Chapter 8

Nico’s POV

“Nicolo!”

She’s using that damn nickname again! I hate it. I said, my name is Nico! Just Nico!

"What?” inis na tanong ko.

Ayaw ko namang pagtaasan siya ng boses dahil baka masaktan ko ang loob niya. Mukha pa naman siyang masaya.

“Wala akong activity sa club namin ngayon. Gusto mong tumambay?”

Uuwi na ako eh pero gusto ko rin namang tumambay muna kasama ‘tong maingay na stupid na ‘to.

“Where?” 

“Sa field. Gusto mo?” 

“Ang layo.”

“What? Hindi ‘yan. Ang tamad mong maglakad ah. Halika na! Ano ‘yan, mag-isa ka rito sa classroom? Ang lonely nun.”

“Why can’t we just stay here?” angal ko.

“Alam mo, hindi ka pa ba pagod kakaupo buong maghapon sa chair mo? Tara na!”

Hinatak niya ako patayo.

Why am I letting her do this to me in the first place? I can just shove her away! Stupid me. What if I get attached to this girl?

“Mainit doon Leana.”

“Upo tayo sa ilalim ng puno.”

Ang dami niyang naiisip na paraan.

Wala akong nagawa kundi tumayo at isukbit ang bag ko sa likuran ko. Ngumiti naman siya ng malapad kaya inirapan ko siya.

Ang dami pang tao sa field ngayon! 

Pagdating namin doon ay marami ngang tao. Tumalikod na ako para sana umalis pero hinawakan niya ang kamay ko at pinaharap sa kanya.

“Huwag kang aalis!”

“Leana, I can’t do this! There are too many people!”

“Mag-concentrate ka lang sa ‘kin. Ako ang kausap mo at may sari-sarili silang mundo ‘no. Let’s go. Trust me, Nico. They won’t judge you.”

I groaned in frustration.

Umupo kami sa ilalim ng puno at tinignan ko ang mga naglalaro sa field. Natigilan pa ako dahil nakita ko si Ace.

I hope he won’t see me.

“Akala ko ba may itu-tutor ka?” tanong ko sa kanya.

Napatingin siya sa akin habang yakap yakap niya ang bag niya.

“Mamaya pa. Ikaw? Deretso uwi ka na mamaya?”

Tumango ako.

“Okay. Magsusulat lang ako.”

Nilabas niya ang laptop niya at nilabas ko naman ang ipad ko. Magda-drawing na lang ako.

“Wow!”

Napatalon ako sa gulat dahil sa biglaang pagsigaw niya sa tenga ko.

“Leana, please lower down your voice,” sinamaan ko siya ng tingin at nag-peace sign naman siya na ikinairap ko.

“Ang galing mong mag drawing.”

“It’s just a hobby.”

“Kahit na. Ang galing kaya.”

Napatigil ako sa ginagawa ko at napatingin sa kanya.

“Do you know how to draw?” tanong ko at nakangiti naman siyang tumango.

“Is there something you can’t do?”

Natawa siya.

“Grabe ka naman, syempre hindi lahat ng bagay ay kaya kong gawin,” sagot niya.

Napatitig ako sa kanya at kitang-kita ko ang pagkaaliw sa mukha niya. 

“Do you want to try?” 

Nalilito niya akong tinignan kaya ipinakita ko sa kanya ang Ipad at pen na hawak ko. 

This is so not me! What the hell am I doing?!

“Talaga?!”

Tumango ako.

Sunod sunod siyang tumango kaya naman ibinigay ko sa kanya ang hawak ko at malapad naman ang ngiti na tumungo siya sa Ipad.

She looks happy all the time. 

Dahil sa takot kong ma attach sa kanya, nag-iwas ako ng tingin at pinanood ang mga tao sa paligid.

It’s not like I won’t get attached even if I act cold in front of her.

Alam kong hindi ako maa-attach sa panonood lang sa mga kilos niya pero ayoko pa rin. Mahirap ang ma-attach.

“Kasama mo ‘ko.”

Napalingon ako dahil sa sinabi niya.

“Ano?” tanong ko.

“Why do you look like you’re lonely and sad?”

Kumunot ang noo ko dahil sa naging tanong niya.

“I’m not sad.”

“Yes, you are. I can clearly tell.”

Napairap ako.

