07

Ikakasal?

"Ibig mong sabihin... ikakasal tayo? Tayong dalawa?" Nanlaki ang mga mata ni Jessica, bahagya siyang nanginig habang itinuturo si Carson, pagkatapos ay ang sarili niya.

Pakiramdam niya ay parang hindi niya lubos na narinig ang sinabi nito.

"Oo, ikaw at ako ang magpapakasal," sagot ni Carson, malinaw at sigurado ang tono, habang may bahagyang ngiti sa kanyang maamong mga mata.

Hindi agad naka-react si Jessica, at biglang nasabi ang iniisip niya, "Hindi ba dapat mo lang akong bigyan ng tseke at sabihing ipanganak ko ang bata pero huwag nang magpakita sa mundo mo ulit?"

Bahagyang nagtaka si Carson, "Mukha ba akong taong gagawa ng ganoon?" Para bang nagtataka kung saan nanggaling ang ganitong ideya ni Jessica.

Napangiti si Jessica, ngunit naramdaman niya ang hiya sa sarili. Maaari bang sabihin na sobrang dami lang niyang nabasang ganitong kwento sa mga nobela?

"Balik tayo sa usapan—sa kasal. O baka mas mabuti pang huwag na lang, kasi kung sapilitan ang kasal, hindi rin magiging masaya."

Sa kanyang palagay, kung magpapakasal lang sila dahil sa bata, wala itong kahihinatnang maganda.

Habang wala pa siyang nararamdamang pagmamahal para sa bata, ang pagpapalaglag ay tila ang mas makatuwirang desisyon.

Napansin ni Carson ang pag-iiba ng usapan ngunit hindi niya pinansin ang hiya sa mukha ni Jessica. Mahinahon niyang sinabi, "Handa ka bang ipalaglag siya? Ayaw mo ba siyang makita at bigyan ng pagkakataong maranasan ang mundo?"

Pagkasabi nito, sandaling naging tahimik ang opisina.

Tumingin si Jessica sa kanyang tiyan, na hindi pa naman nagbabago, pinag-isipan ang sinabi ni Carson, at sa wakas, buong linaw na sinabi, "Aaminin ko na aksidente ang pagkakabuo sa kanya. Oo, hindi ito makatarungan para sa kanya, at ang pagpapatanggal ay isang makasariling hakbang, pero hindi ibig sabihin na dapat siyang maging dahilan ng pagkakagapos ko."

"Kung ngayon ay handa akong isakripisyo ang sarili kong kasal para sa kanya, baka sa hinaharap ay isuko ko rin ang lahat dahil sa kanya. Hindi rin iyon patas para sa akin."

Napakalinaw ng pag-iisip ni Jessica. Hindi siya nadadala ng emosyon o ng ilang matatamis na salita. Alam niya ang halaga ng pagiging malaya at may sariling desisyon. Hindi siya dapat maging alipin ng mga relasyon tulad ng pamilya, kasal, o mga anak.

Alam rin niya na hindi tugma ang kanilang mga mundo ni Carson. Ang isang kasal na mali ang pinagmulan ay hindi tatagal.

Natigilan si Carson. Sa kabila ng pagiging diretso ni Jessica, nagkaroon siya ng paghangang nakikita sa kanyang mga mata. Napagtanto niyang mali ang kanyang makitid na pananaw. Tama ang naging paghuhusga niya kay Jessica—hindi siya ang tipo ng taong basta-basta nagdedesisyon.

"Ibig sabihin ba’y gusto mong ipalaglag siya?"

"Oo," tumango si Jessica. Pagkatapos ay nagdalawang-isip bago nagsabi, "O kaya naman, ang bata ay sa iyo, pero ang pera ay sa akin."

Kung may ibang paraan, hindi niya gugustuhing ipalaglag ang bata. Alam niyang napaka-lupit nito, lalo na para sa inosenteng buhay sa kanyang sinapupunan.

"Hindi ka ba natatakot na kung ikasal ako sa iba sa hinaharap, hindi siya matanggap ng magiging asawa ko? Na baka abusuhin siya? Na baka maging pabaya ako?" Bahagyang ngumiti si Carson, ngunit ang mga mata niya ay mas naging seryoso at malalim.

"Ako-" Napahinto si Jessica, ramdam ang kaba sa kanyang dibdib. Alam niyang mahirap hulaan ang ugali ng tao, at hindi niya kayang tiyakin kung paano pakikitunguhan ni Carson ang bata balang araw.

