03

Habang iniisip ito, pumasok si Secretary-General Lourdes, isang babaeng na 30-years na sa kanyang trabaho. Tumingin siya sa mga sekretarya sa opisina at nagsalita ng malakas. "Magtrabaho kayo, alam niyo naman ang ugali ni Mr. Santos, huwag magpakasaya buong araw." 

Tumingin ito sa isang secretary, "Iipadala mo ang schedule ni Mr. Santos mamayang hapon kay Drew. Jessica, inayos mo na ba ang mga dokumentong nireport ng iba't ibang departament sa nakaraang dalawang buwan? Maaaring basahin ito ni Mr. Santos. At Amiri, ikaw naman ang responsable sa pag-report ng kasalukuyang sitwasyon ng kumpanya." Tumigil siya pagkatapos bumalik ang tingin ka Jessica. "Tungkol naman kay Jessica..." Nang binanggit niya ang pangalan ni Jessica, nagdalawang-isip siya saglit.

Noong nakaraang dalawang buwan ang lumipas, sinampal niya ang mga katrabaho sa development department at kumalat iyon sa iba’t ibang department. Inakala niya na walang pag-iingat sa sarili si Jessica.

Pero mula nang dumating siya sa office of secretary, maayos at organisado ang kanyang trabaho, at ang kanyang ugali ay mahinahon at magalang, hindi katulad ng matapang na ipinakita sa video. Mukhang isang matatag na babae.

Matapos ang dalawang buwan ng pananatili ni Jessica, medyo nakilala na ni Lourdes ang ugali nito. Isang sensitibong tao si Jessica, at hindi pa siya nakikisalamuha kay Mr. Santos, kaya't mas mabuti pang hindi magmadali.

Sa wakas, sinabi ni Lourdes, "Si Mr. Santos ay hindi kumukunsinti ng pagkakamali, kaya't siguraduhing walang magiging problema, kung hindi, maghihirap ang lahat."

Ang kabang naramdaman ni Jessica nang marinig ang paghinto ng boses ni Lourdes ay tila sinasabi na huwag siyang malubog sa mga simpleng gawain.

Nagsalita muli si Lourdes, "Jessica, gagawa ka ng isang tasa ng kape para kay Mr. Santos mamaya, para makilala ka niya. Hindi pwedeng walang kape sa magiging trabaho mong ito. Tandaan mo, black coffee lang ang iniinom ni Mr. Santos, walang asukal o gatas, at tamang-tama lang ang init. Habits ni Mr. Santos na uminom ng kape sa pagdating sa opisina, kaya ikaw ang maghahanda at magdadala nito. Ito na ang magiging gawain mo sa ngayon."

Pakiramdam ni Lourdes na mas mabuti nang magsimula na si Jessica nang maaga.

Nakita ni Jessica ang pagkakataon, at ang mga mata niya ay kumikislap. Ngumiti siya, "Sige, Miss Lourdes."

Kumpara sa development department, sa opisina ng sekretarya, walang matinding pressure para sa performance, at mas magaan ang kompetisyon. Mas maganda ang samahan ng mga katrabaho, kaya't naintindihan ni Jessica ang layunin ni Lourdes.

Masaya siya na magkaroon ng isang mapag-alagang lider.

Matapos magtakda ng mga gawain, bumalik si Lourdes sa kanyang opisina. Si Bea, na nasa tabi, ay bumulong, "Naiinggit ako, good luck!"

Si Bea ay isang taon lang ang tanda kay Jessica, at magkasama sila sa mga araw-araw na gawain at madalas na nagkikita para kumain.

Napatawa si Jessica sa kanyang sinabi, hindi pa naman siya pupunta sa digmaan, gagawa lang siya ng kape, ngunit naintindihan niya ito ng may kabutihang-loob. "Thank you for your kind words.”

Hindi pinansin ni Bea si Jessica at patuloy na nagsabi, "Huwag maliitin ang paghahanda ng kape. Si Mr. Santos ay masungit magmasid, tinitingnan ang bawat galaw mo. Kaya huwag kang magkamali. At kung hindi ka tinanong, huwag kang magpakilala ng kusa. Hindi gusto ni Mr. Santos ang ganun. Mahilig siya sa katahimikan, hindi sa mga chismis o usapan sa opisina, kaya't huwag magsalita nang walang sense."

Naramdaman ni Jessica ang kaunting pressure sa kanyang dibdib nang marinig ito, nakaramdam siya ng kaunting kaba. Ito ang unang pagkakataon na makita ang kanyang boss, kaya nais niyang mag-iwan ng magandang impression.

Pagkatapos magsalita ni Bea, tiningnan-tiningnan niya ang paligid at muling bumulong, "Ang pinakamahalaga ay huwag mo siyang subukan akitin, may isang sekretarya na sinubukan iyon noon, at malungkot ang nangyari."

Bumaling muli siya sa paligid at nagsalita ulit, "Si Mr. Santos ay isang modelo ng isang single, diamond king. Gwapo at walang kapantay, mayaman at kilala sa buong bansa, at naging lider sa industriya sa batang edad. Sayang, hindi siya lumalapit sa mga babae, kaya wala pa yatang naririnig na may babae siya."

Isang beses, may isang sekretarya na hindi nakontrol ang sarili, umaasa sa kanyang kagandahan at mga malalaswang damit, at nilapitan si Mr. Santos habang nagdadala ng kape. Ayon sa balita, naghubad siya ng kusa, at ang nangyaring resulta ay ipinagbawal siya sa buong industriya.

