ako nang makita ang pangalan sa screen. 

“Kuya, nasaan ka na?” bungad ng kapatid ko pagsagot ko sa tawag. 

“Atat ka naman masyado. Malapit na ako,” sagot ko.

“Kasi naman, nababagot na ang pamangkin mo. Gusto ka na raw niya makita.”

Napangiti naman ako. “Heto na, mag-pa-park na ako,” sabi ko, kasabay ang pagtigil ng kotse. 

Agad akong lumabas, mabilis ang mga hakbang ko papasok ng hotel. Bitbit ko ang regalo para sa pamangkin ko. 

Dumeritso ako sa restaurant kung saan kami magkikita. “Tito Rey…” masiglang sigaw ni Rose, pamangkin ko. 

Binigay ko sa kanya ang dala kong regalo at kinarga siya. Yakap at halik naman ang ganti nito.

“Mabuti naman at, nagkaroon ka rin ng oras na makipagkita,” tampong sabi ni Daisy. 

Tinapik ko naman ang balikat ni Onse na. Binawi nito si Rose at kinandong niya. 

“ ‘Wag ka nang magtampo, puno talaga schedule ko, the whole week. Ngayon lang ako bakante,” lambing kong sabi sa kapatid kong sinimangutan ako. 

Pinisil ko ang magkabilang pisngi niya na ikinangiwi niya.

“Kuya naman, eh!” Tinampal niya ang kamay ko na ikinahakighik ko naman. “Hindi na ako bata, para ganyanin mo,” reklamo niya. 

“Hindi na bata, pero ang hilig mong magpa-baby sa akin,” singit naman ni Onse na ikinatawa naming lahat. 

“Bayaw kumusta naman ang puso natin ngayon?” tanong ni Onse na nahampas naman ni Daisy. Pinandilatan niya rin ito na ikinatawa ko lang.

“Bakit, bayaw? May iririto ka?” pabiro ko namang tanong. 

“Kuya Reynan…sinakyan mo pa ang kalokohan ng isang ‘yan,” naiiling na sabi ni Daisy. 

“Kalokohan ba ‘yon? Akala ko totoo…matagal-tagal na rin kasi na…”

“Kuya!” Ako naman ang nahampas na sabay na naman naming ikinatawa. 

“Kuya, si Mama, kumusta naman?” 

“Ayon, nagka-love life na,” natatawa kong sagot. 

“Pumayag ka?”

“Daisy, matanda na si Mama, bigay na natin ang magpapasaya sa kanya.”

“Natatakot lang naman ako, baka kasi…”

“Daisy, ‘wag kang mag-alala. Hindi gano’n ka-naive si Mama. Alam niya ang limitation niya, at magaling siyang bumasa ng tao. Siya nga ang nakapansin sa…”

Hindi ko na tinapos ang pagsasalita ko. Naintindihan naman nila ang gusto kong sabihin. Kung hindi dahil kay Mama, hanggang ngayon, wala pa rin akong ideya na naiputan na pala ako sa ulo. 

“Sige na, kumain na tayo,” sabi ko, at nagsimula na nga kaming kumain. 

Tawanan at masayang kwentuhan ang kasabay ng aming dinner. Dumagdag din sa saya ang kabibohan ng pamangkin ko. 

“Mauna na kami, kuya…” sabi ni Daisy. Tumayo na sila. Kinarga na rin ni Onse ang pamangkin ko na inaantok na. 

Halik sa pisngi ni Daisy ang sagot ko. Tinapik ko rin ang balikat ni Onse, at hinaplos ang ulo ni Rose. Hinatid ko pa sila sa labas, at bumalik din kaagad dahil may kikitain pa ako. 

Pero napahinto nang may nakita akong pamilyar na mukha. Naibulsa ko ang isa kong kamay at napangiti. Lalapitan ko sana siya, pero napaigtad naman ako nang may tumapik sa balikat ko. 