Writer nga pala siya. It means ay observant siyang tao.

“Kasama mo naman ako eh. You don’t need to feel lonely.”

Natigilan ako at gusto kong umalis mula rito sa kinaroroonan ko. 

I’m scared. Ganitong-ganito ‘yung mga kaibigan ko dati eh. Naiinis ako na nakakaramdam ako ng comfort sa salitang lumalabas mula sa bibig niya.

I said I have high walls but why does it seem like I’m easily letting my guard down? I don’t even know her that much. How can I trust her?

“Stop it.”

Nakita ko ang pagtaas ng mga balikat niya hudyat na nagulat siya.

“I’m sorry,” saad ko at nag-iwas ng tingin.

“Okay lang. Look Nico oh. I draw this for you.”

Sumilip ako sa drawing niya at hindi ko maiwasang matuwa dahil sa drawing niya. She draw a simple chibi.

“You’re not bad.”

Taas noo niya akong tinignan.

“See? I’m talented.”

Napasinghal ako dahil sa sinabi niya.

Binalik niya sa akin ang Ipad ko.

“Huwag mong burahin ‘yan ah? Remembrance.”

Umismid lang ako at sumandal sa puno. Kumunot ang noo ko nang umupo siya sa harapan ko.

“Ano na naman?” inis na tanong ko.

“Kwentuhan tayo.”

“Ayoko.”

“Eh anong gagawin natin dito?! Tutunganga lang?!”

“Don’t you want to stay silent for a while?”

Sumimangot siya at umiling ng bahagya.

“Ayoko ng tahimik eh.”

“Bakit?” tanong ko.

“Marami akong naiisip kapag tahimik ako. Minsan nago-ovethink, may mga maaalala, basta! Ayoko ng tahimik.”

“Well for me, I want silence.”

“Bakit?”

“Ang payapa kasi kapag tahimik. Kapag tahimik, pinagmamasdan ko lang 'yung paligid tapos mawawala ang mga ibang iniisip ko dahil naaaliw ako.”

“Baliktad talaga tayo,” aniya.

“That’s why we’re not friends.”

“Hoy, Nico!”

Here she is. Mag-iingay na naman. I should not have said that.

“Hindi porke’t magkaiba ang mga ugali ay hindi mo na makakasundo ‘no!”

Ngumiwi ako.

“Alam mo ba kung bakit hindi nagtatagal ang isang pagkakaibigan Leana?”

Natigilan siya.

“Bakit?” tanong niya.

“Kasi magkaiba sila ng ugali, paraan ng pag-iisip at mga pananaw sa buhay. Mahirap magkasundo ang mga bagay na hindi naman magkaparehas,” saad ko.

“Ha! Mali ka, Nicolo! Pakinggan mo ang sasabihin ko okay?!”

Too loud. 

“Magkaiba ang ballpen tsaka papel diba?! Pero kapag pinagsama mo ang dalawa, may silbi ito. Magandang duo kumbaga! If you use a pen and paper, you can write. And when you write, you can create words. And if there are words, you can create a masterpiece! Just like a novel, a poem, or an essay.”

“Kaya hindi ako naniniwala na porke’t magkaiba ang personalidad ay hindi na magkakasundo. Let’s be like a pen and a paper. Let’s create our own story!”

Pumikit na lang ako at hindi siya pinansin.

I don’t want to. Nakilala niya ako ilang linggo pa lang ang nakakalipas kaya paano ako makakasigurado na magtatagal siya? Na hindi niya lang ako ginagamit tulad ng mga naging kaibigan ko noon?

“Huy! Diba Nico?!”

“We’re still not friends.”

“We’ll be friends soon,” aniya.

“Asa ka.”

“I’ll be the person you will never forget.”

Because you’ll be friends with me now and leave when you got bored?

That scared me. I don’t want to be hurt again. Experiencing the same pain for years is too much.

Gusto kong sabihin iyon sa kanya pero huwag na lang. Hindi ko naman alam ang iniisip niya kung pagkakaibigan ba talaga ang habol niya o may kailangan lang siya. Baka makapanakit lang ako ng loob kapag sinabi ko kung ano ang nasa isip ko.

“Ang daming ibang tao dyan Leana. Bakit sa akin ka pa lumapit?”

“Because you caught my attention.”

How can I trust you?

“Oh?”