Dahil dito, sinadya ni Bea na i-emphasize ito kay Jessica, natatakot siya na baka maguluhan si Jessica sa kagandahan at magmungkahi na sayang naman kung magiging sekretarya lang siya, at mas mabuti pang magtanghal sa industriya ng showbiz.

Maganda si Jessica, matangkad at may magandang pangangatawan. Ang mukha niyang parang itlog ng gansa ay sobrang kinis at ang balat ay kasing puti ng porselana. Ang mga mata niya ay maamo at ang mga features ay perpekto, at kapag ngumiti, may angking alindog, ngunit may konting inosente pa rin.

Isang linya ng inis ang tumama sa noo ni Jessica, hindi siya tumingin sa bagay na iyon, hindi naman siya tumitingin sa mga lalaki at hindi niya gusto ang mga ganitong bagay.

"Okay, naiintindihan ko. Salamat, Bea." sagot ni Jessica.

Pagkatapos ng mga ilang minuto ng pagtutok sa trabaho, isang oras ang lumipas at ilang tao ang dumaan sa harap ng opisina, nakasilip siya sa labas ng mga bintana ng mga glass partition. Tiningnan niya at nakita ang mga tao sa paligid ni Carson, na mabilis na naglalakad. Nasa tabi ni Carson si Lourdes na may hawak na mga dokumento habang nagsasalita at tila may narinig siyang ilang mga salita mula sa departamento.

Mabilis silang gumalaw at bago pa siya makapagmamasid nang mabuti kay Carson, nawala na sila sa kanyang paningin.

"Go, Jess," sabi ni Bea, na may nakangiting mukha at puno ng pagtangkilik sa mga mata niya.

Napalakas ang kabog ni Jessica sa kanyang dibdib, kaya naglakad siya ng kalmado papuntang pantry, nilagay ang mga coffee beans sa coffee machine at giniling ito ayon sa instructions sa kanya.

Ang amoy ng black coffee ay sumingaw sa buong pantry, halo-halong may konting kapaitan, mahina at misteryoso.

Dumaan si Jessica sa pinto ng opisina ng presidente na may hawak na tasa ng kape, huminga ng malalim bago kumatok sa pinto, at pumasok nang marinig na siya'y tinawag.

Ang opisina ay may desentong kulay itim, puti, at gray, simple at elegante, may malaking espasyo, at isang buong pader ng floor-to-ceiling na mga bintana na tanaw ang business district. May isang bookshelf sa pader na umaabot hanggang taas, puno ng mga aklat na nakaayos sa iba't ibang kategorya, pati na rin mga mesa, upuan, at mga sofa.

Pinihit ni Jessica ang pinto at maingat na naglakad papunta sa kanya, ang takong ng kanyang sapatos ay hindi maiwasang mag-iwan ng tunog sa sahig. Natakpan siya ng ilang mga lalaki na nakasuot ng mga suit at leather shoes, kaya hindi niya agad makita.

Si Lourdes at Amiri ay nakatayo sa harap ni Carson at nag-report tungkol sa progreso ng trabaho. May isa pang tao na nakatayo sa tabi ni Carson, suot ang silver-rimmed glasses, at mukhang magalang.

"Sinabi ng manager ng product R&D department na makikipag-usap siya sa inyo tungkol sa halaga ng R&D funds para sa susunod na phase ngayong hapon. Magkakaroon ng high-level meeting sa alas dos ng hapon, expected na matatapos lang ito sa loob ng isang oras..."

Maingat na pumasok si Jessica dala ang kape, at unti-unti ay lumitaw ang itsura ng lalaki sa kanyang harapan. Ang puting kamiseta ay nag-highlight ng matangkad niyang pangangatawan, at ang pagtingin niya sa mga dokumento ay hindi nagpapakita ng pagka-dekadente, kundi ng isang maalwang kaseryosohan at kagandahan.

Malalapad na balikat at makitid na bewang, may pagka-dismayado at hiwalay ang aura, ang kabuuan ng pagkatao ay nagpapakita ng alindog ng isang mature na lalaki, at ang bawat galaw niya ay puno ng alindog.

Habang nakayuko siya, hindi niya makitang malinaw ang mukha ng lalaki, ngunit ang mga linya ng kanyang mukha ay matalim at maayos.

Tahimik na inilapag ni Jessica ang tasa ng kape sa kanang kamay ng lalaki, hindi kalayuan mula sa kanyang kamay upang madali niyang makuha at maiwasang matapon.

Ang bahagyang tunog ng keramika na tumama sa mesa ay nagdulot kay Carson para tumingin. Nakita niyang mabilis ang isang payat na puting kamay na kasing puti ng cup wall na yari sa porselana.

"Salamat."

Ang malalim na boses ng lalaki ay tila nahaplos ng isang anghel—may magnetismo at kabaitan, na may bahagyang distansya sa tono. Pakiramdam ni Jessica ay pamilyar ang boses, kahit na hindi siya sigurado kung bakit.

Hindi inangat ni Carson ang kanyang ulo sa buong proseso, kaya si Jessica ay nag-pout ng mga labi at akmang aalis na. Ngunit habang nasa kalahating-labas na siya, narinig niya ang isang banayad na boses na nagpahinto.

"Hintayin mo, huwag ka munang umalis."