CHAPTER 4

SA ISANG kilalang subdivision nakatira ang mag-asawang Ricardo at Claire kung saan siya pinalaki ng mag-asawa. Ayon sa mga ito, sanggol pa lamang siya ay mga kamay na ni Claire ang nagpala sa kanya. Ito na rin ang tumayong ina niya, na kulang na lang ay ito ang magluwal sa kanya.

Hindi pinalad na magkaanak ang mag-asawang Ricardo at Claire kaya naman nang ihabilin siya sa mag-asawa ay buong pusong tinanggap at tinuring na sariling anak ni Claire si Adrian.

Namatay ang ina ni Adrian sa panganganak sa kanya dahil sa komplikasyon at problema sa puso.

Na habang lumalaki siya ay ipinapamulat din sa kanya ng mag-asawa kung sino talaga ang tunay niyang ama... ang tunay niyang pagkatao. Habang ang alam ng lahat ay anak siya ni Ricardo at Claire pero lingid din sa kaalaman ng lahat ng nakakakilala sa kanila, siya si Adrian ay totoong anak nang nakakatandang kapatid ni Ricardo, na tinago at pinaako sa mag-asawa. Na hanggang ngayon ay hindi siya kayang ilantad ng sariling ama dahil sa personal nitong dahilan.

Ngunit ganoon pa man ay ipinaramdam naman ng Daddy niya sa kanya ang pagmamahal nito noong maliit pa siya. Hindi ito nagkulang sa kanya, hanggang sa tumuntong siya ng edad na pitong taong gulang. Nag-asawang muli ang Daddy niya at tuluyan na siyang nakalimutan at mas pinili ang anak ng asawa nitong akuin. Ang mga nagpalaki sa kanya na handa siyang ipagsigawan at ipagmalaki sa mundo habang ang totoong ama niya ay lihim at ikinukubli siya sa bago nitong pamilya. At siya na naiwan sa dilim habang tinatanaw sa malayo ang tunay niyang ama na kapiling ang anak anakan nito.

Napapikit siya habang naiisip niya ang naging kapalaran ng kanyang buhay. Kung hindi lamang kila Ricardo at Claire ay hindi na niya nanaisin pang muling bumalik sa Pilipinas.

Pagtapat niya ng gate ay automatic na bumukas ito at idineretso na niya sa garahe ang sasakyan. Sa connecting door na nag-uugnay sa garahe at kitchen area siya dumaan dala ang bag at ang binili niyang bulaklak para sa tiyahin niya.

Simple lamang iyon pero elegante ang dalawang palapag na bahay ng mag-asawang Ricardo at Claire. Ang bakuran ay malawak at puno ng mga pananim ng mga halaman na puro paborito nito.

Saktong alas-sais ng hapon siya nakarating sa bahay ng mag-asawa.

Nakita niya si Claire na nakatalikod at minamanduhan ang katulong kung saan ilalagay ang mga pagkain sa lamesa. Sinenyasan niya ang katulong na huwag ipaalam na nandoon siya, aimpleng tumango ito sa kanya. Dahan dahan siyang lumapit sa likuran ng tiyahin at maingat na binaba ang gamit sa lapag. Tinakpan niya ang mga mata nito ng kamay niya.

"Hay naku, Adrian. Alam ko namang ikaw lang iyan," sabi ng tiyahin niya na kabisado na siya.

Natatawang tinanggal ni Adrian ang kamay sa mga mata ng tiyahin.

"Hindi ka man lang nagkunwari, 'Ma," nakangiting sabi niya at kinuha ang bulaklak na nilapag niya sa ibabaw ng bag niya. "For you," inabot niya ang bulaklak sa tiyahin.

"Mag-iba ka naman ng way para surpresahin ako," nakangiti ding sabi nito at kinuha ang bulaklak sabay yakap sa alaga. Nasisiyahan ang mukhang tinanggap nito ang bulaklak at bahagya pang sinamyo ang amoy nito at tumingin sa alaga. "Thank you sa flowers. Hindi mo man lang sinamahan ng chocolates," biro nito at mahigpit pa ring nakayakap sa pamangkin. Gumanti ng yakap si Adrian at dinama ang pangungulila sa nagpalaki sa kanya.

"Baka tumaas ang sugar mo, 'Ma," tugon niya at saglit na may nagflash sa alaala niya.

"Welcome home, son. I hope this time magtagal ka naman na kasama namin," tila naglalambing nitong hiling kay Adrian at hinimas himas ang likod nito.

"I missed you, 'Ma," sabi niya at hinalikan sa noo ang tiyahin.

"Hindi kayo nagsabay ng Papa mo?" bigla ay naalala ang asawa. Bumitaw sa alaga.