Natigilan ako dahil doon. Nakita ko siyang nakatitig sa phone niya.

“Nico, may tutor pa ako. Una na ako ha?”

Tumayo na siya kaya tumayo na rin ako. Pinanood ko siyang bitbitin ang mga gamit niya.

“Sige,” saad ko.

“Bye-bye! See you tomorrow Nicolo!”

Napairap ako.

Tumango ako at binigyan naman niya ako ng isang malapad na ngiti. Tumalikod na siya at tumakbo palayo.

Napabuntong hininga ako kinuha na rin ang bag para maglakad palayo. 

Again, I feel lonely. What the hell. I don’t want to feel this way.

No. You will not get attached to that girl, Nico.

Naka survive nga ako last year na walang kaibigan, ngayon pa kaya? Lalayo na lang ako kapag sa tingin ko ay naa-attach na ako. 

I like the happy look on her face that’s why I can’t shove her away. 

Napatingin ako sa phone ko para tignan kung anong oras na ba. 

Uuwi na ba ako? Sabagay, wala naman na akong pupuntahang iba.

Naglakad ako palabas hanggang sa makahanap ako ng tricycle.

Pagdating ko sa bahay ay sinalubong ako ng mga basag na vase at souvenirs.

Nanlalaki ang mga matang inilibot ang paningin sa kabuuan ng bahay. Konti lang ang mga nabasag pero hindi ko maiwasang mag-alala.

Dali-dali akong umakyat sa ikalawang palapag at natigilan dahil sa mga sigawan.

Bumagsak ang mga balikat ko dahil sa mga sigaw ni mommy at daddy mula sa kwarto nila.

Nag-aaway na naman sila. Ano na naman ba ang problema nila ngayon?

We have the money but why are they still not on good terms?

Pumasok na ako sa kwarto ko dahil wala naman akong maitutulong sa away nila.

Inaliw ko ang sarili ko sa iba’t-ibang mga bagay at hindi ko na namalayan pa ang oras. Nagulat na lang ako dahil alas siete na pala.

Lumabas ako para tignan kung okay na ba sina mommy pero natigilan ako dahil dahil lumabas din si kuya at si Ace mula sa mga kwarto nila. Napatingin ako sa mga suot nila at mukhang aalis sila mula sa bahay.

Sabay sabay kaming napatingin sa mya hagdan dahil sa mga malalakas na dabog.

Si mommy ang nagdabog panigurado. Siya naman ang toxic sa kanilang dalawa. Kalmado si daddy pero kapag napuno ay pagtataasan niya talaga ng boses si mommy

Inis akong bumalik sa kwarto ko para kunin ang wallet. Lalabas na lang ako saglit at bumalik na lang kapag sa tingin ko ay okay na sila.

Pagdating ko sa sala ay naabutan ko rin ang mga kapatid ko na papalabas ng bahay. Hindi na ako nagpaalam dahil mainit ang mga ulo nila.

Paglabas ko ay sa iba’t-ibang direksyon kami nagpunta. Ganito kami kapag nag-aaway ang mga magulang namin. 

Ayokong makaramdam ng bigat sa kalooban kaya lalabas na lang ako.

Nakakita ako ng isang convinience store hindi kalayuan mula sa pwesto ko kaya napagdesisyonan kong magpunta doon.

Halos walang tao kaya natuwa ako. 

Bumili ako ng pagkain at umupo sa isang table. Napatingin ako sa labas at kakain na sana pero natigilan ako dahil sa nakita ko sa labas.

Sinigkit ko pa ang mata ko para makilala kung sino ang nakita ko. 

Si Leana.

Anong ginagawa niya?

Nakatayo lang siya at nakatitig sa kawalan.

She looks so sad.

Napatungatunga ako dahil sa nakita ‘to.

Ang saya saya niya lang kanina ah?

Nakita ko ang sunod sunod na pagtulo ng mga luha niya.

Seeing her cry for the first time is frustrating me. Hindi ako sanay.

Should I go near her? Eh ano namang gagawin ko kapag nilapitan ko siya? 

Napa iwas ako ng tingin mula sa kanya dahil sa naisip ko.

Hindi na dapat ako makialam pa sa kung ano ang ang problema niya.

Kikilalanin ko na lang siya ng paunti-unti at oobserbahan kung mapagkakatiwalaan ko ba siya o hindi.