Pagkalipas ng ilang sandali, dinilaan niya ang kanyang tuyong labi at maingat na nagtanong, "Bakit hindi mo na lang... ipalaglag?"

Tinapos niya ang tanong nang may pag-iingat, hindi dahil natatakot siya, kundi dahil nakita niyang biglang dumilim ang mukha ni Carson matapos niyang magsalita.

Alam ni Carson ang ibig niyang sabihin—ayaw nitong magkaroon ng koneksyon sa kanya. Kaya't tumipa ito sa tuhod gamit ang daliri at mahina ngunit seryosong nagtanong, "May gusto ka bang iba?"

"Wala," mabilis at diretso niyang sagot, kahit pa alam niyang may bahagi ng kanyang nakaraan na maaari sanang sagutin ang tanong na iyon. Pero matagal nang tapos ang lahat.

Napangiti si Carson, tumayo mula sa kanyang upuan, at nilibot ang lamesa. Habang nasa ilalim ng tingin ni Jessica, pinindot niya ang switch ng dispenser at kumuha ng isang baso ng maligamgam na tubig.

Nang makita ang pagkalito sa kanyang mga mata, iniabot niya ang baso ng tubig sa harap nito at mahinahong sinabi, "Inom ka, para mapaluwag ang lalamunan mo."

"Salamat," mahinang sabi ni Jessica habang pinipigilan ang ngiti. Pinasalamatan niya ito at uminom ng kaunti, dama ang uhaw sa kanyang lalamunan.

Pagkatapos, yumuko si Carson, may isang kamay na nakapatong sa likod ng upuan ni Jessica. Lumapit siya sa kanyang tainga, at ramdam ni Jessica ang banayad na init ng kanyang hininga sa kanyang balikat at leeg. Agad namula ang kanyang makinis na balat.

Sa gulat, narinig niyang sinabi ni Carson sa banayad ngunit malinaw na boses, "Jessica, bakit hindi mo subukang mahalin ako?"

Nanginig ang manipis na pilikmata ni Jessica, na parang munting bentilador na dahan-dahang humihihip sa kanyang matigas na damdamin, na wari’y bumibigay na sa sandaling iyon.

Walang duda, si Carson ay isang kamangha-manghang tao. Siya’y tila nilikha ng langit, magiliw at kagalang-galang, at sa araw na iyon, ipinakita niya ang pagkatao ng isang tunay na maginoo.

Ngunit alam ni Jessica sa sarili na ang ganitong klaseng lalaki ay hindi niya kayang kontrolin, at ayaw niyang subukan.

Nang makita niyang hindi ito kumikilos o nagpapakita ng interes, mahina ngunit matiyagang sinabi ni Carson, "Hindi ba maganda ang mga kondisyon ko? Sa tingin ko, sapat naman ako bilang asawa at ama. Sigurado ka bang makakahanap ka pa ng kasing ganda ng kondisyon ko?"

"At isa pa," patuloy niya, "hindi ka naman lugi kung magpakasal ka sa akin. Ang agarang pera o ang pangmatagalang suporta—alam mo kung alin ang mas makabubuti para sa'yo."

Hawak ni Carson ang kahinaan ni Jessica—ang pangangailangan nito sa pera. Simula nang makilala niya ito, napansin niyang maraming desisyon ni Jessica ang umiikot sa pera.

Alam niyang mahal ni Jessica ang pera, pero hindi niya ito minamasama. Lahat naman ng tao ay may mahalaga sa kanila, at sa kaso ni Jessica, ito’y pera. Sa totoo lang, natutuwa siya na may kakayahan siyang magbigay nito.

Napaisip si Jessica, sapagkat totoo namang tinamaan siya sa sinabi nito. Oo, kailangan niya ng pera.

Kung papakasalan niya si Carson—ang presidente ng Carson Group—lahat ng problema niya sa ay maaaring masolusyunan.

Kasama na rito ang gastusin sa ospital ng kanyang ina, at ang kinabukasan ng batang nasa sinapupunan niya.

"Bakit kailangan mo akong pakasalan?"

Nang makita ni Carson na unti-unti siyang bumibigay, bahagyang ngumiti ang kanyang manipis na labi, at may nakakalokong ningning sa kanyang mga mata. "Kailangan ng pamilya."