“Mr. Calderon,” sabi ko, at nakipagkamay sa kanya, pero ang tingin ay nasa babaing kasama niya. 

Napangiti naman siya. “Bunso kong anak, si Grace,” pakilala niya rito. 

Nauna itong naglahad ng kamay at ngiting-ngiti pa. Marahan ko namang hinawakan ang kamay niya at nginitian rin ito ng matamis. 

“Umupo na tayo,” sabi ko. Pinaghila ko ng upuan si Grace na ikinapula naman ng pisngi nito. 

Akala ko, simpleng pagkikita lang ‘to namin ng dati kong amo. Iririto yata sa akin ang anak niya.

Naging caregiver ako ni Mr. Calderon sa Canada noon. Nabalitaan niya na bumalik na ako na kaya nakipagkita. Hindi ko naman siya matanggihan.

Pinag-order ko sila ng pagkain, at ako nagkape na lang. 

“Balak mo bang mag-tagal rito?” tanong ni Mr. Calderon. 

“Opo,” tipid ko namang sagot. Napasulyap kasi ako kay Grace, at huling-huli ko itong nakatingin sa akin. 

Tinitigan ko rin siya. Maganda siya, maliit ang mukha, matangos ang ilong, at manipis ang labi. Pero tingin ko sa kanya masyadong bata.

“Reynan, sorry pala sa nangyari sa inyo ng…” 

Napahawak ako sa kwelyo ko. Napatikhim na ikinatigil ng pagsasalita niya. 

Humigop ako ng kape, at hindi na muling nagsalita. Pinaramdam ko sa kanya na hindi ako komportable na pag-usapan ang bagay na ‘yon.

“Pasensya na…” Huling-huli ko ang kakaibang tinginan nilang mag-ama. At hindi maganda ang pakiramdam ko.

“Mr. Calderon, tapatin n’yo nga po ako. Ano ba ang dahilan at nakipagkita kayo?" 

Nabitiwan niya ang hawak na tinidor. Hindi na rin mapakali si Grace.

“Wala…talagang wala. Gusto lang kitang kumustahin…”

"Gustong kumustahin o inutusan kayo ni Helen na lapitan ako?” 

Si Helen ay ang ex-wife ko. 

Nawala sa isip ko na magkakilala rin sila. Pareho kaming caregiver ni Helen noon,at sa pagkakatanda ko, siya ang caregiver ng kanyang asawa.

“Reynan, hindi…” napatingin siya sa kanyang anak. 

Tumayo ako, niluwagan ang necktie ko. “Alam mo po, ginagalang kita bilang amo ko noon, bilang nakakatanda. Please, ‘wag po kayong sumawsaw sa issue namin ni Helen, kung ayaw n’yo na mawalan ako ng respeto sa’yo.”   

“Reynan…” Tumayo si Grace, lumapit sa akin at gustong hawakan ang braso ko, pero umatras ako. "Hindi nangingialam si Dad sa issue n’yo ni Ate Helen. Ang totoo, ako ang pumilit sa kanya na makipagkita sa’yo…gusto kitang makita sa personal at makilala…” 

Pahapyaw akong tumawa, ibinulsa ko rin ang isa kong kamay. Dismaya naman akong napatingin kay Mr. Calderon. “Maganda ka, Grace, but please, matuto kang maghintay na ang lalaki ang pumansin at lumapit sa’yo, hindi ‘yong ikaw ang unang lumalapit.” 

Iniwan ko sila matapos sabihin ‘yon. Pero narinig ko pa ang sinabi ni Mr. Calderon. Nahihiya raw siya. “Nag-sorry naman si Grace sa kanyang ama.

Palabas na sana ako nang mamataan ko na naman ang pamilyar na mukha na nakita ko kanina. Yuko ang ulo nito at ang bilis ng mga hakbang palabas ng hotel. Parang may problema. Hinabol ko siya, tahimik na sinundan hanggang sa makarating ito sa kotse niya.