Umiling siya.

"Nauna akong umalis sa office niya. Baka naman pauwi na rin iyon," sabi niya at inakbayan ang matandang babae.

"Bakit hindi pa kayo nagsabay? At ano ang sinasabi ng Papa mo na sa hotel ka tutuloy?" humarap ito sa kanya at tila disappointed ang mukha.

Napakamot ng ulo si Adrian.

"Mama, nagbago na isip ko," tugon niya at tiningnan ang nakalapag na bag.

Sinundan ni Claire ang tingin ng pamangkin at nakita ang bag.

Umaliwalas ang mukha nito.

"Magtatampo talaga ako sa iyo at magagalit sa Papa at Daddy mo kung hindi ka dito tutuloy." nagbabanta ang tono nito.

Nakangiting niyakap niya muli ang matandang babae. Ang puso niya ay lumalambot sa pinapakitang pagmamahal sa kanya ng tiyahin niya.

"Thank you, 'Ma. Kahit thirty-five years old na ako, lagi mo pa rin pinaparamdam ang pag-aalaga mo sa akin," emosyonal na pahayag niya sa tiyahin.

"Adrian, hangga't nabubuhay ako, ako lang ang Mama mo. Kung hindi ka kayang ipagmalaki ng Daddy mo, andito ako, anak." maluha luhang sabi nito at tumingin sa mukha ng alaga. "Baka pwedeng magstay ka na lang dito at ikaw na ang humalili sa Papa mo. Hanggang ngayon ay hindi ko binabati ang Daddy mo dahil sa ginawa niya sa iyo." ang tono nito ay kababakasan ng galit para sa totoong ama niya.

Pinahiran niya ang luhang namuo sa gilid ng mga mata ng tiyahin.

"Huwag mo kaming masyadong intindihin, 'Ma." sabi niya, "Darating din ang araw na magstay for good na ako dito," nakangiting alo niya kay Claire.

"Kailan pa iyon, Adrian? Baka ang tinutukoy mong stay for good eh yung nasa kwadradong kahon ka na. Ayokong humantong sa ganoon na ikaw pa ang ihahatid ko sa huling hantungan mo, Adrian," matigas ang toni ng pananalita nito.

Pumalatak si Adrian at hinimas ang braso ng tiyahin.

"No, Mama, hindi mangyayari iyon. At huwag mong iniisip iyon. Lagi mo akong ipagdasal, 'Ma. Iyon lang ang magliligtas sa akin," masuyong sabi niya sa tiyahin.

Inihilig ni Claire ang ulo niya sa alaga at pinahiran ang luhang pumatak sa mga mata.

Napabuntong hininga si Adrian. Sa tuwing uuwi siya ay iyon lagi ang kahilingan ng tiyahin niya. Magretire na sa millitary force at pangasiwaan na lang ang security agency ng Papa niya.

"Pinaiyak mo na naman ang Mama mo," sabi ni Ricardo na hindi man lang nila napansin na nakauwi na pala.

Kasama nito si Mitch na nasa likod ng tiyuhin at nakasunod.

"Hello po, Ma'am Claire," nahihiyang bati ni Mitch. " Hi, Lt. Col. Rodriguez," nakangiting baling nito kay Adrian.

Tumango lang si Adrian.

"Dito ka na kumain, Mitch," sabi ni Claire na sisinghot singhot.

Biglang lumapad ang ngiti ni Mitch at lumapit sa hapag kainan upang tingnan ang pagkaing nakahain. Sa tingin ni Adrian ay palagay na ang babae sa bahay ng mag-asawa.

Bumitaw ito kay Adrian at lumapit sa asawa upang humalik sa pisngi.

"Kausapin mo ang anak mo, kumbinsihin mong huwag nang bumalik sa US," bulong nito sa asawa. "Kung hindi mo magagawa iyon, Ricardo, maghiwalay na tayong dalawa. Umuwi ka na sa kuya mo at magsama kayong dalawa." seryoso nitong demand sa asawa.

Namamanghang napatingin si Ricardo sa asawa.

"Seryoso ka ba?" nagugulantang sa sabi nito at sinulyapan si Adrian na nakakunot ang noo habang nakatingin sa kanilang mag-asawa at hindi marinig ang pinaguusapan ng dalawa.

Hindi ito kumibo. At tinalikuran ang asawa.

"Let's eat, hangga't mainit ang pagkain," ngumiti ito nang makaharap kay Adrian.

Nagkatinginan ang magtiyuhin. Ang mga mata ni Adrian ay nagtatanong kay Ricardo habang napailing na lamang sa kanya ito.

Mukhang seryoso ang asawa niya sa pagkakataong ito.