Tumango si Jessica. Bilang presidente ng Carson Group, may malawak na responsibilidad si Carson na siguraduhing may tagapagmana ang malaking negosyo ng kanilang pamilya. Kaya't hindi malabo na ang mga nakatatanda ay nagtutulak sa kanya para magpakasal.

Tumuwid ng upo si Carson at pinindot ang internal phone sa kanyang mesa. "Bryan, dalhin mo na ang agreement."

Makalipas ang ilang sandali, dumating si Bryan kasama ang abogado. Apat sila ngayon na naupo sa sofa, at maingat na ipinaliwanag ng abogado ang nilalaman ng isang makapal na kontrata sa pagitan nina Carson at Jessica.

"Narito ang lahat ng ari-arian, parehong movable at immovable, sa pangalan ni Carson, pati na rin ang mga shares ng grupo..."

Maingat na ipinaliwanag ng abogado ang bawat detalye ng dokumento. Ngunit hindi nakapag-aral ng batas si Jessica, at maraming mga terminong legal ang hindi niya naintindihan. Pagkaraan ng higit sampung minutong paliwanag, hindi na niya nakayanan.

"Tama na, sabihin niyo na lang kung saan pipirma." Pakiramdam niya’y hilo na siya sa sobrang dami ng narinig. Wala naman siyang pera, kaya hindi siya magkakamali dito.

Napatigil si Carson at nagtanong, "Sigurado ka bang ayaw mong basahin ang nilalaman ng kasunduan?"

"May pera ba ako?" Tumitig si Jessica na parang nagtataka kung bakit kailangan pa niyang mag-overthink. Wala naman siyang ari-arian na pwedeng pag-interesan.

Napangiti si Carson, at ang kanyang ngiti ay parang simoy ng tagsibol—nakakabighani. Saglit na natulala si Jessica, at halos mapalunok.

Tama nga, mas lalong gumuguwapo si Carson kapag ngumingiti.

Nang matapos siyang tumawa, seryoso niyang sinabi, "Ang provission tungkol sa ari-arian bago ang kasal ay babaguhin. Ang lahat ng ari-arian bago ang kasal ay mananatiling hiwalay, ngunit pagkatapos ng kasal, ang mga ito ay ituturing na pagmamay-ari ng magkabilang panig."

Sa pagkarinig nito, nagulat ang tatlong tao sa silid at tumingin kay Carson na parang hindi makapaniwala.

Gustong magsalita ni Bryan ngunit napahinto. Nang tingnan niya si Jessica, tila nagbago ang tingin niya rito.

Kahit si Jessica, na hindi lubos na nauunawaan ang nilalaman ng kasunduan, ay naintindihan ang kahulugan ng sinabi ni Carson. Ang binago niyang probisyon ay nangangahulugan na kung sakaling maghiwalay sila, makukuha niya ang kalahati ng ari-arian ni Carson, maging ito’y naipundar bago o pagkatapos ng kasal.

"Sigurado ka? Hindi ka ba natatakot na baka isa lang akong manloloko?" Nanginig ang puso ni Jessica at hindi niya maiwasang lunukin ang laway niya.

Alam niyang ang mga ari-arian sa pangalan ni Carson ay sapat na para pumatay ng libu-libong tulad niya kung pera ang pag-uusapan.

Hindi nagbago ang ekspresyon ni Carson at sinenyasan ang abogado na baguhin ang kasunduan. "Sinabi ko na, hindi ka malulugi kapag pinakasalan mo ako."

Ngumiti si Jessica ng pilit, na parang bigla siyang nahiya sa pagtanggi niya sa kasal kanina.

Sa harap ng ganitong halaga ng pera, napagtanto niya na ang pagtanggi niya sa kasal kanina ay tila wala sa lugar.

Bigla niyang naramdaman na masyado siyang praktikal sa mga ganitong bagay.

Pagkatapos maayos ng abogado ang kontrata, maayos na pinirmahan nina Jessica at Carson ang kanilang mga pangalan. Sumunod naman si Bryan kasama ang abogado para sa notaryal.

"Tara na, kunin na natin ang certificate," sabi ni Carson habang tumingin sa kanyang cellphone.

Si Jessica, halatang wala pa sa tamang ulirat, ay tumayo at parang litong sinabi, "Wala akong dalang kahit anong document."

"Dala mo ba ang ID mo?"

"Oo."

"Sa bagong patakaran ngayon, hindi na kailangan ang ibang document para makakuha ng marriage certificate, ID mo lang ay okay na."